Andrew had het stomste gedaan wat hij kon bedenken.

Hij had Percy uitgenodigd voor zijn trouwdag.

Hij verwachtte weinig van de brief, maar nu iedere keer als hij een brief kreeg, hoopte hij dat het van Percy kwam.

Maar natuurlijk was dat het niet.

Hij zat nu thuis bij Rose en ze waren samen een kleur voor de gordijnen aan het uitkiezen, want blijkbaar was dat belangrijk.

Rose's moeder had voorgesteld om een kleur van de aardbeien jam te gebruiken, dus Rose ging een pot halen terwijl Andrew zijn tong keer op keer verbrandde aan de te hete thee.

"Eh Andrew? Er staat iemand bij je huis voor jou." Zei Rose terwijl ze de jampot op de tafel neerzette en Andrew fronste.

Zou het Percy zijn?

Nee.

Zijn pak kwam vandaag nog binnen.

Waarschijnlijk was het de man die het zou brengen.

"Ik ga wel, dankjewel Rose." Zei hij wazig waarna hij opstond en richting de deur liep.

Hij liep richting zijn huis met trillende handen en keek verbaasd op naar de jongen die met zijn hoofd naar de deur gericht stond. Andrews ogen vergrootte en hij mompelde zacht het eerste wat hij uitspreken kon.

"Hallo?"

Percy's hoofd schoot op richting Andrew en zijn hart begon hard te kloppen bij het zien van Percy's al te bekende gezicht. Andrew staarde hem met open mond aan.

Percy was er.

Percy leefde nog.

"Percy.." Mompelde hij zacht waarna Percy zwak glimlachte. "Hai."

Bijna alsof het automatisch ging begonnen zijn voeten de ruimte tussen de twee te verkleinen, maar voordat hij te veel in de buurt kwam stopte hij met lopen.

Nee.

Ik ga trouwen met Rose.

Hij signaleerde voor Percy om hem te volgen naar binnen. zonder een knuffel, een hand, niets. Hij was bang dat er teveel zou volgen als hij in aanraking zou komen met Percy.

Hij negeerde zijn hart die steeds harder begon te kloppen. Want Percy was hier, maar hij was te laat.

Percy volgde Andrew in stilte naar zijn slaapkamer waar Andrew de deur dichtgooide.

Hij stond met zijn rug naar Percy gedraaid, bang dat hij zou huilen als hij Percy aankijken zou. "Andr-" "vijf jaar! Vijf jaar lang hoor ik niets van je!! Niet eens een reactie op mijn brieven!!" Onderbrak hij Percy boos terwijl hij omdraaide en tranen over zijn wangen begonnen te stromen.

Fuck.

Percy's lip begon te trillen en hij keek naar zijn handen terwijl hij weer terug opkeek naar Andrew, ook tranen in zijn ogen.

"Andrew ik heb geen brieven gehad. Jij hebt vijf jaar lang niet op mij gereageerd.." Mompelde hij terwijl hij fronste en Andrew hem ongelovig aankeek. "Ja tuurlijk. Waar komen mijn boeken dan vandaan?! Mijn gedachtes?!!" Schreeuwde hij terwijl hij zijn handen in de lucht gooide en weer wegdraaide van Percy.

Hij wist niet waar de woede vandaan kwam. Misschien wist hij niet wat hij anders kon doen, want verdriet had hij al genoeg verspild aan Percy.

"Ik- ik zeg niet dat je liegt. Maar, ik heb 387 brieven naar je gestuurd over de laatste vijf jaren." Zei hij terwijl Andrew omdraaide.

387.

Hij had ze allemaal geteld.

"En je dacht ook niet eerder dat je even langs kon komen ofzo? Nee! Kom vooral vijf dagen voor mijn trouwdag langs!" Riep hij terwijl Percy zijn handen uitstak in een poging om die van Andrew te pakken, maar hij trok ze weg voordat hij de kans had.

Nee.

Hij ging trouwen met Rose.

"Ik ben langs geweest. Drie keer. Niemand deed open alle drie de keren." Zei hij waarna Andrew hem aankeek.

Nee.

Hij was nooit geweest.

Maar hij loog niet.

"En je bent niet achterom gelopen? Je weet dat mijn vaders nooit de bel horen als ze bezig zijn in de schuur." Zei hij waarna Percy op zijn lip beet en naar de vloer staarde.

"Ik dacht dat je me misschien vergeten was. Of dat je me niet meer wilde zien. Dat je me haatte.." Mompelde hij terwijl Andrews blik verzachtte en hij leek te kalmeren. "Percy.. hoe zou ik je ooit kunnen vergeten?" Vroeg hij terwijl Percy hem aankeek en de tranen weg probeerde te knipperen wat niet werkte.

Andrew begon zich schuldig te voelen. Hij was zo boos geworden op Percy terwijl hij er niets aan kon doen.

In de stilte die volgde zette Andrew een stap dichterbij Percy terwijl hij in Percy's heldere blauwe ogen leek te verdrinken.

Hij realiseerde zich niet hoe erg hij Percy had gemist. Zijn zwarte plop haar, zijn stiekeme grijns en zijn bril die nooit recht op zijn neus leek te staan. Hoe Andrews buik overgenomen werd door vlinders toen Percy in aanraking met hem kwam en hoe zijn lippen op die van Andrews paste als een slot en een sleutel.

"Andrew het spijt me zo zo erg. Ik houd ongelofelijk veel van je en ik wil je absoluut niet kwijt. Liever als vrienden dan als niet." Zei Percy terwijl Andrew hem aankeek en verdrietig glimlachte.

Ik houd ook van jou.

Andrew verdrukte de gedachten die hem vertelden om Percy te kussen en Rose te laten vallen, dat ging niet meer nu.

