Τράβηξε το χέρι της από την λαβή του μα εκείνος δεν την άφησε.

"Πόσο μου έλειψες. Είναι πολύς τελικά ο ένας χρόνος." το ίδιο σαρδονιο χαμόγελο ήταν ακόμα στο πρόσωπο του.

Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε στα καφέ του μάτια "Ανδρέα άσε το χέρι μου."

Εκείνος το έκανε και με ένα αυτάρεσκο χαμογελάκι σήκωσε τα χέρια του σε μια υποτιθέμενη υποχώρηση.

"Πως και από εδώ; Ήρθες να δεις το αγόρι σου να φανταστώ;" Στα λόγια αυτά τα μάτια της κοπέλας γουρλωσαν λίγο.

"Τι νόμιζες μωρό μου; Τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα."

Είδε δίκιο ο Αλέξανδρος που ανησυχούσε για το ότι εύκολα θα μαθαινοταν η σχέση τους και ίσως εκείνη τη στιγμή να το κατάλαβε αυτό.

Ετριξε τα δόντια της "Δεν είμαι το μωρό σου. Τι κάνεις εδώ, γιατί γύρισες;"

"Δεν σου έλειψα;"

"Καθόλου όμως."

Εκείνος έβαλε το χέρι του πάνω από την καρδιά του και προσποιηθηκε τον πληγωμένο. Η Μυρτώ κοίταξε πίσω του και είδε τους δύο φίλους του.

"Βλέπω τα μαντροσκυλα τα κουβαλάς ακόμα..." τα αλαζονικό χαμόγελα που είχαν έπεσαν από τα πρόσωπα τους και την κοίταξαν θυμωμένοι.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε δίπλα της ο Νίκος. Πριν προλάβει να αντιδράσει κανείς τους είχε επιτεθεί στον Ανδρέα. Τον τράβηξε από την μπλούζα πριν του ρίξει μια μπουνιά στο πρόσωπο. Φασαρία δημιουργήθηκε αμέσως και κόσμος μαζεύτηκε γύρω τους.

Ο Αντρέας κατάφερε να βρεθεί πάνω από τον Νίκο και να του ρίξει και ο ίδιος δυο-τρεις μπουνιές στο πρόσωπο, όμως ο κολλητός της κατάφερε να βγει από την δύσκολη αυτή θέση, καθώς βρέθηκα ξανά πάνω από τον μελαχρινό νεαρό.

Οι δύο φίλοι του, ο Μιχάλης και ο Ορέστης χώρισαν αυτούς τους δύο με χίλια ζόρια.

"Τι θες εδώ ρε καθίκι;" φώναξε ο Νίκος στον νεαρό απέναντι του, ενώ τον κρατούσε πίσω ο Μιχάλης.

Η Μυρτώ μπήκε μπροστά του και προσπάθησε να τον ηρεμήσει "Νίκο. Νίκο κοίταξε με."

Ο κολλητός της εστρεψε το βλέμμα του από τον Αντρέα σε εκείνη "Ηρέμησε, σε παρακαλώ. Μην του δίνεις τη προσοχή που ζητάει." τον παρακάλεσε.

Εσφιξε το σαγόνι του και προσπάθησε να ηρεμήσει για χάρη της. Εκείνη τη στιγμή επέλεξε να εμφανιστεί ο Αλέξανδρος.

"Τι σκατα συμβαίνει εδώ;" φώναξε.

Γύρισαν όλοι να τον κοιτάξουν. Η κοπέλα όμως δεν άφησε τα μάτια της επάνω του για πάνω από δύο δευτερόλεπτα.

"Στεργιαδη τι κάνεις εδώ;" απευθύνθηκε στο Ανδρέα.

Εκείνος τράβηξε τα χέρια του από τις λαβές των φίλων του και ίσιωσε το δερμάτινο μπουφάν του. "Πέρασα για μια βόλτα Σωτηρίου. Πειράζει;"

Η Μυρτώ ένιωσε να χάνετε λίγο όταν κατάλαβε πως οι δύο άντρες γνωρίζονταν. Τα πόδια της ήταν ξαφνικά αδύναμα, ο παλμός της αυξήθηκε και ο λαιμός της στέγνωσε.

"Δεν το συνηθίζεις. Άσε που η απουσία σου ήταν ευχάριστη μπορώ να πω." αποκρίθηκε ο Αλέξανδρος.

"Μα τι γλυκός." γέλασε σαρκαστικά ο Ανδρέας. "Πεθυμησα όμως ένα πρόσωπο και ήρθα να την δω ξανά." γύρισε να κοιτάξει με νόημα την Μυρτώ.

