Δεύτερο Κεφάλαιο/ Επεισόδιο

Καλή Ανάγνωση!!

Η Diana μεγάλωσε στη Θεμίσκυρα. Δίπλα στη Βασίλισσα Ιππολύτη και όλες τις άγριες, γενναίες και εξωπραγματικές Αμαζόνες.

Η μητέρα της της είχε πει ότι η γέννησή της χαρακτηρίζονταν ως θαύμα των Θεών. Η βασίλισσα επιθυμούσε ένα παιδί και προσευχήθηκε μέρες ολόκληρες στους θεούς και στις θεές για αυτό. Και τότε οι προσευχές της εισακούστηκαν. Η θεά Ήρα εμφανίστηκε στον ύπνο της και της υπέδειξε ένα σημείο στην Ανατολική Ακτή της Θεμίσκυρας όπου θα γονάτιζε και θα έπλαθε με άμμο και θαλασσινό νερό ένα μωρό· θα το πότιζε με μια σταγόνα από το αίμα της κι ύστερα θα το σήκωνε ψηλά, παρουσιάζοντάς το στους θεούς.

Η Ιππολύτη όλα αυτά τα έπραξε όπως ακριβώς τα μήνυσε η βασίλισσα των θεών κι όταν σήκωσε το παιδί στον Ήλιο, ένας κεραυνός σταλμένος από τον Δία με το χέρι της Ήρας χτύπησε το πήλινο κατασκεύασμα και το μετέτρεψε σε καφετιά σκόνη από την οποία ξεπρόβαλε ένα ολοζώντανο, νεογέννητο κοριτσάκι το οποίο άρχισε να κλαίει και να ανοιγοκλείνει τα καταγάλανα μάτια του.

Την ίδια νύχτα, κι ενώ η Ιππολύτη είχε σχεδόν αποκοιμηθεί, κατέφτασαν -με τη συνοδεία των Μοιρών- πλήθος θεοί του Ολύμπου. Οι Μοίρες συνέθεσαν το νήμα της ζωής της και έφυγαν σιωπηλά αφήνοντας πίσω τους θεούς οι οποίοι είχαν έρθει να προικίσουν το βρέφος με θεϊκά δώρα. Η Ήρα της πρόσφερε δυναμικό χαρακτήρα και την πανάρχαιη θηλυκή πονηριά. Η Αθηνά, Σοφία και ασύγκριτη ευφυΐα· η Άρτεμις την ικανότητα να μαθαίνει γρήγορα και να μιλάει στα ζώα· η Εστία της πρόσφερε έναν χαρακτήρα γεμάτο φρόνηση και σεβασμό. Ο Ερμής της χάρισε γρηγοράδα στο σώμα και στο πνεύμα· ο Άρης, ο παππούς της, πολεμικό πνεύμα και την ικανότητα της στρατηγικής· ο Ποσειδώνας την άψογη κολύμβηση· ο Ήφαιστος την έκανε ανθεκτική στο ψύχος και στη ζέστη· κι ο Δίας της χάρισε τη δύναμη χιλίων ανδρών.

Ένα τέλειο παιδί για την πιο τέλεια γυναίκα που υπήρξε ποτέ. Τη γυναίκα που δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Αυτό ήταν το δώρο της. Ένα ζωντανό θαύμα.

