Ο Οδυσσέας με κοιτάζει μέσα στα μάτια, σαν να προσπαθεί να οργανώσει τις σκέψεις του. Είναι φανερά μπερδεμένος και δυσκολεύεται να πει κάτι. Κάποια στιγμή βρίσκει το θάρρος και ρωτάει.

     - Ποιανού είναι το μωρό; Δικό μου;

   Τώρα είναι η σειρά μου να μην καταλαβαίνω. Τι θέλει να πει; Είναι ο πρώτος και μοναδικός άντρας στην ζωή μου μέχρι αυτήν την στιγμή. Αναστενάζω και τον δικιολογώ ακόμα μια φορά. Είναι ακόμα θολή η μνήμη του, αλλά του εξηγώ.

      - Ναι. Δεν υπάρχει κανένας άλλος στην ζωή μου! Προς τι η ερώτηση σου;

     Κουνιέται, ενώ προσπαθεί να το χωνέψει. Θα γίνει πατέρας, αυτό είναι γεγονός. Μάλιστα δυο παιδιών. Βέβαια ας το συνειδητοποιήσει πρώτα και μετά μαθαίνει τον αριθμό. Το ύφος του για κάποιο λόγο έχει γίνει σκληρό και τρομάζω. Έχει ασπρίσει και έχει χάσει τα λόγια του.

    Δεν θέλει τα μωρά μας; Τον ακούω προσεκτικά.

      - Άννα, θυμήθηκα κάτι. Η τελευταία ανάμνηση που έχω από εμάς, είναι ο χωρισμός μας. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ την αιτία, που σε έδιωξα από το σπίτι. Τώρα προέκυψε παιδί... Δεν ξέρω τι να πω. Γιατί χωρίσαμε;

      Μάλιστα. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Οι γιατροί εξήγησαν, ότι τα τελευταία γεγονότα προσπαθεί να τα απωθεί ο εγκέφαλος του. Χτύπησε αρκετά σοβατά το κεφάλι του και ο οργανισμός του τον προστατεύει, αγνοώντας τι προκάλεσε το ατύχημα.

     Ξέχασε το γεγονός πως μπήκε μπροστά μου, για να με σώσει. Αυτό με απογοητεύτει κάποιες ώρες. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη όμως. Σημασία έχει να με αγαπάει. Άραγε νιώθει πράγματα για μένα; Πιστεύω ναι.

    Αρχίζω να του αναφέρω σταδιακά την αλήθεια, δηλαδή αυτό ελπίζω... Κακά τα ψέματα, με τον Οδυσσέα δεν είμαι απόλυτα σίγουρη.

      - Οδυσσέα, με έδιωξες για να με προστατεύσεις. Ο δολοφόνος του πατέρας σου είχε δραπετεύσει. Βέβαια όλα τελείωσαν καλά! Τον μαζέψαν φυλακή, πλέον με περισσότερα χρόνια φυλάκισης. Θα συνέλεθεις γρήγορα. Θα πάμε να δούμε τα άλογα, που τα λατρεύεις και...

       Σταματάω, καθώς ακούω την πόρτα να ανοίγει. Μας διέκοψαν από την συζήτηση. Δεν πειράζει. Ας το σκεφτεί πρώτα. Εμφανίζεται η μητέρα του Οδυσσέα. Λογικά σε λίγο θα έρθουν και οι γονείς μου.

      - Γεια σας τι κάνετε, πώς είστε;

       Με προλαβαίνει ο Οδυσσέας, ο οποίος απαντάει με το νι και με το σίγμα και μας κομπλάρει.

       - Καλά μαμά. Εδώ μιλούσαμε για το παιδί μας.

     Χριστέ και η Παναγία. Πώς τα πετάει έτσι;  Θεώρησε ότι το γνωρίζουν όλοι. Σκύβω το κεφάλι μου από ντροπή. Ειλικρινά είναι τόσο περίεργο όλο αυτό, ειδικά ο τρόπος που το έμαθε. Η καημένη η μητέρα του μας παρατηρεί προσεκτικά και τους δυο, προσπαθώντας να καταλάβει.

   Ίσως πιστεύει, πως είναι παρενέργεια από το χτύπημα του και τα μπέρδεψε. Παλιά δεν θα μιλούσε έτσι άνετα, για κάτι σοβαρό.

      Ο Οδυσσέας πάλι συνειδητοποιεί το λάθος του, ή αλλιώς την γκάφα του, οπότε είναι αμήχανος. Έτσι το μπαλάκι πέφτει σε μένα. Χρειάζεται μια απάντηση και της την δίνω.

     - Ξέρετε... Μόλις το έμαθα και δεν. Μην το πείτε ακόμα στους γονείς μου. Δεν γνωρίζουμε, τι θα κάνουμε.  Περιμένω δίδυμα.

