-Άρη με ακούς τόση ώρα που μιλάω; Γιατί δεν απαντάς;

      -Μμ. Ε ναι. Τι έγινε;

      Τι έγινε λέει; Και συνειδητοποιώ ... ότι κοιμόταν. Πουφ δεν αντέχω, πάνω που βρήκα το θάρρος να του το πω. Κάπως έτσι με διέκοψε και ο Νίκος, όταν πήγα να το πω. Βέβαια εκείνος με τις αηδιαστικές αποκαλύψεις του, αλλά και από αναισθησία. Τα νεύρα μου.

      -Τώρα τι να σου πω; Δυο μέρες με ρωτούσες συνέχεια να σου πω τι έχω και συ κοιμάσαι. Σου άνοιγα την ψυχή μου, ενώ εσύ έβλεπες ανενόχλητος όνειρα.

     -Πω, τι αμαρτίες πληρώνω; Άνθρωπος είμαι, τι ήθελες να κάνω; Μην κοιμάμαι μήπως θυμηθείς να μου πεις κάτι; Έχουμε και δουλειά αύριο. Τι ήθελες να πεις , πες τώρα που με ξύπνησες.

     - Τίποτα. Άσε με τώρα. Προσπαθούσα ώρα να στο πω, εσύ δεν άκουσες!

     Σηκώνομαι και πάω στο μπάνιο. Με πιάνουν για τα καλά τα κλάματα. Λες να είναι από την εγκυμοσύνη; Αυτές τις μέρες δεν έχω σταματήσει να κλαίω. Πολλές έρευνες αναφέρουν τις συναισθηματικές αλλαγές στην κύηση. Ακούω βήματα, με ακολούθησε. Πώωω τι να πώ τώρα; Έχει δίκιο είναι η αλήθεια, όμως οι ορμόνες κοντεύουν να με τρελάνουν.

     -Κλαις Έλενα; Έλα, πες μου τώρα τι έχεις. Δεν μου ανέφερες πως το πρόβλημα ήταν η δουλειά; Λέγε. Σε πείραξε κάποιος; Είσαι άρρωστη; Χώρισες; Πατήσανε τη γάτα σου; Τι από ολα αυτά;

     - Ποια γάτα καλέ; Αυτήν που δεν έχω; Μην με κάνεις να γελάω, όταν έχω προβλήματα. Είχα παλιά σκύλο, αλλά γάτα ποτέ. Τώρα άσε με, θα πάω να κοιμηθώ. Έχω πολλά για αύριο.

      -Όχι, δεν νομίζω. Ένα πράγμα μόνο έχεις βάλει σκοπό, να με παιδεύεις. Έχει χάρη που σε βλέπω σε τέτοια κατάσταση...

      γιατί αλλιώς τι θα έκανες;

     Άρης: Δεν είναι ώρα να ανοίξουμε αυτή τη τη συζήτηση . Είπες θα πας να κοιμηθείς .
  
     Πάμε πάλι στο κρεβάτι και ξαπλώνουμε. Δεν με πιάνει ο ύπνος αν δεν του το πω. Έχουμε ξαπλώσει αρκετή ώρα, ίσως τον έχει πάρει ο ύπνος, όμως θα επιχειρήσω να του πω την αλήθεια. Παίρνω μια βαθειά ανάσα, ώστε να έχω οξυγόνο να μιλήσω.

     - Άρη, περιμένω παιδί.

     Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη φράση μου, τον βλέπω να πετάγεται πάνω τρομαγμένος με μια κίνηση. Αυτό ήταν , αυτή την φορά με άκουσε. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά από τον φόβο για την αντίδραση του και ας είναι ξένος.

    -Τι πράγμα; Δικό μου παιδί; Όχι Θέε μου, βλέπω εφιάλτη.

     Τι; Τι λέει; Από πού και ως πού δικό του; Δεν έχουμε κάνει τίποτα και τον γνωρίζω μόλις δυο μέρες. Αα τώρα κατάλαβα. Μέσα στον ύπνο του τρόμαξε και τα έχασε. Τον ξενύχτισα σήμερα και εγω μέχρι να του το πω...

     - Άρη, ηρέμησε. Δεν θα γινόταν να είναι δικό σου.  Εγώ περιμένω παιδί .

    Ηρεμεί το προσωπό του και αναστενάζει από ανακούφιση. Ε βέβαια, αφού δεν είναι δικό του...  Απλά δεν τον ενδιαφέρει μάλλον το θέμα.

      -Εντάξει; Αυτό ήτανε; Μπορώ επιτέλους να πέσω για ύπνο; Νύχτα Έλενα.

       Πέφτει για ύπνο. Εε... Με δουλεύει τώρα; Δεν θα αναφέρει τίποτα άλλο; Τόσο αδιάφορο του είναι; Για κάποιο λόγο απογοητεύομαι και στεναχωριέμαι από την συμπεριφορά του, αν και δεν θα έπρεπε. Ουσιαστικά είναι ένας άγνωστος, ο οποίος μάλιστα κόντεψε να με πατήσει με το αυτοκίνητο.

       Άρης pov ( από την μεριά του Άρη)

      Ξυπνάω με δυσκολία, ακούγοντας το ενοχλητικό ξυπνητήρι. Δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου εχθές.  Η Έλενα μιλούσε και έκλαιγε συνέχεια. Η μνήμη μου είναι λίγο μπερδεμένη ακόμα. Μου είπε άραγε το λόγο; Τώρα κάτι σαν να αρχίζω να θυμάμαι.

       Νομίζω μου ανέφερε κάτι για παιδί και τρόμαξα. Δεν τα πηγαίνω καλά με τα παιδιά. Ο φόβος μου ήταν και είναι ακόμα, μην αποκτήσω παιδί. Αλλά για κάτσε ... Είναι έγκυος; Ωχ Θεέ μου. Ελπίζω πως όχι. Δεν είναι δυνατον. Μήπως κάνω κάποιο λάθος;

       Πρέπει να προσπαθήσω να δω με τρόπο, αν είναι. Περνάω καλα μαζί της και θα ήθελα να κάνω για αρκετό καιρό παρέα μαζί της. Όλα αυτά όμως, αλλάζουν σε περίπτωση που έχει ένα παιδί στην κοιλιά της. Ούτε με τις δεσμεύσεις τα πάω καλά, ούτε με τα παιδιά. Από την άλλη φαίνεται να με έχει ανάγκη αυτόν το καιρό. Δεν μπορώ να την αφήσω έτσι απλά αν ..είναι έγκυος.

     Πω μπέρδεμα. Πηγαίνω στην κουζίνα με αργά βήματα και την ακούω να τραγουδάει. Για να την πειράξω λίγο..

         -Να φύγω μήπως; Δεν έχω πληρώσει μπουκάλι για τραπέζι.

       Γυρίζει τρομαγμένη. Δεν με είχε ακούσει, οπότε ξαφνιάστηκε. Γρήγορα βρίσκει πάλι τον εαυτό της και συνεχίζει την πλάκα.

       -Όχι καλέ! Κάτσε σαν το σπίτι σου, μην ενοχλείσαι. Ετοιμάζω πρωινό.

        -Μόνο μια μικρή λεπτομέρεια σου διαφεύγει, εδώ είναι όντως το σπίτι μου. Αλήθεια,  τι κάνει το μωρό;

      Ρωτάω επειδή πρέπει να μάθω. Είναι όντως έγκυος; Είναι πολύ μικρή για κάτι τέτοιο. Στην αρχή με παρακολουθεί με άγχος, ενώ μου χαρίζει στην συνέχεια ένα διστακτικό χαμόγελο.

       -Ποιό παιδί το δικό μου ή το δικό σου;  Δεν ξέρω αν θυμάσαι,  έχθες τρόμαξες πως έχεις μωρό.
     
       Σοβάρεψε τώρα.  Ωχ. Εγω νόμιζα ότι έχω παιδί; Πότε; Μάλλον ήπια παραπάνω από ότι πίστευα ... Βέβαια,  θυμάμαι τα χθεσινά πλεόν μετά την επιβεβαίωση της. Όντως μπερδεύτηκα και πλέον είμαι σίγουρος.  Συνεχίζει τις αποκαλύψεις φανερά αμήχανη πια.

       - Να ήηηθελα να σου πω και για αυτό. Είμαι έγκυος Άρη.  Έχθες σου το είπα και τρόμαξες τόσο πολύ. Γιατί;

         Επιτέλους το είπε !!