Οδυσσέας pov

- Οδυσσέα , εντάξει κατάλαβα. Δεν χρειάζεται να απαντήσεις . Δεν θες να διανοηθείς καν ,να έχεις όποιοδηποτε συναισθηματικό δεσμό με κανέναν. Παράτα με ήσυχη .

Δεν έχω προλάβει να βγάλω λέξη από το στόμα μου, όταν τα λέει όλα αυτά. Ξαφνικά παρατηρώ έκπληκτος, να κατεβαίνει μια σταγόνα δάκρυ από τα μάτια της. Μένω σοκαρισμένος . Κλαίει για μένα ;

Αισθάνομαι να μην έχω οξυγόνο μέσα μου και έναν κόμπο στο λαιμό. Από την μια έχω την ανάγκη να τρέξω μακρυά απ'όλα, όμως από την άλλη νιώθω να με κατακλύζει ένα μικρό αίσθημα από τύψεις για πρώτη φορά στην ζωή μου.

- Άννα ... Πάμε λίγο κάπου, να μιλήσουμε ήρεμα;

Με κοιτάζει σκεπτική, αλλά ηρεμεί με την πρόταση μου. Οι ανάσες της ακόμα είναι ακανόνιστες. Δεν μου αρέσει να την βλέπω έτσι.

Τελικά συμφωνεί μαζί μου. Ενημερώνουμε τους γονείς της, πως πάμε για κάτι υποχρεώσεις και ξεκινάμε. Θα την πάω σ' έναν στάβλο με άλογα. Ακόμα και να μην κάνουμε ιππασία, θα είναι ωραία και ήσυχα εκεί. Ήθελα να τα δει κάποια στιγμή και θα την φέρω να μάθει ιππασία.

Στο δρόμο αρχίζω να σκέφτομαι, όσα συνέβησαν. Είναι ερωτευμένη μαζί μου και εγώ την φίλησα . Πρώτη φορά μου εξομολογείται κοπέλα κάτι τέτοιο. Βασικά, εγώ ποτέ δεν είχα δώσει το περιθώριο σε καμιά, να μου κάνει ερωτική εξομολόγηση. Ήμουν απόμακρος και δεν είχα περάσει ποτέ τόσες ώρες με κάποια. Ποτέ δεν είχα μείνει στο φιλί με άλλη.

Το γεγονός πως έχει αισθήματα για μένα, μάλλον περιπλέκει τα πράγματα. Δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση να κλαίει και η αιτία να είμαι εγώ. Ίσως της κάνω κακό τελικά. Μήπως πρέπει να φύγει;

Σε λίγο φτάνουμε στα άλογα, ενώ επικρατεί νεκρική σιγή. Δεν έχει, ακόμα και εκείνη, όρεξη να μιλήσουμε. Πλησιάζω το άσπρο άλογο. Πάω να το ακουμπήσω και εκείνο για πρώτη φορά αντιδράει περίεργα. Τέλεια.

Είχα ακούσει πως τα άλογα διαισθάνονται την ψυχολογική μας κατάσταση, όμως μέχρι τώρα δεν είχα κανένα παράδειγμα . Φαίνεται, κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά...

Μου έρχεται άθελα μου μια σκηνή στο μυαλό. Εκείνη χαρούμενη να λέει, " Είσαι καλός, όποτε θες " ,την στιγμή που συζητούσαμε για την συμφωνία. Νιώθω περίεργα... Στρέφω το βλέμμα μου σ'εκείνην. Η εμπιστοσύνη της πάντα σε 'μένα ήταν τυφλή. Με τσούζουν λίγο τα μάτια από τον αέρα και έχουν μια ενοχλητική υγρασία.

Όσο και να την έδιωχνα, μου φέρθηκε απροσδόκητα καλά. Δεν ξέρω... Θέλω... Δεν μου αρέσει να είναι στεναχωρημένη. Την έχω συνηθίσει χαρούμενη και ανέμελη. Πάντα ανησυχούσε ακόμα και για την δική μου διάθεση. Φοβόταν , μήπως δεν είμαι καλά μόνος μου. Μάλλον ανήκει στο σπάνιο είδος ανθρώπων, των καλών. Πρώτη φορά μετά από χρόνια κοντεύω να εμπιστευτώ άνθρωπο.

