Άννας pov

    Οι μέρες μας στην Χρυσούπολη κύλησαν κάπως έτσι ήρεμα, αν και ο Οδυσσέας ήταν σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Είμαι σίγουρη πως ήταν νευριασμένος πολύ με τον Αντώνη. Αυτό είναι ακριβώς που με προβληματίζει. Γιατί σχεδιάζει πολλά, χωρίς να τα γνωρίζω. Θα ξεσπάσει σίγουρα κάποια στιγμή τον θυμό του.

      Τώρα βρισκόμασταν στο δωμάτιο του Οδυσσέα και ετοιμάζαμε τα πράγματα μας. Η μάνα του έχει πάει βόλτα και είμαστε μόνοι μας στο σπίτι. Είναι πολύ διακριτική πάντα στην σχέση μας. Αύριο θα επιστρέψουμε Θεσσαλονίκη και ο συγκάτοικος μου ετοιμάζεται πυρετωδώς. Του μιλάω.

      - Αγάπη μου, όλα καλά; Χαίρεσαι που θα γυρίσουμε σπιτάκι μας;

       Αμέσως μου απαντάει, αν και ξέρω την γνώμη του.

      - Άννα, γιατί δεν μένεις εσύ λίγο παραπάνω εδώ; Σου το είπα τόσες φορές. Είναι επικίνδυνο να έρθεις και εσύ.

      Ναι, μου το έχει αναφέρει κάμποσες φορές, αλλά δεν μπορώ να τον αφήσω μόνο του στον κίνδυνο. Δεν θα είμαι καθόλου ήσυχη μακρυά του. Θα ανησυχώ μετά τα τελευταία γεγονότα με τον Αντώνη. Δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει όλο αυτό. Του εξηγώ.

      - Οδυσσέα, γιατί δεν με θες μαζί σου; Δεν πρόκειται να σε αφήσω και να πάθεις κάτι εκεί. Άσε που σχεδιάζεις πράγματα μόνος σου και έχω τρομάξει.

      Αναστενάζει και κουνάει το κεφάλι του αποδοκιμαστικά. Το νιώθω πως θα μου μιλήσει αυτές τις μέρες. Συνέχεια κάτι ξεκινάει να μου πει, όμως σταματάει τελευταία στιγμή. Τον περιμένω με αγωνία και ακούω τώρα τα λόγια του.

     - Άννα... Είναι πολύ περίπλοκα όλα και δεν τα διευκολύνεις με το πείσμα σου! Ο Αντώνης με θεωρεί υπεύθυνο, επειδή ο πατέρας του είναι στην φυλακή! Οι δυο αυτοί σχεδιάζουν πάλι τα χειρότερα εδώ και χρόνια. Εμφανίστηκαν τώρα και θα ξεσπάσουν πάνω σου, επειδή είσαι με το μέρος μου. Δεν το καταλαβαίνεις;

      Μένω άφωνη στα λόγια του, όμως έπρεπε να το περιμένω. Ο Αντώνης είναι γιος του δολοφόνου; Χτυπάει η καρδιά μου και ειλικρινά πονάω. Στην αρχή θεωρούσα φίλο τον γείτονα μας και μου είχε φερθεί πολύ καλά... Άραγε να με πλησίασε με αληθινά αισθήματα ή μόνο για να με εκμεταλλευτεί;

     Πώς έγινε αυτό και έπεσα τόσο έξω γι' αυτόν; Λυπάμαι και θυμώνω ταυτόχρονα. Βουρκώνω και σε λίγο νιώθω δάκρυα στα μάτια μου. Ο Οδυσσέας έρχεται και μου αγγίζει το μάγουλο. Προσπαθεί να με πείσει μια ακόμα φορά, να μείνω Χρυσούπολη.

    - Άννα, μείνε εδώ για λίγες μέρες. Σου εξηγώ! Θα τα καταφέρω μια χαρά μόνος μου να διώξω τον Αντώνη. Αν είσαι μαζί μου, θα είναι πιο δύσκολο. Θα έχω και την δική σου έννοια. Και δεν σου λέω περισσότερα. Όσα λιγότερα γνωρίζεις για την υπόθεση, τόσο καλύτερα. Φοβούνται την αλήθεια.

