And I found love where it wasn't supposed to be
Right in front of me
Talk some sense to me

-I Found, Amber Run

|-|

Όχι, δεν γινόταν αυτό...

Όχι, όχι, όχι δεν μπορούσε να συμβαίνει...

"Η Μυρτώ..." είχε ακουστεί αδύναμη η φωνή του Στέφανου στο τηλέφωνο.

"Τι έγινε;" είχε ρωτήσει γρήγορα εκείνος καθώς ο τόνος του φίλου του τον τρόμαζε.

"Είναι στο νοσοκομείο..."

Μετά από το άκουσμα αυτών τον λέξεων όλα γύρω του χάθηκαν για μια στιγμή.

Ετρεχε χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Πρώτη φορά είχε περάσει τόσα πολλά φανάρια με κόκκινο και δεν σκεφτόταν καν όλες τις κλήσεις που θα έφταναν στο σπίτι του την επόμενη μέρα.

Όλα γύρω του ήταν θολά, έβλεπε μόνο μπροστά του και αυτό με το ζόρι. Ο θυμός του τον τυφλωνε. Ο θυμός προς τον εαυτό του. Την είχε αφήσει και τώρα είχε πάθει κακό.

Δεν κατάλαβε πότε έφτασε στο νοσοκομείο και σε δευτερόλεπτα είχε κατέβει από την μηχανή και έτρεχε μέσα στους διαδρόμους του κτηρίου. Αγνόησε τις νοσοκόμες που του φώναζαν, παραλίγο να πέσει πάνω σε μια, απλώς συνέχισε να τρέχει προς το δωμάτιο που του είχε πει ο Στέφανος.

Τρίτος όροφος, εντατική, δωμάτιο Γ13. Κάλεσε το ασανσέρ στο ισόγειο μα ένιωθε πως αργούσε πολύ, επέλεξε τις σκάλες για να φτάσει στον τρίτο όροφο. Εκεί, συνέχισε την αναζήτηση του για τον αριθμό 13 σε μια από τις άσπρες πόρτες.

Στην στροφή ενός διαδρόμου όμως βρήκε τους φίλους του και κατάλαβε πως ήταν εκεί. Έτρεξε προς το μέρος τους και δίχως να τους δώσει σημασία, άπλωσε το χέρι του για να πιάσει το πομολο της πόρτας.

Ο Νίκος όμως μπήκε μπροστά του και τον εμπόδισε. "Δεν μπορείς να μπεις, κανείς μας. Δεν επιτρέπεται."

Αυθόρμητα τον έπιασε από τον γιακά της μπλούζας του και τον κόλλησε στον τοίχο "Μην μου λες ότι δεν μπορώ να την δω γαμω την τρέλα μου!" φώναξε σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο του.

Ένιωσε χέρια να τον τραβάνε πίσω, ήταν ο Ορέστης και ο Θάνος. "Ηρέμησε ρε, δεν φταίει αυτός. Οι γιατροί το είπαν." του εξήγησε ο Ορέστης.

Έδιωξε απότομα τα χέρια του από πάνω του και ίσιωσε το δερμάτινο μπουφάν του. Τα μάτια του έπεσαν πάνω στο άτομο που έσπαγε την αποπνικτική σιγή με τους λυγμούς της, την Λυδία.

Είχε κρύψει το πρόσωπο της με τα χέρια της και τα μαύρα μαλλιά της είχαν πέσει γύρω της ως μια προστατευτικη κουρτίνα. Οι λυγμοι της τρανταζαν ολόκληρο το σώμα της. Ο Μιχάλης δίπλα της με το χέρι του γύρω της, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να την παρηγορισει και έτσι η καρδιά του έσπαγε δύο φορές. Μια για την Μυρτώ και μια για την κοπέλα του.

Το βλέμμα που είχαν όλοι στα πρόσωπα τους ήταν ίδιο και αυτό τον ανησυχούσε. Αυτό το βλέμμα που έδειχνε πως ήταν όλοι κατεστραμένοι ψυχολογικά, έκανε το στομάχι του να γυρίζει.

"Τι έχει; Τι έπαθε, γιατί την έχουν στην εντατική;" οι ερωτήσεις έφευγαν από το στόμα του η μία μετά την άλλη.

"Δεν του είπες;" ρώτησε απότομα τον Στέφανο ο Μιχάλης.

"Από το τηλέφωνο ρε;" αποκρίθηκε και εκείνος με τον ίδιο τόνο.

"Πείτε μου τι στον διάολο έχει! Τι της συνέβη; " φώναξε όταν κανείς τους δεν μίλησε.

Την απάντηση που ήθελε να ακούσει του έδωσε ο Θάνος "Υπερβολική δόση ηρωίνης."

Η ανάσα του κόλλησε λίγο στον λαιμό του και κούνησε ελαφρώς το κεφάλι του μπερδεμένος.

"Τι;"

Δεν γίνεται, η Μυρτώ μου δεν κάνει ναρκωτικά...

