Κάποτε ήθελα να σώσω τον κόσμο. Αυτόν τον πανέμορφο τόπο. Μα γνώριζα ελάχιστα τότε. Είναι ένας τόπος γεμάτος μαγεία και θαύματα· που αξίζει να προστατευθεί με κάθε τρόπο. Αλλά, όσο πιο κοντά του βρίσκεσαι, τόσο πιο πολύ διακρίνεις το απέραντο σκοτάδι που σιγοβράζει μέσα του.

Και το γένος των ανθρώπων;

Αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Το τι κάνει κάποιος όταν αντιμετωπίζει την αλήθεια είναι πιο δύσκολο από ό,τι φαντάζεται. Το έμαθα αυτό με πολύ σκληρό τρόπο, πριν πολύ, πολύ καιρό. Και τώρα, δε θα είμαι ποτέ πια η ίδια.

Η Πριγκίπισσα Νταϊάνα της Θεμίσκυρας γεννήθηκε σε ένα νησί του Αιγαίου Πελάγους μια εποχή πριν ο χρόνος ξεκινήσει να μετράει. Για σχεδόν τα πρώτα πέντε χιλιάδες χρόνια της ζωής της, περιτριγυρίζονταν από γυναίκες πολεμίστριες -τις περίφημες Αμαζόνες- και μερικά χιλιόμετρα γης που περιβάλλονταν από θάλασσα. Όσα γνώριζε, τα είχε μάθει από τους παπύρους και τις περγαμηνές που διάβαζε στη βιβλιοθήκη της Θεμίσκυρας και από τις ιστορίες και διδαχές της μητέρας της, της Βασίλισσας Ιππολύτης, και της θείας της, της Αρχιστράτηγου Αντιόπης. Δίπλα στις Αμαζόνες αρίστευσε την ανάγνωση και γραφή σε πάνω από εκατό διαφορετικές γλώσσες, την κατανόηση πλήθους επιστημών και τεχνών και φυσικά την τέχνη του πολέμου. Όλες μιλούσαν για ένα ανήσυχο πνεύμα που έκρυβε τον πιο ήρεμο πνευματικό και τον πιο άγριο πολεμιστή.

Αυτό ήταν η Diana. Κι αυτό περίμενε ότι θα ήταν για πάντα. Μια μέρα όμως, συνέβη κάτι απρόσμενο...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

2017 μ.Χ, Ευρώπη

Το Παρίσι έμοιαζε να έχει μπει για τα καλά στην άνοιξη. Ο ουρανός- παρόλο που δεν έδειχνε να αποβάλλει τη γκριζωπή του μουντάδα- είχε υιοθετήσει μια ρομαντική απόχρωση γαλάζιου που κατέληγε σε ένα απαλό τιρκουάζ.

Η Diana πλήρωσε το ταξί και ευχήθηκε στον οδηγό να έχει μια καλή μέρα.

Κούμπωσε την μπορντό ζακέτα της πιο σφιχτά και με γρήγορα βήματα προχώρησε στα ενδότερα του Λούβρου, του παρόντος χώρου εργασίας της. Ανέβηκε τα σκαλιά βιαστικά και κατευθύνθηκε προς το γραφείο της. Είχε αργήσει τρία λεπτά.

Η γραμματέας της, η Scarlett, την περίμενε έξω από το γραφείο της καρτερικά.

"Καλημέρα, δεσποινίς Diana."

"Καλημέρα και σε εσένα, Scarlett," αποκρίθηκε με ένα εγκάρδιο χαμόγελο.

"Πώς ήταν το Σαββατοκύριακό σας ας;"

"Ήρεμο και χαλαρωτικό. Το δικό σου;"

"Πάνω κάτω το ίδιο με εσάς."

"Ευχάριστο αυτό. Έχει έρθει μήπως κάτι για εμένα;"

"Όχι. Χρειάζεστε μήπως να ρωτήσω;"

"Σε παρακαλώ, μην ανησυχείς. Απλώς ρώτησα από συνήθεια."

Και χωρίς να συνεχίσει την κουβέντα, η Diana μπήκε στο γραφείο της και έκλεισε την πόρτα πίσω της.

Ένας πύργος από χαρτιά που χρειάζονταν υπογραφές δέσποζε πάνω στο γυάλινο έπιπλο του γραφείου. Αναστέναξε. Ώρες ώρες τις έλειπε πολύ η Αμαζόνια εκπαίδευση μέσα στη μαύρη νύχτα.

Λίγο πιο πέρα από την αχαλίνωτη χαρτούρα, η Scarlett είχε τοποθετήσει τρία κουτιά που θύμιζαν χαρτοφύλακες. Σίγουρα νέα κομμάτια για να μελετήσει. Τράβηξε τα κουτιά κοντά της και πήρε το πρώτο στα χέρια της.

