Πάνω στις βάρκες βρισκόταν πλήθος ανδρών με περίεργες στολές στο χρώμα του λαδιού, και ένα μαύρο σημάδι σε κόκκινο φόντο, τυλιγμένο στο δεξί τους χέρι. Οι περισσότεροι από αυτούς ξανθοί, μα γαλάζια μάτια. Μιλούσαν τη γλώσσα που η Diana είχε διαδαχθεί ως Γερμανικά.

"Να τος! Ο πιλότος! Τον βλέπω!" Άκουσε με την ενισχυμένη ακοή της κάποιον από αυτούς να φωνάζει.

"Εκεί είναι!" Ακούστηκε άλλος ένας.

Η Diana δεν είχε ιδέα τι να κάνει. Από τη μια στιγμή στην άλλη, είχε βρεθεί στην άλλοτε μοναχική ακτή της Θεμίσκυρας να μιλάει με έναν άνδρα εντελώς άγνωστο σε αυτήν και παράλληλα να δέχεται απειλή από άλλους άνδρες οι οποίοι έψαχναν αυτόν με τον οποίο μιλούσε.

"Ποιος είσαι;" Η ερώτηση ξεπήδησε ξανά από τα χείλη της.

"Είμαι από τους καλούς κι αυτοί είναι από τους κακούς," απάντησε ο άγνωστος με γρήγορες αναπνοές και ανησυχία στη φωνή του.

"Τι;"

Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Προφανώς, πέντε χιλιετίες μακριά από την ανθρωπότητα ήταν υπερβολικά πολλές.

"Οι Γερμανοί," της είπε ο άγνωστος. "Έλα. Πρέπει να φύγουμε το γρηγορότερο."

"Οι Γερμανοί;" Αναρωτήθηκε η Diana φωναχτά.

Εκείνη τη στιγμή, μια τσιριχτή φωνή που φώναζε το όνομά της έσκισε τον αέρα. Δε χρειάστηκε καν να κοιτάξει. Θα αναγνώριζε τη φωνή της μητέρας της παντού.

Σήκωσε τα μάτια κι αντίκρισε τη μητέρα της με πολλές έφιππες Αμαζόνες στο ύψωμα που ότι λίγο βρισκόταν κι εκείνη. Οι Αμαζόνες κρατούσαν οπλισμένα τόξα και αν έκρινε από τα χλιμιντρίσματα που ακούγονταν, έρχονταν και άλλες να τις πλαισιώσουν.

"Φύγε μακριά της! Τώρα!" Ούρλιαξε η βασίλισσα Ιππολύτη με τη ματιά της επικεντρωμένη στον άγνωστο που καθόταν σχεδόν δίπλα στην κόρη της. Έπειτα, όμως, μετακινήθηκαν στις βάρκες που πλησίαζαν και ένα βλέμμα αιμοδιψούς αποφασιστικότητας έλαμψε στο πρόσωπό της.

"Ετοιμάστε τα τόξα!" Διέταξε.

"Έχουν και όπλα, όμως, σωστά;" Είπε με μια δόση απόγνωσης ο άγνωστος.

Η Diana τον αγνόησε. Οι Γερμανοί βρίσκονταν υπερβολικά κοντά στα χώματα της Θεμίσκυρας.

"Πυρ!" Άκουσε έναν από αυτούς να γρυλίζει και τότε οι υπόλοιποι άρχισαν να εκτοξεύουν πολύ γρήγορες γκρίζες πέτρες από τα ξύλινα ακόντια τους. Για άλλη μια φορά δεν είχε ιδέα τι να κάνει.

"Πυρ!" Ούρλιαξε και η μητέρα της και ένα σύννεφο από φλεγόμενα βέλη ελευθερώθηκε από τα τόξα των Αμαζόνων.

"Έλα!" Της φώναξε ο άγνωστος. Την άρπαξε από το χέρι και άρχισε να τρέχει, παρασέρνοντας τη.

Βρέθηκαν σε μια συστάδα βράχων και κρύφτηκαν πίσω από έναν. Η Diana αμέσως κοίταξε προς τις εχθρικές βάρκες. Τα βέλη των αδερφών της είχαν καταφέρει πολλά, αλλά όχι αρκετά. Οι γκρίζες πέτρες τους δεν είχαν καταφέρει τίποτα.

Οι Αμαζόνες δε σταματούσαν να ρίχνουν βέλη. Οι Γερμανοί, όμως, αψηφώντας τες, άρχισαν να κατεβαίνουν από τις βάρκες και να οδεύουν προς την ακτή.

