Ocknęłam się cała, zdrowa i w jednym kawałku, leżąc w słońcu na ciepłym kamieniu.

Boże, jak ja tego nie cierpię!

Podniosłam się do siadu i aż otworzyłam usta ze zdumienia, patrząc na rozciągający się przede mną krajobraz. Siedziałam na szczycie wysokiego wzgórza. W dole, aż po horyzont, ciągnął się ogromny las. Między drzewami wiła się rzeka połyskująca w słońcu. Na niebie nie było nawet jednej chmurki.

Gdzie ja jestem?!

Ktoś chrząknął obok mnie, próbując zwrócić moją uwagę. Odwróciłam się w tamtą stronę.

- Gdzie jestem? - zapytałam.

- W jednym z królestw podległych Dworowi Nocy - odparł Fortis, jak zawsze - lakonicznie - Czym jesteś? - zapytał, patrząc na bliznę nad moim obojczykiem - Czarownicą ostatniego etapu wtajemniczenia?

- Odpowiem na to pytanie, jeśli ty odpowiesz na moje - spróbowałam przehandlować informację za informację.

- Dobrze. To jak? Czym jesteś?

- Co ty nagle taki gadatliwy i ciekawski? Najpierw moja kolej na pytanie. Nie ufam ci...

Posłał mi obojętne spojrzenie.

Nie dość, że milczy godzinami, to jeszcze emocje chować potrafi! Pff...

- Dlaczego tu jestem? - zadałam mu pytanie, na które po części znałam już odpowiedź. Chciałam go sprawdzić i upewnić się, że dobrze usłyszałam.

- Co dwieście lat wybieramy kobietę, która trafia do Dworu na naukę. Padło na ciebie - skłamał jak z nut nawet się nie zająknąwszy.

Słaba historyjka... Kłamać umie, ale z wyobraźnią krucho.

- Że niby jestem taka piękna i wyjątkowa? - mruknęłam, rzucając mu zirytowane spojrzenie.

- Nie kłamię - brnął dalej - Faerie widzą coś więcej niż tylko ciało. Patrzą na aurę i oczy - odzwierciedlenie ducha. Tak decydujemy o wyjątkowości danej osoby. Ty jesteś wyjątkowa - dodał, kładąc nacisk na ostatnie zdanie - Teraz odpowiedz na moje pytanie.

Nie miałam wyboru - musiałam udawać przekonaną. Chciałam zostawić swoją wiedzę w tajemnicy i mieć w ten sposób przewagę. To mogło mi się kiedyś przydać. Chyba...

Spojrzałam w bok udając, że rozważam sens jego słów.

- Jestem przeklęta przez wilkołaka. Jak pewnie zauważyłeś - nie umieram - odparłam.

Nie widziałam sensu w kłamaniu w tej sprawie. Dlatego nie wymyśliłam jakiejś historyjki ala "córka czarownika i śmiertelniczki".

Fortis milczał przez chwilę, przyswajając informację albo się nad czymś zastanawiając. Po chwili skinął głową w stronę lasu i zaczął schodzić po zboczu. Poderwałam się na nogi i szybkim krokiem ruszyłam za nim. Nie miałam zamiaru zostać samotnie na wzgórzu, które ze wszystkich stron było otoczone lasem. Magicznym lasem. Skoro na ziemi w takich miejscach grasują potwory pokroju gargulca czy ghula, to co dopiero tu - w magicznym wymiarze!

Wzdrygnęłam się na samo wspomnienie mojej pierwszej śmierci i tego naiwnego postrzegania nieśmiertelności...

Jaka ja byłam głupia!

Zaburczało mi w brzuchu, a żołądek boleśnie się ścisnął. 

No proszę... Jestem stuprocentowo żywym człowiekiem.

- Jestem głodna - stwierdziłam, doganiając fae.

- Nie mamy czasu - odparł, nawet na mnie nie spoglądając.

- Chcesz mnie zagłodzić? Może nie umieram, ale to nie oznacza, że nie jem! - prychnęłam.

Nie odpowiedział kontynuując drogę w dół zbocza. Rozglądnęłam się na boki i nagle zdałam sobie sprawę, że nie ma z nami ani pozostałych fae ani też Lydii. Zależało mi głównie na czarownicy, ale obecność lub nieobecność mojego niedoszłego zabójcy i jego kuzyna nie była mi całkiem obojętna. Wolałabym wiedzieć czy mam się bardziej bać o swoje życie czy może mniej... Perspektywa potencjalnych tortur nie do końca mi się uśmiechała. Tamten fae miał jakieś głęboko zakorzenione uprzedzenie do czarownic i był niezwykle przewrażliwiony na punkcie swojego krewnego.