"Je weet dat dat niet mogelijk is Perce.." Mompelde hij terwijl hij naar de vloer keek. Zijn ogen bleven hangen op Percy's blauwe converse maar hij keek zonder iets te zeggen weer omhoog naar Percy. "Waarom niet?" Vroeg hij zacht terwijl hij nogmaals probeerde Andrews hand vast te pakken, zonder succes.

"Omdat ik ga trouwen met Rose." Zei hij waarna Percy kort knikte. "Oké.. oké.. nee dat kan. We kunnen gewoon vrienden zijn toch? Dat waren we eerst ook. Ik wil je gewoon niet kwijt." Zei hij, maar toen hij opkeek, merkte hij dat Andrew het niet eens met hem was. "Je weet dat we dat niet kunnen Percy. Je weet dat ik teveel van je houd daarvoor." Zei hij waarna Percy naar de deur keek en weer terug draaide naar Andrew.

"Blaas dan de trouwdag af! Rose ziet er aardig uit, ze snapt het vast wel!" Zei hij terwijl Andrew knipperde en zacht zijn hoofd schudde. "Dat kan niet.." Mompelde hij zacht terwijl Percy's ogen een hopeloosheid uitstraalde die Andrews hart liet breken alsof het glas was dat op de grond viel.

De ongesproken vraag hun in het midden van de twee jongens, ongrijpbaar maar toch oh zo duidelijk.

"Ze is zwanger. Van mij." Mompelde Andrew zacht terwijl Percy opkeek en zijn ogen groot werden.

"Wat?"

Het was natuurlijk niet zo. Andrew had nooit seks met haar gehad, en het kind was al ouder als de tijd die Rose en Andrew samen waren geweest.

"Ik snap het. Jij bent doorgegaan met je leven en ik kom hier en maak het weer kapot." Zei hij zacht terwijl hij achteruit richting de deur liep.

"Percy ik heb nooit seks met haar gehad." Zei hij terwijl Percy stopte met lopen en opkeek naar Andrew. "En toch besluit je het kind je eigen te noemen?" Vroeg hij waarna Andrew op zijn lip beet en Percy zacht zijn hoofd schudde. Hij liep de deur uit en Andrew volgde hem, een draad de twee verbindend.

"Nee nee, Percy wacht, laat het me uitleggen!" Zei hij terwijl hij Percy's arm vastpakte voordat hij weg kon rennen. De aanraking leek elektrisch te zijn tussen de twee.

Andrew wilde bijna gelijk terugtrekken, maar Percy greep zijn hand vast en trok hem dichterbij.

"Vertel me dat je van haar houd. Vertel me dat ze alles is waar je van droomde, dat ze de moeder van je toekomstige familie wordt. Dan zal ik je met rust laten." Zei hij waarna Andrew hem aanstaarde, verdwenen in zijn eigen gedachten.

Het deed zoveel pijn om Percy zo standvastig te zien. Hij hield zo van hem, en hij was zo lang weg geweest, maar de connectie leek gelijk weer aan te springen toen ze elkaar zagen.

"Ik houd niet zoveel van haar als ik van jou houd. Maar ik kan haar niet alleen laten niet nu." Andrews stem was gebroken, en hij haatte dat hij zo zwak klonk.

Andrew begon te snappen hoe stom hij was geweest. Denkend dat hij kan trouwen met Rose en Percy alleen achter kan laten. Dat kan hij niet, want hij hield meer van Percy als wie dan ook en nu hij Percy weer gezien had kon hij hem niet weer verliezen.

Dat kon hij niet.

Andrew wist niet wie meer verbaasd was, Percy of Andrew, toen Andrew hem tegen de muur aan duwde en kuste alsof zijn leven ervan afhing.

Want zo voelde het ook. Alsof dit de laatste keer was dat Andrew zijn lippen ooit voelen kon.

Zijn lippen voelden warm en nat tegen die van Percy aan. Andrews handen vielen lang Percy's nek alsof ze daar dagelijks plaatsnamen en Percy's handen verloren zich in Andrews blonde krullen.

Ze stonden daar voor zolang als het moment geduurd had voordat Percy wegbrak en een hand op Andrews borstkas legde. "Nee. Je gaat trouwen, dit kan niet. Zo meteen ga ik weg, en dan zie je me nooit meer terug. Jij verdient een vrolijk, gelukkig leven met een vrolijke, gelukkige familie. Een familie die Rose je geven kan. Ik niet." Zei hij waarna Andrew zijn handen vastpakte en zijn hoofd schudde. Zijn mond viel open, zoekend voor woorden.

"Nee. Nee, alsjeblieft ga niet weer weg. Ik zorg er wel voor dat je hier kan wonen, of dat je in de buurt een huisje krijgt. Ik kan je niet weer verliezen Percy, alsjeblieft." Zei hij terwijl Percy verdrietig glimlachte.

Ze wisten beiden welke woorden gesproken moesten worden.

Blaas de trouwdag dan af.

Maar geen van de twee durfden in die richting te stappen.

"Het spijt me..." Mompelde Andrew zacht waarna Percy zuchtte. "Vaarwel Andrew. Ik wens je een geweldig leven en toekomstige familie toe." Zei Percy waarna hij naar de trap draaide en uit Andrews zicht verdween, ongetwijfeld weg uit het huis.

Dit was het dan.

Hij zou Percy nooit meer zien vanaf nu.

~~~
A/N: Ik ben benieuwd, welk hoofdstuk hebben jullie eerst gezien, die van Andrew of die van Percy?

Nou goed, dit was het weer, waarschijnlijk tot morgen of misschien tot vanavond!

1690 woorden