“The tables have turned”

The whole space of this hall was filled with a horror gasp as Christine walked straight up to the stage. All eyes are darted to her. Stunned in their respective seats. No one attempted to stop Christine from her calm hurricane emotion towards to her Uncle Syven Tykes. She wasn’t scared anymore. She was honed to be brave by our experiences. She isn’t the same Christine anymore. The hazel brown eyes of her are starting to create a sinister look. Because of his knee, It made his knee to trembling from fear. After an unexpected gasp of guests, it switched to murmuring about the resurrection of the rightful heir of Dragomiroff Enterprise.

“I-I… Y-You…” He can’t spit any words because he can’t still process what he saw. “Christine, you’re alive.”

Dinig na dinig ng buong tao sa buong bulwagan ang sinabi ni Syven. Nagkunwaring nagulat sa kanyang nakita pero siya mismo ay alam na matagal ng buhay si Christine. Siya pa nga ang nag-uutos na patayin siya.
Agad naman kinuha ni Christine ang mikropono kay Syven at sinimulan na niya ang aming sunod na plano. Ipahayag sa lahat ang katotohanang buhay pa siya. Dahil mapapahiya si Syven ay gagabayan niya ang kanyang pamangkin papunta sa likod ng malalaking kurtina na nasa itaas ng entablado. Doon na namin gagawin ang susunod na hakbang.

“I am—” naputol ang sinabi ni Christine nang hinatak siya bigla ni Syven.

“I’m so sorry for the interruptions, people. I was eager to talk to my knee first. I missed her so much. May I, talk to her privately?”

Mukhang napaniwala niya ng matindi ang mga manonood at sumang-ayon ang lahat sa kanya. Tumango ang lahat at bumalik sa entablado ang babaeng nagsalita kanina. Siya ang nagsilbing tagapagsalita para kay Syven.

“They’re on the move now. Start the Phase 3,” sabi ko sa aking kasamahan gamit ang communication device.

“Roger that,” sagot nilang lahat.

Agad na ginamit ni Henry ang kanyabg abilidad para ilantad si Syven sa kanyang mga ginawa. Gamit ang communication device na aming gamit ay ikokonekta namin ito sa mga malalaking speaker upang marinig ng lahat ang pinagsasabi ni Syven. Mahuhulog siya sa kanyang sariling salita.

“In 3… 2… 1…” sambit ni Henry at nagsimula na ang hustisya.

“I am happy that you’re here,” boses iyon ni Syven.

“Did you forget what you did to me?”

“No. I did what I have to do. I protected you from Willman Family."

“You killed my father?”

Nang marinig iyon ng lahat ay napasinghap ulit sila sa pagkagulat.

“You killed him, isn’t?”

“Yes.”

Muli na namang nagulantang ang nakakarami sa kani-kanilang mga upuan. Parang mayroong kakaibang kilabot ang dumaan sa kanilang mga ugat nang marinig nila ang pag-amin ni Syven.

“So, It’s true…”

Para mapaamin si Syven ng husto ay kailangang magpanggap ni Christine na hindi niya alam ang nangyari nang namatay ang kanyang ama.

“You killed Mr. Howard?”

“Now, if you don’t shut your filthy mouth, I will kill you right now like what I did to your father and I will show to the whole city that you committed suicide and who’s they’re going to believe? You, a childish spoiled brat or an intelligent and respected elite man here in Central City?”

“I think they believe me,” kalmadong tugon ni Christine at nalalglag ang malaking kurtina na humaharang sa mga panauhin at sa lugar kung saan sila nakatayo.

Nagulat si Syven sa nangyari at saksi ang buong panauhin sa kanyang mga sinabi. Mas hinigpitan niya ang pagkakahawak niya sa braso ni Christine at pinagbabantaan niya nito na huwag makialam at lumapit sa kanila. Isang maling galaw lang ay mawawalan daw ng hininga si Christine.

“Don’t do it!” sigaw ng ilang mga panauhin.

“I was framed! I’m innocent—”

Mas lalong gumulo ang buong bulwagan dahil tumalsik ang dugo ni Syven sa mga mukha ng mga panauhin na nasa harapan. Basag ang ulo ni Syven. Napaluhod pa ang kanyang katawan bago bumagsak sa ibaba ng entablado. Nag-uunahan ang lahat na lumabas ng gusali para hindi na madamay sa nangyari.

