Miał wrażenie, jakby niewyobrażalny ciężar spoczywał na jego piersi, kiedy jego świadomość powróciła. Tym razem leżał na kanapie w ich gabinecie. Dość wygodnej swoją drogą. Odczekał chwilę, by zawroty głowy ustały i uniósł się na łokciu. Odruchowo zerknął jeszcze na swój brzuch. Był tutaj. Zatem Yoo Kihyun nie śnił. 

Położył dłoń na swoim na brzuchu i uśmiechnął się. Gdyby tylko jego Honey mógł to zobaczyć...

- Obudziłeś się Kihyun? Nie bolą cię plecy? - zapytał nieco sarkastycznie Shin Hoseok.

Ciężarny zerknął na niego z zamiarem przypomnienia mu, że ze względu na jego stan należą mu się jakieś ulgi, lecz coś przyciągnęło jego uwagę. Aż usiadł, nieco zbyt gwałtownie, by przyjrzeć się czemuś, co niechybnie było gipsem i niechybnie obklejało nogę jego przyjaciela. 

- Nie, nie... jak z twoją nogą?

Mężczyzna westchnął cierpiętniczo a Yoo przez ułamek sekundy poczuł się jak najgorsza, egoistyczna suka. To wrażenie pogłębił tylko jasny uśmiech starszego i dłoń, która ostrożnie dotknęła ciążowego brzuszka. 

- Wiesz, wtedy bolało bardziej - zaśmiał się. - ale tak długo, jak to zapewniło to życie temu maleństwu chyba będę w stanie to przełknąć. 

Po chwili drzwi otwarto z rozmachem. Tylko dwie osoby tak robiły a jedna z nich była uziemiona na tej kanapie. 

- Drogie panie, mamy to! Jak się czujecie? 

Do biura wparował nikt inny, jak Son Hyunwoo a w ślad za nim... Lee Jooheon. Yoo Kihyun mógł tylko obserwować, jak Hoseok burzy się, na takie określenie go a najstarszy i lider usiłują powstrzymać śmiech, co denerwuje kontuzjowanego jeszcze bardziej ale ostatecznie wszystko wygląda tak, jak zwykło wyglądać jeszcze pół roku temu. 

Być może to egoistyczne ale nie cofnąłby się już w czasie. Mimo, że sny na pewno pozostawiły w nim swe ślady on wiedział, że zrobił co mógł. Jego ukochany żył, on wciąż nosił w sobie ich dziecko a tak naprawdę, jedynym widocznym skutkiem ubocznym był gips na nodze Hoseoka. Choć jeśli coś dzieje się w twojej głowie, to czy to znaczy, że nie dzieje się to naprawdę?