Έβλεπε γροθιά μετά από γροθιά να πέφτουν στο πρόσωπο του κολλητού της και δεν μπορούσε παρά να γυρίσει το βλέμμα της μακρυά από το ρινγκ.

Το καμπανάκι ακούστηκε σαν μουσική στα αφτιά της και ένιωσε ανακούφιση να την κατακλύζει στο γεγονός ότι ο αγώνας είχε τελειώσει. Οι πυγμάχοι απομακρύνηθεικαν από το ρινγκ και είδε πως δύο φίλοι του Νίκου, ο Πάνος και ο Σωτήρης τον βοηθούσαν.

Έσπρωχνε ελαφρώς όποιον έμπαινε στον δρόμο της για να τους προφτάσει. Έβλεπε τις πλάτες τους να απομακρύνονται από το πλήθος και τους είδε να περνούν από μια πόρτα. Σπρώχνοντας λίγο ακόμα, έφτασε τελικά και η ίδια σε αυτή την πόρτα και χωρίς να σκεφτεί τίποτα την άνοιξε και μπήκε μέσα.

Ήταν τα αποδυτήρια και είδε εκεί τον κολλητό της να κάθεται σε μια καρέκλα με βαμβάκι να προεξέχει από τα ρουθούνια του και μια παγοκύστη να κρατιέται στο μάγουλο του από τα τρεμάμενα χέρια του.

Μόλις την είδε γούρλωσε τα μάτια του και αν μπορούσε θα είχε πεταχτεί όρθιος από την καρέκλα.

"Μυρτώ;! Τι σκατα κάνεις εδώ;"

Έκανε κάποια βήματα προς το μέρος του, σταύρωσε τα χέρια της και έτριξε τα δόντια της. "Θα σε ρωτούσα ακριβώς το ίδιο πράγμα..."

"Μυρτώ δεν είναι μέρος για εσένα αυτό. Πρέπει να φύγεις τώρα." σηκώθηκε και πήγε να απλώσει το χέρι του προς το μέρος της για να την οδηγήσει μακρυά.

Εκείνη έκανε ένα βήμα πίσω και έμεινε μακρυά από το χέρι του. "Αν δεν ήσουν ήδη σακατεμένος αυτή τη στιγμή θα σε σφαλιάριζα τόσο δυνατά!" είπε μέσα από σφιγμένα δόντια.

"Πόσο καιρό γίνεται αυτό, ε; Είχες σκοπό να μας το πεις ποτέ ή θα το μαθαίναμε όταν θα ήσουν νεκρός;" ύψωσε την φωνή της.

Το ύφος του Νίκου από ξαφνιασμένο μετατράπηκε σε σοβαρό. Είπε στον Πάνο και τον Σωτήρη να τους αφήσουν μόνος τους και μόνο όταν έκλεισε η πόρτα και ήταν μόνο οι δυο τους μίλησε.

"Δεν είμαι υποχρεωμένος να σας δίνω αναφορά Μυρτώ αλλά αν πρέπει να ξέρεις, είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Τις άλλες φορές συμμετέχω στους αγώνες ταχύτητας..."

Η Μυρτώ έμεινε με ανοιχτό το στόμα "Άρα δεν θα πεθάνεις από εσωτερική αιμορραγία ή τραύμα στο κεφάλι αλλά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα!" φώναξε.

Ήταν εξοργισμένη. Τον είχε ρωτήσει για τους αγώνες και προτίμησε να της πει ψέματα και να το κρατήσει μυστικό. Πέντε χρόνια φιλίας, πρώτη φορά γινόταν αυτό και η Μυρτώ δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει.

"Ξέρω τι κάνω Μυρτώ, δεν θα πάθω τίποτα." αντιμίλησε ο Νίκος.

"Θα σου 'λεγα τι ξέρεις! Τι θα έκανα εγώ αν πάθαινες κάτι; Ποιον βλακα θα είχα εγώ μετά για κολλητό;" σταύρωσε τα χέρια της και έσφιξε τα δόντια της προσπαθώντας να συγκρατήσει τα συναισθήματα της.

Ξεφύσηξε ο Νίκος και ολόκληρη η στάση του χαλάρωσε "Συγγνώμη που δεν στο είπα, αλλά ήξερα πως ακριβώς αυτή θα ήταν η αντίδραση σου και ήθελα να το αποφύγω. Χρειάστηκα λίγα παραπάνω χρήματα το τελευταίο διάστημα και για αυτό στράφηκα στους αγώνες."

Η κοπέλα κούνησε απλώς το κεφάλι της.

"Δάκρυα είναι αυτά που βλέπω;" άκουσε τον Νίκο να την ρωτάει με έναν παιχνιδιάρικο τόνο στη φωνή του. Προσπαθούσε να ελαφρύνει την κατάσταση...