Οι εποχές όμως άλλαξαν. Οι θεοί χάθηκαν. Η Diana είχε μάθει από τη μητέρα της ότι ο θεός Άρης -σε μια έξαρση παραφροσύνης- εναντιώθηκε στη μητέρα του και την σκότωσε. Σύμφωνα με τον άγραφο νόμο, όποιος σκοτώσει έναν θεό, δικαιωματικά κληρονομεί τη δύναμή του. Ο Άρης, πιο δυνατός από ποτέ, αντιμετώπισε κάθε θεό και τον σκότωνε. Στο τέλος, στράφηκε στον ίδιο τον Δία. Τότε, ο θεός των θεών κατέφυγε στην Ιππολύτη και στις Αμαζόνες για βοήθεια. Με προθυμία έσπευσαν να πολεμήσουν τον Άρη οι γυναίκες πολεμίστριες. Ο θεός σκότωσε κάμποσες από αυτές όμως αποδυναμώθηκε αρκετά μέχρι να φτάσει τον Δία. Βλέποντας ο Ζεύς τις θυσίες των Αμαζόνων, αποφάσισε να τις διασώσει από την οργή του Άρη. Έτσι, απέκοψε την πόλη της Θεμίσκυρας από τα παράλια του Ευξείνου Πόντου από όπου βρισκόταν και την φύτεψε στο Αγαίο Πέλαγος, σαν ένα νέο νησί, το οποίο προστάτευσε με την τελευταία μαγεία που του είχε απομείνει. Έτσι, οι Αμαζόνες εγκαταστάθηκαν στον δικό τους Παράδεισο και ο Δίας κατάφερε να εξοντώσει τον Άρη και να αφήσει την τελευταία του πνοή ήσυχος για την ασφάλεια των ανθρώπων.

Ο Άρης όμως ζει. Ζει κι έρχεται να πάρει εκδίκηση από τις Αμαζόνες.

Η μικρή κόρη της Ιππολύτης ονομάστηκε Diana, προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδας. Μεγάλωσε μέσα στην αφθονία, ποτέ δεν της έλειψε τίποτα. Ή μάλλον σχεδόν ποτέ.

Τα πρώτα οχτώ χρόνια της ζωής της τα πέρασε μελετώντας, διαβάζοντας και αφομοιώνοντας γνώσεις, ενώ κάθε βράδυ η μητέρα της της διάβαζε ή της διηγούνταν μια ιστορία. Πάντα η μικρή ξεχώριζε μία από όλες τις άλλες...

Παλιά, όταν ο χρόνος είχε μόλις αρχίσει να μετρά, κι όλη η ιστορία ήταν ακόμα ένα όνειρο, οι Θεοί κυβερνούσαν τη γη. Κι ο Δίας, ένδοξος βασιλιάς τους. Αυτός δημιούργησε όντα τα οποία οι Θεοί θα διαφέντευαν, όντα που έπλασε στην ίδια μορφή με τη δική του, δίκαια και καλόψυχα, δυνατά και παθιασμένα. Ονόμασε το δημιούργημά του "Άνθρωπο" και το γένος των ανθρώπων ήταν καλό. Αλλά, ο μεγάλος γιος του Δία, ζήλευε τους ανθρώπους και αποφάσισε να το αφανίσει. Ήταν ο Άρης, ο θεός του Πολέμου. Ο Άρης δηλητηρίασε τις καρδιές των ανθρώπων με φθόνο και υποψία, έστρεψε τον έναν εναντίον του άλλου και ο Πόλεμος θέριζε τη γη. Για αυτό, οι θεοί δημιούργησαν εμάς, τις Αμαζόνες, για να επιδράσουμε στις καρδιές των ανθρώπων με αγάπη και να επαναφέρουμε την Ειρήνη. Για ένα σύντομο διάστημα, υπήρχε Ειρήνη. Αλλά δεν κράτησε. Η βασίλισσα Ιππολύτη, εγώ, οδήγησα μια Επανάσταση που μας ελευθέρωσε από τη σκλαβιά. Όταν ο Δίας οδήγησε τους Θεούς εναντίον του Άρη, εκείνος τους σκότωσε έναν έναν και μόνο ο Δίας παρέμεινε. Χρησιμοποίησε όση δύναμη του είχε απομείνει για να σταματήσει τον γιο του. Το χτύπησε τόσο δυνατά που αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Αλλά, ο Δίας γνώριζε ότι μια μέρα ο Άρης ίσως επιστρέψει για τελειώσει την αποστολή του· έναν ατέρμονο πόλεμο, όπου το γένος των ανθρώπων επιτέλους θα αλληλοκαταστρέφονταν κι εμείς μαζί τους. Για αυτό, ο Δίας μας άφησε ένα όπλο, αρκετά δυνατό για να σκοτώσει έναν θεό. Με την τελευταία του πνοή, δημιούργησε αυτό το νησί για να μας αποκρύψει από τον εξωτερικό κόσμο, κάπου που ο Άρης δε θα μπορούσε να μας βρει. Κι από τότε επικρατεί ηρεμία.

