Na heerlijk in het restaurant te hebben gegeten met Chris, lopen we samen het warme gebouw weer uit de koelte van de buitenlucht in. Het begint al schemerig te worden en de lantaarnpalen springen overal aan.

Langzaam lopen we richting de bushalte en onderweg neemt Chris voorzichtig mijn hand in die van hem. Een warm gevoel spreidt door mijn lichaam heen en een glimlach vormt zich op mijn gezicht.

"Waar moet jij er met de bus uit?" vraagt Chris.

Ik noem mijn bushalte en Chris knikt even kort. "Ik breng je wel naar huis, dan hoef je niet alleen in het donker te lopen."

"Dat hoef je echt niet-"

"En toch doe ik het graag," onderbreekt Chris mijn zin. "Ik wil gewoon niet dat jij alleen over de donkere weg zonder lantaarnpalen of ander licht, behalve de maan, moet lopen."

Oké, in alle eerlijkheid. Dat is echt ontzettend lief. Ik heb altijd al gedroomd over iemand die zo klaar zou staan. Gewoon iemand die veel voor jou doet en jij veel voor die persoon doet.

"Ik vind het goed," antwoord ik. "Maar dan moet jij ook laten weten als je zelf bent thuisgekomen."

Chris knijpt even zacht en liefdevol in mijn hand. "Dat komt goed." We gaan in het hokje van de bushalte staan en laten zo de wind een beetje aan ons voorbij gaan. "De bus komt over een kwartier."

Aan zijn hand trekt Chris mij mee naar het bankje en naast elkaar nemen we erop plaats. Ik staar naar onze handen die met elkaar verstrengeld op Chris' been liggen. Het is zo'n klein maar lief gebaar. Eigenlijk ben ik gewoon hartstikke blij dat hij niet zo'n persoon is die gelijk overgaat naar het zoenen en alles. Van mij hoeft dat echt niet meteen. Ik heb nog nooit echt het gevoel gehad dat ik zo'n relatie wil hebben. Misschien komt dat nog, maar misschien ook niet. En dan hoop ik gewoon dat Chris dat ook niet erg vindt.

"Waar schrijf jij eigenlijk zoal over?" vraag ik zacht. "Ik bedoel, ik weet wel dat het persoonlijk is en over je gevoelens gaat. Je hoeft mij het niet te vertellen, natuurlijk, het is maar een vraag."

"Over alles, eigenlijk. Dingen die mij dwars zitten en waar ik onzeker over ben, maar ook over dingen waar ik trots op ben."

"Richt je ook alles aan je zus?" vraag ik verder. Niet wetende hoe ver hij mij erover wil vertellen, maar het voelt ergens wel goed om zo met hem te kunnen praten. Om te zien dat hij zich kwetsbaar opstelt tegenover mij.

"Ja, al heeft ze het nog niet gelezen," antwoordt hij zacht. "Maar het maakt het wel makkelijker. Toen ik niet naar haar schreef, kwam er geen woord op papier. Nu vloeit alles eruit, al gebruik ik nog steeds geen enkele alinea. Dat is soms wel moeilijk als ik eens iets wil teruglezen."

Ik lacht even zacht. "Dat snap ik wel. En je weet maar nooit, misschien komt er een dag waarop je zus het toch van je te lezen krijgt."

"Ja, misschien," mompelt Chris zacht. Hij streelt met zijn duim over mijn hand en rustig leg ik mijn hoofd tegen zijn schouder aan. "Vond je het leuk vandaag?"

"Ik vond het geweldig," antwoord ik moe maar voldaan. "We zouden vaker iets moeten doen." Ik bijt even zacht op de binnenkant van mijn wang en hoop dat Chris de hint in mijn woorden op de goede manier begrijpt. Alhoewel, hij houdt het ook niet tegen dat ik tegen hem aanleun.

"Ja, dat vind ik ook. Wil je..." Chris valt stil in zijn zin, knijpt nog even zacht in mijn hand en slaakt een diepe zucht. "Wil je mijn vriendin zijn?"

De breedste glimlach ooit verschijnt op mijn gezicht. "Ja," breng ik vrolijk uit, terwijl ik met mijn andere hand voorzichtig wat met Chris' vingers speel. "Al moet ik je wel vertellen dat ik niet opensta voor iets... seksueels. Nu niet, maar misschien nooit niet. Ik wilde het je gewoon even laten weten."

