Νωρίς το απόγευμα πλέον, η Μυρτώ είχε γυρίσει από το κτηνιατρείο, καθώς δεν υπήρχε ευτυχώς σχεδόν καθόλου δουλειά εκείνη την ημέρα.

Μόλις είχε τελειώσει τα μαθήματα της όταν ακούστηκε ειδοποίηση για μήνυμα από το κινητό της. Το πήρε στα χέρια της και είδε πως είχε ένα μήνυμα από τον Νίκο.

'Θέλω χάρη...'

Γέλασε η κοπέλα 'Στέλνω τις ασκήσεις των αρχαίων σε λίγο.' του απάντησε.

Αμέσως ακούστηκε πάλι μήνυμα 'Όχι, δεν είναι αυτό.'

'Τότε τι χάρη θες;'

'Έχει γενέθλια η Ελένη σε λίγες μέρες και θέλω τη βοήθεια σου να της πάρω δώρο.'

Χαμογέλασε η Μυρτώ στην οθόνη του κινητού της. Μα τι καλό αγόρι που ήταν. Έναν τέτοιο χρειάζονταν όλα τα κορίτσια αλλά δυστυχώς το είδος του ήταν προς εξαφάνιση...

'Σε δέκα λεπτά να είσαι στο σπίτι μου.' απάντησε τελικά η κοπέλα σε μήνυμα και σηκώθηκε από το κρεβάτι της.

Έβγαλε τα πρόχειρα ρούχα της και άλλαξε σε ένα τζιν και μια απλή μπλούζα. Έβαλε τα αθλητικά της παπούτσια, πήρε τη ζακέτα της, τα πράγματα της μέσα σε μια μαύρη δερμάτινη τσάντα πλάτης και βγήκε να περιμένει τον Νίκο μπροστά από το σπίτι της.

Μετά από λίγο εμφανίστηκε το ασημί αμάξι του. Μπήκε στην θέση του συνοδηγού.

"Αχ, ζεστούλα." έτριψε τα χέρια της και άφησε τη ζεστασιά, από την θέρμανση του αυτοκινήτου, να την αγκαλιάσει.

"Γειά σου και εσένα." της χαμογέλασε ο Νίκος.

"Γειά." χαμογέλασε και η ίδια και άφησε ένα φιλί στο μάγουλο του. Οι δυο τους μαζί με την Λυδία ήταν κολλητοί πέντε χρόνια -από την πρώτη γυμνασίου- και ήταν πλέον σχεδόν σαν αδέρφια. Τέτοιες ενδείξεις στοργής ήταν συνηθισμένες μεταξύ τους.

"Στο εμπορικό;" ρώτησε η Μυρτώ και εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

"Στην αρχή σκέφτηκα να πω την Λυδία να έρθει μαζί μου αλλά μετά θυμήθηκα πως αν την αφήσεις ελεύθερη στο εμπορικό μπορεί να περάσει την υπόλοιπη ζωή της εκεί, οπότε το ξανασκέφτηκα και είπα εσένα."

Γέλασε η κοπέλα "Ναι, νομίζω ότι έκανες καλά."

Άνοιξε το ράδιο και την υπόλοιπη σύντομη διαδρομή για το εμπορικό κέντρο την πέρασαν σε μια άνετη ησυχία, την οποία διέκοπτε μόνο η μουσική που ακουγόταν από το ράδιο.

Μέσα στο εμπορικό πλέον, οι δυο τους είχαν βγει ήδη από δύο μαγαζιά με γυναικεία ρούχα.

"Νομίζω πως θα είναι πολύ απλό να της πάρεις κάποιο ρούχο." είπε την σκέψη της η Μυρτώ "Τι θα έλεγες για κάτι συμβολικό προς την σχέση σας;"

Ο Νίκος συμφώνησε και επόμενη στάση τους ήταν ένα κοσμηματοπωλείο. Όταν η Μυρτώ είδε τις τιμές παραλίγο να της πεταχτούν τα μάτια έξω αλλά ο κολλητός της την καθησύχασε πως δεν υπήρχε πρόβλημα. Εξάλλου το δώρο ήταν για τη κοπέλα με την οποία είχε σχέση τρία χρόνια, τα άξιζε τα λεφτά του.

Αφού είδαν αρκετά βραχιόλια και κολιέ, καταστάλαξαν σε μια λεπτή ασημί αλυσίδα για τον λαιμό από την οποία -αφού το επέλεξε ο Νίκος-κρέμονταν τα αρχικά τους γράμματα Ν και Ε σε μορφή καληγραφικών.

Έφυγαν από το κατάστημα και η ώρα είχε πάει σχεδόν οχτώ οπότε επέλεξαν να πάνε για φαγητό. Στη διαδρομή για το τμήμα του εμπορικού με τα φαγάδικα πέρασαν -όπως ήταν λογικό- από πολλές βιτρίνες με ρούχα, σε μια από τις οποίες για άλλη μια φορά την προσοχή της Μυρτώς την τράβηξε ένα μαύρο δερμάτινο σε μια ανδρική κούκλα.

Στο μυαλό της εμφανίστηκαν ξανά τα δύο πράσινα μάτια, οι κοντές μαύρες μπούκλες του, οι χαριτωμένες φακίδες του και τέλος τα χείλη του με το μικρό σκίσιμο που είχε εκείνο το βράδυ.

