Oddałbym wszystko, by znów cię ujrzeć,
Bo tęsknię tak, że mam ochotę umrzeć,
A ty wydajesz się wyjątkowo żywa,
Choć jestem daleko, lecz tak już bywa.

Wciąż wyobrażam sobie, że siedzisz obok,
Lecz to tylko mej wyobraźni obłok.
I choć, że to już koniec wiem,
To ta świadomość wciąż odbiera tlen.

Nie do spalenia te wszystkie mosty,
A morał tej historii jest niezwykle prosty:
Bo jak jesteś zbyt mocny w swej miłości,
To możesz mieć mocno połamane kości.