We zijn jaren verder. Veel te lang heb ik niet naar je geschreven. Het voelde niet meer nodig. Maar nog één keer wil ik het doen. Om de laatste bladzijden van dit schrift te vullen en deze periode goed af te sluiten. Lieve Livia, de laatste jaren ben ik achter mijn dromen aangegaan. Ik heb geleerd om te leven en de zomer in mijn leven te laten. Al ben ik er wel achter dat ik het meeste van de herfst houd. Het heeft mooi weer, maar ook hevige stormen. Want die zullen voor altijd in mijn blijven woeden. Ik kan er niets aan doen. Die stormen horen gewoon bij mij. Ik heb zoveel over je gepraat en ik heb het nog steeds vaak over je met Amélie. Ondertussen zijn we al jaren samen en binnenkort gaan we zelfs trouwen. We zijn zo gelukkig met elkaar en met de twee honden, die we hebben. Op dit moment maken we ons klaar om samen rond de wereld te reizen in ons gebouwde tiny house. We hebben allebei een studie afgerond en lang gespaard om deze reis te maken. Ik kan niet wachten om met Amélie allemaal bijzondere plekken te ontdekken. Onze relatie is ook echt sterker geworden door de jaren heen. We hebben elkaar en onszelf leren kennen, keuzes gemaakt en dromen gevolgd. En ja, onze relatie gaat nog steeds gepaard zonder enige seksualiteit. Ik mis het niet en Amélie ook niet. Onze liefde is genoeg door gewoon samen te zijn. Er hoeft niet meer bij. We zijn gelukkig, samen met onze twee grote honden. Al zijn ze nu nog klein. Maar niet voor lang, want puppy's groeien snel. Echt, Livia, ik hoop dat je vanuit je plek ook met dit mee kan lezen. Dat je weet dat alles goed met ons gaat. Ook met papa en mama. Ze hebben het leven opgepakt, met jou elke seconde in hun hart. We praten niet meer elke dag over je, maar op je verjaardag en met kerst staat alles in het teken van jou. Dan kijken we filmpjes, foto's en delen we de verhalen. Om ze levend te houden. Want dat is wat jij ook altijd was, levendig. Mijn allerliefste, allerbeste vriendin van het eerste uur, ik mis je en zal dat voor altijd blijven doen. Onze tijd samen zal voor altijd te kort zijn geweest, maar ik heb geleerd dat mijn klok niet stilstaat. Ik moet van alles genieten en ik hoop dat jij het met mij doet. Vanuit mijn hart waar ik alle herinneringen met je deel. Daar leef jij voor altijd voort. Totdat we elkaar weer echt ontmoeten. Al zal dat hopelijk nog heel veel jaren duren. Het is tijd om dit schrift achter mij te laten en ook deze periode van mijn leven af te sluiten. Ik ben gegroeid in alle opzichten en hoewel je er niet fysiek bij was, heb jij mij daarbij tot het volste gesteund. Ik hou van je, Livia. Voor altijd en elke seconde. En ik zal over je blijven praten en naar je foto's blijven kijken. Jij zal levendig blijven in alle stormen die in de herfst zullen blijven komen. Je zal mij vanuit mijn hart steunen in alles wat ik doe. Ik weet dat je mij alles van de wereld gunde, net zoals ik dat bij jou had. En ik weet nu ook dat zelfs nu jij er niet meer bent, ik alles moet doen wat me gelukkig maakt. Met papa en mama ben ik zelfs naar plekken geweest waar jij naartoe wilde, om aan je te denken, maar ook om te weten dat het goed is. Het mag. Niemand heeft er iets tegen kunnen doen dat je ging en ja, het is ontzettend zwaar geweest, maar alles is ook weer goedgekomen. We leven ten volste en ik weet zeker dat dat komt, omdat jij in ons allemaal een stukje van jezelf hebt achtergelaten. Mijn schrift is nu echt bijna vol, dus ik moet beginnen met afronden. Livia, mijn tweelingzus met wie ik ooit de wereld rond zou gaan, ik ga de reis nu maken met Amélie, de tweede grootste liefde in mijn leven. En ik zal ervan genieten. Ik zal doen wat ik nooit heb durven doen. Ik zal accepteren dat mijn dromen niet die van jou zijn, maar dat het oké is om dezelfde dingen te willen doen, ook al heb jij ze nooit gedaan. Het is één van de dingen die ik in deze jaren heb ontdekt. En het was een lange rit, maar het allemaal waard, want het is al een paar jaar geen winter meer in de zomer. Het was niet meteen het jaar erop, zoals ik zei in mijn laatste tekst, maar het is mij uiteindelijk wel gelukt. En ik weet dat je nu ongelooflijk trots naar me kijkt. Ik heb van alles overwonnen, opener geworden en heb jou ergens ook los kunnen laten. Geleerd dat jij en ik niet dezelfde persoon waren en ik daar niet aan vast moest blijven houden. Het was een ontzettend moeilijke weg, maar het is me gelukt. Ik ben zo slecht in afronden hiervan. Maar ik heb je veel te veel te vertellen. Wie weet komt er ooit wel weer een nieuw schrift, misschien wel eentje waar ik al onze avonturen van de wereldreis beschrijf. Ik heb dit echt gemist, de opluchting om alles van me af te schrijven. Want ja, praten is fijn. Maar dit is van mij. Net zoals Amélie altijd heeft gezegd, nog nooit heeft ze het willen lezen. Ze wilde dat dit echt van mij zou zijn. Dat ik iets van jou en mij voor mezelf had. Ik houd zo verschrikkelijk veel van haar. Jij had haar ook geweldig gevonden, dat weet ik zeker. Jij hebt mij altijd al het geluk van de wereld gewenst en eindelijk heb ik geaccepteerd dat ik het ook mag gebruiken. Ik mag mij gelukkig voelen en dingen doen die mij zo maken. Lieve, Livia, het is nu echt tijd voor ons om dit schrift af te sluiten. Ik hou van je en zal dat voor de rest van mijn leven blijven doen.