Οι πληγές του... σκέφτηκε η Μυρτώ. Πως να τις έπαθε άραγε; Και γιατί δεν ήθελε τις νοσοκόμες να ρωτάνε;

Το πιο πιθανό ήταν να είχε μπλέξει σε καβγά, δεν ήταν λίγες οι φορές άλλωστε που είχε προκαλέσει έναν στο σχολείο. Απλώς τότε είχε φύγει από τον καυγά με λιγότερα τραύματα, σχεδόν καθόλου βασικά...

Τότε γύρισε να κοιτάξει τον Νίκο "Γιατί είχες πει σε εμένα και την Λυδία να μείνουμε μακρυά από τον Αλέξανδρο;" η ερώτηση έφυγε από το στόμα της χωρίς να το σκεφτεί πολύ.

Την κοίταξε με ζαρωμενα φρύδια "Ποιον Αλέξανδρο;"

"Από το Γ1."

Το ύφος του από χαλαρό, μετατράπηκε αμέσως σε σοβαρό."Απλώς δεν είναι και το καλύτερο άτομο για να συναναστρέφεται κανείς..."

"Γιατί, έχεις ακούσει τίποτα;"

"Όχι, τίποτα." κούνησε το κεφάλι του και δεν την κοίταξε στα μάτια.

"Πέντε χρόνια τώρα ξέρω πότε λες ψέματα Νικολάκη..." του χαμογέλασε.

Εκείνος την κοίταξε ηττημένος και αφού την οδήγησε σε μια πιτσαρία και κάθισαν σε ένα τραπέζι, μίλησε ξανά.

"Ακούστηκε πέρυσι πως έπαιρνε μέρος σε παράνομους αγώνες."

"Τι αγώνες;" απόρησε η κοπέλα που προφανώς δεν θα σταματούσε τις ερωτήσεις αν δεν ήξερε τα πάντα.

"Γιατί ρωτάς;" την κοίταξε με σηκωμένο το φρύδι.

"Τίποτα, συζήτηση να γίνεται..." χαμογέλασε αμήχανα.

"Πέντε χρόνια τώρα ξέρω πότε λες ψέματα..." της χαμογέλασε χρησιμοποιώντας τα λόγια της.

Ωχ, μας πιάσανε...

"Αλήθεια, τίποτα δεν έγινε. Τον πέτυχα απλώς στον διάδρομο στο σχολείο σήμερα το πρωί και θυμήθηκα αυτό που μας είχες πει." προσπάθησε να ακουστεί πειστική με το ψέμα της.

Κούνησε απλώς καταφατικά το κεφάλι του ο Νίκος.

"Τελικά τι αγώνες είναι;"

"Μποξ." απάντησε ο φίλος της και εκείνη τη στιγμή ήρθε ο σερβιτόρος και πήρε την παραγγελία τους.

Έτσι εξηγούνται και οι πληγές, η μυστικοπάθεια αλλά και η αντίδραση των φίλων του όταν έμαθαν πως τον είχε βοηθήσει...

"Και φέτος τον έχουν δει ήδη δύο φορές με σκισίματα και μελανιές στο πρόσωπο, οπότε πολλά από τα παιδιά υποθέτουν πως οι φήμες δεν είναι απλώς φήμες..." συμπλήρωσε ο ξανθός νεαρός.

Και εγώ αυτό υποθέτω...

"Μάλιστα." προσπάθησε να ακουστεί η Μυρτώ σαν να μην την ένοιαζε τίποτα από όσα της είπε για εκείνον.

Φαινόταν όμως ελάχιστα ανήσυχος ο Νίκος "Είναι απλώς φήμες όμως, μην τους δίνεις σημασία. Σιγά μην γίνεται τίποτα παράνομο σε αυτήν την πόλη..."

Μία σερβιτόρα ήρθε αυτή τη φορά με την παραγγελία τους και η Μυρτώ πρόσεξε τον τρόπο με τον οποίο τα μάτια της χόρεψαν πάνω από τον κολλητό της.

Από τα ξανθά μαλλιά του, τα καφέ μάτια του και τις γωνίες του προσώπου του μέχρι το γυμνασμένο σώμα του. Τον τσέκαρε κανονικότατα...

Μία σφουγγαρίστρα για τα σάλια της κοπέλας στο τραπέζι πέντε παρακαλώ! Και γρήγορα!

"Έχει κοπέλα." πέταξε ενοχλημένη η Μυρτώ με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη της.

Η κοπέλα την κοίταξε και έγινε κόκκινη σαν ντομάτα. Άφησε γρήγορα την πίτσα στο τραπέζι τους και έφυγε σχεδόν τρέχοντας, χωρίς να πει τίποτα.

Άκουσε τον Νίκο να γελάει "Δεν παίζεσαι!"

"Τι; Πρέπει να υπερασπιστώ την περιοχή όσο λείπει η Ελένη."

"Ναι, μήπως θα με κατουρισετε κιόλας για να ορίσετε την περιοχή σας;"

"Δεν είναι κακή ιδέα..." προσποιήθηκε πως σκεφτόταν την πρόταση του.

"Θα κάνω πως δεν το άκουσα αυτό..." είπε τελικά ο Νίκος και γέλασαν και οι δυο τους.

Το στομάχι της δεν άντεχε πλέον το πόσο άδειο ήταν και έτσι έπεσαν και οι δύο με τα μούτρα στο φαγητό.