Εκεί που δεν το περιμένω , έρχεται και αρχίζει να με τραβάει έξω από το δωμάτιο του, σέρνοντας με από τα χέρια. Εγώ, όπως θα φαντάζεστε, ξεκινάω να κουνάω χέρια πόδια σαν τρελή, υστερική ή όπως αλλιώς με θεωρείτε. Παρατηρώντας την αντίδραση μου, με αρπάζει βάζοντας με στον ώμο του σαν τσουβάλι, για να με διώξει από τον χώρο του . Είναι και γυμνασμένος, οπότε δεν μπορώ να κάνω πολλά .

  Δεν τα βγάζω πέρα μαζί του, καθώς είναι αρκετά πιο δυνατός. Φωνάζω προσπαθώντας να τον σταματήσω.

   - Καλά βρε Οδυσσέα, λιγότερη γυμναστική κανέναν δεν θα έβλαπτε. Πάντως όχι εμένα! Άσε με παιδάκι μου, να το συζητήσουμε ψύχραιμα το θέμα. Παναγιά μου. Λοιπόν, σοβαρά τώρα; Θεέ μου γιατί του έδωσες τόσο δυνατά χέρια ; Για να με τραβολογάει έξω; Γιατί μου το κάνεις αυτό τώρα;

    Αφού δεν παίρνει από λόγια, προσπαθώ να τον κάνω να γελάσει, τραγουδώντας του για να χαλαρώσει την δύναμη του και να ξεφύγω.

     - Σαν ένα τσουβάλι γεμάτο πατάτες με κρατάς. Εδώ πέρα δωρεάν μεταφορά ατόμων από τον κύριο Οδυσσέα , επίθετο δεν θυμάμαι. Σου κάνω διαφήμιση, οπότε άσε με κάτω.

    Δεν σταματάω να μιλάω, μέχρι που με αφήνει έξω από το διαμέρισμα και κλείνει την πόρτα μπροστά στα μούτρα μου. Αρχίζω να χτυπάω την πόρτα για να μου ανοίξει , συνεχίζοντας να φωνάζω μήπως με ακούσει. Δεν το πιστεύω! Απογοητεύομαι. Περνάνε τα λεπτά χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση. Είμαι κλεισμένη έξω από το σπίτι μου, την πρώτη μέρα συγκατοίκησης.

     Σε λίγο ακούω την διπλανή πόρτα να ανοίγει. Είναι ένα αγόρι κοντά στην ηλικία μου, ψηλό και μελαχρινό. Υπέροχα! Μόλις έγινα ρεζίλι και στον γείτονα μου. Ντρέπομαι. Με βλέπει απελπισμένη, οπότε μου μιλάει .

    - Έγινε κάτι ; Είμαι ο Αντώνης και μένω εδώ. Άκουσα φωνές, μήπως έπαθες κάτι;

   - Με πέταξε έξω από την δεύτερη ώρα συγκατοίκησης μας. Αν είναι δυνατόν! Εγώ το μόνο που ήθελα να μου δώσει λίγη σημασία, επειδή βαριόμουνα. Η βαρεμάρα για 'μένα είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να μου συμβεί. Α και εμένα με λένε Άννα. Χάρηκα...

   Μου χαμογελάει φιλικά. Έχει ύφος αθώου παιδιού, το οποίο με τραβάει πάνω του. Φαίνεται πολύ καλό παιδί και έτσι του ανταποδίδω το χαμόγελο.

    - Ωραία Άννα, και εγώ χάρηκα ιδιαίτερα. Θα σου ανοίξει, μην ανησυχείς. Θες να έρθεις λίγο στο διαμέρισμα μου να φάμε την καρμπονάρα που ετοίμασα, μέχρι να ηρεμήσει ο συγκάτοικος σου; Ξέρεις είμαι σε σχολή μαγειρικής , οπότε μου αρέσει να μοιράζομαι γεύσεις με άλλους. Έτσι ακούω και άλλες γνώμες, για να βελτιώνομαι.

    Τον παρατηρώ για να δω τι άνθρωπος είναι. Καλούλης είναι, άσε που δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν μπορώ να περιμένω με τις ώρες εδώ σε μια πόρτα και που αλλού να πάω; Αναγκαστικά τον ακολουθώ..