- Gdzie jest Lydia i pozostali faerie? - zapytałam, szukając wzrokiem wiedźmy.

- Puściłem ich przodem kilka godzin temu - odparł

Zmarszczyłam brwii w zamyśleniu.

Ostatnio regeneracja zajęła mi góra kilkanaście minut. Nie trwała kilku godzin...

- Nigdy nie regenerowałam się tak długo - mruknęłam cicho sama do siebie, ale Fortis i tak mnie usłyszał.

- To był nóż z żelazną powłoką. Utrudniał działanie magii - poinformował mnie, dalej nie uraczając nawet jednym spojrzeniem.

- Acha... - odparłam, krzyżując ręce na brzuchu. Głód coraz bardziej dawał mi się we znaki, a do tego doszedł jeszcze nacisk na pęcherz - Muszę coś zjeść - powiedziałam płaczliwym tonem, wpatrując się wyczekująco w twarz fae.

- Kobiety... - mruknął, wywracając oczami.

- Ludzie - poprawiłam go oburzona.

- Dam ci chwilę w lesie, ale dopiero później - zgodził się.

Nie byłam zadowolona ze stwierdzenia "później", bo głód dawał mi się niezwykle we znaki, a do tego musiałam siku jak jeszcze nigdy wcześniej.

- Nie wytrzymam do tego twojego później.

Fortis zignorował mnie czym tylko mnie rozjuszył. Weszliśmy do lasu i zrobiło się ciemniej i chłodniej. Rozglądając się po bokach zobaczyłam krzaki z jagodami.

Mogą być trujące, ale przecież i tak nie mogę zginąć, więc co mi szkodzi?

Odbiłam w bok wbiegając w zarośla.

Jak za dawnych lat!

Uśmiechnęłam się zadowolona i zerwałam kilka owoców. Miałam je właśnie wpakować do ust, ale powstrzymała mnie męska ręką, przytrzymując za nadgarstek.

- Życie ci niemiłe? - zapytał Fortis - To jagody halucynogenne.

Odnotowałam tę informację w pamięci. Może kiedyś będę mieć ochotę na przejażdżkę na jednorożcu albo inne spełnienie snu na jawie?

Wyrzuciłam garść zerwanych owoców i odwróciłam się w stronę fae, który puścił już moją rękę.

- Przypominam, że dalej jestem głodna - powiedziałam, nawet mu nie dziękując.

- Powiedziałem, że później - odparł, wychodząc z krzaków na trakt.

Nie poszłam za nim tylko sięgnęłam pod tunikę, zdjęłam bieliznę, kucnęłam i z westchnieniem ulgi opróżniłam pęcherz. Natychmiast wstałam i ubrałam pantalony - nie miałam zamiaru obnarzać się przed kimkolwiek. Wybiegłam z krzaków. Fortis z zaciśniętą szczęką kierował się właśnie w stronę zieleni.

- Jeżeli to wziełaś to nie wiem co ci zrobię - syknął, piorunując mnie wzrokiem.

- A takie dobre? - zażartowałam, unosząc brwi i patrząc na niego niewinnym wzrokiem - Czekaj chwilę. Zaraz wrócę - dodałam, odwracając się i kierując w stronę jagód.

- Ani się waż - warknął, łapiąc mnie i ciągnąc drogą - z dala od owoców - Już na trzeźwo jesteś wystarczająco uciążliwa.

- Daj! Mi! Jeść! - krzyknęłam, wyrywając się z jego uścisku i patrząc na niego wrogo. Znów zaburczało mi w brzuchu.

- Ciszej. Ten las ma uszy i oczy - odparł, ciągnąc mnie dalej traktem.

- Nigdzie nie idę! Nie mam już siły! Dawaj mi jeść! - wrzeszczałam, próbując się wyszarpnąć z jego uścisku.

Zakrył mi dłonią usta, przyciągając plecami do swojego torsu.

- Nie wrzeszcz. Nie mam zamiaru zginąć przez twój idiotyzm - szepnął mi na ucho. Szarpałam się jeszcze chwilę, ale nic to nie dało, więc zaprzestałam prób wyrwania się. Emocje powoli opadły i zdałam sobie sprawę z własnej głupoty - Będziesz już cicho? - zapytał. Kiwnęłam głową. Momentalnie zabrał swoją rękę i odsunął się ode mnie. Zaczął iść jeszcze szybciej, rozglądając się uważnie wokoło.

