12 december 1973

"Waarom zou je er in hemelsnaam vrijwillig voor kiezen om bijles te geven?" Vroeg Calix terwijl Andrew zijn schouders ophaalde en zijn tas tegen zijn bed aanzette. 

"Ik heb geen idee waarom Cal. Maar weet je, het geeft me een goede uitstraling en ik heb iets nuttigs te doen met mijn leven." Zei hij waarna Calix zichzelf dramatisch op Andrews bed liet vallen en hij diep zuchtte. 

"Ik hoorde dat je Nott ging helpen? Waarom zou je jezelf dat aandoen?" Vroeg hij waarna Andrew kort naar de vloer keek. "Ik kan niet echt iets anders doen of wel? McGonnagoll bood me aan bij hem en hij accepteerde." Zei hij terwijl Calix hem porde. 

"Geef aan dat je dat liever niet hebt." Zei hij waarna Andrew zijn wenkbrauwen optrok, een glimlach op zijn lippen spelend. "En dan? Ik kan dat niet zomaar zeggen zonder onderbouwing." Zei hij waarna Calix fronste. "Maar zijn zus, jouw beste vriendin is dood." Zei hij waarna Andrew hem een blik gaf. "En niemand weet dat zij bestond, weet je nog?" 

"Oh ja.." Mompelde Calix terwijl er een frons op zijn gezicht verscheen. "Oh leuk spelletje! Drie keer raden wie er voor je deur staat maar niet durft aan te kloppen?" Vroeg Calix waarna Andrew kort knipperde en naar zijn deur keek.

"Ehh.. Ik zou zeggen Cas of Hazel, maar hun zouden gewoon naar binnen stormen. Wie is het?" Vroeg hij waarna Calix van zijn bed afsprong en zijn tas oppakte. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht en hij liep richting de deur. "Narcissa Black komt je een bezoekje brengen meneer Stonewell. Voel je vereerd." Zei hij waarna Andrew kort knipperde en Calix de deur uitliep, op zijn weg de trap af Narcissa begroetend.

Narcissa liep een beetje ongemakkelijk naar binnen in de kamer en keek kort naar Andrew die zacht "hallo" mompelde. Ze glimlachte stijfjes en sloot de deur waarna hij opkeek en merkte dat ze haar haar had geverfd. Het was nu in plaats van platinum blond, aan de onderkant blond en aan de bovenkant zwart.

"Wat is er met Pierce gebeurd?" Vroeg ze waarna Andrew zijn schouders ophaalde, alsof het lege bed in zijn kamer hem niets deed. "Stop met de bullshit, ik weet dat jij het weet." Zei ze waarna Andrew zijn wenkbrauwen optrok. "Oh? Waarom denk je dat?" Vroeg hij waarna Narcissa hem een droge blik gaf en op de rand van Percy's bed ging zitten. 

"Ik weet dat jij haar wel nog herinnert. Ik weet dat jij weet wat Nathaniel heeft gedaan en toevallig weet ik ook dat jij wilt weten waar Pierce en Fawley zijn net zo graag als ik het wil weten." Zei ze waarna Andrew opstond. "Ik heb het recht om het te willen weten, ze zijn mijn vrienden. Jij niet, jij bent gewoon een wijsneus en een bemoeial die alles wilt weten voor je eigen doen." Zei hij bitter waarna ze hem een grimmige blik gaf.

"Toevallig waren ik en Percy 'verloofd'. Hij was mijn enige uitweg van Lucius, maar nu hij weg is, heeft Lucius vrij spel en kan hij doen wat hij wilt." Zei ze waarna Andrew humorloos lachte. "Tuurlijk Black. Zeg gewoon nee! Zo lastig is je leven echt niet als je het positiever bekijkt!" Zei hij waarna Narcissa ook opstond. 