- Οδυσσέα, νομίζω, είναι σειρά σου να μιλήσεις.

Ακούω να μου μιλάει διστακτικά.

Σ' άλλη περίπτωση θα 'πρεπέ να ήμουν χαρούμενος, με την προοπτική να φύγει από το σπίτι. Φαίνεται όμως, την συνήθισα... Υπάρχει πάντως ένα μεγάλο πρόβλημα. Πάνω που την συνήθισα, μου έβαλε όρο να αλλάξω χαρακτήρα, για να την βλέπω. Γιατί ; Αφού εκείνη με πλησίασε, γνωρίζοντας πολύ καλά την συμπεριφορά μου ! Τώρα τι θέλει ; Να της υποσχεθώ, πως θα είμαστε για πάντα μαζί για να συναντιόμαστε ;

Εντάξει και εγώ θέλω να πάω μαζί της και να περνάω κάποιον ελάχιστο χρόνο μαζί της.

Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα ; Δεν θα έπρεπε καν να ασχολούμαι με τόλα αυτά . Σήμερα είναι σαν να διέλυσε ότι είχα κάνει τόσα χρόνια . Να απομονώνομαι και μην έχω για τέτοια θέματα έννοιες .

Ακούω το κινητό μου να χτυπάει. Είναι η μητέρα μου. Αλίμονο . Μέρες είχε. Μα τι έπαθαν όλοι οι γονείς και ξαφνικά αγχώθηκαν ; Δεν το σηκώνω τώρα. Έχουμε μια συζήτηση, να κάνουμε με την Άννα.

-Άννα, δεν μπορώ να αλλάξω συμπεριφορά, όμως θέλω να...

Θέλω να πω βρισκόμαστε, όμως δεν μου βγαίνει αυτή η λέξη. Ίσως είναι μεγάλη κουβέντα. Πώς να το διατυπώσω καλύτερα, ώστε να καταλάβει; Τελικά το λέω πολύ πιο απλά.

- Σε ξαναδώ κάποια στιγμή, αν φύγεις από το σπίτι.

Άννας. pov

Νευριάζω με την επιλογή λέξεων του. Εγω του είπα πως είμαι ερωτευμένη μαζί του και εκείνος... Απλά θέλει να βρεθούμε ΚΑΠΟΙΑ στιγμή; Τελικά είχε δίκιο η μαμά μου. Ο Οδυσσέας δεν πρόκειται ποτέ ... να αγάπησει ή να αισθανθεί κάτι! Νομίζω, χάνω την ώρα μου μαζί του.

- Σου είμαι υποχρεωμένη Οδυσσέα! Πάρα πολύ!

Του πετάω νευρικά και απομακρύνομαι από κοντά του. Θέλω να μείνω μόνη μου. Κλαίω με λυγμούς, καθώς τα είχα όλα μαζεμένα μέσα μου. Πονάνε πολύ τα μονόπλευρα συναισθήματα. Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι. Α ρε Οδυσσέα! Γιατί μου το κάνεις αυτό;

Ακούω βήματα. Με ακολούθησε. Δεν θέλω να με δει έτσι, αλλά δεν έχει και χώρο να κρυφτώ. Αισθάνομαι απαίσια και εκείνος μου μιλάει για πρώτη φορά διστακτικά.

- Άννα... Μην κλαις! Σου εξήγησα... Θέλω να βρισκόμαστε. Δεν σου είπα το αντίθετο. Θα περνάμε σίγουρα μια ώρα μαζί την ημέρα... Και που ξέρεις; Μπορεί κάποιες μέρες, ελάχιστες βέβαια, να αποφασίζεις εσύ το μέρος και τον τρόπο.

Τον κοιτάζω με απορία. Τι είναι αυτό τώρα; Προσπαθεί να μου δείξει συμπόνια ή όντως θέλει; Απλά δεν μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα, αλλά ζητάει σχέση με τον τρόπο του; Είμαι μπερδεμένη λιγάκι. Να έχω ελπίδες; Τον ρωτάω.

- Τι εννοείς Οδυσσέα; Θα βρισκόμαστε ως τι;

Χαμογελάει στην ερώτηση μου.

- Ως Οδυσσέας και Άννα! Αυτές οι ερωτήσεις σου...

