Μπαίνοντας στο μπαρ, η ζέστη αγκάλιασε το σώμα της Μυρτώς και η μυρωδιά από αντρικά και γυναικεία αρώματα, τσιγάρο και αλκοόλ έφτασε στη μύτη της.

Με την Λυδία στο πλάι της, πλησίασε τη μπάρα και κάθισε σε ένα από τα σκαμπό, όπως έκανε και η κολλητή της.

"Κοίτα αυτόν εκεί πέρα." χαμογέλασε πονηρά η Λυδία και έδειξε προς έναν νεαρό που ήταν με την παρέα του σε ένα τραπέζι κοντά στην πίστα.

Χασκογέλασε η Μυρτώ "Ακόμα δεν μπήκαμε και αμέσως το μάτι σου πήγε σε γκόμενο. Δεν παίζεσαι..."

"Θα σε πείραζε να πας μόνη σου στο υπόγειο; Έχω το προαίσθημα πως θα κάνει κίνηση μιας και θα είμαι μόνη." την ρώτησε η Λυδία.

Πριν προλάβει να απαντήσει η κοπέλα συνέχισε η κολλητή της "Αν βέβαια θες να έρθω για να νιώσεις πιο άνετα φυσικά και θα έρθω. Δεν σε παρατάω για έναν ψηλό, απίστευτα σεξι σκοτεινό τύπο ο οποίος μπορεί τελικά να είναι το άλλο μου μισό."

Γέλασε η Μυρτώ και είπε πάνω από την λίγο δυνατά για μπαρ μουσική -την οποία λογικά είχαν ως αντιπερισπασμό για τις φωνές του πλήθους στο υπόγειο - "Και οι δύο ξέρουμε ότι το τελευταίο δεν ισχύει, κανείς δεν βρίσκει το άλλο του μισό σε ένα μπαρ. Δεν έχω πάντως κανένα πρόβλημα να πάω μόνη μου."

Χαμογέλασε η Λυδία "Εντάξει τότε, καλά να περάσεις βλέποντας ημίγυμνους τύπους να δέρνονται. "Φιλιά στον Αλεξάκο!" γέλασε στο τέλος και η φίλη της την κοίταξε στραβά.

"Δεν πρόκειται να τον φιλήσω ποτέ." απάντησε.

Εκείνη τη στιγμή ο μπάρμαν πίσω από την μπάρα ήρθε να πάρει την παραγγελία τους.

"Τι θα πάρετε κούκλες;" ρώτησε με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο.

"Εσένα." άκουσε από τα δεξιά της να λέει η Λυδία και τα μάτια της γούρλωσαν.

Ο ψηλός μελαχρινός πίσω από την μπάρα -που δεν έμοιαζε να είναι πάνω από είκοσι - πάλι, το πήρε εντελώς ψύχραιμα. "Αν μπορείς να περιμένεις τρεις ώρες, τότε θα είμαι όλος δικός σου..." της απάντησε. Το ένα άκρο των χειλιών του σηκώθηκε και τα γκρι του μάτια έλαμψαν.

"Θα με κάνεις να περιμένω τόσο πολύ;" αναρωτήθηκε η Λυδία όλο νάζι και η Μυρτώ απορούσε αν αυτή ήταν όντως η κολλητή της.

Η αλήθεια ήταν ότι πάντα είχε μια άνεση όσων αφορά το φλερτ με το αντίθετο φύλλο, αλλά ποτέ της δεν το είχε επιχειρήσει ξανά ενώ δεν ήξερε τον άλλον καθόλου.

"Μακάρι να μην χρειαζόταν, αλλά δουλεύω." είπε ο νεαρός.

Πριν προλάβει να πει κάτι η Λυδία, η φίλη της πετάχτηκε "Πριν κολλήσουμε όλοι εδώ πέρα από τα σορόπια, μπορώ να έχω ένα κόκκινο μοχιτο και να συνεχίσετε μετά όλη αυτή τη... συζήτηση;"

Ο μπάρμαν χαμογελάς ευγενικά αυτή τη φορά "Συγγνώμη." έσκυψε λίγο πιο κοντά στα κορίτσια και κοιτώντας την Μυρτώ είπε "Στον διάδρομο για τις τουαλέτες, η τελευταία πόρτα με το απαγορευτικό για όποιον δεν ανήκει στο προσωπικό του μπαρ. Όταν χρειαστεί, πες πως σε έστειλε ο Μιχάλης."

Χαμογέλασε ευγενικά και η Μυρτώ "Ευχαριστώ, Μιχάλη."

Κατέβηκε από το σκαμπό της και αγκάλιασε σύντομα την Λυδία ψιθυρίζοντας στο αυτί της ένα 'Καλά να περάσεις.'

Έκανε πίσω και η κολλητή της, της χαμογέλασε. "Θα γυρίσω μόνη με ταξί." συμπλήρωσε η Μυρτώ και με ένα καταφατικό κούνημα του κεφαλιού από την Λυδία, έφυγε από την μπάρα.

