P.O.V Selené

Twee en een halfjaar is er voorbij gegaan. Twee en een halfjaar is Blake vermist. Ik kan me nog precies herinneren wat er daarna gebeurde.

Twee weken zijn er voor bij gegaan. Ik heb mezelf opgesloten in onze kamer. Tranen stromen over mijn wangen. Het is een wonder dat de kamer nog geen zwembad is. Ik mis Blake met heel mijn hart. De binnenkant en de buitenkant. Zijn aanrakingen die me elke keer weer slap lieten worden. Zijn flauwe grappen die me altijd irriteerde. Zijn liefdevolle ogen die altijd weer vlinders in mijn buik lieten vliegen. Zijn knuffelt die warm zijn en veilig. Zuchtend laat ik me vallen op bed. Ik zijn kussen en begin er in te gillen.

Was ik niet goed genoeg? Had hij iemand anders? Waarom, waarom Blake, waarom ben je weg gegaan?

Tranen vormen weer in mijn ogen. En de kussen is al weer nat voor zoveelste keer. Toen we erachter kwamen dat Blake weg was, hebben we overal gezocht. We hebben andere packs gevraagd om te helpen. De meeste lieten ons toe om op hun terrein te zoeken. Ook hebben we verschillende rogue's aangevallen en gekeken of hij gevangen was, maar dat was niet het geval.

Ik pak het kussen en gooi hem naar de andere kant van de kamer. De onzekerheid is vreselijk. Is hij dood? Heeft hij het niet overleeft? Leeft hij nog? Waar is hij?

'Selené'. 'Ja?' Mijn stem breekt. 'Meid' Valery doet de deur open. 'Hmm?' Tranen stromen nog steeds over mijn wangen. Ze zucht en gaat op het bed zitten. 'Sel, ik weet dat je het moeilijk hebt maar wat denk je van de pack? Nog even en ze gaan Shane als hun alpha zien. Ze missen hun luna. Want hun alpha is er niet voor ze. Ze hebben je nodig. Wil je dat waar Blake zoveel moeite heeft ingestopt vergaat?!' Ze schud haar hoofd en loopt de kamer uit.

Ik was inderdaad egoïstisch. Ik heb helemaal niet gedacht aan de pack. Zij hadden het ook zwaar. Zonder alpha mis je wel wat. Maar ik heb het sinds dien beetje bij beetje het weer opgepakt. Om vervolgens zelfstandig de pack te lijden. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan.

'Mama, mag ik nog wat drinken?' 'Ja hoor' glimlach ik. 'Mag zij nog een appelsap?' Vraag ik aan de ober. 'Zeker, de kleine meid moet groot worden' glimlacht hij naar Robin die begint te grinniken.

Ik  was erachter gekomen dat ik zwanger was van Blake. Robin is nu twee jaar oud. Ik baal er heel erg van dat ze haar vader niet kent. En ja daar ben ik wel boos op Blake. Ik geloof dat hij terug komt. Zolang ik hoop heb, blijf ik het geloven.

'Kijk mama' Robin wijst naar de zonsondergang die duidelijk te zien is vanaf het dakterras waar wij zitten. 'Het is prachtig'. 'Mama? Wat ga je doen?'

Ik sta op en negeer haar en loop naar de rand van het dakterras.

'Ik zal wachten Blake. Ik blijf wachten totdat je terug komt. Totdat ik weer in je armen kan liggen. Totdat Robin je ontmoet heeft. Ik wacht, en zal nooit stoppen met wachten. Totdat je thuis komt, waar je hoort'.