"Και ο Φονιάς των Θεών;" Ρώτησε ένα βράδυ όταν η Ιππολύτη τη σκέπαζε με γούνες στο κρεβατάκι της.

"Ο Φονιάς των Θεών;" Απόρησε η βασίλισσα και σούφρωσε τα φρύδια της.

"Το όπλο που μπορεί να σκοτώσει έναν θεό," διευκρίνισε η μικρή, με τη λεπτή, παιδική, αθώα της φωνούλα.

"Αυτό το φυλάμε μαζί με όλα τα ιερά μας όπλα στον Πύργο του Δία. Το ξέρεις αυτό."

"Θέλω να με πας να τα δω. Ήδη το έχεις καθυστερήσει. Από μωρό μου το έχεις υποσχεθεί," απαίτησε η Diana και η Ιππολύτη μαλάκωσε.

"Εντάξει," υποχώρησε. "Αύριο το πρωί θα πάμε μαζί. Κοιμήσου τώρα, ήλιε και αστέρια μου."

Τη φίλησε στο μέτωπο και την άφησε να κοιμηθεί, αδυνατώντας να μην παρατηρήσει το χαμόγελο ευχαρίστησης της νεαρής πριγκίπισσας.

Πραγματικά, την επόμενη μέρα, μητέρα και κόρη επισκέφθηκαν τον Πύργο του Δία, ο οποίος ορθώνονταν επιβλητικά, πιο ψηλός κι από το παλάτι, στη δυτική μεριά του νησιού. Η Diana δε θα ξεχνούσε ποτέ το δέος που ένιωσε καθώς οι πόρτες άνοιξαν για να τις καλωσορίσουν στο λαμπρό κτίσμα.

Ένα μακρύ σκοινί από ολόχρυση τρίχα εμφανίστηκε πρώτο. Δώρο στις Αμαζόνες από τη θεά Εστία. Το σκοινί αυτό είχε την ιδιότητα να κάνει όποιον άνθρωπο το άγγιζε ή τυλιγόταν με αυτό να πει την απόλυτη αλήθεια. Αν συνέβαινε το αντίθετο, το σκοινί τον τιμωρούσε καυτηριάζοντας το δέρμα του. Η θηλιά της Αλήθειας.

Μια ασπίδα ακολουθούσε το σκοινί. Η ασπίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μετά τον θάνατο του ανυπέρβλητου αυτού αυτοκράτορα, η μητέρα του, η Βασιλομήτωρ Ολυμπιάδα, είχε μεταφέρει η ίδια την ασπίδα του και την είχε χαρίσει στις Αμαζόνες για να μην την καταστρέψουν τα αδαή χέρια των ανδρών. Ο Ήλιος της Μακεδονίας άστραφτε ακόμα πάνω στο λαξευμένο ασήμι και πίσω του διακρίνονταν αμέτρητες στρώσεις διαφόρων μετάλλων. Μια ασπίδα σίγουρα αδιαπέραστη.

Τέλος, βρέθηκαν μπροστά από τον Φονιά των Θεών. Το τελειότερο σπαθί που είχε δει ποτέ της. Με μια λαβή από ατόφιο χρυσό και ένα εμφανώς πανί χρυσό υλικό που δε λύγιζε ούτε έσπαζε. Φιλοτεχνημένο από τον θεό Ήφαιστο, το σπαθί έλαμπε σαν καινούριο και ήταν προφανές ότι κανένας δεν το είχε χρησιμοποιήσει αφού δεν έφερε γρατζουνιές.

