Οδυσσέας pov

   Λοιπόν, γειά σας. Είμαι ο Οδυσσέας και ... Βασικά αυτά . Ε , τι περιμένατε; Δώδεκα λέξεις φτάνουν και περισσεύουν.

   Όσο λιγότερο μιλάς , τόσο το καλύτερο .

      Ο χρυσός κανόνας του σύγχρονου Οδυσσέα , 2018 μ .Χ.

( Χρυσός κανόνας έγραψα,μην διαβάσετε χρυσό αιώνα )

    Πω πω .

     Θα αποκαλύψω όλη την αλήθεια. Όχι για μένα , αλλά για τη φουκαριάρα τη μάνα μου , η οποία είναι υπεύθυνη για όλα αυτά. Ας τα πάρουμε με την σειρά τα γεγονότα. Όλα κυλούσαν ήρεμα και ήσυχα στη ζωή μου, μέχρι πριν λίγο καιρό. Τότε είχε την χειρότερη ιδέα που γινόταν...

     Ζούσα οκτώ χρόνια απομονωμένος, αλλά ήμουν χαρούμενος και ικανοποιημένος με αυτό. Δεν είχα σχεδόν καμία επικοινωνία με άνθρωπους. Μέχρι που η μητέρα μου θέλησε με το ζόρι, να μείνω με την Άννα στην Θεσσαλονίκη.

     Με απείλησε, πως αν δεν κάνω αυτό, δεν πρόκειται να έχω κανένα δικαίωμα στην εταιρεία του πατέρα μου. Αυτό για μένα ήταν το χειρότερο , καθώς το όνειρο μου από πολύ μικρός ήταν αυτό. Ήταν η αιτία διάλεξα τη συγκεκριμένη σχολή , επειδή η επιχείρηση αυτή ασχολείται με την έρευνα. Οπότε δεν είχα άλλη επιλογή.

    Τώρα, με ποια πρόφαση έπεισε την οικογένεια της Άννας για τη συγκατοίκηση , δεν το γνωρίζω και ούτε με νοιάζει.

    Έφτασε η ώρα να αναφέρω για  τη μικροσκοπική και περίεργη φαφλατού. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως θα υπάρχει πρόβλημα , εφόσον μπήκε με το έτσι θέλω στο δωμάτιο μου.

    Να θες να της φέρεσαι άσχημα και να μην σε αφήνει. Να την μαλώνω και εκείνη να με ευχαριστεί ή να είναι στον κόσμο της.

   Επίσης μια ερώτηση ενός εκατομμυρίου: Λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι έτσι ή εγώ έπεσα πάνω στην σπάνια εξαίρεση, που συναντάς στο 1 / 1000000 ;

    Εντάξει, μήπως είναι λίγο ειρωνεία να το λέω εγώ αυτό , όταν εκείνη έχει συγκάτοικο ΕΜΕΝΑ; Όμως πράγματι έχω αυτή την απορία, γιατί δεν ξέρω τίποτα από ψυχολογία ανθρώπων και συμπεριφορές.

      Όπως καταλαβαίνετε, δεν είμαι σε θέση να δώσω εγώ την απάντηση.

    Έχετε δει άνθρωπο να σου λέει πως πας λάθος δρόμο , χωρίς να έχει ιδέα ποιος είναι ο προορισμός;  Απλά και μόνο για να έχει άποψη σε όλα, σαν να λέμε ! Με λένε Οδυσσέα , αλλά δεν σημαίνει πως δεν είμαι ικανός να φτάσω κάπου και κάνω χρόνια να φτάσω στον προορισμό μου...

    Αφήνω, για ευνόητους λόγους ,  ασχολίαστο το γεγονός πως με συμβούλεψε να γίνω δάσκαλος. Ή το γεγονός πως με κοίταζε σαν αρειανό, όταν συνειδητοποίησε πως πήγα με γυναίκα. Που το περίεργο δηλαδή; Ακόμα ότι οι ελπίδες μου να με αφήνει ήσυχο μετά τη μια ώρα ,  αποδείχτηκαν τυφλές ελπίδες .