"Είχε πάει στο κλαμπ του Αντωνόπουλου, πιθανότατα να σε βρει. Ο Σωτήρης ήταν εκεί και πήρε τηλέφωνο να ειδοποιήσει τον Νίκο όταν είδε έναν από τους μπράβους του να την τραβάει με το ζόρι στο δωμάτιο του Αντωνόπουλου." συνέχισε.

Ο Αλέξανδρος δυσκολευοταν να ανασάνει σωστά, στήριξε το μέτωπο του στον άσπρο τοίχο, καθώς ένιωθε πως χανοταν.

"Όταν φτάσαμε εμείς εκεί ήταν αργά, της είχε ήδη κάνει την ένεση. Όταν μπήκαμε μέσα ο μαλακας δεν αντέδρασε καθόλου, συνέχισε να πίνει το ποτό του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Την είχαν αφήσει μισογυμνη στο πάτωμα, αναίσθητη."

"Μισογυμνη;" πετάχτηκε από τον τοίχο ο Αλέξανδρος νιώθοντας τον θυμό του μέσα του να φουντώνει "Την ακούμπη-"

"Όχι. Δεν νομίζω δηλαδή... Μας άφησε να την πάρουμε από εκεί, δεν μας σταμάτησε. Είπε μόνο να δώσουμε ένα μήνυμα σε εσένα."

"Το οποίο είναι;"

"Τα λάθη πληρώνονται. Τα δικά σου δεν εξαιρούνται..."

Πέρασε τα χέρια του αγανακτησμενος μέσα από τις μαύρες μπούκλες του ξανά. Άρχισε να περπατάει πάνω κάτω.

Εγώ φταίω...

Ξεφυσιξε δυνατά.

Εγώ φταίω...

Κοίταξε το ταβάνι προσπαθώντας να ηρεμήσει, δεν μπορούσε φυσικά.

Εγώ φταίω...

Στάθηκε μπροστά από το τζάμι που έδειχνε μέσα στο δωμάτιο της Μυρτώς. Το κορίτσι του βρισκόταν ακίνητη πάνω στο κρεβάτι. Τα μηχανήματα δίπλα της την έκαναν να μοιάζει μικροσκοπική. Τα μάτια του εστίασαν στο μηχάνημα τεχνητής αναπνοής και της μάσκας στο στόμα της.

"Γιατί της έχουν τόσα μηχανήματα;" αναρωτήθηκε και ασυναίσθητα ακούμπησε το χέρι του στο τζάμι. Ήθελε να πάει κοντά της, να της βγάλει όλα αυτά τα σωληνάκια και να την πάρει στην αγκαλιά του.

"Αλέξανδρε..." ξεκίνησε ο Ορέστης όμως έκανε μια μεγάλη παύση.

Εκείνος δεν ήθελε να πάρει τα μάτια του πάνω από εκείνη αλλά γύρισε να κοιτάξει τον φίλο του, απαιτώντας μια απάντηση.

"Αλέξανδρε η Μυρτώ είναι σε κώμα." τον άκουσε τελικά να λέει.

Δεν τον πίστευε. Τα αυτιά του βουιζαν και προσπαθούσε να εστιάσει γύρω του όμως τα λόγια του Ορέστη ακούγονταν ξανά και ξανά στο μυαλό του.

"Αλέξανδρε η Μυρτώ είναι σε κώμα."

Αδύνατον...

"Αλέξανδρε η Μυρτώ είναι σε κώμα."

Όχι...

"Αλέξανδρε η Μυρτώ είναι σε κώμα."

Δεν γίνεται...

Απομακρυνθηκε από το τζάμι παραπατοντας. Έδιωξε τα χέρια που προσπάθησαν να τον βοηθήσουν. Πνιγοταν. Έφυγε από εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Κρύφτηκε σε ένα μπάνιο.

Έτριψε το πρόσωπο του, προσπάθησε να συγκεντρωθεί. Ένιωθε χαμένος, δεν ήξερε τι να κάνει. Τα μάτια του έπεσαν πάνω στη μορφή στον καθρέφτη μπροστά του. Ετριξε τα δόντια του.

Εγώ φταίω...

Εσφιξε τις γροθιές του.

Εγώ φταίω...

Μια κραυγή του ξέφυγε και η δεξιά γροθιά του βρέθηκε στον καθρέφτη μπροστά του. Τα σπασμένα κομμάτια του έπεσαν στον νεροχύτη, όπως ακριβώς και τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς του.

Αγνόησε τον έντονο πόνο στο χέρι του, το αίμα που έτρεχε από τις πληγές που άνοιξε στα δάχτυλα του. Στηρίχτηκε στον τοίχο πίσω του και σιγά σιγά γλίστρησε στο πάτωμα. Στήριξε τους αγκώνες του στα γόνατα του και κάλυψε το πρόσωπο του μετά χέρια του. Δεν μπορούσε άλλο, άφησε τα δάκρυα και τους λυγμούς να του ξεφύγουν.

Εκείνος έφταιγε...