Spojrzałam na niego przepraszająco, przeklinając w myślach swoją nieposkromioną impulsywność. Na jego plecach z nikąd pojawił się nagle kołczan ze strzałami i łukiem. W kilku miejscach na jego ciele dojrzałam też pochwy z nożami. Uszy i kły Fortisa wydłużyły się. Przełknęłam głośno ślinę i również zaczęłam przyglądać się mijanym krzakom.

Nie żartował z tym zagrożeniem...

Obrócił gwałtownie głowę w lewo, po czym rzucił się na mnie. Usłyszałam świst powietrza. Padliśmy oboje na ziemię. W drogę, tuż obok nas, była wbita strzała, chwiejąca się jeszcze delikatnie. Fortis z nieludzką szybkością podniósł się, wyciągnął łuk i naciągnął strzałę na cięciwe. Ukucnął, celując w drzewo, z którego wystrzelono przed chwilą.

- Trzymaj się za mną. Nie ruszaj się - przykazał, nie odrywając wzroku od lasu.

Przesunął łuk w stronę drzewa po lewej i wypuścił strzałę. Usłyszałam czyjś jęk, a potem na ziemię spadło ciało młodego mężczyzny faerie. Fortis podszedł powoli w stronę rannego, a gdy go zobaczył - opuścił łuk.

- Avida, to ja - Fortis. Nie atakuj - krzyknął czarnowłosy, podnosząc ręce do góry, cofając się i obracając w koło.

Przyglądałam się jego poczynaniom nie rozumiejąc o co chodzi.

On zna tego fae? Kim jest Avida? O co tu chodzi?

Na drzewie z prawej coś zaszeleściło,  a po chwili na glebę zeskoczyła blondynka średniego wzrostu z ogromnym toporem w ręce. Na twarzy i ramionach czerwoną farbą miała namalowane jakieś wzory. Wytrzeszczyłam oczy na widok tego co miała na sobie. A nie było tego za wiele... Była ubrana w strzępek stanika i krótką, postrzępioną spódniczkę z metalową czaszką,  trzymającą materiał na jej biodrach. Na nogach miała skórzane ochraniacze - zapewne całe wypchane bronią.

Mój Boże! Co za brak szacunku do siebie. Jest ubrana jak prostytutka!

Skrzywiłam się z niesmakiem. Ona rzuciła mi tylko krótkie spojrzenie, po czym całą swoją uwagę poświęciła czarnowłosemu fae.

- Fortis. No proszę. Dalej jesteś chłopcem na posyłki - powiedziała, uśmiechając się drwiąco.

- A ty dalej pilnujesz granicy. Wciąż czekasz na awans? - odgryzł się Fortis.

Przez chwilę obydwoje prowadzili wojnę na spojrzenia, którą przegrała Avida, słysząc jęki postrzelonego faerie, leżącego pod drzewem. Zrobiła zaskoczona minę i podbiegła w tamtą stronę. Rzuciła topór na trawę i uklękła przy nim. Pochyliła się mrucząc coś do niego kojącym głosem. Fae kiwnął głową, a ona sięgnęła i wyrwała strzałę z uda chłopaka. Wrzasnął wyginając się w łuk z bólu. Kobieta obróciła się gromiąc wzrokiem Fortisa.

- Chodź i napraw coś zniszczył - warknęła, odsuwając się na bok. Podniosła kijek, wyczyściła go o materiał spódnicy i wsadziła rannemu między zęby.

Czarnowłosy podszedł i kucnął obok rzucającego się fae. Z jego dłoni buchnęły zielone płomienie. Przystawił ręce do rany na udzie chłopaka, który głośno krzyknął, zaciskając zęby na drewnie. Avida mocno trzymała nogi rannego, przyciskając go z całej siły do ziemi.

- Tracisz dużo krwii. Nie rzucaj się tak - pouczyła go.

- Ale to... kurwa... boli - jęknął niewyraźnie, po czym zaczął kląć gorzej niż żona szewca.

Stałam w miejscu jak wryta.

To przeze mnie... Gdybym nie krzyczała oni by nas nie zaatakowali, a ten chłopak nie byłby teraz umierający!

- Co tak stoisz - warknęła kobieta w moją stronę - Pomóż mi go przytrzymać.

Podeszłam, uklękłam i przycisnęłam fae do ziemi, przytrzymując go za barki. Dalej przeklinał, wbijając ręce w ziemię i zaciskając szczękę i powieki. Fortis w skupieniu przejeżdżał dłonią nad zasklepiającą się powoli raną. Cała lewa nogawka spodni chłopaka była przesiąknięta jego własną krwią. Z trudem utrzymywałam go w miejscu. Zżerało mnie poczucie winy, a jęki i przekleństwa padające z ust postrzelonego wcale nie pomagały zagłuszyć mojego sumienia.