Με πλησιάζει και μου σκουπίζει τα δάκρυα. Οι αναπνοές μου γίνονται ακανόνιστες. Δεν περίμενα τέτοια κίνηση από μέρος του. Χαζεύω λιγάκι το πρόσωπο και χάνομαι. Γιατί μου το κάνει αυτό; Από λύπηση ; Ελπίζω πως όχι.

Δεν αντέχω και ενώνω τα χείλη μας. Έστω για λίγο...να πάρω δύναμη και ελπίδα. Δεν θα μπορώ για πολύ ακόμα, να προσπαθώ και για τους δυο. Ειδικά από διαφορετικά σπίτια. Ξέρω πως με τον Οδυσσέα, τίποτα δεν είναι σίγουρο! Αύριο είναι ικανός, να μην θέλει, να με βλέπει. Είπε απλά πως θα συναντηθούμε και οταν φύγω. Δεν σημαίνει κάτι αυτό .

Εκείνος απομακρύνεται γρήγορα, κάπως ανήσυχος και φεύγουμε. Εγώ αναστενάζω και απογοητεύομαι πάλι.

Επόμενο πρωί.

Σηκώνομαι το πρωί στο κρεβάτι του Οδυσσέα . Εκείνος κοιμήθηκε στον καναπέ, καθώς στο δωμάτιο μου έμειναν οι γονείς μου. Είμαι μπερδεμένη από εχθές. Με τις εναλλαγές του, δεν κατάλαβα τίποτα. Όλα είναι πιθανά μαζί του. Ίσως κάποια στιγμή, θελήσει να μου μιλήσει και να έχουμε μια κανονική σχέση.

Είχα και ένα τηλεφώνημα από μια χιουμοριστική εκπομπή στην επιστροφή. Μου είπαν , πως βιντεοσκοπούν συγκάτοικους και ρώτησαν αν ενδιαφέμαι, για να λάβω μέρος. Θα πρέπει να περάσω δοκιμασίες, κάνοντας φάρσες ή και διάφορα αλλά στον Οδυσσέα.

Μου φάνηκε ενδιαφέρον, βέβαια φοβάμαι πως με τον Οδυσσέα, θα χάσω. Το πιθανότερο είναι, να νευριάσει υπερβολικά πολύ. Θα τους ενημερώσω άλλη στιγμή, αν δέχομαι.

Πηγαίνω μέσα στο καθιστικό. Ο Οδυσσέας μόλις ξύπνησε και είναι ακόμα ξαπλωμένος στον καναπέ. Δεν προλαβαίνω να του πω τίποτα, ακούω το κουδούνι. Πάω ανοίξω και είναι ο Αντώνης, ο γείτονας. Ωχ τον ξέχασα αυτόν. Τι θέλει εδώ τώρα που είναι και οι γονείς μου;

Εκείνος με χαιρετάει χαμογελαστός.

- Γεια σου , γλυκιά μου Άννα. Τι κάνεις ;

Α αυτός έχει μείνει πίσω. Ακόμα παριστάνει πως είμαστε ζευγάρι; Όχι τίποτα άλλο, μην ακούσουν τίποτα τέτοιο οι γονείς μου. Ώρα είναι να βγάλουν λάθος συμπεράστατα ... Τον ενημερώνω.

- Ε Αντώνη ήρεμα. Έχουν έρθει οι γονείς μου .

- Και σιγά ; Να τους γνωρίσω κι όλας .

Τι έκανε, λέει; Ααα έχει πρόβλημα το παιδί; Κάτι δεν πάει καλά μαζί του.

- Αντώνη, δεν πας καλά . Φύγε .

Τον σπρώχνω για να φύγει, αλλά δεν φεύγει. Πηγαίνει στο καθιστικό και τον ακολουθώ, μην κάνει καμία ανοησία. Ακούμε βήματα και ο Αντώνης ,για άγνωστο λόγο, με σπρώχνει πάνω ατον Οδυσσέα. Τι προσπαθεί να πετύχει; Δεν προλαβαίνω να σηκωθώ και ακούω την μαμά .

- Τι γίνεται καλέ εδώ ; Τι ακούγεται;

Παρατηρεί εμένα με τον Οδυσσέα στον καναπέ και μένει άφωνη... Χριστέ μου . Αυτό ήταν.