   Συνοπτικά για να καταλάβετε , πως βλέπω τη συγκατοίκηση με την Άννα. Κάντε εικόνα στο μυαλό σας το εξής : έναν άνθρωπο να ζει σαν μοναχός για χρόνια και να πηγαίνει πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια.

     Βλέπετε, είναι από τα άτομα, που τρώνε συνεχώς γλιστρίδα και δεν μπορούν να κλείσουν για ένα λεπτό το στόμα τους.

     Ευτυχώς τις τελευταίες μέρες έχει βελτιωθεί λίγο η συμπεριφορά της μαζί με την πολυλογία της. Ή εγώ την συνήθισα ; 😱😱 Τι είπα μόλις τώρα ; Αυτό κάνω πως δεν μου πέρασε καν από το μυαλό σαν σκέψη.

     Απλά συνέχεια με αφοπλίζει αυτή η μικροσκοπική και ενοχλητική συγκάτοικος. Όπως με το γεγονός ότι γνωρίζε για το όπλο και δεν είχε πει τίποτα.

    Ας πάμε τώρα στο παρόν. Πηγαίνω προς την κουζίνα, να πιω νερό , όταν ακούω τη φράση " νομίζω πως είμαι ερωτευμένη " . Όχι, Χριστέ μου σε εμένα αυτό. Το τελευταίο που θέλω, είναι μια συγκάτοικο να κλαίει ή να μιλάει συνέχεια για την καψούρα της.

    Ξαφνικά μου έρχονται εικόνα διάφορες  αναμνήσεις , όπως το περιστατικό με την κοπέλα που έφερα και το μπέρδεμα με το μπαλκόνι.

     Ελπίζω να μην εννοεί πως είναι με .... μένα . Με λούζει κρύος ιδρώτας στη σκέψη. Δεν έχω ιδέα τι θα έκανα σε μια τέτοια περίπτωση.  Παγώνω. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι.

      Αισθάνομαι πως έχω γίνει άσπρος σαν το πανί. Όμως πρέπει να επιστρατεύσω όλους τους μεθόδους μου, να μου πει την αλήθεια.

    Χρειάζεται να το γνωρίζω αν πρόκειται για μένα . Ποιά θα είναι η αντίδραση μου , μην με ρωτάτε . Θα μεταναστεύσω στο φεγγάρι ??##

      Όταν με παρατηρεί αμέσως κοκκινίζει και ταράζεται . Αρχίζουν να της πέφτουν νερά και κάνει πανικόβλητη κύκλους γύρω από τον εαυτό της,  στην προσπάθεια της να βρει πετσέτα. Από την μια εκνευρίζομαι αφάνταστα από την αδεξιότητα της, αλλά από την άλλη είμαι έτοιμος να γελάσω με την εικόνα.

    Θυμίζει σαν καρτούν ή κάτι αντίστοιχο,  το όλο σκηνικό.Την ρωτάω, συγκρατώντας το γέλιο.

   - Τι έγινε Άννα;

   - ε , α ,εμ ... Τίποτα .

  Ωραία, αρχίσαμε πάλι το τραύλισμα, όπως στην πρώτη μας συνάντηση. Τα νεύρα μου.

   - Α ,β ,γ ,δ ... Βλέπω μαθαίνουμε την αλφαβήτα, Άννα. Από την εμπειρία μου , δεν νομίζω να φταίει γλώσσα σου.  Άρα να υποθέσω, φταίει ο έρωτας ;

   Σιγά σιγά φαίνεται, να μπαίνει πάλι στον κανονικό της ρυθμό. Με κοιτάζει σκεπτική και κάπως αφηρημένη.

  - Τι λες για το τραγούδι" φταίει ο έρωτας που με τρελαίνει;"

   Ντόιιινγκ . Παρενέργειες έχει ; Ποιός μίλησε για τραγούδι; Τρία πουλάκια κάθονταν ..... Κι η μικρή "Αννούλα " σφυρίζει αδιάφορα, για να ξεχαστεί το φλέγον ζήτημα. Εγώ όμως επιμένω.