Πέρασε ανάμεσα από δύο-τρία τραπέζια και δεν της πέρασε απαρατήρητο το βλέμμα του νεαρού που είχε δείξει η Λυδία πρωτύτερα, να την ακολουθεί μέχρι που χάθηκε στην γωνία για τον διάδρομο προς τις τουαλέτες. Έφτασε την πόρτα στο τέλος του διαδρόμου και αφού κοίταξε πίσω της για να βεβαιωθεί πως ήταν μόνη της, γύρισε το πόμολο.

Η πόρτα άνοιξε και με δυσκολία λόγω του χαμηλού φωτισμού, είδε μια απότομη σκάλα να οδηγεί στο υπόγειο. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και κατέβηκε προσεκτικά τα μεταλλικά σκαλιά. Μόλις έφτασε στο τέλος των σκαλιών είδε λίγα μέτρα μακρυά της άλλη μια πόρτα, λίγο μεγαλύτερη όμως αυτή τη φορά και δύο μπράβοι την φυλούσαν.

Έκανε διστακτικά βήματα προς το μέρος τους και όταν η απόσταση μεταξύ τους ήταν ελάχιστη, οι δύο μπράβοι μπήκαν μπροστά στην πόρτα, κλείνοντας της τον δρόμο. Βαβούρα ακουγόταν ήδη πίσω από την πόρτα.

Ξεροκατάπιε η κοπέλα "Εεμ... Μ-Με έστειλε ο Μιχάλης." τραύλισε ελάχιστα, καθώς οι δύο άντρες μπροστά της ήταν αρκετά τρομακτικοι. Γύρω στα δύο μέτρα, με γυμνασμένα μπράτσα, διπλάσια από αυτά του Αλέξανδρου, θα μπορούσε να βρεθεί το πτώμα της σε κανένα χαντάκι σε χρόνο ντε τε.

Απο εκεί που την κοιτούσαν απειλητικά, ξαφνικά το ύφος τους έγινε ουδέτερο και ο ένας της χαμογέλασε κιόλας. Της άνοιξε την πόρτα ευγενικά και της ευχήθηκε 'καλή διασκέδαση'. Εκείνη τον ευχαρίστησε και μπήκε στον χώρο.

Η λίγη βαβούρα που άκουγε πριν με κλειστή την πόρτα, τώρα είχε επιτεθεί άγρια τα αυτιά της. Κόσμος φώναζε, γέλαγε. Ένας κοντός άντρας περνούσε μπροστά από όλους με ένα καπέλο και του έριχναν χαρτονομίσματα.

Στοιχήματα; αναρωτήθηκε από μέσα της η Μυρτώ.

Τα μάτια της σκάναραν ολόκληρο τον χώρο και είδε αρκετά γνωστά πρόσωπα από το σχολείο της. Οι περισσότεροι μαθητές της τρίτης λυκείου. Πολλοί όμως ήταν και άγνωστοι ενήλικες που μάλλον σήμαινε πως δεν έπαιρναν μέρος στους αγώνες μόνο παιδιά από το σχολείο της.

Ένα καμπανάκι ακούστηκε δυνατά και την έβγαλε από τις σκέψεις της. Όλοι μαζεύτηκαν γύρω από το ρινγκ που μόλις τώρα παρατήρησε η Μυρτώ, καθώς πριν ήταν πολύ αφοσιωμένη στο να εντοπίσει τον σακατη που πιθανότατα θα συνοδευόταν από την παρέα του.

"Κυρίες και κύριοι!" ο άνδρας που μάζευε πρωτύτερα τα στοιχήματα εμφανίστηκε στο ρινγκ με ένα μικρόφωνο.

"Άλλο ένα βράδυ βρισκόμαστε εδώ και όλοι ξέρετε πολύ καλά γιατί." χαμογέλασε αυτάρεσκα και το πλήθος ξεσηκώθηκε. "Ας μην μακρυγορώ λοιπόν και ας παρουσιάσω τους δύο πρώτους πυγμάχους."

Έδειξε προς τα δεξιά "Στην δεξιά γωνία του ρινγκ, ο Γιάννης Μαθιουλάκης!" ανακοίνωσε και κάποιοι από το πλήθος ζητωκραύγασαν.

Ένας γυμνασμένος νεαρός με το σώμα ενός πυγμάχου, εμφανίστηκε στην δεξιά γωνία και πίσω του τον ακολουθούσαν δύο άλλοι άντρες, οι οποίοι ήταν πιθανότατα βοηθοί του για τα διαλείμματα. Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν επίσημα οπότε ήταν λογικό να μην έχει κανείς πυγμάχος μια ολόκληρη ομάδα μαζί του.

"Στην αριστερή γωνία του ρινγκ, ο Νίκος Αθανασιάδης!" ανακοίνωσε.

Ο ΠΟΙΟΣ;!