Προσπαθούσε η Μυρτώ να συγκεντρωθεί και να γράψει έναν αξιόλογο βαθμό στο απροειδοποιητο τεστ μαθηματικών, αλλά η δυνατή βροχή που χτυπούσε τα παράθυρα της τάξης, δεν βοηθούσε την κατάσταση. Είχε μπει ο Οκτώβρης για τα καλά...

Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας από εκείνο το βράδυ. Πέρα από κάποια έντονα βλέμματα από τα αγόρια, κανένας τους δεν είχε προσπαθήσει να έρθει σε επαφή μαζί της. Η Μυρτώ είχε πει τι συνέβη εκείνο το βράδυ μόνο στην Λυδία με την προϋπόθεση πως δεν θα έλεγε κουβέντα στον Νίκο.

Το κουδούνι χτύπησε και η κοπέλα κοίταξε την κόλλα της. Είχε λύσει τρία από τα τέσσερα θέματα της τριγωνομετρίας και ήταν σίγουρη πως ήταν σωστά μόνο τα δύο.

Ποιος τα χεζει...σκέφτηκε.

Έτσι και αλλιώς θεωρητική κατεύθυνση ήταν, για έναν αξιόλογο βαθμό τα έκανε όλα. Λες και θα χρειαζόταν την τριγωνομετρία στην καθημερινή της ζωή.

Βγήκε από την τάξη και την περίμενε ο Νίκος, καθώς η Λυδία είχε φύγει με πεντάωρο λόγω απουσίας ενός καθηγητή.

"Πως έγραψες;" ρώτησε και έβαλε το χέρι του γύρω από τους ώμους της.

"Μιλάμε για μαθηματικά, εσύ τι λες;" γέλασε η κοπέλα.

"Σωστά..." γέλασε και ο κολλητός της.

"Θες να πάμε για ζεστή σοκολάτα; Νομίζω ο καιρός το επιβάλει..." τον ρώτησε.

"Εμμ... θα το ήθελα ρε συ αλλά έχω υποσχεθεί στα παιδιά ότι θα πήγαινα να παίξουμε ένα μπασκετάκι..."

"Μα έξω βρέχει καταρρακτωδώς..." σήκωσε το φρύδι της η κοπέλα μπερδεμένη.

"Ε θα παίξουμε στο κλειστό γυμναστήριο του σχολείου βρε χαζούλα." γέλασε.

"Ααα εντάξει, δεν πειράζει. Καλά να περάσεις."

Με ένα 'ευχαριστώ' ο Νίκος είχε φύγει και η Μυρτώ βρισκόταν και αυτή στην είσοδο του σχολείου, έτοιμη να φύγει.

Θυμήθηκε όμως πως του είχε δανείσει το βιβλίο της βιολογίας και πως θα το χρειαζόταν για την επόμενη μέρα.

Με την ομπρέλα της στο χέρι, έτρεξε σχεδόν μέχρι το γυμναστήριο του σχολείου. Όταν έφτασε και μπήκε μέσα, αναγνώρισε κάποια παιδιά από την παρέα του Νίκου, τον ίδιο όμως δεν τον είδε πουθενά.

Είδε τον Πανο στην μια μπασκέτα και τον πλησίασε για να ρωτήσει για τον κολλητό της.

"Γειά σου Πάνο."

"Γειά σου κοντό." αποκρίθηκε εκείνος με το παρατσούκλι που εκνεύριζε την Μυρτώ, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από την οθόνη του κινητού του. Δεν το σχολίασε και απλώς γύρισε τα μάτια της.

Δεν ήταν κοντή, είχε το ύψος της μέσης 17χρονης μαθήτριας λυκείου. Απλώς εκείνος ήταν πολύ ψηλός αφού την περνούσε ένα κεφάλι. Και ο Νίκος. Και ο Αλέξανδρος. Και όλοι οι φίλοι του... Πάντως αυτή δεν ήταν κοντή, εκείνοι ήταν απλώς γίγαντες.

"Ο Νίκος δεν ήρθε ακόμα;"

"Είπε πως δεν θα ερχόταν..." μουρμούρισε.

Εσμιξε τα φρύδια της η Μυρτώ μπερδεμένη. "Μα είπε πως θα ερχόταν..."

Τότε ο Πάνος την κοίταξε ξαφνιασμένος "Ααα το είπε εεε; Εμ... ναι μωρέ, θα έρθει λογικά. Μάλλον απλώς εγώ θυμόμουν λάθος... " χαμογέλασε αμήχανα και έξυσε τον σβέρκο του.

Σταύρωσε τα χέρια της η Μυρτώ "Που είναι ο Νίκος, Παναγιώτη;" ρώτησε με την αυστηρή φωνή της.

Παναγιώτη; Την γαμησα... σκέφτηκε εκείνος.

"Θα έρχεται μωρέ, θα πετάχτηκε κάπου πρώτα..."

Δεν την έπειθε όμως. "Στους αγώνες είναι πάλι, έτσι;"

"Μυρτώ..." Δεν πρόλαβε να εξηγήσει, η κοπέλα ήξερε ήδη την απάντηση.

Έφυγε γρήγορα από το κλειστό  γυμναστήριο αγνοώντας τον φίλο του κολλητού της που την φώναζε. Άρχισε να παίρνει τον Νίκο τηλέφωνα αλλά δεν το σήκωσε καμία φορά. Δεν ήξερε που γίνονταν αυτοί οι αγώνες, οπότε το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να πάει στο κτηνιατρείο και να περιμένει τηλεφώνημα του ενώ δούλευε.

