Χριστούγεννα. Ημέρα χαράς για όλον τον κόσμο, όμως για τον Αλέξανδρο, τα παιδιά και τον κύριο Παύλο άλλη μια μουντή μέρα μέσα στους λευκούς τοίχους του νοσοκομείου με την περίεργη μυρωδιά υπερβολικής καθαριότητας να τρυπώνει στα ρουθούνια τους. Είχαν προλάβει όλοι τους να πάνε στην εκκλησία με τις οικογένειες τους -ο κύριος Παύλος μόνος του, καθώς η Μυρτώ ήταν η οικογένεια του- προτού πάνε ξανά στο νοσοκομείο.

Ήταν δέκα η ώρα το πρωί όταν ο γιατρός βγήκε από το δωμάτιο της Μυρτώς με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του. Μόλις τον είδαν όλοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες. Διάβασε μια τελευταία φορά τον φάκελο της προτού βγάλει τα γυαλιά του και τα βάλει στην τσέπη της λευκής ρόμπας του.

"Για έναν παράδοξο λόγο, παρόλο που ο οργανισμός της προσβλήθηκε δεύτερη φορά από την ηρωίνη ενώ ήταν ήδη αδύναμος, τα πηγαίνει καλύτερα από τις πρώτες εβδομάδες που ήταν εδώ. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων της είναι όλα σε απολύτως φυσιολογικά επίπεδα πλέον και αναμένουμε από στιγμή σε στιγμή να ξυπνήσει."

Τεράστια χαμόγελα σχηματίστηκαν στα πρόσωπα όλων, ενώ από την χαρά τους άρχισαν όλοι να ανταλλάσσουν αγκαλιές. 

"Δε ξέρετε τι χαρά μας δώσατε γιατρέ, σας ευχαριστούμε πολύ. Χρόνια πολλά!" είπε ο πατέρας της και ο γιατρός αφού ανταπέδωσε τις ευχές, έφυγε για τον επόμενο ασθενή.

Έβαλαν όλοι μια σειρά για να μπουν να την δουν, με τον κύριο Παύλο να μπαίνει πρώτο και τον Αλέξανδρο τελευταίο. Είχαν μόλις μπει οι προτελευταίοι, η Λυδία με τον Μιχάλη, όταν στη γωνία του διαδρόμου εμφανίστηκε ο αστυνομικός που είχε αναλάβει την υπόθεση της κοπέλας. Ο Αλέξανδρος πρόσεξε τον άντρα ,που δεν έμοιαζε να είναι πάνω από τριάντα, και από την κίνηση που του έκανε με το χέρι κατάλαβε πως ήθελε να μιλήσει σε εκείνον. Έστριψε τότε στη γωνία ο άντρας και ο Αλέξανδρος αφήνοντας τους φίλους του μπροστά από το δωμάτιο της Μυρτώς, τον ακολούθησε.

Όταν δεν τους έβλεπε κανείς, ο αστυνομικός σταμάτησε να περπατάει και ο νεαρός τον έφτασε. "Καλημέρα αστυνομικέ, χρόνια πολλά."

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του "Χρόνια πολλά."

"Έχουμε νέα;" ρώτησε ο Αλέξανδρος και εκείνος κούνησε ξανά το κεφάλι του καταφατικά, όμως δεν απάντησε.

"Πως είναι η κατάσταση της Μυρτώς;" ρώτησε.

"Έχει βελτιωθεί πολύ είπε ο γιατρός. Περιμένουμε να ξυπνήσει σύντομα."

"Ωραία, χαίρομαι." χαμογέλασε ευγενικά ο καστανόξανθος άντρας.

"Η υπόθεση; Πώς πάει; Υπήρξε εξέλιξη;" ρώτησε ξανά ο νεαρός.

"Πήγαμε στο κλαμπ." κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος. "Πεντακάθαρο. Δεν υπήρχε ίχνος ναρκωτικού.Δεν βρήκαμε κανένα στοιχείο για να τον συνδέσουμε με την υπόθεση."

Σταμάτησε να μιλάει όταν μια νοσοκόμα πέρασε από δίπλα τους. Με τον διάδρομο άδειο ξανά συνέχισε "Άσε που η συμπεριφορά του δεν ήταν καθόλου ύποπτη. Δεν ζήτησε να δει καν το ένταλμα, μας άνοιξε την πόρτα χωρίς πρόβλημα."

