Άννας pov

   -Λοιπόν τι λες ; Συμφωνείς ;

    Τον θέλω και αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα περισσότερο. Όχι όσο νιώθω ακόμα την γεύση των χειλιών του, αλλά και όλα τα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Δεν είχα νιώσει ποτέ μου έτσι , γι' αυτό το λόγο δεν είχα ολοκληρώσει σε καμία σχέση μου. Επίσης με αυτό μου έδειξε πως και εκείνος αισθάνεται κάτι για μένα. Δηλαδή έτσι ελπίζω .

      Κουνάω θετικά το κεφάλι μου σ' ότι λέει,  ενώ εκείνος χαμογελάει. Σκαρφαλώνω πάνω του, τυλίγοντας τα πόδια μου γύρω από τη μέση του και τα χέρια στο λαιμό του. Με τις κινήσεις μου έπεσε το πουκάμισο του. Τα σώματα μας τώρα είναι κολλημένα σαν ένα. Μέσα μου γίνεται μια έκρηξη συναισθημάτων και κατακλύζομαι πάλι από τις αισθήσεις μου. Ενώνουμε για μια ακόμα φορά τα χείλη μας με ξεκάθαρα πιο άγριες διαθέσεις . 

    Με πηγαίνει στο κρεβάτι του με τα σταθερά του χέρια, ενώ με ξαπλώνει και εκείνος βρίσκεται από πάνω μου. Κοιταζόμαστε ένα λεπτό ενώ αρχίζει να μου βγάζει τη μπλούζα , φροντίζοντας να ακουμπάει και το δέρμα μου με απαλές κινήσεις . Ανατριχιάζω σε όλο μου το σώμα.

    Δεν θέλει μόνο φιλί...

      Όλη αυτήν την ώρα ξέχασα πως  για μένα, θα είναι η πρώτη μου φορά. Είναι τόσο μεγάλη η ένταση μου, που παρασύρθηκα αποκλειστικά από την δύναμη των αισθήσεων , παραμερίζοντας κάθε ίχνος λογικής.  Η φυσικότητα με την οποία τα κάνει όλα αυτά είναι μεταδοτική, με αποτέλεσμα να  λειτουργώ το ίδιο . Όλα αυτά με τραβούν ακόμα πιο κοντά του .

    Εκεί που λέω πως θα λιποθυμήσω , ακούμε το κουδούνι της πόρτας του διαμερίσματος μας. Έεεε όχι . Αυτό δεν το δέχομαι . Δεν δίνουμε σημασία, αλλά σε λίγο ακούω από μακρυά την φωνή της μαμάς μου.

   - Άννα , άνοιξε μας. Είσαι μέσα; Σου κάναμε έκπληξη με τον μπαμπά .

    Τι πράγμαααα ; Οι γονείς μου ; Τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί; Ήρθαν την πιο ακατάλληλη ώρα! Κοιτάζω πανικόβλητη τον Οδυσσέα. Κάποιος μου κάνει πλάκα σήμερα καλά το κατάλαβα. Μήπως έχουμε πρωταπριλιά ; Αναστενάζω . Δεν είμαι σε θέση να φερθώ φυσιολογικά και εκείνος είναι υπερβολικά άνετος.

     - Οδυσσέα, άνοιξε εσύ. Δεν μπορώ εγώ, όπως είμαι τώρα. Έλα, πήγαινε .

    - Δεν θα είσαι καλά ... Γονείς σου είναι. Δεν θα πάω εγώ!

     Κοίτα τον πείσμα! Αλλά τι περίμενα; Εδώ σε εμένα μιλάει με το ζόρι, θα θέλει συζητήσεις με τους γονείς μου; Βέβαια εγώ του εξηγώ...

    - Αν  καταλάβει, τι έκανα μόλις τώρα ο πατέρας μου, θα με σκοτώσει.

    Εκείνος απαντάει ατάραχος...
    
    - Σιγά τα αίματα .

     Είναι κάθετος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μου κάνει τη χάρη. Πάει αυτό ήταν τελείωσε . Το σοκ που βρίσκομαι τώρα ... Δεν περιγράφεται! Σίγουρα θα το αντιληφθεί ο πατέρας μου , ο οποίος  δουλεύει στο στρατό και είναι πάρα πολύ αυστηρός ... Δεν υπάρχει περίπτωση να το αφήσει έτσι . Σηκωνόμαστε, ενώ βάζω γρήγορα την μπλούζα μου και προσπαθώ να φτιάξω τα μαλλιά μου.