"Είναι πανέμορφο," αναφώνησε εντυπωσιασμένα· ένιωθε τα μάτια της να έχουν ανοίξει διάπλατα. "Ποια θα μπορούσε να το κρατήσει;"

"Προσεύχομαι να μην το χρειαστούμε ποτέ. Αλλά, μονάχα οι πιο δυνατές ανάμεσα ίσως είχαν πιθανότητες," απάντησε πέτρινα, με λίγο δέος, η Ιππολύτη. "Κι εσύ δεν είσαι μια από αυτές, Diana. Βλέπεις, είσαι ασφαλής και δεν υπάρχει τίποτα να σε ανησυχεί."

Τα λόγια της κάθε άλλο παρά απογοήτευση προκάλεσαν στη μικρή. Ένα αχνό, μισό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της ενώ τα μάτια της δεν άφηναν στιγμή το σπαθί.

Αυτό θα το δούμε.

Μετά την επίσκεψή τους στον Πύργο του Δία, ήταν πια σίγουρη για το τι έπρεπε να κάνει. Αποφάσισε ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να ξεκινήσει εξάσκηση στην τέχνη του Πολέμου και του Κυνηγιού. Φυσικά όταν το είπε στη μητέρα της, εκείνη αρνήθηκε κατηγορηματικά και της απαγόρευσε να το ξανασκεφτεί.

Μα η Diana, πρώτη φορά στη ζωή της, πήρε την απόφαση να αψηφήσει τη διαταγή της.

Βρήκε την αγαπημένη της θεία και είδωλο, την Στρατηγό Αντιόπη, και της ζήτησε να την εκπαιδεύσει στο σπαθί, στο τόξο, στο ακόντιο και στην ιππασία. Η Αντιόπη συμφώνησε μετά από μεγάλη καταβολή προσπαθειών από τη Diana. Συμφώνησαν να προπονούνται κάθε βράδυ, σε διαφορετικά σημεία του νησιού για να μη γίνουν αντιληπτές.

Κάθε βράδυ, κάτω από το φεγγάρι της Αρτέμιδας ή την Πανσέληνο της Ωραίας Ελένης, η μόνη φράση που άκουγε από τη θεία της ήταν:

"Πιο δυνατά, Diana! Μπορείς και καλύτερα!"

Αυτές οι νυχτερινές τους δραστηριότητες έγιναν ρουτίνα. Για δυο ολόκληρα χρόνια εξασκούνταν άφοβα και χωρίς κανείς να τις έχει καταλάβει. Ώσπου, μια νύχτα, είδαν τη βασίλισσα Ιππολύτη, έφιππη και μόνη, να τις πλησιάζει.

Είχε πει στη Diana να την αφήσει μόνη με την αδερφή της. Με απόλυτα ήρεμη φωνή και βλέμμα. Η μικρή είχε υπακούσει και ξεμάκρυνε με το αλόγό της και το δοκιμαστικό σπαθί γαντζωμένο στο χέρι της.

Δεν έμαθε ποτέ τι είχε ειπωθεί εκείνη τη νύχτα ανάμεσα στις δυο αδερφές με το εξίσου ατσάλινο πείσμα. Πάντως, από ό,τι φάνηκε την επόμενη μέρα, η Αντιόπη ξεκίνησε να την προπονεί πρωινές ώρες και να μην κρύβεται από κανέναν πια.

Το άλογο ήταν εύκολο να το ιππεύει. Όσο μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε κι εκείνο. Ήταν μια μαύρη φοράδα, σαν το έρεβος, και την είχε ονομάσει Φοίβη, σαν τη μεγάλη τιτανίδα, τη γιαγιά της θεάς Αρτέμιδας, την οποία επίσης έλεγαν και Φοίβη.

