Perfect, perfecter, perfectst
De zon scheen op mijn gezicht. De wind streek door mijn haren. Ik liep over een smal bospaatje. Mijn hand hield de jouwe vast. Die voelde opeens koud aan.

Hij verdween. Je was opeens weg. Ik draaide een rondje om mijn eigen as om te zien dat je je niet ergens verstopt had. Je was er echt niet meer. Maar was je er ooit wel eens geweest? Of was je alleen verbeelding? Was je slechts een illusie die niet meer mocht voort bestaan?

Ik liep alleen verder over het bospaatje. Niet wetend wat ik eigenlijk aan het doen was. Ik kwam op een openplek en zag het mooiste wat mijn ogen ooit gezien hadden. Het leek wel magisch. Een jongen die perfecter dan perfect leek wengte me.

Ik liep naar hem toe en hij kuste mijn lippen. Hij tilde me op en rende met me weg. Geen idee waarheen. Het maakte me niet uit. Ik voelde me zo veilig bij hem. Ik was verliefd. Maar vooral naief.

Hij rende en rende. Ik zag een afgrond en hij sprong met mij de diepte in. Het laatste waar ik aan dacht voor ik de grond zou raken waren: jou ogen die altijd straalden als je naar me lachte. Je lippen die me altijd liefdevol kusten. Je handen die de mijne altijd vasthielden. Ik ben het allemaal kweit. Ik ben jou kwijt. Ik ging voor het perfecte. Dacht ik. Ik koos voor iemand die oogverblindend knap was. Terwijl ik jou had. Je was misschien niet de knapste. Maar jij gaf echt om me en ik geef om jou. Jij bent voor mij het perfectst.

Toen ik me dat besefte rolde er een enkele traan over mijn wang. Ik kneep mijn ogen dicht en verwachte een klap. Maar die kwam niet. Ik opende mijn ogen en ik zag de sterren van ons hemelbed. Ik keek opzij en ik zag je liggen. Je sliep. Ik lachte zachtjes. Het was maar een droom. En toch zal ik deze droom niet zo snel vergeten.