"Czasem kiedy mówię, u mnie w porządku, chciałabym, żeby ktoś spojrzał mi w oczy, uściskał mnie mocno i powiedział: Wiem, że wcale tak nie jest".

Wiem, że sporo osób zna to z autopsji - ktoś pyta cię: O co chodzi?
A ty mówisz: Nic.

Jesteś smutny?
Nie.

I na jakkolwiek smutnego byś nie brzmiał, to nikt nic z tym nie zrobi.

I mimo że mówimy, że mamy wszystko gdzieś, to chcielibyśmy, żeby ktoś coś z tym zrobił.

Paradoks, co nie?

Nie, nie powiem na koniec, żebyśmy mówili od teraz otwarcie o tym, co czujemy (Tak, to mogłoby wyjść na dobre, ale nie jest łatwe).

Ale usiądźmy obok kogoś, kto nie ma humoru i bądźmy z nim, a może on zrobi to samo dla nas.

A wy czego chcecie, kiedy wam smutno?

I podobają wam się takie puenty czy nie bardzo?