Bardzo lubię pisać te historyjki/myśli w męskiej formie. 

Dlaczego?

Może dlatego, że obraz delikatnego, kruchego emocjonalnie chłopaka jest dla ludzi czymś niepojętym, bo jak chłopaka może odczuwać głębsze emocje? Jeśli już to czuje to musi być chory albo homo (hah, jedni nie widzą różnicy). 

Przecież chłopak powinien być męski, pewny siebie, zawsze być tym silnym w związku, iść przez życie z podniesioną głową.

Niedojrzały emocjonalnie, pogubiony chłopak zdający sobie z tego sprawę, wiedzący że jego umysł jest zbiorem błędnie działających, nieznanych mu... no właśnie. Nieznanych mu czego? Chłopak o delikatnej psychice, cichych smutkach, wypracowanych sztucznych uśmiechach. 

Niemo wyraża swój ból.

Niepasujący tutaj.

Właśnie dlatego.

---------------

I said that I'm back

(: