"Eh.." Mompelde Hazel zacht terwijl Evan haar aankeek. "Wat is er?" Vroeg hij terwijl hij zwak glimlachte.

"Hoelang moeten we nog rijden? We zitten al bijna een uur in de koets." Zei ze waarna Evan kort fronste. "Een uur? Oh.. eh. Wacht ik ga het effe vragen." Zei hij waarna hij het raampje voorin opende en zijn gezicht wit werd.

"Hazel..." Mompelde hij zacht waarna Hazel opkeek. "Wat is er? Waar is de koetsier?" Vroeg ze waarna hij op zijn lip beet en omdraaide naar haar.

"Ik heb geen idee." Zei hij terwijl Hazels ogen groot werden en hij richting haar liep en zijn armen op haar schouders hield. "Hey, hey. Het komt goed. We leven nog. Ik weet oprecht niet waar we zijn, maar we komen er wel uit." Zei hij terwijl Hazel hem ongelovig aankeek.

Hij zuchtte zacht en sloot zijn ogen waarna hij de koetsdeur opende. "Wat ga je doen?!" Riep Hazel geschrokken waarna Evan zwak glimlachte. "Zorg ervoor dat mijn as later in bloemen wordt verwerkt."

"WAT?!!" Schreeuwde Hazel terwijl ze opstond en Evan uit de koets sprong. Hij landde hard op zijn schouder, maar negeerde de pijn en begon te rennen om de koets in te halen. Hazel keek geschrokken toe terwijl Evan haar aankeek en zacht glimlachte, maar voordat hij het doorhad sprong Hazel ook uit de koets.

"Hoe? Je jurk is giga-" Evan onderbrak zichzelf door naar Hazel te staren die een beetje schuldig naar de jurk te kijken. Ze had de onderkant afgescheurd tot ze een ongeveer knielengte jurk had, zodat ze uit de koets kon springen voordat er iets ergs gebeurde.

"Waarom maakt alles wat jij doet me meer verliefd op jou?" Mompelde hij zacht waarna Hazel verbaasd knipperde en Evan geen moment langer wachtte om haar dichterbij te trekken tot hun lippen elkaar vonden.

Kussen met Evan was verrassend voor Hazel. Zijn lippen waren ruw, maar niet ergerlijk voor Hazel, en zijn parfum overnam haar geur. De kus was licht, zodat ze beiden konden wegtrekken als ze het wilden, maar geen van beide had veel zin daarin. Het leek alsof de wereld hun adem inhield tot ze weer wegbraken, beide happend naar lucht.

"Hazel-" toen Evan geen beter woord kon bedenken om te zeggen dan Hazels naam besloot hij haar nog een keer te kussen, dit keer met meer wilskracht en voorzichtig liet hij een van zijn handen rond Hazels nek vallen. Zijn andere hand greep voor Hazels hand die hij vervolgens vastpakte. Hazel rook naar jam, verse bloemen en een kaars die Evan op zijn kamer had staan. Hoe vreemd het ook klonk, de kaars leek precies als Hazel te ruiken.

"Oh Jezus.." Mompelde Evan, buiten adem toen de twee nogmaals wegbraken. Hij ging zitten en keek omhoog naar Hazel, een brede glimlach op zijn gezicht gepaard met een diepe blos op zijn wangen en sterren in zijn ogen.

"Kunnen we dat nog een keer doen? We zijn nu toch te laat voor het gala." Zei hij waarna Hazel zwak glimlachte en zijn hand vastpakte. Ze trok hem dichterbij tot hun lippen weer elkaar ontmoette.

~~

12 maart 1977

Goedemorgen Andrew. Of Middag ik heb geen idee.

Volgend jaar gaan we met de hele familie naar Italië op vakantie. Het is hier zo mooi en ontspannend. Hoe gaat het op school met jullie?

Kus van je favoriete vaders.

Andrew glimlachte zacht en sloot de brief terwijl er op zijn deur geklopt werd en hij op zijn schema keek. Hij zou nu geen tutorles hebben.

"Binnen?" Vroeg hij waarna de deur opende en Evan naar binnen liep, een ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht. "Ik eh.. ik moest van McGonnagoll vragen of je eventueel kon helpen met mijn transfiguratie hoofdstuk.." Mompelde hij, zijn wangen rood van schaamte. "Eh tuurlijk, ga zitten. Waar zijn jullie bij transfiguratie?" Vroeg hij waarna hij zacht zuchtte.

"We zijn dingen aan het herhalen van vorige jaren voor de Owls. Maar ik ben nooit echt goed geweest in het laten verdwijnen van spullen." Zei hij kort waarna hij zijn boek opensloeg en Andrew naar de paragraaf keek.

"Dat is een van je Owl opdrachten." Zei hij waarna hij opkeek en Evan kort knipperde. "Zeker?" Vroeg hij waarna Andrews ogen groot werden en hij het boek dichtsloeg. "Nee! Nee. Helemaal niet. Het was zo bij ons. Niet bij jullie." Zei hij waarna Evan zacht zuchtte en zijn hoofd op de tafel liet vallen.

"Ik ben echt gedoemd." Mompelde hij terwijl Andrew zijn wenkbrauw optrok. "Oké, je snapt een ding van een vak niet. En dan ben je gelijk gedoemd?" Vroeg hij waarna Evan opkeek en kort knipperde. "Sorry hoor, maar ik kwam hier om hulp te vragen, niet om meningen te krijgen van een halfbloedje zoals jij." Zei hij waarna Andrew kort knipperde en zwak glimlachte.

"Nou helaas, meneer Rosier, ik ben geen tutor voor transfiguratie. Dus ik kan je niet verder helpen." Zei hij terwijl hij opstond en richting de deur wees. Evan keek hem ongelovig aan en zijn mond viel open, geen woorden eruit komend terwijl hij verslagen zijn boeken dichtdeed en terug in zijn tas stopte.

Met zijn hoofd richting de vloer gebogen liep hij de kamer uit. Hij sloot de deur zacht en Andrew zuchtte zacht terwijl hij terug ging zitten aan zijn bureau.

~~~

A/N: hallo hallo :)

Hoe gaat het met jullie allemaal?

Ik ben echt een beetje dingen aan het uitstellen, want ik moet nog een kutvlog maken voor Engels, maar ik heb er echt geen zin in :)

Maarja, voor de rest gaat het wel goed met me hoor.

Ik realiseer me ook nu pas dat het hoofdstuk korter is als normaal.

Ach nou ja. Pech.

Volgend hoofdstuk is waarschijnlijk in Percy's boek!

Tot ooit (als ik niet sterven zal daarvoor).

960 woorden