Άρης pov

Άρης : Όταν μάθεις το παραμικρό πάρε με τηλέφωνο .

Μετά από λίγο φεύγω από την καφετέρια . Δεν έχω τηλέφωνο ακόμα από την Κική . Στο σπίτι ασυναίσθητα ψάχνω να δω τι μπορεί να είχε ξεχάσει που έλεγε .  Στο δωμάτιο μου κάποια στιγμή βρίσκω ένα μικρό σημειωματάριο , το οποίο δεν είναι δικό μου . Λες αυτό να είναι ; Μοιάζει με ημερολόγιο .

 
Τετάρτη

Από την στιγμή που με χώρισε ο Άρης , δεν με χωράει ο τόπος . Είναι το τελευταίο άτομο που περίμενα να φερθεί έτσι . Έπρεπε να το φανταστώ . Δεν ήθελε τα παιδιά και δεν θα με άντεχε για πολύ . Από την αρχή μου είχε ξεκαθαρίσει πως θα φύγει από την ζωή μου πριν τη γέννα . Μετά από όλα όσα συνέβησαν , νόμιζα  πως είχε αλλάξει αυτό . Έτσι και αλλιώς δεν δικαιλογείται διαφορετικά . Δεν έκανα εγω κάτι να προκαλέσω την οργή του . Απλά δεν άντεξε αυτήν την κατάσταση .

    Δεν άντεξα να διαβάσω περισσότερο . Κάκως είδα και αυτό . Απλά ήθελα να βεβαιωθώ πως πρόκειται για ημερολόγιο . Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως έχει τόσο λάθος αντίληψη για μένα , καθόλου δεν με έχει καταλάβει ;  Σκέφτηκε πως ήθελα να φύγω μακρυά από το παιδί μου ,το πιο πολύτιμο πράγμα για μένα ; Όπως και εκείνη βέβαια  ... Νιώθω καυτό υγρό να κυλάει στα μάτια μου . Συνειδητοποιώ πως έχω δακρύσει .  Γιατί έγιναν τα πράγματα έτσι ; Ο Νίκος πριν χρόνια μου στέρησε την αδελφή μου , το πιο σημαντικό πράγμα για μένα τότε , και τώρα κατάφερε το ίδιο με την Έλενα και το παιδάκι μου . Χτυπάει το τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή .

Κική : Άρη σε μισή ώρα ξεκινάει η Έλενα για το χωριό της από το σπίτι που ενοίκιαζε . Θα φύγει μόνιμα .

Όχι δεν γίνεται αυτό . Πρέπει να την προλάβω , θα πάω εκεί .

Έλενας pov

  Νιώθω απελπισμένη . Όλα μου φταίνε και μου τον θυμίζουν . Ακόμα και  που έφτιαχνα τη βαλίτσα ,θύμωσα μς τον Πάνο γιατί δεν έβλεπε και δεν σχολίαζε τίποτα . Ο Άρης όταν είναι να πάμε Πάρο με πείραζε για τη βαλίτσα , μου μιλούσε και περνούσε ευχάριστα η ώρα  . Ο Πάνος ήταν πάντα τόσο ξενέρωτος ή τώρα μου φαίνεται έτσι ;

Έλενα : Δεν έχεις σταμαστήσει να κοιτάς τι βάζω στη βαλίτσα . Τι να πω .  Με άφησες εντελώς μόνη . Δεν ξέρεις κάν αν έχω πολλά ρούχα ή όχι .

Πάνος : Καλά τι ήθελες να κάνω ; Όλα περίεργα σου φαίνεται . Άντε είπαμε να ξεκινήσουμε τρεις .  Δεν θα κάτσω δίωρο εδώ .

Έλενα :  Έτοιμη είμαι .

Αναστενάζω αλλά ξέρω πως αυτό είναι το σωστό . Στη κατάσταση μου είμαι να έχω τουλάχιστον τους γονείς μου . Ασχετά που θα ήθελα όσο τίποτα άλλο να είμαι με τον Άρη . Μπαίνουμε στο αμάξι .  Σε λίγο βλέπω να αρχίζει να τρέχει υπερβολικά ο Πάνος .

Έλενα : Πάνο τι κάνεις ;

Έχω αρχίσει να νιώθω ένα άσχημο προαίσθημα .