     Τον αγκαλιάζω με όλη μου την δύναμη. Έχω πάρει την απόφαση μου κι ας είναι πολύ δύσκολη. Το ένστικτο επιβίωσης μου μαζί με την λογική, με πιέζουν να μείνω εδώ, αλλά η καρδιά μου... Είναι εξίσου ακατόρθωτο να τον παρατήσω.

    Θα είμαι κοντά του και στα δύσκολα. Δεν θα τον αφήσω μόνο του  αντιμέτωπο με την επιστροφή του σκληρού παρελθόντος.

     Τον αγαπάω. Μου έμαθε πέρα από τον έρωτα και έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Λατρεύω κάθε μέρος που με πηγαίνει,  κάποιες στιγμές ακόμα και την σιωπή του. Αγάπησα κάθε κομμάτι του χαρακτήρα του μαζί με τα ελαττώματα του.

      Του έχω εμπιστοσύνη, πως θα τα καταφέρει, χωρίς να πάθουμε ούτε μια μικρή γρατζουνιά. Από την αρχή ένιωθα ασφάλεια κοντά του!

      - Οδυσσέα, θα έρθω μαζί σου! Σου εμπιστεύομαι την ίδια μου την ζωή. Σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη.

      Μόλις ακούει την φράση, με φιλάει και με γεμίζει αισθήματα μια ακόμα φορά. Γίνομαι δική του απλά.

     Σε μια μέρα

     Είμαι στο πανεπιστήμιο για το μάθημα. Γυρίσαμε από την Καβάλα με κωμικό-τραγικές καταστάσεις. Στην αρχή οι γονείς μας είχαν μαζευτεί και μας αποχαιρετούσαν με συγκίνηση. Ο πατέρας μου είπε στον Οδυσσέα <<Να την προσέχεις σαν τα μάτια σου κακομοίρη μου, αλλιώς να μείνεις στην συμπρωτεύουσα.>>

     Στο ταξίδι πνίγηκα με το νερό μου, ενώ ο Οδυσσέας φτερνιζόταν συνέχεια. Τον ρώτησα μήπως έχει αλλεργία και μου είπε φυσικά έχει στις ομιλίες. Από το άγχος μου, δεν είχα σταματήσει να μιλάω.

     Από τις σκέψεις μου με διακόπτει η Ελίζα, η φίλη μου. Έχω μέρες να την δω και μου έλειψε λιγάκι. Με τον Οδυσσέα αμελώ της παρέες μου. Χαιρετιόμαστε και της δικιολογούμαι.

    - Γεια σου Ελίζα , τι κάνεις; Χίλια συγνώμη που εξαφανίστηκα έτσι, αλλά μου έτυχαν τόσα. Πήγα στην Χρυσούπολη για κάποιες μέρες και έχασα ένα- δυο μαθήματα.

     Μου χαμογελάει με κατανόηση. Μου αρέσει που με καταλαβαίνει αυτό το κορίτσι. Μετά δείχνει ενδιαφέρον για τον λόγο της απουσίας μου.

    - Ανησύχησα είναι η αλήθεια. Συνέβη κάτι σημαντικό; Με τον συγκάτοικο σου έχει να κάνει;

      Δεν γίνεται να της εξηγήσω για τον γείτονα μας. Στην πραγματικότητα έχω ακόμα αγωνία. Ο Οδυσσέας τηρεί σιγή ιχθύος για το θέμα. Το μόνο που μου λέει συνέχεια, είναι να προσέχω. Έτσι απαντάω χωρίς πολλές εξηγήσεις.

     - Ε κάπως έτσι ... Έχουν γίνει τόσα πολλά!

      Με παρατηρεί παράξενα για λίγο. Φαίνεται να απορεί με κάτι πάνω μου.

    - Δεν μου λες Άννα... Εσύ κάπως διαφορετική φαίνεσαι, πιο ... Ποιά η αιτία της αλλαγής σου;

    Κοκκινίζω και συνειδητοποιώ πόσοι πολλοί φοιτητές παρευρίσκονται εδώ. Το ίδιο μου είπαν και οι φίλες μου στην Καβάλα. Είναι ο τρόπο ζωής ή μήπως και το γεγονός πως έγινα γυναίκα;

    Θα μου πείτε αυτό δεν φαίνεται, αλλά αν έχεις αλλάξει ριζικά μέσα σου; Μήπως βγαίνει προς τα έξω; Πρώτη φορά είμαι ερωτευμένη και το ζω σ' όλο του το μεγαλείο. Όπως λένε, έρωτας  και βήχας δεν κρύβονται.