Αυτό το παρατήρησε ο Αλέξανδρος και γύρισε να την κοιτάξει καχύποπτα. Ασυναίσθητα, έκανε ένα βήμα μπροστά της προσπαθώντας να την κρύψει από το βλέμμα του.

"Αν την είδες, μπορείς να πηγαίνεις. Δεν είσαι και πολύ ευπρόσδεκτος εδώ όπως βλέπεις..."

"Κάνε στην άκρη να αποχαιρετήσω τη πρώην που και θα πηγαίνω. Έτσι και αλλιώς δεν είχα σκοπό να μείνω για πολύ..."

...την πρώην μου...

Η Μυρτώ άκουσε αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του και ένιωσε τα πόδια της να γίνονται ακόμα πιο αδύναμα. Κατάπιε ξανά και ξανά, καθώς ένιωθε πως κάτι την επνιγε.

Ο Αλέξανδρος γύρισε να την κοιτάξει και το βλέμμα του ήταν μπερδεμένο και θυμωμένο.

"Αλέξανδρε-"

"Πρώην του;" η ερώτηση του ήταν ρητορική, είχε ήδη καταλάβει.

"Ωωω κοίτα να δεις. Η μικρή πριγκίπισσα ντρεποταν να μιλήσει στο αμόρε της για εμένα... Τι κρίμα..." ειρωνευτηκε με μια υποτιθέμενη λυπημένη έκφραση.

"Σκασε επιτέλους!" προσπάθησε να ακουστεί θυμωμένη η Μυρτώ, αλλά κατάφερε μονάχα να ακουστεί σαν να τον παρακαλαει, καθώς το μυαλό της είχε κατακλεισει η έκφραση στο πρόσωπο του Αλέξανδρου.

"Τέλος πάντων, ας πηγαίνω. Εμείς θα τα ξαναπούμε." έκλεισε το μάτι στην Μυρτώ και άρχισε να απομακρύνετε με τους φίλους του.

"Δεν πρόκειται." την άκουσε να λέει προτού βγει από την πόρτα και χασκογέλασε.

Μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω του, ο κόσμος που είχε μαζευτεί, διαλύθηκε και πήρε τις θέσεις του για να παρακολουθήσει την επόμενο αγώνα. Ο Αλέξανδρος γύρισε να κοιτάξει την Μυρτώ.

Έσκυψε στο αφτί της και είπε έντονα "Πάλι καλά που εσύ μου έχεις πει τα πάντα για εσένα..." έκανε πίσω, την κοίταξε με ένα θυμωμένο ύφος και χάθηκε στα αποδυτήρια, καθώς θα ήταν ο επόμενος επάνω στο ρινγκ.

Η Λυδία πλησίασε τότε την κολλητή της "Δεν ήξερε για τον Ανδρέα;"

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της η Μυρτώ, προτού κοιτάξει αμήχανα τα χέρια της στις τσέπες του μπουφάν της.

"Πρέπει να φύγω..."μουρμούρισε και έκανε να πλησιάσει την πόρτα.

Η Λυδία την έπιασε από το χέρι "Δεν θα δεις τον αγώνα του;"

Κούνησε ξανά το κεφάλι της "Δεν νομίζω να με θέλει εδώ έτσι και αλλιώς..."

"Μυρτώ, μη σε παίρνει τόσο από κάτω. Θα καταλάβει ότι δεν είναι λόγος να μαλώνετε ο πρώην σου. Δώσε του απλώς λίγο χρόνο και-"

"Χωρίσαμε." την διέκοψε η Μυρτώ και η φίλη της σταμάτησε αμέσως να μιλάει.

"Τι;" αναφώνησε ξαφνιασμενη "Μα γιατί;"

"Συνεχίζει με αυτή την εμμονή του ότι βρίσκομαι σε κίνδυνο αν είμαι μαζί του..."

Δυσανασχετησε η Λυδία "Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω..."

"Ούτε εγώ. Θέλω απλώς να μείνω λίγο μόνη μου."

"Σίγουρα; Που θα πας τέτοια ώρα?"

"Θα περπατήσω για το σπίτι." απάντησε η Μυρτώ και πριν προλάβει να φέρει αντίρρηση η κολλητή της, είχε εξαφανιστεί από την αίθουσα με το ρινγκ. Ανέβηκε βιαστικά τα σκαλιά και βρέθηκε στο πάρκινγκ του μπαρ.