      Ξαφνιάζεται στην αρχή, όμως δείχνει ψυχραιμία. Εμένα σταματάει η καρδιά μου από το άγχος, ανιχνεύοντας τις αντιδράσεις της. Όσο το σκέφτεται, γίνεται πιο θετική. Στο τέλος μας χαμογελάει δειλά και μας μιλάει.

    - Κοριτσάκι μου μπορεί να ήρθε νωρίς το μωράκι, αλλά μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Αφού ο γιος μου ερωτεύτηκε, όλα γίνονται.

      Χαμογελάω και εγώ με τα λόγια της. Έχει μια αισιοδοξία μέσα της και μου αρέσει αυτό. Πέρασε δύσκολα, όμως έμαθε να ελπίζει για το καλύτερο. Νιώθω θαυμασμό γι'αυτήν την γυναίκα γνωρίζοντας την ιστορία της. Έχασε τον άντρα της πολύ νέα, έψαχνε το παιδί της και είχε το δύσκολο αγόρι μου.

     Μου δίνει κουράγιο με την συμπεριφορά της!

     Ο Οδυσσέας πάλι ξεροβήχει με το άκουσμα διδύμων. Του ήρθαν πολλά μαζεμένα. Αναστενάζει και με κοιτάζει.

     -Είχες δίκιο τελικά. Είμαι ο πατέρας, καθώς είναι και δίδυμα. Δεν γνωρίζω ακόμα, τι πρέπει να κάνουμε... Ένα σου λέω όμως, εγώ μπουζούκια θα πάω. Δεν σημαίνει αυτό, πως θα χάσω εγώ την νυχτερινή διασκέδαση.

     Ε ρε πρόβλημα δεν είχαμε και αποκτήσαμε.Απίστευτο. Εχθές πριν κοιμηθούμε, του έκανα διάφορες ερωτήσεις με τραγουδιστές. Ήθελα να του αποδείξω ότι δεν έχει ιδέα από αυτούς. Το αποτέλεσμα;

       Νομίζει πως το " έτσι ξαφνικά" είναι του Ρουβά και το " my number one" της Πάολα... Μέσα στα πράγματα δηλαδή...

       Μια εβδομάδα μετά

      Επιτέλους , σήμερα βγαίνουμε από το νοσοκομείο . Όλα είναι έτοιμα και βαίνουν καλώς. Ο Οδυσσέας βέβαια θα με κάνει να σκάσω από την περιέργεια. Όλο ψιθυρίζουν και σχεδιάζουν αυτοί.

   Μου λένε, ότι με περιμένει μια έκπληξη στο σπίτι, αλλά τίποτα παραπάνω. Όταν προσπαθώ να ψαρέψω τον Οδυσσέα,μου απαντάει " Η έκπληξη για να παραμείνει έκπληξη , πρέπει να κρατάει αυτός που την ετοιμάζει , το στόμα του κλειστό " .

     Όλη αυτήν την εβδομάδα έρχονται συνέχεια οι γονείς μου , ο αδελφός του Οδυσσέα και η Ελίζα για να τον βλέπει. Ναι , υπάρχει αμοιβαίος ενθουσιασμός. Η Ελίζα μπορεί να μην συμπαθεί τον Οδυσσέα, αλλά μάλλον έχει αδυναμία στον Κώστα. Μετά πηγαίνουν μόνοι τους βόλτες .

      Σήμερα οι γονείς μου με δυσκολία αποφάσισαν να επιστρέψουν και αυτοί στο σπίτι τους. Είχαν αναστατωθεί τόσο, που δεν έδιναν τόση βάση για να ρωτάνε για τον Οδυσσέα και δεν πήραν τόσο κατάκαρδα την εγκυμοσύνη.. Φοβήθηκαν πολύ με την περιπέτεια μας. Όλα τα άλλα έγιναν δευτερεύοντα γι' αυτούς.

     Αυτήν την στιγμή, είμαι με τον Οδυσσέα επιτέλους και επιστρέφουμε σπίτι. Θα είναι και ο αδελφός του μαζί μας για κάποιες μέρες. Μετά με την φόρα που έχει πάρει με την Ελίζα, μάλλον θα μένει σε εκείνη. Χαχαχα. Τους χαίρομαι πραγματικά. Είναι πολύ ερωτευμένοι.

      Μόλις μπαίνουμε στην πολυκατοικία,  ο Οδυσσέας με πηγαίνει προς το διαμέρισμα του Αντώνη. Παρακαλώ ; Πως του ήρθε τώρα αυτό; Θυμάμαι την πρώτη μέρα μας εδώ, που με έδιωξε και πήγα στον Αντώνη ... 

