Upadłe aniołki to my,
tak się nazywaliśmy.
Wystarczyło kilka chwil,
i żyć bez siebie nie mogliśmy.

Byliśmy sobie potrzebni,
jak drzewo potrzebuje wody.
Nie wiem, czy dziś bym pisał,
gdybyśmy nie byli tak pomocni.

Nikt oprócz nas nie wiedział,
co się dzieje w naszych sercach.
Żyliśmy tylko dzięki sobie,
w smutku odrobina szczęścia.