Έφτασε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, λόγω της δυνατής βροχής, και όταν μπήκε επιτέλους στον ζεστό χώρο του ιατρείου, είδε πως στην αίθουσα αναμονής υπήρχαν αρκετοί ιδιοκτήτες με τα κατοικίδια τους.

"Γρήγορα γρήγορα! Κάνε το εμβόλιο στο γατάκι του κυρίου Παύλου και δώσε τα χάπια που πρέπει στην κυρία Όλγα για τον παπαγάλο της." άκουσε την Μελίνα να της λέει πριν εξαφανιστεί στον άλλο χώρο του ιατρείου να εξετάσει κάποιο ζώο.

"Γειά σου και εσένα..." μουρμούρισε στον εαυτό της.

Άφησε τα πράγματα της στην άκρη, έβαλε την μπλε μπλούζα που φοράνε και οι νοσοκόμες και έπιασε αμέσως δουλειά.

Έκανε το εμβόλιο στο τεσσάρων μηνών γατάκι του κυρίου Παύλου  -τον μεσήλικα που είχε το περίπτερο στην γωνία και έπαιρνε από εκεί πολύ συχνά η Μελίνα τα γλυκά της- και ύστερα έδωσε τα χάπια στην κυρία Όλγα για το παπαγαλάκι της, την Πόλι.

Εξέτασε όσα ζώα είχαν έρθει απλώς για τα μηνιαία τσεκ απ και χωρίς να το καταλάβει, λόγω της πολλής δουλειάς που είχε, η ώρα είχε πάει οχτώ και μισή.

Είχε μόλις τελειώσει να ταΐζει τα ζώα που νοσηλεύονταν εκεί, όταν ένιωσε την Μελίνα δίπλα της.

Γύρισε να την κοιτάξει και εκείνη την κράτησε από το πηγούνι και κοίταξε με τα γκρι της μάτια, βαθιά στα μελί της Μυρτώς.

"Είσαι καλά;"

"Ναι, καλέ." απάντησε και σήκωσε τις άκρες των χειλιών της σε μια απόπειρα να χαμογελάσει.

"Σίγουρα; Τον τελευταίο μήνα δεν μου φαίνεσαι και πολύ καλά..."

Δυστυχώς για την Μυρτώ, η Μελίνα την ήξερε πολύ καλά. Η κοπέλα δεν της είχε πει για το τι είχε συμβεί σε εκείνο το κλαμπ και ούτε σκόπευε. Έπρεπε απλώς να συνεχίσει να κρύβεται πίσω από ψεύτικα χαμόγελα. Δεν ειχε καταλάβει ακόμα όμως τι την είχε πειράξει πιο πολύ...

Το γεγονός ότι ο Λουκάς είχε αλλά σχέδια για εκείνη -όχι και τόσο ευχάριστα- ή το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος την είχε πληγώσει;

"Μια χαρά είμαι, απλώς έχω πολύ διάβασμα."

"Αν θες μπορώ να σου δώσω κάποιες μέρες άδεια, θα βρω κάποιον να σε αντικαταστήσει για καμιά εβδομάδα..."

"Όχι όχι, δεν χρειάζεται." χαμογέλασε.

Χαμογέλασε και το αφεντικό της προτού αφήσει ένα φιλί στο κεφάλι της, όπως έκανε πολλές φορές και άφηνε την Μυρτώ να νιώσει την αγάπη μιας μητέρας, αφού η ίδια η μάνα της είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης...

"Άσε και θα καθαρίσω εγώ τα άδεια κλουβιά. Πάνε κάνε τα τιμολόγια για τα προϊόντα που παραλάβαμε αυτόν τον μήνα." της είπε και η Μυρτώ δεν έφερε αντίρρηση, καθώς το προτιμούσε από το να καθαρίζει κλουβιά.

Κάθισε στο γραφείο και άρχισε να κάνει τα τιμολόγια εκείνου του μήνα για όλα τα φάρμακα, τις τροφές και άλλα προϊόντα που είχαν παραλάβει. Χωρίς να το καταλάβει η ώρα είχε πάει έντεκα και η Μελίνα ήταν ακόμα εκεί, καθώς είχε κάποιες δουλειές.

Δεν είχε καταλάβει η κοπέλα πως είχε περάσει τόσο γρήγορα η ώρα, ήταν μια γεμάτη μέρα, είχαν πολλούς ασθενείς.

Την πλησίασε στο γραφείο και της είπε "Άστα για αύριο, πήγε πολύ αργά η ώρα..."

"Δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς διάβασμα δεν έχω για αύριο και δεν νυστάζω. Φύγε εσύ, μην ανησυχείς, σε λίγο θα φύγω και εγώ."

Η Μελίνα επέμενε αλλά η Μυρτώ την επιβεβαίωσε ξανά πώς δεν είχε πρόβλημα. Την καληνύχτισε και έφυγε από το ιατρείο αφού είχε κλειδώσει την κεντρική είσοδο.

Κοίταξε η κοπέλα το κινητό της και είδε πως δεν είχε καμία κλήση από τον Νίκο. Αναστέναξε...

Συνέχισε με τα τιμολόγια και κάποια λεπτά αργότερα, άκουσε την πίσω πόρτα του κτηνιατρείου να χτυπά.

"Τι ξέχασε...;" μουρμούρισε.

Άνοιξε την πόρτα και προς έκπληξη της, απέναντι της δεν βρισκόταν το αφεντικό της.

"Μυρτώ, χρειαζόμαστε την βοήθεια σου."