Το σπαθί και το τόξο την είχαν δυσκολέψει αρκετά. Περισσότερο της ήταν δύσκολο να κρατήσει την υπομονή της όταν δεν πετύχαινε το επιθυμητό αποτέλεσμα γρήγορα. Είχε σπάσει τέσσερα δοκιμαστικά τόξα με τα χέρια της από την αγανάκτηση που την πλημμύριζε όταν δεν πετύχαινε το κέντρο του στόχου. Δεν θα ξεχνούσε ποτέ τη χαρά που είχε όταν το πέτυχε για πρώτη φορά. Είχε τρέξει από τη μια άκρη του νησιού στην άλλη για να μοιραστεί το νέο με τη μητέρα της· η οποία της χάρισε ένα νεύμα χωρίς χαμόγελο και της είπε:

"Εύγε. Πήγαινε τώρα να συνεχίσεις."

Είχε πέσει από τα σύννεφα. Πρώτη φορά στη ζωή της συνειδητοποίησε ότι μια επιτυχία ήταν μόνο η αρχή άλλων μεγαλύτερων κι όχι το τέλος μιας προσπάθειας. Ορκίστηκε ότι από εκείνη την ημέρα δε θα πετύχαινε ποτέ ξανά κάτι έξω από τον στόχο της. Κι αυτό δε θα ίσχυε μόνο για την τοξοβολία.

Στην πάλη εξασκούνταν τα πρώτα δέκα χρόνια με την Αντιόπη και μετά την ανέλαβε η Άρτεμις, μια υπερβολικά ψηλή, μεγαλόσωμη και μυώδης γυναίκα, με κατακόκκινα, άγρια μαλλιά, η οποία θεωρούνταν ανίκητη στην πάλη και η πιο αδίστακτη Αμαζόνα. Η Diana επιτέλους είχε βρει κάποια άξια των δυνατοτήτων της. Οι προπονήσεις τους διαρκούσαν ώρες ατέλειωτες και έπρεπε να έρθει η Αντιόπη αυτοπροσώπως για να τις διακόψει και να συνεχίσει με τη Diana την εκπαίδευσή της.

Κάθε φορά, όμως, που εξασκούνταν στην κολύμβηση, ήθελε να ξεμακρύνει και να μη σταματήσει μέχρι να βρει ακτή. Διότι πάντοτε την έκαιγε να γνωρίσει αυτό που υπήρχε πέρα από το νησί. Τον κόσμο των ανθρώπων. Τον κόσμο των ανδρών.

Ώσπου έφτασε μια μέρα που η Diana ξύπνησε για να βρει τη θεία της να την περιμένει έξω από την κάμαρά της.

"Σε τι μπορώ να σε βοηθήσω, Αντιόπη;" Είχε ρωτήσει ανάμεσα στα νυσταγμένα της χασμουρητά.

"Σήμερα δε θα εξασκήσουμε μαζί. Ούτε με την Άρτεμη. Αύριο θα αγωνιστείς με όλες τις Αλαζόνες ως επίδειξη όλων όσων έχεις μάθει ως τώρα."

Κι έφυγε χωρίς να πει τίποτα άλλο.

Η Diana ήταν σοφότερη από το να προπονείται πυρετωδώς όλη μέρα. Προτίμησε να μαζέψει δυνάμεις και ενέργεια, τρώγοντας υπέρ το δέον και μελετώντας μερικά κείμενα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη σχετικά με τους θεούς. Πάντα γελούσε με την αθεϊκή αντίληψη του Πλάτωνα.

Οι θεοί υπάρχουν. Ή τουλάχιστον υπήρχαν. Το ξέρω. Είμαι δημιούργημά τους.

Την ημέρα της αναμέτρησης άργησε επίτηδες με προσέλθει στην πεδιάδα που θα λάμβανε χώρα ο αγώνας.

Δεν μπορούσε να μην εκπλαγεί όταν αντίκρισε τη μητέρα της, έφιππη, να παρατηρεί τις μαχήτριες με το επίσημο, άκρως σοβαρό της βλέμμα.

H Diana, προσπαθώντας να φανεί απτόητη από την παρουσία της μητέρας της, έσφιξε τα λουριά που έδεναν τα ατσάλινα περιβραχιόνιά της ακόμα πιο σφιχτά γύρω από τους βραχίονες της. Άθελα της, έμεινε να τα θαυμάζει για μια στιγμή.