    - Πώς είναι τα μαλλιά μου; Πολύ χάλια; Σγουρά και αφάνα; Σαν της Ντάλιας ή της άσχημης Μαρίας;

    Δεν πρόκειται να πάρω απάντηση. Πάω να φύγω, αλλά θυμάμαι λίγο κάτι. Μου βγαίνει αυθόρμητα, μετά από τα προηγούμενα γεγονότα... Του αποκαλύπτω κάτι πολύ προσωπικό!

    - Λοιπόν Οδυσσέα, επειδή δεν γνωρίζω, αν καταφέρω να σε ξαναδώ, αλλά να ξέρεις πως θα ήσουν ο πρώτος μου.

     Ο Οδυσσέας τα χάνει με τα λόγια μου. Σοκαρίστηκε, θα έλεγα... Ξεροκαταπίνει, ενώ με κοιτάζει ασταμάτητα. Κοκκινίζω από αμηχανία. Ψιθυρίζει κάτι σαν " άσε τα αστεία, Άννα!".

    Πηγαίνω πια στους γονείς μου. Παίρνω μια μεγάλη αναπνοή και ανοίγω. Αμέσως πέφτουν πάνω μου και αρχίζουν τις ερωτήσεις, κυρίως ο πατέρας μου.

   - Γεια σου κόρη μου. Τι κάνεις κάλε τόση ώρα ; Σε παίρναμε τηλέφωνο. Πάλι καλά μας άνοιξε την εξώπορτα της πολυκατοικίας κάποιος, που έμπαινε με τα κλειδιά και ήρθαμε ως εδώ .

   Ε δεν θα ανακαλύψω ποιός άνοιξε την εξώπορτα ; Θα πηγαίνω κάθε μέρα έξω από το διαμέρισμα του και όταν πάει να κάνει κάτι, θα του κάνω χαλάστρα . Δεν θα μου ξεφύγει έτσι εύκολα.

   - Τι μπορεί να έκανα καλέ μπαμπά  ; Μιλούσα με μια φίλη μου στο τηλέφωνο .

  Πηγαίνουμε μέσα και καθόμαστε στην τραπεζαρία. Προσπαθώ μην δείχνω ταραχή και ερωτευμένη! Δεν πρέπει να καταλάβουν κάτι.

   - Πως πάει παιδάκι μου ; Ήρθαμε να δούμε, αν είναι όλα καλά και πως περνάς .
 
     Είναι σειρά της μαμάς να αρχίσει τις ερωτήσεις. Τέλεια αρχίζει η ανάκριση και με δυο δικαστές μάλιστα. Όσοι και οι κατηγορούμενοι. Ο δεύτερος κατηγορούμενος όμως, ο Οδυσσέας ,  λείπει βέβαια.

    - Μια χαρά όλα . Ξεκινήσαν και τα μαθήματα.

    Ο μπαμπάς με σταματάει.

    - Διαβάζεις καθόλου κόρη μου;
 
     Αμέσως με το διάβασμα καλέ. Εδώ έχουν γίνει τόσα πράγματα από τότε που ήρθα. .. Ωστόσο, απαντάω καταφατικά.

    - Ναι, μπαμπά.

     Ναι,  μέρα νύχτα σκοτώνομαι στο διάβασμα εγώ και όλοι οι φοιτητές .  Με βλέπετε εξάλλου. Δεν σηκώνω τα μάτια από τον Οδυσσέα ... Ε από το βιβλίο ήθελα να πω. Μου αρέσουν πολύ τα μαθήματα και η σχολή, όμως δεν είναι σαν το λύκειο...

     Συνεχίζω να τους αναλύω για τη σχολή και διάφορα άλλα.  Κάποια στιγμή  μετά από ώρα εμφανίζεται και ο Οδυσσέας.  Το θυμήθηκε ευτυχώς! Θα πάει τώρα σε άλλο άτομο η ανάκριση. Τώρα αν πάρουν απαντήσεις, θα δείξει .

    Την αρχή κάνει ο πατέρας μου.

   - Ω γεια σου Οδυσσέα παιδί μου. Τι κάνεις ; Κάτσε λίγο εδώ να σε δούμε και σένα .
 
    Γιατί δεν μου φαίνεται καθόλου καλή ιδέα;  Θα με αποσυντονίζει, νομίζω.  Άσε που φοβάμαι μην πετάξει τίποτα ο συγκάτοικος μου. Δεν το έχει με το λέγειν και προσπαθώ να το αποφύγω.

   - Αμάν βρε μπαμπά είναι ανάγκη τώρα, να κάτσει και ο Οδυσσέας μαζί μας; Ας τα πούμε μεταξύ μας.