Ξεφύσηξε ο Αλέξανδρος περνώντας τα χέρια του μέσα από τις μπούκλες του, ενώ έκανε κάποια βήματα πάνω κάτω στον διάδρομο. Ο αστυνομικός τον κοιτούσε το ίδιο συγχυσμένος με τα χέρια στη μέση. Το ήξερε πως ο Αντωνόπουλος ήταν ένοχος, το έλεγε το προαίσθημα του. Βέβαια η δουλειά ενός αστυνομικού δεν ήταν να ακολουθεί το προαίσθημα του, αλλά τα στοιχεία. Όσες φορές το είχε ακολουθήσει όμως είχε λύσει και τις υποθέσεις.

Ο νεαρός κατέβασε το ουίσκι με μία γουλιά και χτύπησε το ποτήρι στο τραπέζι μπροστά του, προτού ρουφήξει το τσιγάρο. Κοίταξε πέρα από τα χαρτιά του τον Αντωνόπουλο απέναντι του. "Πως το ήξερες πως ήταν αυτός;"

Γέλασε λιγάκι ο γαλανομάτης "Δεν θα ξέρω ποιος με κλέβει ρε Αλέξανδρε;"

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του "Απλώς φαινόταν πολύ πιστός σε εσένα. Δεν θα τον υποπτευόμουν ποτέ." Έριξε τα τελευταία φύλλα του στη πράσινη τσόχα.

Ο άντρας απέναντι του χασκογέλασε ξανά "Ένα πράγμα πρέπει να θυμάσαι πάντα για εμένα. Είμαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τους αντιπάλους μου." είπε προτού ρίξει μεγαλύτερο full house από αυτό του Αλέξανδρου και κερδίσει το παιχνίδι.

Τότε ο Αλέξανδρος δεν είχε δώσει μεγάλη βάση στα λόγια του, τώρα όμως το έκανε. Πλησίασε ξανά τον αστυνομικό και ψιθύρισε έντονα "Το καθίκι ήξερε πως θα πάτε εκεί. Είχε κάνει το μέρος λαμπίκο για να τη γλιτώσει. Το ξέρω ότι αυτός το έκανε!" φώναξε στο τέλος με αποτέλεσμα ένας γιατρός στο βάθος του διαδρόμου να γυρίσει να τους κοιτάξει περίεργα.

"Ηρέμησε!" ψιθύρισε έντονα και ο αξιωματικός της αστυνομίας. "Πώς είσαι τόσο σίγουρος πως το έκανε αυτός;"

"Γιατί μέχρι δύο χρόνια πριν εγώ του διακινούσα τα ναρκωτικά και έτσι ξέρω πως είναι μπλεγμένος. Και γιατί οι φίλοι μου βρήκαν τη Μυρτώ ναρκωμένη στο κλαμπ του, στο δωμάτιο του, με αυτόν εκεί να τους παραδέχεται στην ουσία ότι το έκανε!"

Ο αστυνομικός έμεινε σαστισμένος για δύο λεπτά, καθώς προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε  μόλις ακούσει. Ο Αλέξανδρος από την άλλη ήξερε τι είχε μόλις πει και δεν τον ενδιέφερε το γεγονός ότι τον έθετε σε κίνδυνο, τον ένοιαζε μονάχα να τιμωρηθεί εκείνος για αυτό που είχε κάνει στη Μυρτώ.

"Καταλαβαίνεις τι είπες μόλις τώρα;" κούνησε το κεφάλι του καταφατικά σε αυτή την ερώτηση.

"Μόλις παραδέχτηκες ότι έλαβες μέρος σε διακίνηση ναρκωτικών, αλλά και το ότι οι καταθέσεις των φίλων σου είναι ψέματα, καθώς τους ρώτησα αν γνώριζαν τίποτα για την υπόθεση και αρνήθηκαν το οτιδήποτε."

Η αλήθεια ήταν πως δεν είχε σκεφτεί πολύ το κομμάτι με τις καταθέσεις του Θάνου και του Νίκου, οι οποίοι την είχαν βρει.

"Εγώ τους ανάγκασα. Αφήστε τους φίλους μου ήσυχους και κατηγορήστε εμένα." Ήταν απόλυτος και δεν τον ενδιέφεραν καθόλου οι συνέπειες, ούτε τις φοβόταν.

Ο άντρας μπροστά του έτριξε τα δόντια του και σταύρωσε τα χέρια του. Έκανε και εκείνος κάποια βήματα πάνω κάτω στον διάδρομο, προτού γυρίσει να κοιτάξει τον μελαχρινό νεαρό. "Θα προσποιηθούμε πως αυτή η κουβέντα δεν έγινε ποτέ, πως εγώ ήρθα εδώ μονάχα για να σε ενημερώσω για την υπόθεση. Θα έχουμε ως αποδείξεις τα πλάνα από την κάμερα στη δεξιά γωνία του διαδρόμου." Ο Αλέξανδρος ήξερε και δεν γύρισε να κοιτάξει την κάμερα που τους κατέγραφε.

