Ik zit hier nu al een paar uur naar dit lege vel papier te staren. Hoe makkelijk het schrijven in het begin ging, zo moeilijk begint het nu te gaan. Ik wil niet steeds weer hetzelfde zeggen, maar het voelt ook alsof er niets meer te zeggen is. Kan ik niet gewoon stoppen met het opschrijven van dingen? Wat schrijven mensen eigenlijk op? Jij had het over gedachten en dingen die ik niet tegen iemand hardop kan zeggen. Of wil zeggen, of gewoon aan jou zou vertellen. Maar het voelt zo stom om te doen. In het begin zat ik nog zo vol emotie dat ik er niet eens bij nadacht, maar nu ik echt nadenk over wat ik doe en dat ik naar je schrijf, wordt het steeds moeilijker om te doen. Het voelt zo ontzettend stom. Wie schrijft er nou naar iemand zoals jij? God, ik zou zo graag willen wensen dat jouw klok nooit was stil komen te staan. Je zou het hier in huis zoveel vrolijker maken. Papa en mama zijn nog steeds niet de oude geworden. Misschien komt dat wel nooit meer terug. Als je tijd nu maar gewoon weer zou beginnen met tikken. Je zou nog zoveel doen en ik zou naar je op blijven kijken en naar je verhalen luisteren. Ik heb je nooit zelf echte verhalen kunnen vertellen. Alleen nog maar opgeschreven, al heb je ze nog niet kunnen lezen. Misschien ga je dat ook wel nooit kunnen doen. Ik mis je hier echt veel te erg voor. Ik heb je nodig, je vrolijke lente sferen om mij heen. De halve zomer die je altijd meebracht als je een kamer binnenkwam. Je adviezen en verhalen. Nu moet ik het ineens alleen doen. Je zei altijd dat zo'n dag zou komen, dat ik ooit iets alleen zou moeten zonder jou. Maar ik wist niet dat het zo abrupt en snel zou zijn. Vandaag heb ik wel weer veel met Amélie gepraat. We zijn ondertussen al bijna een maand bezig met ons project en morgen ronden we het af. De tijd is werkelijk voorbij gevlogen. Ze heeft mij ook voorgesteld aan haar vriendengroep. Ze zijn allemaal aardig. En ik heb nu mensen om bij te zitten in de pauzes. Het is niet dat ik over diepzinnige dingen met ze praat. Het is gewoon het normale. Bruno is echt de grappige van het stel. Hij heeft veel humor en weet van alles over allerlei verschillende onderwerpen. Maar Amélie blijft toch wel het meest aanwezig. Ik weet zo'n beetje precies wanneer ze bij mij in de buurt is. Ze heeft ooit gezegd dat mensen gewoon vrienden worden door samen dingen te gaan doen en door met elkaar te praten. Maar hoe worden mensen meer dan dat? Wat doen mensen als ze niet alleen vrienden met iemand willen zijn. Als er gevoelens bijkomen. Althans, dat denk ik? Waarom heb je me daar nooit meer over verteld? Je zou echt niet voor altijd je 'je bent nog te jong daarvoor' praatje kunnen gebruiken. Het ging alleen te snel. En ik heb niemand anders om naar op te kijken. Ik zie hier geen familie en ik ga het hier ook niet over hebben met papa of mama. Die hebben al genoeg dingen aan hun hoofd, dat zeggen ze vaak genoeg hardop. Ik heb gekeken hoe andere mensen het misschien doen, maar veel heb ik nog niet opgemerkt. Als je het opzoekt, krijg je allemaal dingen als met elkaar dineren. Dat was niet hoe jij het deed, toch? Jij had het altijd over bowlen, skaten, en dat soort dingen. Je was daarin oprecht, of niet? Kun je zo ook meer dan vrienden worden? Door gewoon leuke dingen met elkaar te doen? Ik kan het altijd eens proberen, want van dat lijstje dat ik op het internet vond, word ik niet veel wijzer. Daarnaast heb ik ook al te veel sites bekeken en van die vage quizes gedaan, om te weten of ik werkelijk gevoelens heb voor Amélie. Het is zo ontzettend stom. Het voelt zelfs verschrikkelijk om het op te schrijven. Al had jij het schattig gevonden. Je had me lachend vastgepakt en je eigen ervaringen gedeeld. Wat zou ik dat nu graag aanhoren. Maar goed, niet te ver afdwalen. Zou ik kunnen vragen of Amélie iets leuks wil doen? Of is het beter om eerst iets te doen met de hele groep? Oh, wacht even, papa komt mijn kamer binnengelopen. Nou goed, dat was een kort bezoek. Hij had van het werk weer eens wat vrijkaartjes gekregen. Voor het trampolinepark in de stad. Zou ik haar daarmee naartoe kunnen nemen? Of is dat meer iets waarvoor ik Bruno zou meevragen? Om samen iets sportiefs te doen buiten de sportlessen om? Wat zou het fijn zijn als je nu gewoon kon zeggen wat ik kon doen. Gewoon een teken. Ik begin er wel gewoon over morgen, op een bepaalde manier, denk ik. Misschien lost het zichzelf wel op. Zou dat lukken? God, waarom ben ik zo onzeker over alles. Wat had ik graag meer van jou zekerheid gehad. Is het leven dan makkelijker? Nou, goed, ik moet nog wat huiswerk maken en op een tijd ook nog naar bed. Dus ik stop met schrijven. Wens je me succes voor morgen?