Ένιωσε αμέσως τον κρύο αέρα να την χτυπάει στο πρόσωπο και κατάφερε να ανασάνει ξανά σωστά. Έκρυψε τα χέρια της στις τσέπες της, και με το κεφάλι χαμηλά για να προφυλάσετε από το κρύο, ξεκίνησε να περπατάει. Είχε πει πως θα πήγαινε σπίτι της, αλλά η αλήθεια ήταν πως δεν ήξερε που θα πήγαινε.

Τελικά περπατούσε άσκοπα στην πόλη για μια ώρα περίπου. Στο λιμάνι της πόλης κάθισε και κοιτούσε τις βάρκες. Κουνιοντουσαν από τον αέρα και βλέποντας τις, η Μυρτώ ένιωσε πως κάπως έτσι ήταν και εκείνη. Η θάλασσα ήταν το λεπτό σκοινί πάνω στο οποίο περπατούσε και εκείνη ήταν η βάρκα που τα γεγονότα -όπως ο άνεμος τις βάρκες- τη χτυπούσαν και την έκαναν να γέρνει δεξιά και αριστερά, έτοιμη να πέσει.

Ένιωσε έναν πόνο μέσα της. Ήθελε να κλάψει μα δεν μπορούσε. Είτε την είχε παγώσει ο κρύος αέρας είτε η απάθεια του Αλέξανδρου όταν την χώριζε.

Πρέπει να του μιλήσω... σκέφτηκε αμέσως.

Ύστερα όμως, Όχι Μυρτώ, θα κρατήσεις το επίπεδο σου...

Εν τέλει, Έτσι θα αποδείξω πως είμαι ώριμη και δεν κρύβομαι αλλά αντιμετωπίζω ό,τι με απασχολεί...

Έβαλε το μυαλό της να δουλέψει για να βρει το μέρος όπου θα ήταν πιθανότατα εκείνος με την παρέα του. Ο αγώνας του θα είχε σίγουρα τελειώσει. Σίγουρα θα είχε νικήσει, όπως κάθε φορά. Στη σκέψη αυτή, η Μυρτώ ενοχλήθηκε που δεν ήταν εκεί να χαρεί με την νίκη του και να τον συγχαρεί. Πίσω στις σκέψεις της, μετά από τις νίκες τους βγαίνουν πάντα να το γιορτάσουν. Επειδή ήξερε τον Αλέξανδρο, ήξερε πως θα πήγαιναν κάπου όπου εκείνη δεν θα πήγαινε, καθώς το είχε κάνει ξεκάθαρο ότι την ήθελε μακρυά του.

Που θα πήγαινε λοιπόν έτσι ώστε να μην πάω να τους βρω;

Στο Fabric...

Η κοπέλα ξεροκαταπιε. Δεν ήθελε να βρεθεί εκεί ξανά, όσες φορές είχε πάει, το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Αν εξαιρέσουμε μονάχα το τέλος της δεύτερης βραδιάς της εκεί, που κατέληξε με τον Αλέξανδρο. Το τι είχε προηγηθεί όμως...

Διώχνοντας κάθε ανησυχία της και βάζοντας πάνω από όλα το πείσμα της, κάλεσε ταξί για να φτάσει εκεί. Όταν το έκανε, προσπάθησε να καταπολεμισει κάθε δισταγμό της και μπήκε στο κλαμπ. Καθώς ήταν αργά δεν υπήρχε ουρά αναμονής στην είσοδο.

Μπαίνοντας στο κλαμπ, αμέσως η αποπνικτική ατμόσφαιρα γεμάτη με τις μυρωδιές του αλκοόλ, του τσιγάρου και του λίγο ιδρώτα από τα άτομα που χόρευαν, την περικύκλωσε. Με τα μάτια της ξεκίνησε αμέσως να σκαναραει τον χώρο για να βρει τον Αλέξανδρο ή την παρέα του.

Όταν δεν το κατάφερε από την είσοδο, άρχισε να περιπλανιεται. Πέρασε από το μπαρ, τα σαλονάκια, κάθε γωνιά της πίστας μα δεν τους βρήκε πουθενά.

Έβαλε το χέρι της στο μέτωπο της και δυσανασχετησε, προσπαθώντας να σκεφτεί που αλλού μπορεί να ήταν. Εκείνη τη στιγμή τα μάτια της έπεσαν σε έναν μπράβο που κατέβαινε τις σκάλες του εξώστη με τα μάτια του καρφωμένα σε εκείνη, ενώ την πλησίαζε με ένα γρήγορο και επιβλητικό βήμα.