"Άσε με βλακα..." απάντησε αμήχανα η κοπέλα, καθώς όντως δάκρυα είχαν κάνει την εμφάνιση τους στα μελί μάτια της. Δεν ήθελε καν να σκεφτεί τι θα μπορούσε να του είχε συμβεί. Η κατάσταση του ήταν ήδη κακή με μωλωπες να σχηματίζονταν ήδη στο σώμα του και στο πρόσωπο του και με τα κοψίματα να μην είναι λίγα. Δεν ήταν μόνο κολλητός της αλλά τον ένιωθε και σαν αδερφό, δεν ήθελε να του συμβεί τίποτα.

"Έλα εδώ ρε χαζούλικο." χαμογέλασε ο νεαρός και την τράβηξε στην αγκαλιά του.

"Υποσχέσου μου πως θα σταματήσεις τους αγώνες. Και του μποξ και με τα αμάξια..."

"Καλά."

"Υποσχέσου!" επέμεινε η κοπέλα.

"Το υπόσχομαι." χαμογέλασε ο Νίκος και την άφησε.

"Περίμενε λίγο να αλλάξω και θα φύγουμε από εδώ. Στο μεταξύ, πες μου τι δουλειά είχες εσύ εδώ..." το βλέμμα του σοβάρεψε.

Ξεροκαταπιε η Μυρτώ και οποιαδήποτε προηγούμενη ανησυχία της για τον κολλητό της εξαφανίστηκε. Πλέον ανησυχούσε για τον εαυτό της...

"Εεεμ, να πηγαίνω εγώ. Πάνε σπίτι και περιποιησου αυτές τις πληγές. Φάε καλά και με αρκετές ώρες ύπνο θα είσαι περδίκι αύριο." παραμιλούσε μόνη της ενώ έκανε βήματα προς την πόρτα.

"Για περίμενε..." την πλησίασε ο Νίκος αλλά στο τρίτο βήμα του έβγαλε ένα επιφώνημα πόνου από τα χτυπήματα του. Το βρήκε ως ευκαιρία διαφυγής η Μυρτώ και με γρήγορες κινήσεις βγήκε από τα αποδυτήρια και χάθηκε στο πλήθος πριν προλάβει να την ακολουθήσει ο φίλος της.

Κρύφτηκε σε μια γωνία όπου δύσκολα την έβλεπε κανείς από τα αποδυτήρια αλλά μπορούσε παράλληλα να παρακολουθεί αυτή τους αγώνες.

Μία ώρα περίπου μετά, η Μυρτώ χασμουρήθηκε για χιλιοστή φορά εκείνο το βράδυ. Είχαν γίνει άλλοι δύο αγώνες και εκείνος ή η παρέα του δεν είχαν φανεί ακόμα. Είχε αρχίσει να βαριέται και να νυστάζει.

Γενικά δεν ήταν καθόλου βίαιος άνθρωπος και για αυτό της φαινόταν πολύ περίεργο το πόσο άνετη ήταν με την όλη κατάσταση του να βλέπει άντρες να δέρνονται.

Το κινητό της δεν είχε σταματήσει να χτυπά από κλήσεις από τον Νίκο και είχε αναγκαστεί να το βάλει στη σίγαση. Από την γωνία της τον είχε δει να βγαίνει από τα αποδυτήρια και να την ψάχνει σε όλον τον χώρο αλλά είχε αποτύχει στο να την βρει. Τελικά, τον είχε δει να φεύγει από το υπόγειο και είχε πάει πιθανότατα να την ψάξει αλλού.

Τον είχε λυπηθεί και έτσι του είχε στείλει ένα απλό μήνυμα στο οποίο του έλεγε ότι ήταν καλά πριν το βάλει στη σίγαση ξανά.

Ένας αγώνας μόλις είχε τελειώσει και αφού ο νικητής είχε αναδειχθεί, ο ίδιος κοντός άντρας με το καπέλο γυρνούσε από εδώ και από εκεί για να μαζέψει τα στοιχήματα.

Τα μάτια της σκάναραν το πλήθος, ένιωθε μια κρύα αίσθηση μέσα της πως κάποιος είχε τα μάτια του επάνω της όλη την ώρα.

Το καμπανάκι χτύπησε και ο άντρας με τα στοιχήματα από πριν εμφανίστηκε πάλι με ένα μικρόφωνο στο κέντρο του ρινγκ.

"Ο τελευταίος αγώνας για απόψε κυρίες και κύριοι, κρατούσαμε το θηρίο για το τέλος." γέλασε και μαζί του και ο κόσμος.

"Ας δούμε αν θα νικήσει στη δεξιά γωνία του ρινγκ ο-" το όνομα του πρώτου πυγμάχου διέφυγε από την Μυρτώ, καθώς εκείνη την ώρα πέρασε από μπροστά της ένας νεαρός και παραλίγο να ρίξει το ποτό του επάνω της.

Ο άντρας συνέχισε "Ή αν θα νικήσει στην αριστερή γωνία του ρινγκ, ο Αλέξανδρος Σωτηρίου!"

Εμφανίστηκε στο ρινγκ επιτέλους ο νεαρός που περίμενε να δει η Μυρτώ όλο το βράδυ...