"Παπαστεφάνου!"

Σήκωσε το κεφάλι της απότομα και ήρθε απέναντι στο βλέμμα του καθηγητή ιστορίας. Ο πονοκέφαλος από το χθεσινό μεθύσι έγινε αμέσως πιο έντονος.

Ανακαθισε στην θέση της "Με φωνάξατε κύριε;"

"Ναι σε φώναξα. Πρόσεχε στο μάθημα και μην ταξιδεύεις αλλού." της είπε απλά προτού συνεχίσει να μιλάει για την Ελλάδα στον 19ο αιώνα.

Καθάρισε αμήχανα τον λαιμό της, καθώς κατάλαβε πως είχε τραβήξει κάποια βλέμματα πάνω της, προτού στρέψει το βλέμμα της στο βιβλίο μπροστά της.

Κάποια λεπτά αργότερα το κουδούνι χτύπησε και σήμανε την αρχή του διαλείμματος. Αυτή ήταν η τρίτη διδακτική ώρα και μέχρι στιγμής, η Μυρτώ απέφευγε την Λυδία όπως η Διάολος το λιβάνι. Ο λόγος ήταν το ότι η κολλητή της δεν είχε σταματήσει να την ρωτάει τι είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Κάθε φορά απέφευγε να της απαντήσει είτε γιατί άλλαζε το θέμα πολύ γρήγορα, είτε επειδή τις πλησίαζε ο Νίκος, είτε επειδή την έσωζε το κουδούνι.

Έκανε αργά βήματα στους διαδρόμους γιατί οι απότομες κινήσεις χειροτέρευαν τον πονοκέφαλο της. Μόλις έστριψε στην γωνία, είδε στο βάθος του διαδρόμου την κολλητή της. Αμέσως έκανε μεταβολή για να φύγει, αλλά δεν πρόλαβε να κάνει ούτε δύο βήματα όταν ένιωσε να την πιάνει από το χέρι και να την γυρίζει.

"Μυρτώ! Με αποφεύγεις όλη μέρα και το έχω καταλάβει! Τι σε έχει πιάσει;!" την ρώτησε η Λυδία αρκετά νευριασμενη και μια παρέα κοριτσιών δίπλα τους γύρισαν να τις κοιτάξουν.

"Καραμέλες πουλάμε;" είπε ειρωνικά η Μυρτώ και ο μόνος λόγος ήταν επειδή ήταν κακόκεφη, αλλιώς δεν θα τους έδινε σημασία. Εκείνες γύρισαν αμέσως αλλού τα βλέμματα τους.

Γύρισε να κοιτάξει την μελαχρινή φίλη της η Μυρτώ "Δεν σε αποφεύγω." είπε ψέματα.

Η Λυδία την κοίταξε στραβά, με το ένα χέρι στον γοφό της και γύρισε το κεφάλι της λίγο στο πλάι με το ένα φρύδι σηκωμένο.

Το ήξερε αυτό το βλέμμα η Μυρτώ και αναστέναξε ηττημένη "Καλά, όντως σε αποφεύγω..." παραδέχτηκε.

"Γιατί;"

"Γιατί δεν έχω όρεξη να απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σου, γιαυτό."

"Κολλητή σου είμαι, πρέπει να απαντάς σε όλες τις ερωτήσεις μου." απάντησε εκείνη.

Την κοίταξε λίγο ενοχλημένη η Μυρτώ πριν πει τελικά "Λυδία, μου  συμβαίνουν πάρα πολλά τις τελευταίες μέρες οπότε να χαρείς, άσε με να περάσω και αυτή την μέρα το σχολείου και θα σου πω τα πάντα το απόγευμα στο σπίτι μου. Εντάξει;"

"Εντάξει."

Δεν ρώτησε ξανά η κοπέλα τίποτα την Μυρτώ και κατευθύνθηκαν προς το σχολικό προαύλιο. Ο  Νίκος ήταν με την παρέα του οπότε τα δύο κορίτσια δεν τον ενόχλησαν, κάθισαν μόνες τους σε ένα παγκάκι και μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων.

Έβρισε τον εαυτό της από μέσα της όταν συνειδητοποίησε πως τα μάτια της σκαναραν την αυλή για εκείνον. Για εκείνα τα άγρια, πράσινα μάτια, εκείνες τις χαριτωμένες φακίδες και εκείνες τις μαύρες μπούκλες.

Κούνησε το κεφάλι της διώχνοντας τη σκέψη εκείνου από το μυαλό της και εστίασε ξανά στη συζήτηση της με την Λυδία. Τελικά δεν έμαθε εκείνη την ημέρα αν εκείνος είχε εμφανιστεί στο σχολείο...

|-|

"Και περίμενες τόσες μέρες για να μου τα πεις όλα αυτά;!" σχεδόν ούρλιαξε η Λυδία και η Μυρτώ ευχαριστούσε το σύμπαν που ο πονοκέφαλος της είχε σταματήσει, γιατί αλλιώς αυτή η τσιριδα της κολλητή της θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα.

"Συγγνώμη που μετά από όλα αυτά η πρώτη σκέψη μου δεν ήταν να σου δώσω ολοκληρωμένη αναφορά για το τι γίνεται με τον αγριάνθρωπο..." ειρωνεύτηκε η Μυρτώ και τύλιξε τα βρεγμένα μαλλιά της σε μια πετσέτα.

Μόλις είχε γυρίσει από το κτηνιατρείο και ένα μπάνιο της φαινόταν απαραίτητο μετά από μια δύσκολη εγχείριση στην οποία βοήθησε την Μελίνα. Όχι τίποτα ιδιαίτερο φυσικά, καθώς δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις. Εκείνη ήταν εκεί απλώς για να καθαρίζει και να δίνει τα εργαλεία που χρειαζόταν το αφεντικό της. Δεν είχε σκοπό να γίνει κτηνίατρος, απλώς η αγάπη της για τα ζώα και η ανάγκη της να τα βοηθήσει την είχαν οδηγήσει στο να γίνει εκεί εθελόντρια έναν χρόνο πριν, στα δεκαέξι της.

"Δεν μπορώ να τη δεχτώ την συγγνώμη σου. Είσαι απαράδεκτη. Αν δεν το πεις κατευθείαν στην κολλητή σου σε ποιον θα το πεις; Ειλικρινά νομίζω αμαυρώνεις τον όρο 'κολλητή'."

Γέλασε η κοπέλα προτού ρολαρει τα μάτια της και πέσει στο κρεβάτι της.

"Τέλος πάντων, τι θα κάνεις τώρα;"

Η Μυρτώ την κοίταξε "Δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω."

"Τι εννοείς; Θα τον αφήσεις να σου φύγει έτσι;"

"Δεν ήταν και ποτέ εδώ για να μου φύγει τώρα. Απλώς δεν ενδιαφέρεται ο τύπος. Και πολύ αξία του έδωσα δηλαδή..." μουρμούρισε η Μυρτώ αλλά ήξερε μέσα της πως προσπαθούσε να πείσει περισσότερο τον εαυτό της.

Η αλήθεια ήταν ότι είχε νιώσει κάτι. Μια έντονη έλξη, κάθε φορά που την κοιτούσε, την άγγιζε, ήταν κοντά του ή άκουγε απλώς το όνομα του.

Απλά σημάδια μιας καψούρας Μυρτώ, αγνόησε τα... είπε από μέσα της.

"Πλάκα μου κάνεις έτσι; Δεν γίνεται στ' αλήθεια να το πιστεύεις αυτό."

Την κοίταξε με ένα μπερδεμένο ύφος η Μυρτώ.

"Τι με κοιτάς σαν τον χανο παιδάκι μου; Το άτομο σε θέλει!"

Το βλέμμα της Μυρτώς άλλαξε σε σοβαρό και κοίταξε στραβά την Λυδία "Εκτιμώ το γεγονός πως θες να με κάνεις να χαρώ αλλά δεν θέλω να τρέφω αυταπάτες. Γιαυτό σταματά και εσύ αυτές τις σαχλαμάρες, δεν με θέλει. Αν με ήθελε δεν θα ήταν με αυτή τη ξανθιά εχθές το βράδυ. Δεν θα με φιλούσε για να με παρατήσει μετά χωρίς καμία εξήγηση. Δεν θα με έκανε να κλάψω και πάνω από όλα δεν θα με περιέπαιζε έτσι. Θα το έλεγε απλώς ότι με θέλει..."

"Και αν δεν μπορεί;"

"Τι;"

"Και αν δεν μπορεί να στο πει ή να στο δείξει; Αν δεν ξέρει πως; "

Το σκέφτηκε καλά η Μυρτώ. Αν όντως την ήθελε και απλώς αδυνατούσε να την κάνει να το καταλάβει;

Κούνησε το κεφάλι της, όχι δεν γινόταν αυτό. Κοίταξε στραβά την Λυδία πάλι.

"Μπορείς να μου πεις γιατί τον υπερασπίζεσαι συνέχεια; Τελευταία φορά που κοίταξα, δική μου κολλητή ήσουν."

"Αααα τώρα είμαι κολλητή σου;"

Δεν το σχολίασε η Μυρτώ.

"Δεν λέω πως δεν σου συμπεριφερθηκε σαν μαλακας, αλλά εγώ πιστεύω πως αυτός ο μαλακας σε θέλει."

Ούτε αυτό το σχολίασε η κοπέλα και η Λυδία συνέχισε.

"Ένα θα σου πω, το προαίσθημα μου για τον μαλακα τον Λουκά βγήκε αληθινό. Το προαίσθημα που έχω και για αυτόν θα βγει αληθινό. Εσείς οι δύο θα καταλήξετε μαζί..."