Είμαι πολύ χαρούμενη με το ταξίδι μας . Είμαι στο καράβι με τον Άρη . Ευτυχώς φόρεσε τη μπλούζα αλλά βλέπω συνέχεια ανεβάζει το φερμουάρ . Λέτε μην του αρέσει τελικά ;😂😂

Έλενα : Γιατί έχεις συνέχεια κλειστή τη ζακέτα σου;

  Άρης :  Για να ρωτάς εσύ . Τι ερώτηση είναι τώρα αυτή ; Κρυώνω . Πάντα στα καράβια έχει ψύχρα .

Έλενα :  Το  ελπίζω να είναι αυτός ο λόγος . Δεν μου λες έκλεισες δωμάτιο ;

   Άρης . Όχι εσένα περίμενα να θυμηθείς ότι πρέπει κάπου να κοιμηθούμε . Βασικά έκλεισα δυο δωμάτια .

 Έλενα : Δυο γιατί ; Περιμένουμε και άλλους ;

 Άρης : Όχι αλλά αν είμαστε σε ένα σιγά μην με άφηνες να κοιμηθώ . Θα ξεχάσω την νύχτα που προσπαθούσες να μου πεις πως είσαι έγκυος ; Μάτι δεν με άφηνες να κλείσω .

   Μένω με το στόμα ανοιχτό . Τώρα σοβαρά το λέει ;

 Έλενα : Οκ αν είναι έτσι να φύγω .

  Σηκώνομαι όταν τον ακούω να γελάει .

  Άρης: Έλα κάτσε που πας ; Ούτε μια πλάκα δεν μπορώ να κάνω .

    Του πετάω την ζακέτα μου  πάνω στην μούρη του .

 Έλενα :  Ένα έχεις κλείσει ;

 Άρης :  Δυο σε περίπτωση που πρέπει να γλιτώσω από σένα , λέει πιάνοντας την κοιλιά του από το γέλιο .

Ε δεν παίζεται .

  Ζωής pov ( μάνα του Άρη )

   Αποφάσισα πως πρέπει να μιλήσω στον Νίκο . Έχω ανάγκη να τον δω μετά από τόσα χρόνια . Θέλω να δω το μοναδικό παιδί που κουβάλησα στα σπλάχνα μου .  Την ευκαιρία να του μιλήσω , να δω από κοντά τα μάτια του , να του πω πόσο τον σκεφτόμουν κάθε μέρα και τέλος να τον σφίξω σφιχτά στην αγκαλιά μου .

  Ήδη γνώριζα την διεύθυνση του . Δεν τον άφησα ποτέ από τα μάτια μου όλα αυτά τα χρόνια .  Στο ορφανοτροφείο πήγαινα πολύ συχνά . Είχα βρει ένα μέρος μην φαίνομαι και τον χάζευα για ώρες στην αυλή . Αλλά δεν γνωρίζω αν έχει μάθει την πραγματική του οικογένεια , ταυτότητα . Μας αναζήτησε άραγε ;

   Πλησίασα την πολυκατοικία που μένει . Για μια ακόμα φορά ένιωσα τύψεις , αναλογιζόμενη που μένουμε εμείς και ο Άρης .  Όχι ότι δεν αξίζει στον Άρη . Πάντα ήταν άξιος και δουλευταράς  . Βλέπω το όνομα του στην ταμπέλα και δεν νιώθω τα πόδια μου . Έφτασα μέχρι εδώ οπότε πρέπει να βρω το κουράγιο να τον δω .

   Μετά από λίγα λεπτά μπαίνω μέσα στην πολυκατοικία .  Φτάνω και βλέπω την πόρτα να είναι ήδη ανοιχτή . Με βλέπει και κοκαλώνει . Χριστέ μου αυτή η σκηνή έπαιζε συνέχεια στο μυαλό μου από τότε που ήταν μωρό . Πάντα φανταζόμουν πως τον βλέπω και του μιλάω .

  Τώρα είναι μπροστά μου ολοζώντανος . Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου . Παρατηρώ τα μάτια του τα μπλε , που είναι ίδια με του πατέρα του . Είναι ψηλός και όμορφος .  Μπορώ να τον παρατηρώ για ώρες ώστε να αναπληρώσω τις χαμένες ώρες .

   Τον βλέπω και κάνει πίσω σαν να είδε φάντασμα .  Προφανώς θα γνωρίζει αν κρίνω από την αντίδραση του .  Αν πριν απλά έκλαιγα , αυτή τη στιγμή ξεσπάω σε λυγμούς .  Τι μπορώ να του πω ; Πώς να περιγράψω τα συναισθήματα μου ;

    Η αλήθεια είναι δεν αποφασίσαμε τυχαία να τον δώσουμε . Πρώτον ήταν ήδη έτοιμα τα χαρτιά υιοθεσίας για τον Άρη και δεν μπορούσαμε να κάνουμε πίσω . Με τρίτο παιδί θα ήταν πολύ δύσκολο να μπορώ να τα φροντίζω

Επίσης μας είχαν φοβίσει πολύ οι γιατροί .  Μόλις γεννήθηκε διαγνώσθηκε με επιληψία . Μόλις τότε είχε ανακαλυφτεί αυτή η ασθένεια ,και οι γιατροί οι ίδιοι δεν γνώριζαν πολλά .

Ζωή : Παιδί μου . Μην απομακρύνεσαι .

Λέω με τρεμάμενη φωνή .