    Το σπίτι του Αντώνη φαίνεται μικρό, αλλά έχει πολύ φιλικό περιβάλλον. Νιώθω άνετα εδώ πέρα για έναν περίεργο λόγο. Με πάει στο τραπέζι και φέρνει δυο πιάτα καρμπονάρας. Πραγματικά είναι πολύ νόστιμη, όμως έχει βάλει πάρα πολύ μεγάλη ποσότητα στο πιάτο μου, με αποτέλεσμα να μείνουν τα μισά. Νιώθω πως θα σκάσω, ενώ πριν λίγο πεινούσα. Με κοιτάζει ικανοποιημένος .

   - Σου άρεσε;

   - Ναι,πάρα πολύ. Ευχαριστώ αλήθεια για το γεύμα. Ήμουν και νηστική...

    Το ύφος του αλλάζει και γίνεται λίγο σκοτεινό ή ντροπαλό. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καθαρά... Με χαμόγελο όμως μου μιλάει.

   - Πραγματικά δε καταλαβαίνω τον συγκάτοικο σου, γιατί σε άφησε έξω. Είσαι πολύ καλή και γλυκιά κοπέλα Άννα. Ξέρεις όλο αυτό, ίσως ήταν γραφτό για να γνωριστούμε εμείς οι δυό. Πάντα πίστευα στην μοίρα.

    Δεν μπορώ να πω, με κολακεύουν τα λόγια του και η ευγένεια του. Μου φέρεται αρκετά καλά, χωρίς να με γνωρίζει καν. Αυτό είναι σπάνιο στις μέρες μας. Γιατί να μην με βλέπει έτσι ο Οδυσσέας και με αντιμετωπίζει σαν να είμαι ένα ενοχλητικό παράσιτο; Αναστενάζω στη σκέψη. Τι κάνω λάθος μαζί του; Δεν του ζήτησα κάτι παράλογο.

    Εκεί που πάω να απαντήσω στο κομπλιμέντο του Αντώνη, ακούγεται ένα χαμηλό Άννα από μακρυά. Επιτέλους άνοιξε την πόρτα για να μπω. Ο Οδυσσέας με φώναξε...

   Επειδή μπορεί να το μετανιώσει και να κλείσει πάλι αμέσως την πόρτα, πετάγομαι πάνω αρχίζοντας να τρέχω. Πίσω μου ακολουθεί ο Αντώνης. Από την βιασύνη μου, ανοίγοντας την πόρτα, σκοντάφτω και παρά λίγο να πέσω με τα μούτρα πάνω στον Οδυσσέα. Ευτυχώς, τελευταία στιγμή με κρατάει από την μέση ο Αντώνης.

   Με όλη αυτή την κατάσταση με πιάνει σπαστικό γέλιο. Δεν αργεί με την σειρά του και ο Αντώνης να γελάσει. Κοιτάω στα μάτια τον γείτονα μου και μου αρέσει αυτό που βλέπω, αν και νιώθω λίγο αμήχανα με όλη αυτήν την κατάσταση...

  Με αφήνει από τα χέρια του ο σωτήρας μου και σεφ μου, ενώ εξακολουθεί να με παρατηρεί. Με αποχαιρετάει.

   - Λοιπόν Άννα, την επόμενη φορά που θα μείνεις πάλι έξω, χτύπα το κουδούνι μου. Ότι θες εδώ θα είμαι, για 'σένα.

   - Χαχαχ μην λες τέτοια, γιατί θα το κάνω στέκι μου σπίτι σου. Ευχαριστώ πολύ!

   Λέγοντας αυτά, μπαίνω επιτέλους στο διαμέρισμα μας. Γυρνάω προς τον Οδυσσέα, κοιτάζοντας τον υπεροπτικά.

    - Λοιπόν, να ξέρεις ότι έχασες! Μιλάμε η καρμπονάρα που είχε φτιάξει, ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Έπρεπε να δοκίμαζες. Άσε που δεν γνώρισες τον γείτονα, ο οποίος είναι ευγενέστατος. Τον συμπάθησα αμέσως! Τελικά, σε ευχαριστώ που με έδιωξες και πέρασα λίγο ευχάριστα, κάνοντας καινούργιες παρέες. Μην επαναληφθεί όμως.

