CHAPTER ONE

“Get Rid of the Tracker Tattoo”


I slowly unbuttoned my white polo shirt as I looked in front of a mirror. It was reflecting my whole body and I had this courage inside my chest to looked myself on it. Since the day I escaped from the E.H. Laboratory, I have never check my whole body because I was afraid to do so. E.H. Laboratory did something with my body after they kidnapped me from my families.

They forced themselves to broke inside our house and killed my parents. I could still remember the day when Erso Hallick pointed a gun to my mother’s head and put one bullet inside her brain. I didn’t stand a chance because they are the most powerful and the most notorious crime group inside the City. The name of our City was called Central City. It was surrounded by a tall wall with a electric bars at the top of it. No one remembered why wall was built. According to others, it was built for our own safety and protection from the harsh environment outside in the world we lived in.

I didn't know if I wanted to believe that story because in my own belief, We weren't safe here either. As long as there was a CRYPTIC inside the City, the people would never be safe at their hands. Even the President of our City couldn’t do something about it. The government ignored the crime created by this group. I didn't know why they were holding their butt instead of taking actions to hunt down every member of CRYPTIC.

If someone from the outside of E.H. Laboratory didn’t rescue us, I would probably still stuck inside that terrifying laboratory. E.H. Lab had its own highly-skilled scientist that reconstructed our DNA to become a superhuman. I guess that was the right word to describe that incident after the experiment. One hundred teenagers from fifteen to nineteen years old had a special abilities that was not common from a normal teenagers. They called those teenagers as immunes. Despite from our extraordinary abilities, our lives were in danger. The experiment wasn’t perfect as they expected. All immunes except from the Project Five had a life span just only for five years.

Lucky for me because I was included in the Project Five. I forgot the names of their name but I knew them by their faces. From the day I left that Laboratory, I didn’t get any news about those immunes. One thing I was certain, E.H. Lab was exploded into thousand pieces after the rescue. I didn't know who was the guy that rescued us but I was grateful because he did what was right.

When I finally unbuttoned all the buttons of my shirt, I saw a rough texture of an alligator skin. It was all over my chest throughout my back. Lucky for me because my torso was alright but my chest, arms, and back were invaded by this hard skin of an alligator. It was the gift I received after the reaping day inside the E.H. Laboratory.

My height was 188 centimeters, Chest was 92 centimeters, waist was 70 centimeters, and hips was 94 centimeters. A desired body measurements to acquire this gift.

I looked like a hideous monster. Couldn’t held my tears from what was seeing and I immediately punched the mirror because of the anger. It created a big crack; and a small broken part of a mirror spewed onto my chest.  I was surprised because that broken part did not made any wounds in my chest. I was protected by this hard alligator skin on my body.

“You will pay for this, Erso Hallick,” mahinang sabi ko sa aking sarili habang tinititigan ang aking sarili sa basag na salamin.

Dahil hindi sapat ang pagsuntok ko sa salamin dahil sa galit na aking nararamdaman ay agad kong kinuha ang salamin at hinampas-hampas iyon sa sahig ng banyo. Habang nababasag ang buong salamin sa aking ginagawa ay patuloy akong sumisigaw para ipalabas ang aking galit na sumisiklab sa loob ng aking dibdib.

Some parts of the mirror pierced my face and my torso but I couldn't felt any pain. I just kept myself busy to continue what was doing. My blood running out from the wounds I caused and it was blended with the saline water that leaked from my eyes.

“YOU WILL PAY FOR THIS!!!” sigaw ko ng napakalakas nang biglang mayroong kumatok sa pinto ng aking inuupahang apartment.

Kung tama ang hinala ko ay si Mang Howard iyon sa kabilang kuwarto. Mukhang narinig niya ang malakas kong sigaw at naparito siya para sitahin ako sa aking nilikhang ingay.

I saw my reflection from the tiles of my bathroom; and my face was occupied by holes of wounds from what I did. My torso was also full of wounds. For a normal person, the first thing they would do was to freaked out because of the injury but I was thankful to Erso and the rest of E.H. Lab because I could regenerate myself within 5 minutes.