   - Λοιπόν για πες τώρα, με ποιόν είσαι ..;

    Δεν μου βγαίνει να πω την λέξη. Τότε για πρώτη φορά με άγριο κοιτάζει και  μιλάει απότομα. Κοίτα να δεις που θα δω την Άννα... σε έκδοση Οδυσσέα! Δεν πάμε καθόλου καλά.

   - Οδυσσέα, παράτα με ήσυχη. Δεν έχω καμία όρεξη, να μιλήσω μαζί σου.

    Φεύγει γρήγορα και κοπανάει την πόρτα. Εντάξει άλλο που δεν θα ήθελα εγώ κάτι τέτοιο , όμως τώρα πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Θα μάθω την αλήθεια, που να χαλάσει το σπίτι. 

    Άσε που οι κινήσεις και τα λόγια της ήταν τόσο ίδια με τα δικά μου.  Θα μπορούσε άνετα, να κατηγορηθεί  για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει, πως είναι ύποπτη.

    Χτυπάω και ανοίγω την πόρτα του δωματίου της. Είναι ταραγμένη ακόμα.
 
     - Άσε με σου είπα, φύγε!

     Παιδιά με ακούω κιόλας. Λέει τις αγαπημένες μου φράσεις, ενώ εγώ τις δικές της.

     - Όχι, αν δεν μου πεις .

    Της το είπα άγρια ... Όμως για κάτσε, νομίζω χρειάζεται να το παίξω λίγο γλυκούλης και τρυφερός. Το σιχαίνομαι όλο αυτό. Έτσι θα αποσπάσω πιο εύκολα τη πληροφορία που χρειάζομαι.

    Πάρολο που είμαι αρκετά νευριασμένος, προσπαθώ να κάνω μια γκριμάτσα σαν χαμόγελο. Ξαφνιάζεται τόσο πολύ,  που με κοιτάει σαν alien. Σε λίγο όμως, γίνεται η κλασσική Άννα. Πάλι καλά...

    - Οδυσσέα, δεν έχουμε περάσει σήμερα μαζί μια ώρα. Θες να κάτσεις εδώ μαζί μου στο κρεβάτι, να κάνει ο ένας ερωτήσεις στον άλλον; 

    Σε άλλη περίπτωση εννοείται, απλά θα της φώναζα ένα ξερό όχι  και θα αρνιόμουν . Επειδή έχω και εγώ όμως μια σημαντική ερώτηση , πρέπει να κάτσω για μια δυο ερωτήσεις .

    - Θα ξεκινήσω εγώ πρώτος. Σου εξηγούμαι όμως,  μέχρι δύο ερωτήσεις δέχομαι. 

    Κάθομαι και εγώ διπλα της στο κρεβάτι, καθώς δεν υπάρχει  κάποιο κάθισμα.  Ή αλήθεια είναι φοβάμαι για την απάντηση της, αλλά οφείλω να είμαι ενημερωμένος. Της κάνω την κρίσιμη ερώτηση.

    - Λοιπόν με ποιόν είσαι ερωτευμένη;

    Το σκέφτεται αρκετά και μετά απαντάει.

   - Ε ... Με τον Αντώνη, τον γείτονα. Καλά όχι ακριβώς ,αλλά τέλος πάντων.  Μου αρέσει πολύ.

    Εντάξει κάπως λογικό μου ακούγεται... Δίπλα είναι, γελούσαν μαζί και από ότι φαίνεται περνάνε καλά. Είμαι ανακουφισμένος λιγάκι, βέβαια κάτι δεν μου κολλάει σε όλο αυτό.  Θέλω να πω, δεν την ακούω πολύ σίγουρη. Κρύβει κάτι;

    - Τώρα σειρά μου. Εσύ είσαι ερωτευμένος;

   Διακόπτει τις σκέψεις μου και σοκάρομαι με την ερώτηση της. Εγώ; Ερωτευμένος; Εγώ έχω γεννηθεί, για να είμαι μόνος μου. Αυτόματα απαντάω ειρωνικά.
 