Πάνος : Μας ακολουθεί ένα αυτοκίνητο για αυτό τρέχω. 

Αρχίζω και φοβάμαι με τέτοια ταχύτητα που οδηγάει . Κοιτάζω να δω πίσω ποιό αυτοκίνητο μας ακολουθεί . Είναι ο Άρης . Χριστέ μου . Ωστόσο για να μας προλάβει πηγαίνει και αυτός πάρα πολύ γρήγορα . Μου έρχεται ναυτία από τον τρόμο .

Έλενα : Σταμάτα Πάνο αυτήν την στιγμή . Γνωρίζω τον οδηγό . Θέλει απλά να μου μιλήσει . Τι πάς να κάνεις ; Θα μας σκοτώσεις έτσι . Μην ξεχνάς είμαι και εγκυος .

Πάνο : Έλενα δεν είπες ότι θες να φύγουμε ; Είχες όσο χρόνο ήθελες να χαιρετίσεις .

Έλενα : ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΩΡΑ .

  Ουρλιάζω για να με ακούσει . Ζαλισμένη ανοίγω την πόρτα όταν σταματάει σε κάποιο σημείο και ακούω ένα πολυ δυνατό ήχο . Γυρίζω να δω το έχι συμβεί και σταματάει η καρδιά μου . Στην στροφή ο Άρης έχασε τον έλεγχο και τράκαρε με ένα άλλο αυτοκίνητο . Ο χρόνος σταμάτησε για μένα . Χωρίς να σκεφτώ εμένα ή το μωρό ,  αναγκάζω τα πόδια  μου να πάνε προς το αυτοκίνητο του Άρη  , κι ας είμαι στη μέση του δρόμου .

  Δεν έχω δύναμη να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου του γιατί τρέμω στην κυριολεξία τι θα αντικρίσω . Πρέπει να βρώ τη δύναμη όμως . Χριστέ μου λυπήσου με . Ήμουν αχάριστη που δεν το συγχωρέσα αλλά ορκίζομαι πως δεν θα τον αφήσω λεπτό από δω και πέρα αρκεί να μην μου τον πάρεις . Με δάκρυα στα μάτια και τρεμάμενα χέρια επίτελους μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο .

   Ο Άρης έχει τις αισθήσεις του αλλά από ότι καταλαβαίνω , πρέπει να έχει χτυπήσει σοβαρά στο κεφάλι . Παναγιά μου βοήθα .  Πηγαίνω δίπλα του και τον αγκαλιάζω ενώ ξεσπάω σε λυγμούς . Δεν του μιλάω για να μην εξαντλήσει τις δυνάμεις του με ομιλία .

Άρης : Αγάπη μου , ηρέμησε . Σκέψου το μωρό .

  Όλα αυτά τα λέει με την ελάχιστη δύναμη που του απομένει αυτή τη στιγμή . Είναι δυνατόν να σκέφτεται το παιδί αυτήν την ώρα ; Και πως γίνεται να είμαι ψύχραιμη ; Γυρίζω να τον κοιτάω στα μάτια .

Έλενα : Άρη σε αγαπάω .

   Μου χαμογελάει αλλά δεν έχει αντοχή να μιλήσει . Κλείνει τα μάτια του , αρχίζει να χάνει τις αισθήσεις του . Όχι δεν μπορεί να πάθει τίποτα . Είναι ο φύλακας άγγελος μου και οι άγγελοι ποτέ δεν αφήνουν απροστάτευτους τους ανθρώπους τους . Ξαφνικά προσέχω ότι ακούγεται και σιγανά ραδιόφωνο .  Οι στίχοι όμως είναι μάλλον απαισιόδοξοι . " Κοίτα να μαθαίνεις πως είναι να πεθαίνεις , πώς είναι όταν χάνεις αυτόν που αγαπάς " . Όχι δεν πρόκειται να τον χάσω . Παναγίτσα μου βοήθα με . Λυπήσου το παιδί μας . Μην αφήσεις να πάθει τίποτα . Εκείνη τη στιγμή ακούω τον ήχο του αδθενοφόρου .  Δίνω ένα φιλί στον Άρη πριν μου τον πάρουν .