Σήμερα πιθανόν θα ανέβουν δυο κεφάλαια  μαζί, επειδή βγήκε αυτό λιγότερο σε λέξεις.

Οδυσσέας pov

    Είμαι με τον αδελφό μου στο πανεπιστήμιο και περιμένουμε να τελειώσει το μάθημα. Ο Κώστας είναι εξαγριωμένος μαζί μου. Ήθελε να πάμε σε καφετέρια, όσο είναι η Άννα στην σχολή, αλλά εγώ δεν το δέχτηκα! Όχι όσο είναι έξω ο δραπέτης.

     - Οδυσσέα, είσαι υπερβολικός και νομίζω έτσι μόνο χειρότερα τα κάνεις. Δεν γίνεται, να μην την αφήνεις δευτερόλεπτο μόνη. Άσε που έτσι γίνεσαι στόχος. Δείχνεις στους εχθρούς την αδυναμία σου.

     Τι θέλει να πει; Πώς θέτω έτσι την Άννα σε κίνδυνο;  Το σκέφτομαι για λίγο. Αν μας παρακολουθούν, μάλλον έχει δίκιο. Βλέπουν πόσο κοντά της είμαι. Όμως τι άλλο μπορώ να κάνω; Να την αφήσω στα χέρια τους; Μην βρίσκομαι στο πλάι της; Δεν δέχομαι να πάθει κάτι.

       Δεν προλαβαίνω να απαντήσω, βγαίνει η Αννούλα από την σχολή της και μας πλησιάζει. Χαμογελάει και μας ανακοινώνει.

      - Συγνώμη αγόρια, αλλά εγώ πρέπει να πάω σε θέατρο. Μας έδωσαν εργασία για την ψυχολογία ηθοποιών και θα δώσουμε ερωτηματολόγιο ή θα πάρουμε συνέντευξη.

      Ο Κώστας αναστενάζει και σηκώνει τα χέρια ψηλά.

     - Εγώ παιδιά, δεν μπορώ να σας ακολουθήσω άλλο! Βαρέθηκα τόση ώρα εδώ άπραττος. Δεν θα πάω και στους ψωνάρες.

      Εγώ πάλι δεν πρόκειται να την αφήσω μόνη της. Άσε που είναι περίεργοι αυτοί οι ηθοποιοί. Δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου. Θα πάω μαζί της φυσικά. Δεν χρειάζεται να την ρωτήσω, θα τρελαθεί από την χαρά της. Πάντα θέλει να περνάμε ώρες μαζί. Ορίστε. Την ρωτάω για το μέρος.

       - Ωραία, πού είναι αυτό το θέατρο, να πάμε;

       Ο Κώστας με κοιτάζει υποτιμητικά και η Άννα γουρλώνει τα μάτια της. Δεν το περίμενε; Αφού της είπα, όσο επικρατεί αυτή η κατάσταση, θα είμαι δίπλα της. Διαμαρτύρεται! Έλεος... Αυτό δεν ήθελε;

      - Οδυσσέα, είναι για την σχολή μου. Εσύ τι θα κάνεις, όσο μιλάω εγώ με τους ηθοποιούς;

     Απαντάω αυτόματα.

      - Θα σε προσέχω Άννα, τι δεν καταλαβαίνεις;

       Κουνάει το κεφάλι της, αλλά στο τέλος συμβιβάζεται. Ο Κώστας  πάει βόλτα τριγύρω, ενώ εμείς ξεκινάμε με το αυτοκίνητο. Στην διαδρομή η Άννα στεναχωριόταν για την φίλη της, την Ελίζα. Χώρισε πρόσφατα από την σχέση της και μετά θα πάει να την δει.

      Μου ξεκαθαρίζει, ότι δεν θα με ανεχτεί και εκεί. Είναι γυναικεία θέματα. Ναι, αλλά εγώ πώς θα την προσέχω; Θα στήσω καρτέρι έξω από το σπίτι της Ελίζας; Πρέπει να βρω τρόπο. Έχω ορκιστεί πως θα την προστατεύω.

      Σε λίγο φτάνουμε στην θεατρική ομάδα της περιοχής. Είναι ένα απλό κτήριο, όπου κάνουν πρόβες και μαθήματα.