Επρόκειτο για δυο πραγματικά αριστουργήματα. Τα φορούσε από όταν είχε κλείσει τα πέντε. Δώρο της θεάς Αθηνάς για τη γέννηση της. Έργα του Ηφαίστου, δεν μπορούσαν να διαπεραστούν από κανένα υλικό, όπλο ή τέχνη. Μοναδικά, όπως καθετί που σφυρηλατούσε ο Σιδηρουργός των Θεών.

Προχώρησε προς την οπλοθήκη από όπου οι μαχήτριες προμηθεύονταν ό,τι χρειάζονταν. Διάλεξε ένα σπαθί και μια ασπίδα. Ύστερα, πήρε τη θέση της σε μια πλευρά της πεδιάδας.

Η ίδια Ιππολύτη έδωσε το σήμα να ξεκινήσει ο αγώνας. Η Αντιόπη έμεινε δίπλα της να παρακολουθεί καθώς όλες οι πολεμίστριες όρμησαν πάνω στη Diana σαν σμήνος από αρπακτικά πουλιά.

Με απρόσμενους ελιγμούς, υπερυψηλά άλματα, πολλαπλές αποκρούσεις, αλλεπάλληλες άμυνες και ποτάμια ιδρώτα, η πριγκίπισσα κατάφερε να νικήσει παραπάνω από τις μισές τους. Είχαν μείνει όρθιες περίπου τριάντα ακόμα. Ανάμεσά τους, η Άρτεμις, η Υποστράτηγος Μελανίππη, η γοργή Μύρινα, η πανύψηλη Κύμη, η επιδέξια Σινώπη, η πολυπράγμων Έφεσος, η πανέξυπνη Σμύρνη, η ευέλικτη Μυτιλήνη. Οι τριάντα καλύτερες Αμαζόνες ήταν ακόμα μάχιμες.

Η Diana επιτέθηκε πρώτα στις πιο αργές και με δυο γρήγορες και υπολογισμένες κινήσεις τις ξάπλωσε κάτω αναίσθητες.

26 ακόμα.

Της επιτέθηκε η Σμύρνη. Έξυπνη, μα όχι και επιδέξια. Με λίγη πανουργία την αποτελείωσε. Ύστερα, τη Μύρινα και την Έφεσο με μια δυνατή κίνηση της ασπίδας της. Και ύστερα τη Σινώπη. Και τη Μελανίππη.

Κάποια στιγμή ορθώθηκε μπροστά της η Άρτεμις. Πριν καν προλάβει να αντιδράσει, ένιωσε τη μπουνιά της να ενώνεται με το μάγουλό της. Ήθελε μα ουρλιάξει από τον πόνο. Παρόλα αυτά, κρατήθηκε και αντεπιτέθηκε με τα όπλα της. Η Άρτεμις τη χτυπούσε με τα σπαθιά της κι εκείνη την απέκρουε συνέχεια με τα περιβραχιόνια της. Κι όταν εντόπισε ένα αδύναμο σημείο της ακάλυπτο, το χτύπησε εκεί με τη δική της μπουνιά κι αυτό ήταν. Η Άρτεμις ηττήθηκε.

Κοίταξε γύρω της, ψάχνοντας για κάποια αντίπαλο. Δε βρήκε καμία. Είχαν όλες νικηθεί. Κι εκεί που ήταν έτοιμη να ζητωκραυγάσει, είδε με την άκρη του ματιού της την Αντιόπη να την πλησιάζει και το σπαθί της να ελευθερώνεται από τη θήκη του.

Η Diana -έκπληκτη από αυτό που συνέβαινε- ετοιμάστηκε ξανά για μάχη και παρατήρησε ότι δεν είχε κουραστεί καθόλου από την άσκηση με τις πολεμίστριες. Και πλέον το μάγουλό της δεν πονούσε από τη μπουνιά της Άρτεμης. Λες και είχε επουλωθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Η Αντιόπη της επιτέθηκε με το που έφτασε κοντά της. Η μάχη τους δεν κράτησε πάρα πολύ.