- Colin, już prawie. Wytrzymaj... - szeptała Avida, patrząc uważnie na poczynania Fortisa nieufnym wzrokiem.

Fae po dłuższej chwili, która ciągnęła się dla mnie wieczność, ugasił swoje płomienie i oderwał ręce od nogi Colina. Chłopak westchnął cicho i przymknął na chwilę oczy.

- Colin. Colin! Nie zasypiaj! Braciszku... Nie odchodź! Przepraszam... - mówiła Avida potrząsając ramionami chłopca. Chłopak uchylił szerzej oczy, czego ona zdawała się nie zauważać. Z chęcią mordu w oczach rzuciła się na Fortisa, powalając go na ziemię i siadając na nim okrakiem.

- Co mu zrobiłeś skurwielu?! Ty potworze! - krzyczała, okładając mężczyznę pięściami.

- Avida... Avida, on... żyje... Uspokój się... - tłumaczył jej Fortis broniąc się przed ciosami.

W końcu zrzucił kobietę z siebie i przycisnął ją do ziemi, unieruchamiając. Splunął krwią na trawę, nie puszczając próbującej się wyrwać Avidy.

- Kłamiesz! Zabiję cię! - wrzeszczała,  usiłując się uwolnić. Bez skutku. Fortis był od niej znacznie większy i silniejszy.

- Sprawdź jego puls na szyi... yyy... - polecił, odwracając się w moją stronę. Zaciął się nie wiedząc jak się nazywam.

On nawet nie zna mojego imienia... A i tak mnie kupił! Ugh. Co za świat.

- Rosemary - podpowiedziałam.

- Sprawdź czy czujesz puls, Rosemary - powtórzył, używając tym razem mojego imienia.

Podeszłam do Colina i przystawiłam dwa palce do jego szyi. Wyczułam, jak się zdawało, normalny puls. Zobaczyłam też delikatne unoszenie się klatki piersiowej chłopaka i poczułam powiew wydychanego przez niego powietrza. Ponownie uchylił powieki i popatrzył na mnie.

- On żyje - powiedziałam, spoglądając na, wciąż niespokojną Avidę.

- Nie wierzę ci! - warknęła, posyłając mi nienawistne spojrzenie.

- Popatrz. On oddycha. Ma otwarte oczy - próbowałam ją przekonać.

- Zaczarowałaś go wiedźmo! - splunęła, mówiąc to zdanie - Jesteście w zmowie! Nie dam się nabrać!

- Jestem człowiekiem - odparłam ze spokojem mimo, że zraniła mnie swoimi oskarżeniami. Stwierdziłam, że w tych okolicznościach ma do tego prawo.

Nie zdążyła nic mi odpowiedzieć, bo  Colin, odzyskał siły, usiadł i spojrzał na zagojoną ranę. Kobieta zaniemówiła.

- Rzuciłaś na mnie urok! - krzyknęła, a chłopak odwrócił się w jej stronę, patrząc to na siostrę to na Fortisa, siedzącego na niej.

- Co się dzieje, Avi? - zapytał, zachrypniętym głosem.

- Twoja siostra oskarża mnie o uśmiercenie ciebie - odparł Fortis.

- Ale ja żyję - odparł, zdezoriętowany chłopak, ściągając brwi.

- Zwariowałam! Widzę ducha! -krzyczała Avida, wytrzeszczając oczy na widok Colina wstającego z ziemi. Podszedł w jej stronę - Zostaw mnie! Odejdź! Nie jesteś moim bratem! On nie żyje! - krzyczała, rzucając się pod Fortisem.

- Avi? - zapytał chłopak, klękając obok siostry - Co z tobą?

- Odejdź bestio! Nie zwiedziesz mnie! - syknęła, spluwając w stronę Colina.

- Jedliście grzyby albo jagody? - zapytał ni stąd ni zowąd Fortis, mocno trzymając kobietę przy ziemi.

- Taaak... Zebrałem dzisiaj grzyby - odparł chłopak, wpatrując się w przeklinającą go siostrę. W jego oczach widziałam ból - To ma znaczenie?

- Colin, czy to były grzyby z fioletową obwódką wokół kapelusza?

- Tak - odpowiedział chłopak, patrząc teraz na Fortisa.

- Zebrałeś grzyby halucynogenne. Twoja siostra ma teraz halucynacje.

***
Eee... znów jestem Polsatem, ale... no dobra - nie mam nic na swoją obronę. Po prostu lubię trzymać was w niepewności :P

Do następnego ❤