"Δεν μπορώ να πιστέψω το πόσο ανεύθυνη ξαδέρφη είσαι!" είπε θυμωμένα η Μυρτώ ενώ έστριβαν στη γωνία του κτηρίου του δημοτικού σχολείου.

"Μία φορά ξέχασα κάτι τόσο σημαντικό γαμωτο, αλλιώς δεν είμαι ανεύθυνη!" υπερασπιστηκε τον εαυτό της η Λυδία.

"Και πάλι, πως ξεχνάς να πάρεις τον ξάδερφο σου από το σχολείο την μία και μοναδική φορά που σου ζήτησε η θεία σου να το κάνεις;"

"Ακριβώς επειδή είναι πρώτη φορά που το ζήτησε, το ξέχασα." απάντησε η κολλητή της Μυρτώς. Κούνησε το κεφάλι της η κοπέλα αλλά δεν είπε κάτι.

Τρέχοντας σχεδόν έφτασαν μπροστά στην πόρτα του δημοτικού σχολείου. Ευτυχώς ο μικρός ξάδερφος της Λυδίας δεν περίμενε μόνος του, αλλά είχε για παρέα και ένα κορίτσι.

Ανέβηκαν τα σκαλιά και τους έφτασαν. Ο μικρός γύρισε να τις κοιτάξει "Νωρίς με θυμήθηκες..." πέταξε σαρκαστικά.

Η Μυρτώ προσπάθησε να μην γελάσει ενώ η Λυδία έμεινε με ανοιχτό το στόμα. "Μιλάς κιόλας ρε σκατο; Έπρεπε να μην έρθω καθόλου." του είπε εκείνη.

Ο οχτάχρονος ξάδερφος της δεν απάντησε, της έβγαλε την γλώσσα προτού γυρίσει προς την Μυρτώ. Της χαμογέλασε πλατιά και την αγκάλιασε όσο μπορούσε.

"Γειά!" ακούστηκε να την χαιρετάει χαρούμενα.

Χαμογέλασε κι εκείνη και έσκυψε για να τον πάρει μια κανονική αγκαλιά. "Γειά σου Μάριε." τον χαιρέτησε και εκείνη.

"Εγώ είμαι η ξαδέρφη εδώ πέρα, εμένα έπρεπε να αγκαλιάζεις έτσι..." σταύρωσε τα χέρια της η Λυδία.

Ο Μάριος γύρισε να την κοιτάξει στραβά "Εσύ είσαι ξινή και σε αντίθεση με την Μυρτώ, δεν ξέρεις να παίζεις σωστά Hot Wheels. Άσε που δεν εκτιμάς τον Ben10."

"Νταξει μικρέ, το πιάσαμε δεν με γουστάρεις. Αλλά να σου πω, από πότε υπάρχει σωστός τρόπος για να παίζει κανείς με αμαξάκια;" τον ρώτησε με τα χέρια στην μέση και τα χείλη της σφιγμένα σε μια λεπτή ευθεία γραμμή.

Εκείνος της έβγαλε ξανά την γλώσσα προτού πάει προς το μέρος της και της δώσει μια σύντομη αγκαλιά, την οποία εκείνη ανταπέδωσε. Οι δυο τους μαζί δεν έκαναν και χώρια δεν μπορούσαν. Μπορεί να μάλωναν όλη την ώρα, αλλά κατά βάθος ο ένας είχε αδυναμία στον άλλο.

Πήρε το χέρι του η Λυδία στο δικό της "Πάμε;" τους ρώτησε και τους δύο και η απάντηση ήταν καταφατική.

Κατεβαίνοντας όμως τα σκαλιά η Μυρτώ θυμήθηκε το κοριτσάκι που περίμενε προηγουμένως μαζί με τον Μάριο.

Γύρισε να την κοιτάξει. Μαύρες μπούκλες φαίνονταν να είναι πιασμένες σε μια ψηλή κοτσίδα, ενώ ένα ζευγάρι μοβ γυαλιά έκρυβαν τα πράσινα της ματιά.

Χαμογέλασε γλυκά η Μυρτώ προς το κορίτσι "Θα έρθει κάποιος να σε πάρει σύντομα;"

Το κορίτσι γύρισε να την κοιτάξει και ύστερα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά με ένα ευγενικό χαμόγελο στα χείλη της.

"Ναι, περιμένω τον αδερφό μου."

"Θα αργήσει; Θες μήπως να περιμένουμε μαζί σου;"

"Δεν είναι ανάγκη, ευχαριστώ." απάντησε εκείνη. Για την ηλικία της, ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε ήταν πολύ ώριμος. Το ίδιο και η στάση της.

"Συγγνώμη που άργησα." ακούστηκε λαχανιασμένη από πίσω της αυτή η γνώριμη φωνή, προτού κάνει την εμφάνιση του δίπλα της.

"Δεν πειράζει." αποκρίθηκε η μικρή και χαμογέλασε όταν εκείνος έσκυψε για να είναι στο ίδιο ύψος με εκείνη. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του για μια αγκαλιά και άφησε ένα φιλί στο μάγουλο του.

Εκείνος σηκώθηκε ξανά και γύρισε προς την κοπέλα συνειδητοποιωντας τότε πως δεν ήταν μόνοι τους.

"Μυρτώ, τι κάνεις εσύ εδώ;" φάνηκε ξαφνιασμένος.

"Τώρα μόλις θα σε ρωτούσα το ίδιο." αποκρίθηκε η κοπέλα. Γύρισε να κοιτάξει ξανά την μικρή "Αυτός είναι ο αδερφός σου;" ρώτησε κάπως χαμένη.

Εκείνη κούνησε απλώς καταφατικά το κεφάλι της. Η Μυρτώ έστρεψε ξανά το βλέμμα της προς εκείνον.

"Αλέξανδρε δεν ήξερα ότι έχεις αδερφή." ακούστηκε από πίσω τους η Λυδία.

Εκείνος έξυσε αμήχανα τον σβέρκο του "Ναι... Δεν είχε τύχει να το αναφέρω."

Ήταν κάπως ξαφνικό όλο αυτό για την Μυρτώ, αλλά πέρα από αυτό, δεν είχε κάποια άλλη αντίδραση. Απλώς συνειδητοποίησε για άλλη μια φορά πως δεν τον ήξερε καλά και αυτό έπρεπε να αλλάξει.

Η κοπέλα άπλωσε το χέρι της μπροστά στην μικρή αδερφή του Αλέξανδρου και με ένα χαμόγελο στα χείλη συστήθηκε "Είμαι η Μυρτώ."

Η μικρή χαμογέλασε, πήρε το χέρι της Μυρτώς στο μικρό δικό της και με την ίδια γλυκιά φωνή απάντησε "Ειρήνη."

"Χάρηκα."

"Παρομοίως." γύρισε να κοιτάξει τον Αλέξανδρο, του οποίου το ένα άκρο των χειλιών του είχε σηκωθεί.

"Δεν θέλω να διακόψω, αλλά Μυρτώ πρέπει να φύγουμε." ακούστηκε πάλι από πίσω τους η Λυδία και γύρισε να την κοιτάξει εκείνη.

"Έμ, ναι..." έστρεψε τα μάτια της ξανά προς τον Αλέξανδρο. "Νομίζω βασικά πως θα συνοδεύσω τα παιδιά μέχρι το σπίτι τους."

"Δεν υπάρχει πρόβλημα, έτσι;" ρώτησε τον Αλέξανδρο πιο χαμηλόφωνα, τόσο ώστε να το ακούσει μόνο αυτός.

"Κανένα." ήταν η απάντηση του.

"Εντάξει, καλά να περάσετε!" χαμογέλασε η Λυδία προτού αρχίσει να περπατάει με τον Μάριο προς το σπίτι της.

"Γειά σου Μυρτώ!" πρόλαβε να φωνάξει ο μικρός πριν στρίψουν στην γωνία και η κοπέλα του ανταπέδωσε τον χαιρετισμό με ένα χαμόγελο.

"Πάμε;" άκουσε τον Αλέξανδρο δίπλα της και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

"Ναι, πάμε."

Άρχισαν να περπατάνε αργά και η Μυρτώ άκουγε πως είχε περάσει την ημέρα της η Ειρήνη στο δημοτικό, αφού την είχε ρωτήσει ο αδερφός της.

Ασυναίσθητα χαμογέλασε η Μυρτώ. Δεν θα το φανταζόταν ποτέ πως θα έβλεπε τον Αλέξανδρο Σωτηρίου να περπατάει χέρι-χέρι με την μικρή του αδερφή και να την ρωτάει για το πως τα πήγε στο τεστ της γλώσσας.

"Γιατί χαμογελάς;" γύρισε να τον κοιτάξει και είδε πως την κοιτούσε, κατάλαβε πως η ερώτηση του απευθυνόταν σε εκείνη.

"Τίποτα." απάντησε απλώς εκείνη.