“Hindi ito ang nasa plano,” bulong ko sa aking mga kasamahan na nasa kabilang linya, “Who shot Syven? I said, we will kill him without witnesses.”

Pinilit kong lumapit sa entablado pero patuloy akong binabangga ng mga taong wala na sa katinuan  sa sobrang takot. Isang tunog lang ng bala ay tiyak magkakagulo ang nga tao.
Nakita ko sa itaas ng entablado si Christine na parang naging estatwa sa kanyang kinatatayuan. Hindi pa niya lubos akalain na nakita niya ang pagkamatay ni Syven.

“Christine, Get out there! Mayroong hudas sa grupo!” sigaw ko sa kanya.

“Ano? Sino?” nakatulala niyang tanong.

Pakiramdam ko ay tumigil ang oras sa aking paligid habang nakita ko si Christine na mayroong tama ng bala. Nanlaki ang aking mga mata sa aking nasaksihan. Tinamaan ng bala si Christine sa kanyang dibdib. Pinilit niya pang takpan ang pagdurugo ng kanyang sugat pero huli na ang lahat.

“CHRISTINE!!!!” sigaw ko at agad na tumalon paitaas ng entablado at sinalo ko siya sa kanyang pagkakabagsak, “No… No… Hold on. Don’t leave me. Christine. Please no.”

Hindi na nakapagsalita si Christine dahil umaagos na rin sa kanyang bibig ang kanyang dugo. Nanginginig ang aking mga kalamnan dahil sa sobrang kalungkutan at kaba. Umiiyak na rin ako sa aking nararamdaman dahil nakikita ko si Christine na nag-aagaw buhay at wala manlang akong magawa para dugtungan ang kanyang buhay.

“Christine…”

Nang wala ng mga tao sa bulwagan ay nagsinlabasan si Henry, Reynard, at Cobb. Lumapit ito sa akin para damayan ako sa aking paghihinagpis. Hinimas ni Reynard aking likuran para pakalmahin ako sa aking nararamdaman. Alam ko na isa sa kanila ang pumatay kay Christine. Isa lang ang mayroong posibilidad na patayin si Christine.

“Henry… Why did you killed her?” mahinahon kong tanong sa kanya habang ang buo kong atensyon ay nasa mukha ni Christine na wala ng buhay, “WHY DID YOU KILLED HER!!!”

Agad ko siyang sinugod at pinagsusuntok sa kanyang mukha. Doon ko binuhos ang aking galit dahil sa kanyang ginawa. Pinilit niya pang magsalita upang depensahan ang aking paratang sa kanya pero hindi niya magawa.

“How could you!!! You’re nothing compared to CRYPTIC!!” sigaw ko at dahil medyo mapapatay ko na siya ay agad akong inawat ni Cobb at Reynard.

“That’s enough, Austin. It wasn’t his fault!” sigaw ni Cobb sa akin pero pinilit kong pumiglas sa pagkakahawak nito sa aking braso,  “Enough!”

“I will not stop until I kill this man!” sigaw ko kay Cobb at malakas kong hinawi ang kanyang mga kamay.

“He is not the one who killed Christine.”

“Paano mo alam?! Tell me!!!!” Wala pa rin akong kontrol sa aking emosyon at mas pinaiiral ko ang aking galit na kinokontrol ang aking isipan. “Tell me—”

“Me,” nakangising sabi ni Cobb at tinutok ang baril niya sa ulo ni Reynard at pinutok ito.

Mabilis niyang kinuha ang buhay ni Reynard. Tumaas ang aking balahibo sa aking katawan sa kanyang ginawa habang nakangiti itong nakitang humiga ang katawan ni Reynard  sa sahig ng bulwagan. Hindi manlang nakalaban ng patas si Reynard sa ginawa ni Cobb. Hindi ko inakala na magagawa iyon ni Cobb. Ang taong aking pinagbibintangan ay hindi pala ang taong pumatay kay Christine. Ang tao palang aking pinagkakatiwalaan ay siya pala ang papatay sa mga kaibigan ko.

“Gulat ka pa rin?” nanunuyang tanong nito sa akin habang ako naman ay nakaupo lang at pilit tinatanggap ang aking nalalaman.
“I am Cobb Thyme. I killed Syven, Christine and Reynard. Who’s next?”

Thank you for reading :)