Τότε οι Αμαζόνες ανέλαβαν δράση. Τοξότες πήδηξαν στον γκρεμό. Έριξαν βέλη με σκοινιά και τα κάρφωσαν στα βράχια ώστε να έχουν σταθερό στήριγμα. Κι έτσι όπως έπεφταν, συνέχιζαν να ρίχνουν βέλη στους Γερμανούς.

Κι εκείνοι, όμως, δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Άρχισαν πάλι να εκτοξεύουν εκείνες τος γκρίζες πέτρες. Η Diana κοιτούσε, ανήμπορη και τρομοκρατημένη, καθώς μια από αυτές τις πέτρες βρήκε μια πολεμίστρια στο στέρνο και την άφησε νεκρή, να κρέμεται από το σκοινί που πριν λίγο τη βοηθούσε να αιωρείται στον αέρα.

Με πολεμικές κραυγές, οι υπόλοιπες τοξοβόλοι που έπεσαν από το ύψωμα προσγειώθηκαν σώες και αβλαβείς στη λευκή άμμο. Όρμησαν στους Γερμανούς οι οποίοι γρήγορα τις εξολόθρευσαν με τις καταραμένες πέτρες τους.

Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκαν χλιμιντρίσματα ξανά. Οι Αμαζόνες επιτίθονταν σε όλη τους τη δύναμη. Πρώτη από όλες και πιο δυναμική, η Στρατηγός Αντιόπη.

Οι πολεμίστριες ξεκίνησαν να απελευθερώνουν βέλη και όλων των ειδών τα όπλα ενάντια στους εχθρούς και η στρατηγική τους έδειχνε να αποδίδει. Η επίθεσή τους είχε ανακοπεί σημαντικά. Τα άλογα τους, τους καταπατούσαν, τα ξίφη τους τους θέριζαν, τα βέλη τους τους κατατρυπούσαν. Η Diana έβλεπε τις αδερφές της να πηδούν στο αέρα με τη βοήθεια άλλων και να αποτελειώνουν δυο στρατιώτες με ένα χτύπημα. Η Μελανίππη σήκωνε σύννεφα σκόνης για να τους εμποδίζει την όραση κι έτσι να αιφνιδιάζονται ευκολότερα. Η Σμύρνη, με το εξάμετρο δόρυ της, τους εξόντωνε εύκολα από μακριά.

Η ματιά της Diana έπεσε στην Στρατηγό Αντιόπη, η οποία, μετά από χτύπημα ενός εχθρού, είχε πέσει από το άλογο της. Αμέσως, η κραταιά Αμαζόνα, άρπαξε το τόξο και τη φαρέτρα της και κοίταξε γύρω της, αναζητώντας μια δικιά της. Έβγαλε τα βέλη από τη φαρέτρα και άρχισε να τα εκτοξεύει με λύσσα στους Γερμανούς και τους σκότωνε ακαριαία. Οι κινήσεις της δε θύμιζαν πολεμίστρια, μα χορεύτρια, τόσο χαριτωμένες, μεθοδικές και υπολογισμένες.

Η Diana ήθελε να πάει να τη βοηθήσει. Ετοιμάστηκε να τρέξει όταν άκουσε τη φωνή του αγνώστου δίπλα της να την παρακαλά να μείνει εκεί. Και αυτό έκανε. Δεν κατάλαβε γιατί και πώς, αλλά το έκανε.

Εκείνος, όρμησε στον πρώτο Γερμανό που βρισκόταν μπροστά τους και άρχισε να τον χτυπά με τα χέρια του, τα μόνα του όπλα. Η Diana δεν έμεινε άπραγη. Άρπαξε ένα τόξο και έριξε μερικά βέλη στους εχθρούς, φροντίζοντας να μην πάει ούτε ένα χαμένο. Έπειτα, βρήκε ένα πεταμένο σπαθί και με ανανεωμένη θέληση, επιτέθηκε στους στρατιώτες και τους θέριζε σαν φθινοπωρινά στάχυα.

Ένιωσε για πρώτη φορά την ευχαρίστηση της μάχης. Την ξαναμμένη οργή, τον αγριεμένο θυμό και την ανάγκη εκδίκησης για τις νεκρές της αδερφές. Με αυτές τις σκέψεις και την αδρεναλίνη που χτυπούσε στα αυτιά της, έκανε τα χτυπήματα της πιο έντονα και σταθερά.

Πιο πέρα, η μητέρα της, η βασίλισσα των Αμαζόνων, ξεπάστρευε στρατιώτες με εντυπωσιακές κινήσεις πάνω στο άλογό της. Πηδούσε κυριολεκτικά στον αέρα σαν αετός που στοχεύει ένα ερπετό.

