Ik voel een warme hand op mijn arm liggen. Scott ligt zenuwachtig met zijn voet op de grond te tikken. Hij kijkt me met grote ogen aan als ik zie dat ik wakker ben. Hij springt op en omhelst me stevig. Zijn haar zit warrig en zijn ogen staan slaperig. Glimlachend kijkt hij me aan. 'Je bent wakker!' Zijn gezicht fleurt helemaal op. Ik kijk hem achterdochtig aan en sla zijn hand van mijn schouder. Hij kijkt me vragend aan. 'Raak me niet aan.' Sis ik kwaad. 'Wat bedoel je?' Vraagt hij niet-wetend. 'Wat denk je wel niet? Ik zit daar van de pijn te vergaan en jij rent gewoon weg?' Met een woedende blik staar ik hem aan. 'Ik kan het uitleggen, het -' 'Laat het!' Roep ik gefrustreerd. Ik slaag de dekens van me af en loop de kamer uit. De pijn in mijn been is weg en de wond is alleen maar een kleine schram. ' Je mag niet rechtstaan!' Ik zie een dokter op een drafje naar me toe komen.

'Alles oké.' Antwoord ik kort. Ik loop verder door de eindeloze gang.

'Nee stop! Je wond is nog niet genezen!.' Haar stem weergalmt tegen de muren.

Ik trek het kleed tot aan mijn knie omhoog en laat het vage litteken zien. 'Geloof je me nu?'

Ze blijft gapend naar het litteken staren. Zonder nog iets te zeggen keer ik me de andere kant op als ik tegengehouden wordt door Scott.

'Raak me niet aan!' Roep ik als hij bij mijn arm grijpt. 'Doe niet moeilijk Quinn en ga gewoon in je bed liggen.' Ik zie dat hij zijn tanden op elkaar bijt.

'Ik luister niet naar jou! Ik ken je amper een paar weken en je gaat al doen alsof je een belangrijke rol in mijn leven speelt?' Schreeuw ik hem kwaad toe.

Zijn ogen kijken me gekwetst aan, maar zijn kaak verstard onmiddellijk. 'Jij komt nu mee!' Ik voel een soort dwang door me heen gaan, alsof ik er naar moet luisteren.

Maar ik blijf koppig doen en zeg: 'neen!'

Zo snel als ik kan, ren ik de gang op en volg de bordjes naar de uitgang. Scott volgt me niet meer, waardoor ik stop met rennen. Ik verander in mijn wolvenvorm en sprint richting de uitgang. Mensen springen geschrokken aan de kant en kijken me kwaad aan.

'Wat doe je!' Gromt Tala.

'Ons weghouden bij die sukkel.'

' Ga terug Quinn'  Ik voel dat ze de controle wilt overnemen.

'Tala, als je het maar uit je hoofd laat!'

'Hij is onze mate! Daarom dat je je zo goed bij hem voelt!'

'Wat voor onzin ben je nu allemaal aan het zeggen?' Zeg ik furieus.

'Jij hebt uitleg dringend uitleg nodig!'

Ik glij met mijn poot uit in de modder waardoor ik val; de regendruppels vallen als speren uit de lucht. Mijn vacht zit vol met bruine smurrie. Ik schud me zo goed mogelijk uit, maar de modder blijft in mijn vacht klitten. Verderop ligt een meer. Ik loop er naartoe en verander in mensenvorm voor ik in het water spring.

'Dat zou ik niet do-'

Maar het is al te laat. Het koude water omringt zich op mijn blote huid. Ik kruip rillend het water uit. Tala neemt het over en verand terug in wolvenvorm.

'Maar ik dacht...' De woorden zijn amper te vormen in mijn hoofd door het ijskoude water.

'Tja, zoals je ik films ziet is het meestal niet waar. Daarom dat ik het ook over die uitleg het, Snappie?'

'Vertel op.' Zucht ik.

'Dom van Scott, hij heeft alleen een klein deel vertel-'

'Geen woord over Scott

'Oké, wat je wilt.'

'Dus als weerwolf bent ben je zo geboren en wolvengeest en blablabla. Maar verder over het wolf zijn: als je terugtransformeert zijn je kleren kapot door het heen-transformeren. De kleren blijven niet aan zoals bij de hulk. Bij volle maan en bloedmaan zijn onze instincten sterker, maar bij maansverduistering juist andersom. We hebben mates, zielsverwanten, 2 e helft van onze ziel. En de rest kom je wel achter.'

'Wow, uitgebreide uitleg. Nu gaat de wereld voor me open.' Zeg ik sarcastisch.

'Ah ja, en Scott, wel. Soulmate'