"Πιο δυνατά! Είσαι πιο δυνατή από όσο νομίζεις, Diana!"

Η μικρή όμως πολεμούσε όπως την είχαν μάθει κι αυτό δεν άρεσε στη θεία της.

"Γρήγορα και ευέλικτα!" Της φώναξε και της χτύπησε το σπαθί τόσο δυνατά που το έσπασε στα δυο και το αχρήστευσε. Η Diana έμεινε με τα δυο της χέρια.

"Τι με κοιτάς; Πολέμα!"

Η Αντιόπη άρχισε να τις ρίχνει απανωτά χτυπήματα με το σπαθί της και η Diana τα απέκρουε με τα περιβραχιόνια της.

"Περίμενες η μάχη να είναι δίκαιη;" Της φώναζε ανάμεσα στα χτυπήματα. "Η μάχη δεν θα είναι ποτέ δίκαιη!"

Ετοιμάστηκε να της χτυπήσει το κεφάλι. Η Diana από καθαρά αντανακλαστικά ένωσε τους βραχίονες της σχηματίζοντας 'χ' και περίμενε το σπαθί της θείας της.

Όταν όμως αυτά συγκρούστηκαν κανείς δε μπορούσε να πιστέψει τι επακολούθησε.

Μια τεράστια, χρυσή δίνη ξεχύθηκε από τα ενωμένα της χέρια και η Αντιόπη σπρώχτηκε προς τα πίσω, έμεινε μετέωρη στον αέρα και σωριάστηκε κάτω σαν σακί.

Όλες έτρεξαν προς την Αντιόπη.

"Αιμορραγείς," ακούστηκε η Μελανίππη να αναφωνεί.

Μόνο η Ιππολύτη έμεινε να κοιτάζει την κόρη της καθώς η ίδια κοιτούσε τα χέρια της σαν χαμένη, με έναν ασύγκριτο τρόμο, ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα που την τρέλαινε.

"Τι έκανα;" Μουρμούρισε ξεψυχισμένα και έφυγε τρέχοντας προς την ακροθαλασσιά.

"Diana!" Φώναξε η μητέρα της κι ετοιμάστηκε να τρέξει ξοπίσω της.

"Όχι, Μεγαλειοτάτη," τη συγκράτησε η φωνή της Αρτέμης. "Άφησε τη να μείνει λίγο μόνη της."

Είχε βρεθεί σε ένα ύψωμα. Από εκεί είχε θεά σε όλη τη Νότια ακτή της Θεμίσκυρας. Η θάλασσα έμοιαζε τόσο ήρεμη και μαγευτικά γαλάζια.
Καμία σχέση με την καρδιά της. Μπορούσε να ακουσει τους χτύπους της ξεκάθαρα.
Κοίταξε ξανά τα χέρια της. Δε βρήκε τίποτα ασυνήθιστο;

Μα πώς είχε γίνει αυτό;

Πώς κατάφερε και το έκανε;

Πού οφείλονταν αυτή η δύναμη;

Ίσως και να μη μάθαινε ποτέ.

Ασυναίσθητα, βρήκε τον εαυτό της να γέρνει το κεφάλι προς τα πίσω και να προσεύχεται στους Θεούς για φώτιση και βοήθεια όπως της είχε μάθει η μητέρα της. Ήλπιζε ότι όλο και κάποιος θα την είχε εισακούσει.

Στείλτε μου τουλάχιστον ένα σημάδι. Οτιδήποτε. Απλώς κάτι.

Αναγκάστηκε να ανοίξει τα μάτια της καθώς τελείωνε την προσευχή της γιατί άκουσε αγνώστους ήχους. Δεν ήταν ποδοβολητό αλόγου. Ούτε κίνηση τροχού. Ούτε καν ανθρώπινο βήμα.

Και τότε το είδε.

Τα λέμε την επόμενη Τετάρτη!