    - Βλέπεις να είμαι;

     Δείχνει, να χάνει την ελάχιστη όρεξη της... Φαίνεται στεναχωρημένη και έτοιμη να κλάψει. Τι έπαθε τώρα στα καλά καθούμενα; Περίπλοκα πλάσματα οι γυναίκες τελικά... Πριν μιλούσε για τον έρωτα της και μελαγχόλησε τώρα. Θα χρειαστώ εγχειρίδιο μαζί της...

    - Οδυσσέα, έχω ανάγκη μια αγκαλιά.

     Το λέει με τρεμάμενη φωνή και με αγκαλιάζει δυνατά. Ξεροκαταπίνω και αισθάνομαι λίγο περίεργα. Δεν έχω μάθει σε τέτοιες οικειότητες. Αυτό που κάνει, είναι συνηθισμένο ή δείγμα αγάπης;  Να με κατατοπίζετε. Ωστόσο, εξαιτίας της κατάστασης της, δεν απομακρύνομαι από κοντά της.

   Άρχισε να μου λέει την ιστορία της ζωής της, για να μην φύγω. Έλεος. Αρχίζει να με κατακλύζει η κούραση της ημέρας. Νυστάζω. Έχω ξυπνήσει από τις τέσσερις το πρωί και με αυτά έχει πάει δώδεκα το βράδυ. Βάζω τα πόδια μου στο κρεβάτι.  Οκ, είπαμε δυο ερωτήσεις, δεν θα με κρατήσει εδώ όλο το βράδυ.

   - Άννα, κάνε την ερώτηση, να φύγω. Θέλω να κοιμηθώ. Άντε πια.
  
   - Οκ. Λοιπόν, σε περίπτωση που ήσουν αστροναύτης και πήγαινες ταξίδια σε όλο το διάστημα...........

      Η ερώτηση της διαρκεί πάνω από ένα λεπτό και εκείνη τη κλείνουν τα βλέφαρα μου.

     Ξυπνάω νιώθοντας κάτι κολλημένο πάνω μου. Κοιτάζω και τι να δω...Την Άννα.  Όχι απλά είναι δίπλα μου, αλλά με έχει πάρει αγκαλιά και κοιμάται ακριβώς πάνω μου. Ε όχι δεν το πιστεύω αυτό, τι βλάκας είμαι . Με πήρε ο ύπνος στο δωμάτιο της.

    Κάνω να την απομακρύνω από μένα, αλλά εκείνη γαντζώνεται περισσότερο στην μέση μου. Με έχει εγκλωβίσει με τα χέρια της, με αποτέλεσμα μην μπορώ να σηκωθώ. Δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό! Με τίποτα.

    Όπως είναι καρφωμένη σε μένα, αρπάζω τα χέρια της, να την αφήσω αλλού. Στην προσπάθεια μου να την μετακινήσω βρίσκομαι εγώ πάνω της. Μάλλον έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.

    Για λίγα δευτερόλεπτα, δεν ξέρω, τι κατραπακιά με έπιασε, αντί να φύγω, κάθομαι να παρατηρώ τα χαρακτηριστικά της. Η στάση, η οποία μόνο αθώα δεν χαρακτηρίζεται ,  που βρισκόμαστε δεν βοηθάει καθόλου.

    Μπορεί να μην είμαι ερωτευμένος, αλλά δεν παύει να είμαι άντρας και αυτήν την στιγμή... Νομίζω, θέλω να την φιλήσω. Εκείνη την ώρα ξυπνάει και εκείνη. Ανοίγει τα μάτια της και σε δευτερόλεπτα τα γουρλώνει . Κάνει γροθιά τα χέρια της και δαγκώνει τα χείλη της, που παίρνουν ένα πιο έντονο χρώμα .

    Πως σας φάνηκε ο Οδυσσέας; Τι λέτε; Αισθάνεται κάτι για την Άννα ή όχι; Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο!