Άννας pov

    Σκέφτομαι το νησί μέσα στο καταχείμωνο και ανατριχιάζω. Ο κόσμος είναι πολύ λίγος και δεν κυκλοφορεί έξω. Κυριαρχεί η ερημιά. Ο εφιάλτης στο δρόμο για τις λεύκες θα είναι.

    Με παρακολουθεί προσεκτικά, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Αν δεν μου αρέσει καθόλου η ζωή στο νησί; Άσε που είναι και το άλλο. Δεν έχουμε ιδέα, τι θα πουν οι κόρες μας γι'αυτό το ζήτημα! Τις αφορά και εκείνες σε μεγάλο βαθμό.

     - Οδυσσέα , δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Γιατί μου το κάνεις αυτό; Δηλαδή βάζεις πάνω από όλα μια άψυχη επιχείρηση από εμένα και τα παιδιά σου; Τι θα πουν οι κόρες μας;  Αυτά που έχουμε περάσει μαζί, δεν μετράνε καθόλου;

   Προσπαθώ να τον πείσω, αλλά δεν αλλάζει γνώμη. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για μένα και την ψυχική μου υγεία. Συνεχίζει να λέει τα δικά του.

    - Αυτά μάλλον δεν μετράνε καθόλου για σένα. Προτιμάς να πάμε Χρυσούπολη και να μην έχουμε να φάμε σε λίγο καιρό; Τι θα κάνουμε, μου λες; Εγώ δεν θα έχω δουλειά εκεί.

      Αναστενάζω. Κουνάω το κεφάλι μου, μήπως με κάποιο τρόπο μαγικό βρεθεί η λύση. Είμαι μουδιασμένη, αλλά φωνάζω τα κοριτσάκια μας. Ο Οδυσσέας με κοιτάζει απορημένος. Τι; Οφείλουμε να δούμε και τις δικές τους απόψεις.

     Έρχονται ακόμα με θυμωμένα μουτράκια. Η Χριστίνα με το αρκουδάκι της, ενώ η Πηνελόπη με... μικροσκόπιο. Βλέπετε από μικρή παρακολουθούσε τον πατέρα της μ'αυτό και έχει γίνει το αγαπημένο της " παιχνίδι" . Κάθε μέρα βάζει κύτταρα διαφορετικού οργανισμού με την βοήθεια το Οδυσσέα.

      Ωστόσο, τους ανακοινώνω την πρόταση για το νησί.

    - Για να σας ρωτήσω κάτι μικρούλες μου. Θα σας άρεσε να μέναμε μόνιμα σε νησί;

      Η Χριστίνα αμέσως αποκτά ένα τρομαγμένο βλέμμα και παγώνει. Η Πηνελόπη από την άλλη αμέσως γελάει και χοροπηδάει από την χαρά της. Χαμογελάω με τις διαφορετικές αντιδράσεις τους. Το περιμένα, πως κάτι τέτοιο θα γινόταν.

    Σε λίγο ακούγεται το κλάμα της Χριστίνας μαζί με τις φωνές της.

     - Δεν γίνεται αυτό. Όχι, με μισείτε. Βαλθήκατε να ακολουθήσω τον μοναχισμό. Καλά έλεγε ο παππούς, ότι ο μπαμπάς σ' έκανε σαν τα μούτρα του και δεν θα μας βλέπει ανθρώπινο μάτι ατο τέλος.

    Σηκώνω τα φρύδια μου. Παρακαλώ; Θέλετε να μου πείτε πως μεταλλάχθηκα και έγινα σαν τον Οδυσσέα; Μα έχω φίλες, όπως την Ελίζα, και πηγαίνω όσο μπορώ σε μέρη με πολύ κόσμο. Όμως γιατί λέει έτσι ο πατέρας μου; Ανησυχώ για την κοινωνικότητα μου.

      Ο Οδυσσέας μου τσιτώνεται δίπλα μου. Κοίτα να δεις που το μικρό, θα μας ανάψει άλλες φωτιές σήμερα, καθώς συνέχεια του ξεφεύγουν λόγια. Θα νευριάσει με τον μπαμπά μου και ίσως μαλώσουν. Προς το παρόν με προειδοποιεί με αυστηρό βλέμμα και τα λόγια του.

     - Άννα, μάζεψε τον πατέρα σου. Ξεφεύγει και λέει ανοησίες μπροστά στα παιδιά μου!

     Μέσα στον μικρό αυτό πανικό χτυπάει το κουδούνι μας. Πηγαίνει και ανοίγει την πόρτα ο Οδυσσέας. Είναι ο Κώστας, ο οποίος παρακολουθεί προσεκτικά τις μικρές και τις αντίθετες αντιδράσεις τους. Η μια ακόμα κλαίει, ενώ η άλλη χτυπάει παλαμάκια.

       Ρωτάει τι συνέβη και η Χριστίνα αναζητάει την αγκαλιά του. Του εξηγεί.

       - Οι κακοί γονείς μας θέλουν να μας πάνε σ' ένα ερημονήσι. Θα είμαστε μόνο εμείς και οι πελαργοί. Να μείνω μαζί σου και την θεία Ελίζα;

      Γελάω με τις εικόνες που έπλασε ήδη το μυαλουδάκι του. Την καταλαβαίνω βέβαια, καθώς και εγώ τους ίδιους ενδοιασμούς έχω. Ωστόσο, ακούγοντας μόνο πελαργούς, σταματάει να χαίρεται και η Πηνελόπη. Έχει ανήσυχο ύφος και ρωτάει.

      - Δεν θα έχει δηλαδή όμορφα αλογάκια και γαϊδουράκια; Ε λοιπόν, ούτε εγώ έρχομαι. Θα πάω να δουλέψω σε κανένα ζωολογικό κήπο, για να μείνω μόνη μου δίπλα στα ζωάκια. Πατέρα με πούλησες.

     Παρακαλώ; Τι παιδιά έχω εγώ; Δεν μας αφήνουν να μιλήσουμε και βγάζουν μόνες τους συμπεράσματα. Ο Κώστας γελάει μαζί τους και προσπαθεί να τις κουμαντάρει, καθώς κλαίνε και οι δυο πλέον.

     - Βρε μικρούλες το νησί απ' όλα έχει... Δεν θα πάτε σ'άλλο πλανήτη. Αλογάκια, σπιτάκια και ένα σωρό πράγματα, εκτός από κόσμο τον χειμώνα!

      Η Χριστίνα πια κλάει με λυγμούς, ενώ μου έρχεται και μένα να κλάψω στην τελευταία πρόταση του. Για καλό μιλάει; Παίζει με τον πόνο μου. Η μόνη που ανακουφίζεται είναι η Πηνελόπη, η οποία μας ανακοινώνει.

      - Ουφ άδικα τρόμαξα. Δεν με πρόδωσες μπαμπάκα, άκυρο. Η αδελφή μου λέει ανοησίες.

       Πλέον αρχίζουν και τσακώνονται μεταξύ τους. Ο Οδυσσέας δεν αντέχει άλλο και μιλάει στον αδελφό του.

      - Κώστα, μείνε εδώ. Εμείς φεύγουμε, όπως τα έκανες! Κράτα τις μικρές και θα γυρίσουμε κάποια στιγμή. Όταν έχουν λύσει το κυπριακό δηλαδή.

       - Μα Οδυσσέα, θα με περιμένει η Ελίζα!

       - Φιλάκια αδελφέ! Αν θες , πες της να'ρθει εδώ.

      Εγώ απλά παρακολουθώ αμέτοχη, ενώ δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Τελικά βάζω το μπουφαν μου και τον ακολουθώ. Ο Κώστας εμείνε με τις μικρές και κοίταζε με γουρλωμένα μάτια. Τον λυπάμαι. Τι θα τραβήξει ο καημένος...

      Μόλις φτάνουμε στο αυτοκίνητο, πάω να μιλήσω, για να δω που πάμε, και ο Οδυσσέας με σταματάει.

    - Μη... Πρόσεξε, τι θα πεις! Στο τσακ γλίτωσα τον ψυχίατρο εκεί μέσα και φταίς εσύ. Τους πετάς την βόμβα έτσι στο ξαφνικό Κάθεσαι και  ρωτάς τα μικρά, λες και δεν ξέρεις την κατάληξη! Πάντα υπάρχει ισοπαλία. Εσύ έχεις την ίδια γνώμη με την Χριστίνα, ενώ εγώ με την Πηνελόπη.

    Α μάλιστα! Πάλι εγώ φταίω δηλαδή; Εγώ απλά σκέφτομαι τα παιδιά μας και για μένα είναι δύσκολή απόφαση, αυτή η μετακόμιση. Ξαφνικά προέκυψε το νησί και τα έχω χάσει. Φοβάμαι ,μήπως πάμε εκεί και δεν αντέξουμε για πολύ. Καλά ο Οδυσσέας συνηθισμένος είναι. Εγώ και η Χριστίνα;

     - Οδυσσέα, με νοιάζεσαι; Πριν μου έδωσες να καταλάβω ότι δεεν...   

       Ένας κόμπος που έχω στο λαιμό μου εδώ και ώρα , δεν μου επιτρέπει να μιλήσω άλλο. Θέλω να του πω πως δεν με νοιάζει όπου και αν πάει, αλλά θα τον ακολουθήσω . Έτσι κι αλλιώς μάλλον τα λόγια είναι περιττά. Δυστυχώς, όμως δεν βγαίνει λέξη από το στόμα μου. Με πιάνει στο μάγουλο απαλά και ρωτάει.

    - Ξέρεις πολύ καλά πως όλα ξεκίνησαν με σένα. Αν δεν επέμενες τόσο , θα είμασταν ακόμα και τώρα δυο ξένοι. Αλήθεια, γιατί τα έκανες όλα αυτά ; Τώρα δεν ξέρω, αν καταφέρω μακρυά σου, σε περίπτωση που δεν έρθεις.

    Χαμογελάω δειλά, ενώ είμαι βουρκωμένη. Κομπιάζω, αλλά του απαντάω.

      - Πάντα πλησίαζα, όποιον άνθρωπο συναντούσα, αλλά με σένα πραγματικά δεν ξέρω τον λόγο! Όσο μου έλεγες να μείνεις μόνος, τόσο πείσμωνα. Κάτι με τραβούσε πάνω σου. Εσύ γιατί δεν έφυγες από όλο αυτό;

        Βάζει το δάχτυλο του μπροστά στα χείλη μου, για να σταματήσω. Συνεχίζει εκείνος.

      - Γιατί με τις μέρες συνήθιζα όλο και πιο πολύ την παρουσία σου. Μπορώ να πω άρχισες να δίνεις ένα διαφορετικό χρώμα στις βόλτες που πήγαιναμε. Άγνωστα πράγματα για 'μένα. Ήσουν μυστήριο... Την μέρα που σε άκουσα να λες στο τηλέφωνο πως είσαι ερωτευμένη και κοιμηθήκαμε μαζί, νομίζω πως άρχισα να σε ερωτεύομαι. Μετά το πρωινό μας ξύπνημα, δεν σταμάτησα να σκέφτομαι πως θα ήταν το φιλί σου .

       Δάκρυα συγκίνησης κυλάνε από τα μάτια μου μ' όλες τις αναμνήσεις . Πως να ξεχάσω όλα αυτά που ζήσαμε και να συνεχίσω απλά μόνη μου με δυο παιδιά; Μου έβαλε δίκοπο μαχαίρι. Νιώθω να πνίγομαι από πίεση.

       Ξαφνικά ενώνει τα χείλη μας, ενώ νιώθω την πικρή γεύση που αφήνουν τα δάκρυα μου. Θα ήθελα να χαθώ στο φιλί του και να μην τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή. Όταν απομακρύνεται είναι σαν να μου δημιουργεί πόνο, καθώς θυμάμαι την πραγματικότητα. Τον παρακολουθώ με προσοχή, να συνεχίζει την εξομολόγηση του.

     -  Αν με ήθελες, θα ερχόσουν μαζί μου με χαρά. Φαίνεται μόμο εγώ επηρεάστηκα  από αυτήν την σχέση. Ήσουν το μόνο άτομο που ήρθα τόσο κοντά και μου άλλαξες ολοκληρωτικά όλη τη ζωή.  Ήρθες σαν πυροτέχνημα, για να μου δείξεις έναν άλλο τρόπο ζωής.

    Τα ίδια λόγια άνετα μπορούσαν να ήταν δικά μου. Χαμογελάω με προσπάθεια. Ο Οδυσσέας πάντα έχει τον τρόπο του να με καταφένει. Αυτό κάνει και τώρα. Μόνο που φοβάμαι, πως αυτή η απόφαση θα φέρει οριστική ρήξη μεταξύ μας.

       Αν δεν περνάω καλά στο νησί, δεν θα είμαστε και καλά. Μέσα μου γίνεται σύγκρουση συναισθήματων και αποφάσεων. Σύντομα είναι φανερό τι θα κάνω, όπως και να καταλήξει. Συνεχίζει όμως τα ωραία του λόγια, καθώς με βλέπει σκεπτική.

       - Άννα κατά περίεργο τρόπο ξύπνησες μέσα μου αισθήματα, που είχα χρόνια να ζήσω. Ίσως από τον θάνατο του μπαμπά μου. Δεν ξέρω πως τα κατάφερες! Μάλλον με την εμπιστοσύνη σου στο πρόσωπο μου και το ενδιαφέρον που μου ' δείξες!

     Τον σταματάω και του ανακοινώνω.

     - Θα έρθω, αλλά να ξέρεις. Θα είναι δοκιμαστικά. Αν δεν μου αρέσει, θα αναγκαστώ να φύγω. Μετά θα είναι δική σου απόφαση!