    Με κοιτάζει καλά καλά σαν να είμαι εξωγήινος . Μα είπα κάτι παράξενο ;;;; Δεν θα καταλάβω ποτέ μου αυτόν τον άνθρωπο. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ άλλο. Πηγαίνω στο δωμάτιο μου, αγνοώντας τον. Βλέποντας το λάπτοπ μου, θυμάμαι πως πρέπει να δω τι ώρες είναι ανοιχτά η γραμματεία, να πάω κάτι χαρτιά στην σχολή για την εγγραφή. Όταν βλέπω το πρόγραμμα, βάζω μια ταινία .

   Ξαφνικά εκεί που κάθομαι, βλέπω τον Οδυσσέα να έρχεται. Μου λέει σε περίμενα και με πλησιάζει ενώνοντας τα χείλη μας. Η αίσθηση είναι... απερίγραπτη.

   Εκείνη την στιγμή ταράζομαι, καθώς νιώθω πως είμαι έτοιμη να πέσω κάτω. Κοιτάζω προσεκτικά τον χώρο, προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη. Είμαι στην καρέκλα και μπροστά μου προβάλλεται μια ταινία στον υπολογιστή . Ο Οδυσσέας δεν είναι πουθενά εννοείται, κάτι που με στεναχωρεί.

   Καλέ χάζεψα; Τότε συνειδητοποιώ πως είδα ένα "ζωντανό" όνειρο. Με πήρε ο ύπνος από την κούραση, πριν τελειώσει η ταινία και μετά απλά ξύπνησα. Πνίγω ένα κύμα απογοήτευσης από την συνειδητοποίηση.

   Ασυναίσθητα ακουμπάω τα χείλια μου. Λες να είδα στον ύπνο μου, κάτι που ήθελα να γίνει στην πραγματικότητα; Μα τι λέω ; Εκείνος με έδιωξε πριν, πώς γίνεται να σκέφτομαι έτσι; Η εικόνα του όμως είναι χαραγμένη στο μυαλό μου μετά άπ' το όνειρο. Με μπερδεύει.

    Δεν θα μπορέσω να ηρεμήσω σήμερα, το νιώθω. Είμαι ταραγμένη και μόνη σ' ένα δωμάτιο. Δεν αντέχω την μοναξιά. Το παίρνω απόφαση και πάω προς το δωμάτιο του, να δω τι κάνει συην τελική.

    Είναι στο κρεβάτι του φυσικά και κοιμάται ήσυχος. Ε δεν είναι Άννα, να ασχολείται με βλακείες. Παρατηρώ το πρόσωπό του, το οποίο είναι γαλήνιο στον ύπνο του. Γιατί να μην είναι έτσι και ξύπνιος ; Όταν είναι ήρεμα τα χαρακτηριστικά του, μοιάζει με άγγελο . Αχ σύνελθε Άννα.

    Όσο τον χαζεύω, ηρεμώ. Θα τον πείραζε πολύ να κοιμόμουν δίπλα του, αφού δεν με παίρνει ο ύπνος αλλιώς; Θα με κάνει με τα κομματάκια, αλλά θα του πω πως υπνοβάτησα. Αυτή την στιγμή είμαι ανίκανη να απομακρυνθώ από κοντά του. Είναι σαν ένας μαγνήτης να με τραβάει κοντά σ'εκείνον.

     Χωρίς δεύτερη σκέψη, ξαπλώνω δίπλα του. Ξέρω πως θα το μετανιώσω, αλλά πρέπει να κοιμηθώ κι όλας. Δεν βρίσκω άλλον τρόπο. Τι έχω πάθει; Ποτέ μου δεν θα το έκανα αυτό το πράγμα μέχρι τώρα. Τι με έπιασε ; Δεν με αναγνωρίζω και ίσως φταίει η μετακόμιση... Φαίνεται δεν ήμουν τόσο προετοιμασμένη γι' αυτήν και αντιδράω περίεργα. Φοβάμαι.

Εύχομαι να περνάτε τέλεια στις διακοπές και να είχατε καλά χριστούγεννα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την στήριξη σας.