Η Αντιόπη πολεμούσε ασταμάτητα. Η φωτιά του πολέμου έκαιγε στα μάτια της και έμοιαζε να μην ησυχάζει όσο αίμα κι αν έχυνε.

Πιο πέρα η Μελανίππη και άλλες δυο Αμαζόνες έτρεχαν, κυνηγώντας μια μικρή ομάδα εχθρών. Η Αντιόπη τις εντόπισε αμέσως.

"Ασπίδα!" Τους φώναξε.

Η Diana κοκάλωσε. Δεν είχε ακούσει ξανά αυτή την τακτική και ήταν πολύ περίεργη να δει περί τίνος επρόκειτο.

Η Μελανίππη σήκωσε την ασπίδα της ψηλά, ενώ η Αντιόπη έτρεχε προς το μέρος της. Όταν έφτασε, δεν επιβράδυνε, παρά πήδησε και ακούμπησε το ένα της πόδι στην ασπίδα, το οποίο την ώθησε σε ένα υπερβολικά ψηλό άλμα που την εκτόξευσε ψηλότερα από οτιδήποτε στο πεδίο της μάχης. Μέσα σε δευτερόλεπτα, η στρατηγός ετοίμασε και τράβηξε τρία βέλη στο τόξο της, στόχευσε τρεις στρατιώτες που βρίσκονταν σχετικά κοντά ο ένας στον άλλον, και τα άφησε. Και τα τρία καρφώθηκαν στους τρεις Γερμανούς και τους ξάπλωσαν νεκρούς στην άμμο.

Η Diana έψαξε με τα μάτια της για άλλους. Δεν πήρε είδηση, όμως, ότι κάποιοι άλλοι τη στόχευαν.

Η Αντιόπη, από την άλλη, τους είδε και με ένα ουρλιαχτό έπεσε μπροστά, ανάμεσα σε αυτήν και το όπλο τους και η γκρίζα πέτρα που προοριζόταν για τη Diana, πέτυχε αυτήν, σχεδόν στο σημείο της καρδιάς.

"Όχι!" Φώναξε η Πριγκίπισσα κι έτρεξε στη θεία της. Ο άγνωστος την ακολούθησε, σκοτώνοντας παράλληλα όλους τους εχθρούς που βρίσκονταν κοντά με ένα από εκείνα τα ξύλινα ακόντια που ελευθέρωναν τις γκρίζες πέτρες.

"Όχι... Όχι..."

Αίμα έτρεχε άφθονο από την πληγή της Αντιόπης. Δε φαινόταν γιατρευτό.

Η ετοιμοθάνατη θεία της, έσφιξε το αριστερό της χέρι, ψελλίζοντας το όνομά της.

"Μείνε ακίνητη," την παρακίνησε μάταια.

"Ήρθε η ώρα," είπε μα τρεμάμενη φωνή η Αντιόπη. "Πρέπει... Πρέπει να..."

"Τι; Τι Αντιόπη;"

"Ο Φονιάς των Θεών," της απάντησε αινιγματικά. "Πήγαινε, παιδί μου..."

"Πού;"

"Πήγαινε..."

Αυτή ήταν η τελευταία λέξη της Μεγάλης Στρατηγού Αντιόπης.

"Όχι... Όχι όχι όχι όχι όχι! Όχι!" Ξεφώνιζε απεγνωσμένα η Πριγκίπισσα. Μέχρι εκείνη την ημέρα δεν είχε δει ποτέ κανέναν να πεθαίνει. Κι εκείνη την ημέρα έμελλε να χάσει ένα από τα πιο αγαπημένα της πρόσωπα, το οποίο σπαρταρούσε στα χέρια της.

Ένιωσε έναν οξύ πόνο στο αριστερό της χέρι. Είδε ένα αρκετά βαθύ σκίσιμο. Δεν την ένοιαζε.

Σύντομα, η μητέρα της, η Μελανίππη και πολλές άλλες Αμαζόνες πλησίασαν και άρχισαν να θρηνούν την πιο αξία πολεμίστρια των Αμαζόνων.

Μέχρι που η βασίλισσα Ιππολύτη εντόπισε τον άγνωστο άνδρα που η Diana είχε σώσει και τα μάτια της που είχαν βουρκώσει, γέμισαν ξανά με οργή.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό ήταν το τέταρτο μέρος! Το επόμενο έρχεται την άλλη Τετάρτη!