Η κάμερα που για κακή τους τύχη δεν είχε καταγράψει όποιον μπήκε στο δωμάτιο της Μυρτώς και έβαλε την ουσία στον ορο της.

Ο αστυνομικός συνέχισε "Επειδή και οι δυο μας αντιδράσαμε κάπως έντονα, εάν ερωτηθούμε θα πούμε πως ήμασταν ανήσυχοι γιατί δεν προχωρούσε η υπόθεση. Ο μόνος λόγος που δεν θα ασχοληθώ με εσάς, αλλά με τον επικίνδυνο έμπορο ναρκωτικών, είναι επειδή βλέπω πως την αγαπάς τόσο ώστε να κλειστείς και στη φυλακή για χάρη της, αλλά και το ότι χρησιμοποίησες παρελθοντικό χρόνο όταν αναφέρθηκες στο ότι διακινούσες ναρκωτικά, που σημαίνει πως έχεις ξεμπερδέψει, έτσι;"

Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά "Έτσι."

"Ωραία, τελειώσαμε εδώ. Θα συνεχίσουμε τις έρευνες και θα προσπαθήσουμε να βρούμε ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος του. Για οτιδήποτε νεότερο θα σε ενημερώσω."

"Ευχαριστώ αστυνομικέ."

Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και δίχως να πει κάτι επιπλέον, γύρισε να φύγει.

Ο Αλέξανδρος επέστρεξε στον διάδρομο όπου βρισκόταν το δωμάτιο της Μυρτώς και εκείνη τη στιγμή είδε την Λυδία και τον Μιχάλη να βγαίνουν από εκεί.

"Τελειώσατε;" τους ρώτησε προσποιούμενος τον άνετο, προσπαθούσε να κρύψει την προηγούμενη σύγχυση του.

"Ναι, μπορείς να μπεις." απάντησε ο Μιχάλης και τον χτύπησε φιλικά στον ώμο.

Ο παράνομος μποξέρ κοίταξε λίγο όλους τους φίλους του και τον πατέρα της κοπέλας του που είχαν πιάσει όλοι κουβέντα μεταξύ τους έξω από το δωμάτιο της, προτού περάσει την άσπρη πόρτα και την κλείσει πίσω του. Τα νέα του γιατρού τους είχαν χαροποιήσει όλους και δεν άντεχε να τους χαλάσει αυτή τη καλή διάθεση με τα νέα για την υπόθεση, ειδικά την ημέρα των Χριστουγέννων.

Κάθισε στη γνώριμη, πλαστική, άβολη καρέκλα όπου είχε περάσει αρκετά βράδια δίπλα από το κρεβάτι της. Όπως πάντα πήρε το χέρι της στο δικό του και άφησε ένα φιλί στο πίσω μέρος του και εκείνη τη φορά, είχε φυσιολογική θερμοκρασία, δεν ήταν δροσερό. Χαμογέλασε για αυτό το γεγονός, καθώς ήταν άλλη μια μικρή ένδειξη πως ήταν καλύτερα. Ακούμπησε το χέρι της στο μάγουλο του και παρατήρησε το λίγο χρώμα που είχε επιστρέψει στο πρόσωπο της.

Εκείνη τη στιγμή κάτι από το παράθυρο του τράβηξε τη προσοχή. Γύρισε να κοιτάξει προς τα εκεί και τελικά σηκώθηκε και πλησίασε στο παράθυρο, καθώς δεν πίστευε στα μάτια του. Ύστερα από τέσσερα χρόνια, χοντρές, λευκές νυφάδες χιονιού έπεφταν από τον άσπρο ουρανό.

Χαμογέλασε ξανά ο Αλέξανδρος "Κοίτα να δεις." μουρμούρισε. "Χιονίζει που και που σε αυτόν τον τόπο. Χριστουγεννιάτικο θαύμα..."

"Χ-Χριστουγεννιάτικο θαύμα..." άκουσε μια αδύναμη φωνή πίσω του και ένιωσε τον χρόνο να σταματάει για λίγο και είδε τις νυφάδες να μένουν ακίνητες στον αέρα.

Γύρισε σιγά σιγά και αντίκρισε τα αγαπημένα του μελί μάτια να τον κοιτάνε από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Όχι μόνο ο χρόνος αλλά και η καρδία του σταμάτησε για δύο δευτερόλεπτα όταν είδε ένα αδύναμο χαμόγελο να σχηματίζετε στο όμορφο της πρόσωπο.

|-|

Τα νταααααα. Ξύπνησε! Καιρός ήταν. 😂

Ψηφίστε, σχολιάστε κλπ. 💕

xoxo, Thania_K 💋