    Ποιός να μου το έλεγε, πως θα με πήγαινε πάλι εκεί. Για μια στιγμή γίνομαι καχύποπτη. Μήπως δεν θέλει πια, να μένω σπίτι μας ;  Ωχ Χριστέ μου, τι τραβάω πάλι. Με διατάζει.

     - Κλείσε τα μάτια σου.

     Με έχει στην αναμονή τόσο καιρό; Τώρα για να τον τρολάρω λίγο και εγώ . Του παριστάνω την ανίδεη και απαντάω . Κάνω πως δεν καταλάβαίνω τι μου είπε .

    - Θα βρεις τον δασκαλό σου. Μου αρέσει πιο καλά αυτή η σειρά.

   Χαμογελάω και τον αγκαλιάζω, τυλίγοντας τα χέρια μου στον λαιμό του. Τον πειράζω.

      - Για κλείστα μου εσύ.

     Αμέσως ενώνει τα χείλη μας και βάζει το χέρι του στη μέση μου. Πόσο υπέροχη είναι η αίσθηση αυτή και πόσο μου έχει λείψει. Τον αγαπώ τρελά τελικά. Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Πρώτη φορά δείχνει τόσο θερμός μαζί μου μετά το ατύχημα και την εγκυμοσύνη. Χαίρομαι γι'αυτό.

   Χωρίς να το καταλάβω, ανοίγει την πόρτα του διαμερίσματος. Όλη αυτήν την ώρα, έχω όντως κλειστά τα μάτια μου , για να τον απολαύσω μ' όλες τις αισθήσεις μου το φιλί. Σε λίγο τον νιώθω έτοιμο να γελασει και απομακρύνεται.

   - Τώρα μπορείς να ανοιξεις τα μάτια σου .

      Γυρίζω και τι να δω. Ένα πανέμορφο  χριστουγεννιάτικο χωριό. Το θέαμα είναι μαγευτικό και μοναδικό. Υπάρχουν διάφορα μικρά, στολισμένα, χρωματιστά και  χριστουγεννιάτικα δεντράκια. Είναι διαφόρων χρωμάτων και με φωτάκια. Μένω άναυδη, είναι η αλήθεια.

      - Μου είπε η μαμά σου, ότι αυτό ζητούσες πάντα τα Χριστούγεννα. Έτσι ο αδελφός μου με την Ελίζα στόλισαν το σπίτι αυτό.

       Αυτό είναι τον λατρεύω , δεν τον αγαπάω  απλά. Όταν θέλει γίνεται τρυφερός και καλός. Πόσο μου αρέσει, όταν νοιάζεται για μένα. Με έχει συγκινήσει τρομερά αυτή η κίνηση του. Νομίζω, πως δεν είναι αλήθεια όλο αυτό.

      Βουρκώνουν τα μάτια μου, ενώ εκείνος με φιλάει ξανά. Τα χείλη του ακουμπάνε τον λαιμό μου και ανατριχιάζω.  Τον ακούω να μου λέει.

    - Ξέρεις, τι θέλω να κάνω τώρα πολύ;

    Κοκκινίζω και τον ρωτάω, αν και οι κινήσεις του δείχνουν καθαρά...

      - Να πέσεις για ύπνο σαν καλό κοριτσάκι, ώστε εγώ να πάω άνετος στα σκυλάδικα. Έτσι δεν μου έκανες εσύ;

    Γουρλώνω τα μάτια μου και τον κοιτάζω καλά καλά. Δεν είναι δυνατόν αυτό. Αλλάζει η διάθεση μου και νευριάζω. Τον σπρώχνω μακρυά και του κρατάω μούτρα. Ξεσπάω.

     - Αυτό το θυμάσαι! Ότι σε συμφέρει μόνο!

      Εκείνος γελάει. Για την ακρίβεια τον πιάνει σπαστικό γέλιο, όσο μου εξηγεί.

      - Έχω τέσσερις μέρες που τα θυμάμαι όλα! Είχες όμως τόσο πλάκα, όταν σου έλεγα άσχετα!

      Ε αυτό ήταν. Πάω να τον πιάσω, αλλά με προλαβαίνει. Με ρίχνει στο καναπέ και με φιλάει. Εγώ τον ρωτάω.

      - Οδυσσέα σ'αγαπάω. Πες μου, πως όλα θα πάνε καλά από εδώ και πέρα.

      Ακουμπάει το μέτωπο του στο δικό μου. Βλέπω πεντακάθαρα τα μάτια του. Δείχνουν μόνο ειλικρίνεια. Είναι σαν να βλέπω καθαρό ουρανό και μου απαντάει.

      - Θα τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί από εδώ και πέρα.

     Σποιλερ : Στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε τι γίνεται τρία χρόνια μετά .. Τι να έχει γίνει ; Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο❤