The Project Five had more than one abilities. In my case, I could protect myself from sharp weapon and bullets because of my hard alligator skin; and I could regenerate my whole body within five minutes.

I could also recover quickly than a normal person. Could also hold my breath underwater for ten minutes or more just like iguana. I had super strength ten times from a normal teenagers. That was the reason why I was not worried if I incurred an injury.

“Ayos ka lang ba diyan? Mukhang hindi ko gusto ang mga pinaggagawa mo sa loob,” pagsasaway ni Mang Howard sa akin pero naghintay pa ako ng limang minuto para maghilom ang mga sugat ko sa mukha at sa tiyan, “Ayos ka lang diyan? Lumabas ka nga.”

“I’m coming,” tipid kong sagot sa kanya at kumuha ng isang bathrobe at agad iyong sinuot. Mabilis kong binuksan ang pinto at nadatnan ko siya sa labas na nakapamewang na hinarap ako. Medyo may edad na itong si Mang Howard at namatay ang kanyang asawa sa sakit na cancer. Mayroon siyang isang anak na babae at madalang ko lang iyon nakikita rito sa apartment. Siguro ay tinatago ni Mang Howard sa akin.

Sa bawat pinto ng apartment ay mayroong surveillance cameras. Hindi ko alam kung ano ang silbi ng mga cameras na nakatutok sa bawat pinto. Kaya sa tuwing nakikita ko ang camera ay tinitignan ko iyon ng masama. Siguro ay nagagalit na sa akin ang taong nagbabantay sa monitor dahil sa pinaggagawa kong masamang tingin.

“Ano ba ang pinaggagawa mo? Hindi ka pa nakabayad ng upa noong nakaraang buwan. Kailan ka magbabayad? Ako ang tinatanong ng land lord kung bakit hindi ka nakakabayad," sabi nito sa akin at agad naman akong umiwas ng tingin.

“Pasensya na po, Mang Howard, hahanap po ako ng pera ngayon din po,” sabi ko at akmang sasarhan ang pinto nang pinigilan niya ito.

“Hindi mo pa sinasagot ang isa kong tanong? Ano ang kalabog na narinig ko kanina?” tanong muli nito sa akin.

Mabuti nalang ay mabilis akong mag-isip at nakagawa ako ng dahilan sa kanyang tanong. Sinabi ko nalang na nahulog ako mula sa kisame dahil pinapalitan ko ng bombilya ang aking silid. Mukhang hindi pa siya sigurado kung maniniwala siya sa akin pero sa huli ay mukhang nakumbinsi ko maman siya.

“Sandali lang,” pagpapatigil muli niya sa akin nang akmang isasara ko ang pinto, “Nasabi mo rin lang na maghahanap ka ng pera ay mayroon akong kakilala at baka puwede kang magtrabaho doon.”

Nanlaki ang aking dalawang mata sa kanyang sinabi dahil mayroon na akong pambayad ng upa. Hindi ko napigilan ang aking sarili na yakapin si Mang Howard dahil sa kabila ng aking sitwasyon ay tinutulungan niya ako. Siya ang unang taong lumapit sa akin nang makita niya ako sa loob ng siyudad na naglalakad. Gabi iyon at walang halos mga taong naglalakad sa mga panahong iyon. Kakalabas ko lang din ng Laboratoryo at wala akong tuwid na pag-iisip nang magawa kong makatakas. Naawa siguro ang matanda sa akin at hinikayat akong pumasok sa loob ng apartment na kanyang tinutuluyan. Si Mang Howard ang nagbayad ng unang upa habang naghahanap ako ng trabaho. Kahit sa edad ko na disinuwebe ay mapipilitan akong magtrabaho hindi para sa aking pag-aaral kundi para mabuhay.

Wala na akong balak na bumalik sa pag-aaral matapos mangyari ang mga eksperimentong natamo ko mula sa CRYPTIC. Napapaisip ako na maghiganti sa kanilang ginawa pero wala akong ideya kung saan sila mahahanap kaya napagdesisyunan ko na sa oras na makita ko ang mukha ni Erso Hallick ay hindi ako magdadalawang-isip na basagin ang kanyang bungo. Hindi pa nga iyon sapat kung tututusin sa kabila ng kanyang ginawa sa amin.