"Ik vind het knap dat je dat zo open en eerlijk durft te zeggen. Vind je dit dan wel goed?" vraagt Chris. "Ik denk dat je me zelf maar moet vertellen wat je wel en niet wil, wat sowieso belangrijk is. En dan weet ik het op den duur zelf vast ook."

"Ik heb hier geen problemen mee, ook niet met knuffels of dicht bij iemand zijn, maar wel met kussen, hevig zoenen en al die verdere dingen."

"Dat komt wel goed. Ik ben heel erg van knuffels geven, dus die zul je dan wel vaak genoeg ontvangen."

De bus komt eraan gereden en Chris staat op van het bankje en ik volg hem. Samen stappen we in en gaan op een bankje naast elkaar zitten. "Wat zou je de volgende keer graag willen doen?" vraagt Chris, wanneer de bus weer rijdt.

"Geen idee, misschien iets rustigs. We zouden gewoon bij iemand thuis kunnen afspreken. Of we gaan naar de bioscoop, daar draait sinds gisteren echt een ontzettend leuke film."

"Ik vind het allebei goed, laat me eens weten welke film, of eigenlijk stuur me de trailer maar door, dat werkt beter. Dan kan ik kijken of het mij ook leuk lijkt om heen te gaan."

"Zal ik doen," antwoord ik. "Het is een actie-comedy, trouwens."

"Dat klinkt al zeer goed. Ik denk dat we daar samen wel heen kunnen gaan. We komen vast wel uit de datum."

Sneller dan ik stiekem had gehoopt, bereikt de bus mijn halte en stap ik samen met Chris uit de bus. Het blijft zo lief dat hij mij gewoon naar huis wil lopen. En heel eerlijk, dit pad had ik niet graag alleen belopen. Het is donkerder dan in mijn herinneringen. Gelukkig hoeft hij hier niet nog eens overheen. Hij kan aan de andere kant een bus nemen naar zijn huis. Dat stelt mij ook weer gerust.

Chris neemt mijn hand weer in die van hem en zo lopen we over het donkere pad naar huis. Hij is gewoon mijn vriend. Die van mij. Dat had ik bij onze eerste ontmoeting niet verwacht, maar nu zoveel weken verder had ik niet anders willen hopen. Het blijft zo bijzonder hoe je blik op iemand verandert als je diegene goed leert kennen en door de buitenste laag heen kijkt. Ik vind het zo fijn dat ik Chris toch een kans heb gegeven en niet bij mijn eerste indruk van hem bleef. Anders had ik dit allemaal waarschijnlijk nooit meegemaakt. Ik ben Jaelyn zo ontzettend dankbaar dat ze dit op haar eigen bijzondere manier aan mij heeft laten weten.

Ik kijk opzij naar Chris, die met een vrolijke blik naast mij loopt. Door het maanlicht kan ik hem nog net zien. "Ik vond het echt heel erg leuk vandaag," zeg ik tegen niemand in het bijzonder. Het moest er gewoon nog een keer uit. Want ik vond het super leuk. Ik heb van elke seconde genoten en zal dit ook nog vaak in mijn hoofd blijven afspelen. Deze dag zal echt behoren tot één van de beste dagen in mijn hele leven. Echt geweldig.

"Ik ook, het was een hele leuke dag. Hopelijk volgen nog veel meer van dit soort dagen. Niet alleen met trampolinespringen, maar met vele dingen. Actief en rustig." Chris trekt mij dicht tegen zich aan en onze handen hangen niet langer verloren tussen ons in, maar zitten nu met onze armen volledig tegen elkaar aan.

Veel te snel bereiken we mijn huis en is het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van Chris. Niet voor lang. Morgen op school zien we elkaar gewoon weer. Toch blijft het een jammer gevoel dat onze activiteiten van vandaag zijn afgelopen.

"Mag ik je nu een knuffel geven?" vraagt Chris zacht, terwijl hij mijn hand loslaat en voor mij blijft staan. Het is zo lief dat hij het toch nog vraagt, ook al zei ik net dat ik daar geen problemen mee heb. Hij wil gewoon zeker weten of ik het op dit moment ook wil.

Ik knik kort en sla dan mijn armen stevig om hem heen. Chris reageert meteen op mijn knuffel en slaat zijn armen om mijn lichaam heen. Hij wrijft even over mijn rug heen en ik verberg mijn hoofd half in zijn jas. Zijn geur dringt mijn neusgaten binnen en ik houd hem stevig vast.

Dit voelt perfect.