Ήταν από την Αίγυπτο. Το άνοιξε και αποκάλυψε ένα εξαιρετικό, επίχρυσο αγαλματίδιο σε σχήμα αετού. Προσφορά στον Θεό Ώρω. Ένα θαυμάσιο έργο τέχνης που ήταν τουλάχιστον τεσσάρων χιλιάδων χρόνων. Σχεδόν τόσο αρχαίο όσο εκείνη.

Το έβαλε ξανά στη θέση του. Έκλεισε το κουτί και το παραμέρισε για να το μελετήσει αργότερα.

Πήρε το επόμενο στα χέρια της. Αυτό δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο. Δεν ήταν αρχαιότητα που της είχαν φέρει για να κρίνει η αυθεντία της. Ήταν ένα επτασφράγιστο, κατάμαυρο κουτί με ένα λογότυπο πάνω του.

Wayne Enterprises.

Τι θα μπορούσε να της είχαν στείλει από την Αμερική;

Γεμάτη περιέργεια, άνοιξε το κουτί και όλο το χρώμα εξαφανίστηκε από το πρόσωπό της όταν αντίκρισε το περιεχόμενό του.

Πού την είχαν βρει;

Μέσα στο κουτί, σε ειδική θήκη από μαύρο καουτσούκ, κιτρινιασμένη από την πάροδο του χρόνου, κείτονταν μια φωτογραφία του περασμένου αιώνα. Η μόνη φωτογραφία που είχαν τραβήξει στον πόλεμο. Στο κέντρο βρισκόταν η ίδια, σε όλο της το μεγαλείο, με την αρχαία στολή της και όλη την κούραση της μάχης -χωρίς να λείπει η υπερηφάνεια της νίκης- και γύρω της οι φίλοι και σύντροφοι της. Ο Αρχηγός, ο Charlie, ο Sameer κι αυτός.

Το να τον βλέπει μετά από τόσα χρόνια, την έκανε να ανατριχιάσει. Ήταν τουλάχιστον συγκινητικό.

100 χρόνια. 100 χρόνια είχαν περάσει. Τότε, δεν ήταν παρά μια άμαθη, αθάνατη πολεμίστρια που δεν γνώριζε το πραγματικό κόσμο. Τώρα, ήταν μια ώριμη γυναίκα που εργαζόταν σε όλο τον κόσμο και ασχολούνταν με τη συντήρηση και μελέτη των αρχαιοτήτων των παλιών καιρών. Των καιρών της.

Έψαξε το κουτί σε περίπτωση που βρισκόταν και κάτι άλλο μέσα του. Δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο ένα περίεργο σημείωμα, υπογεγραμμένο από τον Διευθυντή και ιδιοκτήτη της υποφαινόμενης εταιρίας. Τον Bruce Wayne. Ήταν σίγουρη ότι είχε ξανακούσει αυτό το όνομα απλά δε θυμόταν πού και πότε.

Δεν διάβασε το σημείωμα. Τοποθέτησε τη φωτογραφία πίσω στη θήκη της ευλαβικά και με απόλυτη ευσέβεια έκλεισε το κουτί και το ακούμπησε κάτω από το γραφείο της. Τότε μόνο παρατήρησε το μικρό χαρτάκι που έφερε τον γραφικό χαρακτήρα της Scarlett.

Cela est arrivé pour vous cet matin.

Αυτό έφτασε για εσάς σήμερα το πρωί.

Αγνόησε το συμβάν για λίγο και το παραμέρισε στην άκρη του μυαλού της. Ας όψεται η θεά του βουνού χαρτιών στο γραφείο της. Άρχισε να παίρνει ένα ένα τα συμβόλαια στα χέρια της και να τα μελετάει σχολαστικά προτού τα υπογράψει. Αυτή ήταν πλέον η ρουτίνα της. Υπογραφή χαρτιών, μελέτη πολύτιμων αντικειμένων, ταξίδια σε όλα τα μουσεία του κόσμου, παροδικές παρευρέσεις σε γκαλά και εκδηλώσεις που την καλούσαν, υπομονή όλων των άμυαλων που την πλησίαζαν είτε για να μάθουν για τη δουλειά της, είτε για να της πουλήσουν κάτι, είτε για να της την πέσουν απλά.

Μέσα σε εκατό χρόνια δεν υπήρχε μέρος στον πλανήτη που να μην είχε επισκεφθεί λιγότερο από δέκα φορές.

Και το σπίτι της; Η Θεμίσκυρα;

Στη Θεμίσκυρα δεν είχε το θάρρος να ξαναπάει. Είχε αποφασίσει να μην το ξαναδεί. Και μαζί μα το νησί τη μητέρα της, τις θείες και αδελφές της, το σπίτι της.

Πώς είχε φτάσει σε αυτό το σημείο; Πώς κατάφερε και τα είχε χάσει όλα; Μέχρι κι εκείνον...

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Ιδού λοιπόν το πρώτο "επεισόδιο" της σειράς Wonder Woman.

Ανυπομονώ να μάθω πώς σας φάνηκε στα σχόλια!

Τα λέμε την επόμενη Τετάρτη!