"Ziet mijn leven er positief uit?! Want geloof me, dat is het niet! Alyssa was misschien het enige wat me ooit blij zou maken in mijn leven, het enige positieve wat ik had in mijn leven, en nu is ze weg door mij! Wat denk je dat dat met iemands gedachten doet?" Ze waren beiden even stil. Het verbaasde Andrew hoe Narcissa's ogen in een zomer veranderd leken te zijn van een heldere zeegroen-blauwe kleur naar een donkere grijze kleur.

"Betekende ze iets voor je behalve dat? Behalve je vrijheid van je eigen leven?" Vroeg Andrew, zijn ogen in die van Narcissa borend. "Wat?" Vroeg ze, terwijl haar mond een stukje openviel en er een frons op haar gezicht verscheen. "Fuck, natuurlijk betekende ze andere dingen voor mij! Denk je serieus dat ik haar alleen als een uitweg zag?!" Riep ze waarna ze omdraaide en de tranen weg probeerde de knipperen, zonder veel succes.

De twee vielen stil, maar de stilte was niet fijn. De atmosfeer was gespannen en Andrew was dichtbij tranen, terwijl Narcissa al aan het huilen was in complete stilte. 

Andrew snapte niet hoe iemand dat kon, huilen zonder een geluid te maken, bijna zonder te bewegen. 

"Ik dacht dat ik misschien met jou zou kunnen praten, maar laat ook maar. Je zoekt Pierce zelf maar." Zei Narcissa waarna ze de deur weer uitliep en hem dichtgooide achter haar rug.

Andrew slikte zacht en probeerde de tranen die begonnen te vallen weg te dringen, maar toen ze eenmaal gevallen waren kon hij ze niet meer terugnemen.

Ergens een paar minuten later hoorde Andrew iemand binnenkomen, maar toen was Andrew al volledig aan het huilen. Hij zat op de vloer met zijn hoofd tegen zijn bed leunend, zijn shirt nat van de tranen.

"Andie?" Vroeg Castor zacht terwijl hij Andrew bezorgd aankeek en zijn armen rond Andrew sloeg. Andrew draaide om om Castor aan te kijken en trok een kleine glimlach. "Wat is er Cas?" Vroeg hij zacht waarna Castor zijn hoofd zacht schudde.

"Shh.. Dat maakt weinig uit nu. Waarom moest je huilen? Wat is er aan de hand Andrew?" Vroeg hij waarna Andrew zijn schouders ophaalde. "Zoveel maar toch ook niets tegelijk." Mompelde hij waarna Castor kort knikte. "Wil je iets ervan kwijt?" Vroeg hij waarna Andrew zacht knikte. 

"Ik kan niet stoppen met denken aan Percy. Alles doet pijn en alles laat me denken aan hem. Het doet pijn, ik wil gewoon dat het allemaal een slechte droom was die over is. Alle liedjes die ik hoor lijken een steekwond te zijn in mijn hart, nog een pijnlijke herinnering aan hem die ik nooit achterlaten zal."

"Ik kan niet slapen omdat ik telkens moet huilen en ik ben bang dat ik droom over hem en dan wakker wordt in een koud bed, zonder hem naast me en zonder iemand om me heen om me te troosten. Ik wil hem gewoon achterlaten, zoals hij mij achtergelaten heeft. Hij kan doorgaan en zijn leven lijden maar ik niet. Ik ben hier, alleen. in onze kamer maar alleen, in de herinneringen levend die we samen hebben gemaakt. Zonder hem." 

Toen Andrew weer stil was gevallen hing Castors mond open van schok en trok hij Andrew dichterbij in de knuffel. "Ik ga je niet meer loslaten tot je je beter voelt. Je verdient dit niet." Zei hij waarna Andrew zijn hoofd in Castors schouder drukte en zijn armen rond Castors rug sloeg. 

"Ik mis hem zo erg Cas. En ik weet niet eens of hij mij nog wel herinnert..." 

~~~

A/N: ...

Sorry.

Dat was alles wat ik zeggen wou.

Tot ooit.

1140 woorden.