     Μπαίνουμε μέσα και αμέσως νιώθω αμήχανα. Έχει αρκετό κόσμο εδώ μέσα τελικά. Η Άννα τα χάνει, δεν ξέρει που να πάει και αυτή. Μου εξηγεί.

     - Θα πρέπει να διαλέξω τυχαία από τους μαθητές. Μμ. Νομίζω τον βρήκα. Αυτός φαίνεται ενδιαφέρον. Πάμε!

      Μου δείχνει έναν μικρό, γύρω στα 17. Παρατηρώ την αίθουσα. Κοίτα να δεις. Διάλεξε τον πιο όμορφο από εδώ μέσα. Πηγαίνει με θάρρος και του μιλάει. Εγώ φυσικά παραμένω δίπλα της. Ευτυχώς που ήρθα και εγώ μαζί της.

      Τον ρωτάει, πως τον λένε, και εκείνος αμέσως χαμογελάει. Την ρωτάει πονηρά.

      - Νίκο Ελευθερίου με λένε. Τι έγινε; Ενδιαφέρεσαι;

     Η Άννα κοκκινίζει και είναι λίγο αμήχανη. Ο νεαρός πάλι είναι φουλ άνετος και το διασκεδάζει. Ωχ. Λέτε να της αρέσει; Με πιάνει ξαφνικά ανησυχία... Το κορίτσι ΜΟΥ λέει όχι. Πάλι καλά, γιατί θα αποκτούσα επιπλέον εχθρό. Αυτός πάλι είναι απτόητος. Μου αρέσει η σιγουριά του, όπως και τα επόμενα λόγια του.

     - Ευτυχώς, γιατί ούτε εγώ ενδιαφέρομαι. Βασικά δεν υπάρχει κάποια να μου αξίζει για σχέση. Εσύ πάλι φαίνεσαι ρομαντικό κορίτσι, η οποία θέλει μονιμότητες. Το αγόρι δίπλα σου θα ήθελα να το αναλύσω για ρόλους. Έχει ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, η οποία εμπνέει. Επιδιώκει την μοναξιά και την ησυχία.

      Εγω με την Άννα μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Τι στο καλό έγινε; Υποτίθεται, η Άννα θα τον ψυχολογούσε. Όχι αυτός, εμάς! Απορώ πως τα κατάλαβε όλα με την μία... Νομίζω, τον συμπαθώ τελικά, αφού δεν πολιορκεί την συγκάτοικο μου. Φαίνεται έξυπνος.

    Κουνάω το κεφάλι μου. Μετά την Άννα θα αποκτήσω και φίλους για παρέα; Παρά είναι για μένα αυτό, αλλά θα το σκεφτώ.

     Όπως μιλάμε, χτυπάει το κινητό μου. Είναι άγνωστο νούμερο... Έχει γούστο, να είναι... Πηγαίνω πιο πέρα και το σηκώνω. Ακούγεται η πιο αντιπαθητική φωνή στον κόσμο.

     - Πείραξες τον γιο μου. Ήρθε η ώρα να αναμετρηθείς μαζί μου. Θα καταστρέψω, ότι πιο σημαντικό έχεις! Θα μιλήσουμε σύντομα από το τηλέφωνο, να κανονίσουμε συνάντηση. Έχουμε πολλά να πούμε.

      Αυτόματα κοιτάζω την Άννα και του φωνάζω.

     - Δεν σε φοβάμαι! Όποτε θες!

    Κλείνω το κινητό. Δεν θα τον ακούσω άλλο. Πρέπει να σκεφτώ σοβαρά, πως θα σώσω την Άννα. Ίσως είχε δίκιο ο αδελφός μου. Πρέπει να απομακρυνθώ από αυτήν, μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία. Δεν ξέρω όμως, αν είναι εφικτό. Ζούμε στο ίδιο σπίτι και την θέλω.

      Αναστενάζω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ενημερώνω την Άννα, πως προέκυψε κάτι και θα φύγω. Θα μιλήσω και με τον Κώστα. Έφτασε η ώρα... Μάχης!

   Σας ευχαριστώ πολύ για την στήριξη και ελπίζω να σας αρέσει💗 Να ενημερώσω, πως ο Νίκος Ελευθερίου έχει την  δική του ιστορία. Την γυάλινη ζωή, που θέλω να διορθώσω και σ'εκείνη μερικά πραγματάκια  κάποια στιγμή!