Matapos akong magbihis ay sinamahan ako ni Mang Howard na pumunta sa kanyang kakilala para tulungan akong makahanap ng trabaho. Kahit nakakulong ang buong siyudad sa matataas na pader ay patuloy ang negosyo sa loob nito. Kahit limitado ang espasyo at resources ng Central City dahil sa pader ay pinapanatili ng gobyerno ang daloy ng ekonomiya ng siyudad. Pinagbabawal maman sa amin ang lumabas ng pader dahil hindi raw namin magugustuhan ang labas.

Maraming nagkalat na golden troops sa buong Central City. Sila raw ang tagahatid ng kapayapaan sa buong siyudad pero hindi magawang matuntun ang kinaroroonan ng CRYPTIC. Minsan nga ay napapaisip ako kung ginagawa ba ng gobyernong baliw ang mga tao. Pinapaniwala sa bawat isa sa amin na payapa ang buong siyudad pero ang totoo ay hindi.

“Kumusta na pare,” pagbati ng kaibigan ni Mang Howard nang makapasok kami sa loob ng fast-food chain, “Kakain ba kayo?” tanong nito pero umiling si Mang Howard.

“Ito si Austin Dan Wright. Baka mayroon kayong bakante at baka pupuwedeng ipasok niyo siya sa trabaho ninyo?” nakangising sabi ni Mang Howard.

Agad namang nabaling ang tingin ng lalaki sa akin at tinignan ako mula ulo hanggang paa.

“I’m Mister Treckon Jones. The owner of this fast-food. You’re a fine guy but you will not going to showcase that face because we need dishwasher,” sabi nito sa akin at halatang inaasahan niya ang pagtanggi ko sa kanyang sinabi.

“Ayos lang po sa akin iyon. Kahit anong trabaho basta mayroong trabaho,” sabi ko sa kanya at agad namang kinangiti niya. Nang mapagpasyahan niyang tanggapin ako sa trabaho ay si Mang Howard pa ang lumundag sa tuwa dahil sa kanyang desisyon.

“Ano pa ang hinihintay mo? Magtrabaho ka na,” sabi nito sa akin at mabilis akong pumasok sa loob.

Hindi ko alam na ganito pala karaming hugasin ang kailangan kong huhugasin. Mukhang walang pahinga ang pagdating ng mga plato sa aking puwesto. Marahan iyong pinapatong sa lababo at hindi pa nga ako nakakatapos sa isa ay may panibago na namang dumarating. Mukhang napasubo yata ako sa trabahong ito. Pagkatapos kong pumasok sa loob ng kusina ay umuwi na si Mang Howard dahil ihahatid niya pa raw ang kanyang anak na babae sa eskuwela at hindi ko na siya pinigilan pa.
Nagpapasalamat naman ako sa kaniyang ginawa dahil kung hindi dahil sa kanya ay wala akong trabaho ngayon.

“Austin,” pagtawag sa akin ng isang kusinero habang abala ang mga kamay nito sa kanyang niluluto, “Itapon mo nga ito,” utos nito sa akin.

Dahil baguhan ako rito ay kailangan kong ipakita sa lahat na hindi naman ako tamad na tao. Kaya kahit hindi ko kakilala ay sinusunod ko ang mga utos nila. Mahirap na at baka paalisin ako rito.

Kinuha ko sa isang sulok ang isang itim na trash bag at agad na lumabas ng kusina para itapon iyon sa naghihintay na trash storage shed. Nang bubuksan ko ang takip ng trash storage shed ay biglang mayroong mabilis na bagay ang tumama malapit sa aking kinatatayuan. Nilibot ko ang aking paningin para tignan kung saan galing iyon pero huli na ang lahat. Naramdaman ko ang isang bala na tumama sa aking dibdib at sa lakas nun ay muntik na akong mawalan ng balanse.

“Confirm, boss. It’s Austin Dan Wright. He’s still wearing the Tracker Tattoo,” sabi ng isang lalaking nakasuot na itim na jacket.

“CRYPTIC??!!”

Thank you for reading :)

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top