   Με κοιτάζουν οι γονείς μου με απορία , ενώ ο Οδυσσέας παίρνει το πονηρό ύφος. Ωχ κάτι σκαρώνει αυτός. Έρχεται και κάθεται στην  καρέκλα δίπλα από μένα. Όλη η συμπεριφορά του είναι άκρως ανησυχητική!

    Τις σκέψεις μου διακόπτει η μητέρα μου.

    -  Άννα δεν σε αναγνωρίζω! Από πότε έγινες αντικοινωνική και αγενής; Δεν είπαμε κάτι κακό. Αλήθεια εσύ παλικάρι τι έκανες τώρα που ήρθαμε ; Μήπως σε διακόψαμε από κάτι ;

   Ωχωχ τι ερώτηση παγίδα  ήταν αυτή; Ταράζομαι, καθώς ξέρω πολύ καλά τι έκανε πριν ο συγκάτοικος μου.

     - Όχι , βέβαια μαμά. Από τι να τον απασχόλησες ; Διάβασε.

    Πετάγομαι να προλάβω το κακό και λέω αυθόρμητα δικιολογίες. Πως να πω την αλήθεια; Ακούω τότε ψιθυριστά τον Οδυσσέα.
  
    - Αναπαραγωγή  , βιολογία .

   Πνίγομαι με το σάλιο μου, μ' αυτό που είπε . Του πατάω το πόδι κάτω από το τραπέζι και απαντάω, μήπως προλάβω τα χειρότερα.

   -  Είπε για αναπαραγωγή ... κυττάρων ...; Δεν ξέρω και εγώ από αυτά. Σπουδάζει μικροβιολογία.

     Οι γονείς μου φαίνονται ικανοποιημένοι με τον Οδυσσέα, αλλά όχι με την περίεργη συμπεριφορά μου. Ο πατέρας μου τον επικροτεί.

   - Αα ενδιαφέρον. Κάτι έχω ακούσει . Μίτωση , μείωση και άλλα . Να είδες προκομμενο παιδί ; Διαβάζει , δεν μιλάει με τις σουρλουλούδες φίλες σαν εσένα .

    Με το τελευταίο ξεσπάω.

   - Ε Όχι ρε μπαμπά. Μην μου τον υποστηρίζεις.

   Μου πατάει δυνατά το πόδι ο Οδυσσέας και κραυγάζω. Το "μου" τον ενόχλησε! Πήγα να του φωνάξω , όμως μετά το κάλυψα όπως και όπως για τους γονείς μου, λέγοντας ασυναρτησίες..

  - Οδυσσέ..Οδύσσεια . Περνάει η φίλη μου οδύσσεια.

    Η μαμά με παρακολουθεί περίεργα.

   - Γιατί καλέ τι έπαθε ;

    - Χώρισαν οι γονείς της και έχει αγωνία να δει, που θα πάει η επιμέλεια. Με ποιόν θα μένει.

   Τότε ένιωσα πάτημα δυνατό. Ε δεν παλεύεται, τι έπαθε πάλι;  Όμως μετά το σκέφτομαι ... Ωχ τι κοτσάνα πέταξα . Έχουμε ενηλικιωθεί, τι επιμέλειες και ανοησίες πουλάω. Ποιόν δουλεύω; Έπρεπε να βρω κάτι ρεαλιστικό...

    Ωστόσο, πατάω και εγώ μ' όλη μου την δύναμη το πρώτο πόδι που βρίσκω. Με έχει ταράξει στα πατήματα! Τότε πετάγεται η μαμά...

     Λάθος πόδι πάτησα, την ατυχία μου μέσα σήμερα! Άπονη ζωή. Θα κλάψω στο τέλος, το νιώθω...

   - Άννα, γιατί μου πάτησες το πόδι; Τι συμβαίνει επιτέλους ; Σαν να μην μας τα λες καθόλου καλά . Απαιτώ να μάθω εδω και τώρα . Πάμε λίγο μέσα να μιλήσουμε και άσε τον μπαμπά με τον Οδυσσέα μόνους τους .

  Σηκώνομαι αναγκαστικά, ενώ με τρώει η αγωνία. Ωχ τώρα τι λέμε ; Θα λιποθυμήσω. Μόλις απομακρυνόμαστε με κοιτάζει άγρια. Έχει καταλάβει...

   - Πες τα τώρα όλα Άννα, για να μην σε πάρω από 'δώ μέσα για πάντα!Τι γίνεται;
   Σας ευχαριστώ πολύ και ελπίζω να σας άρεσε!