     Αφού μιλάμε περί ανέμων και υδάτων με την Ελίζα,  σε λίγο μπαίνουμε για μάθημα. Σήμερα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Έχω ένα άσχημο προαίσθημα, μια ανησυχία και σκέφτομαι συνέχεια το σχέδιο του Οδυσσέα. Δαγκώνω τα χείλη μου. Αν πάει κάτι στραβά;

     Με το ζόρι ακούω κάποιες σκόρπιες φράσεις. Κάποια στιγμή , που μου φαίνεται μετά από έναν αιώνα, τελειώνει το μάθημα. Βγαίνοντας έξω, βλέπω τον Αντώνη... Μου κόβονται τα πόδια. Ο Οδυσσέας μου; Του έκανε κάτι ο γείτονας μήπως;

    Έρχεται στο μέρος μου και με τραβάει σε ένα απόμερο μέρος του πανεπιστήμιου. Μου κλείνει το στόμα, ώστε να μην φωνάξω. Οι παλμοί μου αυξάνονται επικίνδυνα. Αυτός δεν ήρθε για καλό εδώ. Φοβάμαι πάρα πολύ!

    Το αγόρι μου που βρίσκεται;  Προσεύχομαι νοερά, να μπορούσε να με σώσει. Κανονικά έπρεπε να είναι εδώ μαζί μου. Περίμενε ότι θα είμαι ο στόχος του. Δεν έκανε καμία ενέργεια να με προστατέψει;

      Αισθάνομαι να ιδρώνω από το άγχος μου και να μουδιάζω. Με δυσκολία σκουπίζω το μετωπό μου, που ήταν καθαρό. Στο τέλος ρωτάω τραυλίζοντας.

    - Αντώνη τι θες ;

    - Θα σου πω ...Μην βιάζεσαι. Απλά μπες στο αυτοκίνητο μου πρώτα, χωρίς αντιρρήσεις.

     Αυθόρμητα αρνούμαι, αν και ξέρω πως δεν με παίρνει. Προσπαθώ να κερδίσω λίγο χρόνο. Ελπίζω ακόμα, πως θα έρθει ο Οδυσσέας. Βέβαια μόνο στα παραμύθια υπάρχει αίσιο τέλος και εμφανίζεται ο πρίγκηπας σώζοντας την πρωταγωνίστρια...

    - Άντε πάλι, όχι ποτέ Αντώνη!

    Εκείνος δεν πτοείται και νευριάζει.

   - Δεν σε ρώτησα .

    Εκείνη τη στιγμή βλέπω να βγάζει όπλο. Χριστέ μου μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις.  Κάνε το θαύμα σου! Μου κόβεται η ανάσα, σαν να έχω έλλειψη οξυγόνου. Τώρα τι κάνω; Κλείνω τα μάτια μου για λίγα δευτερόλεπτα και φαντάζομαι πως έρχεται ο Οδυσσέας.

    Από την ονειροπόληση μου με ξυπνάει ο Αντώνης.  Μιλάει νευρικά.

     - Ο Οδυσσέας πέρασε στην αντεπίθεση, αφού έμαθε την αλήθεια. Ο πατέρας μου σκότωστιν δικό του. Έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να πληρώσω και να φύγω από την πόλη. Νοίκιασε το σπίτι που έμενα! Ξεκίνησε πόλεμο και θα τον έχει.

      Ξεσπάω εκείνη την ώρα, φωνάζοντας και εκφράζοντας τις ελπίδες μου.

     - Θα σε κερδίσει όμως! Δεν το βλέπεις; Αν μάθει πως...

      Με διακόπτει, φέρνοντας το όπλο προς το μέρος μου. Ξέφυγα, όμως πλέον αντιδρώ ανεξέλεκτα από τον φόβο. Τα επόμενα λόγια του,  είναι σαν μαχαίρι στην καρδιά, έτοιμο να την κόψει στα δυο.

      -Ξέχασε όμως, να προστατεύσει εσένα! Μάλλον δεν νοιάζεται και πολύ για σένα. Δεν θα σε αφήσω να τον δεις ποτέ ξανά!

     Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο💗. Όσο για το τι συνέβη με τον Οδυσσέα, θα το δούμε στο επόμενο από την πλευρά του!