In trek mijn jas wat strakker om me heen wanneer een hevige windvlaag me bijna omver blaast. De druppels vallen als pijpenstelen uit de lucht waardoor ik niet veel kan zien. Een laatste keer wandel ik nog eens door het dorpje waar ik ben opgegroeid. Ook al verhuizen  we hier niet ver vandaan, het is toch een stukje verleden dat ik achterlaat.

Het begint steeds heviger te waaien dus besluit ik terug te keren.
Met druipende kleren stap ik de woonkamer binnen. Mijn moeder zit aan de keukentafel en kijkt me verbaasd aan.
'Gaan zwemmen?' Vraagt ze op een lachende toon. Ik kijk haar sacherijnig aan en trek mijn jas uit. Ik wil naar boven gaan maar mijn moeder houd me tegen.
'Je kan best niet meer naar boven gaan, alles is al opgeruimd en de spullen zijn al onderweg,'
'Serieus?' Vraag ik, duidelijk geërgerd.
'Ik heb het je daarstraks nog gezegd. We zouden vandaag vertrekken.'
Ik zucht en kom naast haar zitten. 'Wanneer vertrekken we dan?'
'Heb je enig idee van wat ik deze morgen gezegd heb?' Vraagt ze. Ik kijk haar aan en glimlach:'Een soort van...-' 'nee dus.' Onderbreekt ze me.

Een luid getoeter komt van buiten. Voor onze deur staat de taxi al te wachten. 'Komaan Quinn, treuzel is niet zo hard!' Roept ze, terwijl ze voor de deur staat. 'Ja, Ja, ik kom al.' Roep ik terug.
Ik grits rap de laatste spullen nog bijeen en loop de deur uit. De chauffeur helpt me met mijn tassen in de koffer te laden.

Ik leun met mijn hoofd tegen het venster en luister naar de regen die tegen het raam tikt. Ik zie mensen langs de weg wandelen die me bekend voorkomen. Als we dichter bij zijn, zie ik dat het Liv en Loïs zijn. Een traan rolt over mijn wang. Ik wil de pijn niet meer voelen, maar telkens denk ik terug aan hem. De momenten die we samen hadden waren geweldig, maar na 3 jaar moest hij het zonodig verprutsen.

De taxi stopt. Mijn moeder tikt zachtjes op mijn schouder als teken dat we er zijn. Ik open de deur en stap uit de taxi. De chauffeur neemt de tassen uit de koffer en geeft ze aan mij.

'Klaar?' Vraagt, m'n moeder. Ik knik. Ze haalt de sleutels boven en draait het slot open. 'Aan jou de eer.' Zegt ze, terwijl ze de deur openhoudt. Het is niet super groot, maar plaats genoeg om er met 2 mensen in te wonen. De eerste ruimte waar we binnenkomen is de keuken. Een groot keukeneiland neemt de ruimte in. We gaan een ruimte verder, deze iets kleiner als de andere; de living. Als we naar boven gaan zijn er nog 4 ruimtes; mijn en mijn moeders slaapkamer, een badkamer en een toilet.
'En?' Vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan: ' Het is geweldig!'
'Het is een stuk kleiner als ons "oude huis" maar wel moderner dan het vorige.'Zegt mijn moeder. 'Mam, het is geweldig.' Zeg ik blij. Ze kijkt me glimlachend aan en omhelst me. 'Ik ben trots op je, Quinn. En weet dat ik van je houd, wat er ook gebeurd.' Zegt ze. ' Ik ook van jou, mam'

'Zullen we anders een eindje gaan wandelen, om de buurt wat te verkennen? Vraagt ze na een tijdje. Ik knik. Ik trek mijn jas aan en kijk door het raam. Het is gestopt met regenen, maar de lucht ziet nog altijd grauw. Voor de zekerheid pak ik een paraplu mee, je weet maar nooit.

We wandelen de straten rondom ons huis door. Vlakbij is er een parkje en een bibliotheek. Daar ga ik vast uren spenderen! Denk ik in mezelf. We lopen voorbij een school. Ik bedenk me net dat ik nog niet eens weet waar ik naar school ga. 'Mam, moet ik niet naar school?! En naar welke school moet ik?' Vraag ik, geschrokken. 'Geen zorgen, je school is hier vlakbij. En het is nog vakantie.' Zegt ze. Ik zucht opgelucht.

Wanneer we thuis zijn, ga ik naar boven. De meeste spullen zijn nieuw, maar sommige dingen zijn nog van ons oude huis. Ik pak mijn kleren uit de doos en begin alles netjes in de kasten te laden.

Wanneer ik klaar ben, kijk ik rond. Het voelt alsof ik iets vergeten ben. Ik zie nog een kleine doos staan en open het. Dat was het! Kerstversiering! Het is bijna kerst, dat was ik dus vergeten.

Charter 2 - >  woorden
Dit is het 2 de hoofdstuk van "reaching out".
Ik heb nog geen idee hoe ik de 'badboy' gaat heten. Iemand tips ?
Xxx