Όταν η Ειρήνη τελείωσε την περιγραφή της ημέρας της, γύρισε να κοιτάξει την κοπέλα δίπλα στον αδερφό της.

"Εσείς οι δύο πως γνωρίζεστε;" αναρωτήθηκε.

Ξεροκαταπιε η Μυρτώ "Είμαι η..." γνωστή, συμμαθήτρια, φίλη, κοπέλα του αδερφού σου; Τι έπρεπε να πει;

Το ελεύθερο πήρε ο Αλέξανδρος και απάντησε εκείνος "Η Μυρτώ είναι η κοπέλα μου."

Η απάντηση του ξάφνιασε πάρα πολύ την Μυρτώ. Για την ακρίβεια δεν περίμενε ποτέ να ακούσει αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του Αλέξανδρου.

"Έτσι δεν είναι;" γύρισε να τον κοιτάξει και εκείνος την κοιτούσε ήδη.

Πριν κάποια βράδια εκείνος της φώναζε σε ένα μπαρ πόσο την απεχθανοταν, ενώ δύο βραδιές πριν της έλεγε πόσο πολύ νοιαζοταν για εκείνη. Η Μυρτώ γενικά είχε εγωισμό, σεβοταν τον εαυτό της, δεν είχε στο νου της να τον συγχωρήσει τόσο εύκολα. Να που το είχε κάνει όμως και η απάντηση της ήταν καταφατική.

"Ναι, έτσι είναι..." απάντησε κάπως διστακτικά, με ένα μικρό χαμόγελο.

Χαμόγελα έκαναν την εμφάνιση τους και στα χείλη του Αλέξανδρου και της μικρής.

"Καιρός ήταν..." ακούστηκε η Ειρήνη.

"Δεν το κατάλαβα αυτό μικρή." γέλασε ελαφρώς ο αδερφός της.

Εκείνη χαμογέλασε παιχνιδιαρικα και δεν το συνέχισε, έτσι πέρασαν την υπόλοιπη διαδρομή σε μια άνετη ησυχία, στα μέσα της οποίας η Μυρτώ ένιωσε το χέρι του Αλέξανδρου να καλύπτει το δικό της.

Δεν κατάφερε να συγκρατήσει το χαμόγελο από το να κάνει την εμφάνιση του στα χείλη της, αλλά δεν προσπάθησε και ιδιαίτερα.

Τελικά, έφτασαν έξω από μια πολυκατοικία στην οποία προφανώς έμεναν εκείνοι. Με τα κλειδιά του ο Αλέξανδρος άνοιξε την πόρτα της πολυκατοικίας και ήταν έτοιμη η Μυρτώ να μπει στο κτήριο, εκείνος όμως την εμπόδισε.

"Εεμ... Ίσως να ήταν καλύτερα να μην έρθεις επάνω. Η Ειρήνη θα θέλει να διαβάσει και θέλει συνήθως ησυχία για να συγκεντρωθεί." ακούστηκε κάπως αμήχανος, ίσως και ανήσυχος. Πρώτη φορά που τον έβλεπε έτσι και όχι ως τον σκληρό, ακομπλεξαριστο μποξέρ Αλέξανδρο Σωτηρίου.

"Δεν έχω να διαβάσω τίποτα για αύριο, θα πάμε εκδρομή!" ακούστηκε από πίσω του η αδερφή του η οποία είχε ήδη καλέσει το ασανσέρ.

"Εντάξει, τότε θα διαβάσεις για μεθαύριο." της απάντησε λίγο αυστηρά και εκείνη απλώς κατσουφιασε.

"Εντάξει, δεν πειράζει." είπε η Μυρτώ και έκανε να φύγει, αλλά ένιωσε το χέρι του να την σταματάει πιάνοντας το δικό της.

Την γύρισε προς το μέρος του και πριν το καταλάβει, είχε αφήσει ένα φιλί στα χείλη της. Χάιδεψε απαλά το μάγουλο της με τον αντίχειρα του "Τα λέμε." είπε τελικά και μπήκε στο ασανσέρ το οποίο είχε φτάσει στο ισόγειο.

Η πόρτα έκλεισε και η Μυρτώ είχε μείνει ακόμα να την κοιτάει, με το ένα δάχτυλο της να χαϊδεύει τα χείλη της. Δεν είχε συνηθίσει ακόμα τα φιλιά του.

Χαμογέλασε και ξεκίνησε να κατευθύνετε προς το σπίτι της, αφήνοντας βαθιά πίσω στο μυαλό της το συναίσθημα καχυποψίας ως προς το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος δεν την ήθελε να ανέβει στο σπίτι του.