Pisaliśmy po ścianach,
barierkach i śmietnikach.
Już nawet nie wiem, o czym,
jednak tego dnia nie zapominam.

Właśnie takie zwykłe rzeczy,
były dla nas niezwykłe.
Spotkania bez sensu,
ogromny sens kryły.

Uśmiechy na twarzach bez powodu,
dzieciaki ze zwyczajnych domów.
Nie poznaliśmy się po to,
by osobno dorosnąć.