Pobyt Elise w Los Angeles powoli dobiegał końca. Zdążyłam, na razie, zapomnieć o tym dziwacznym śnie i po prostu cieszyłam się każdą chwilą spędzoną z nią, bo zapewne spotkamy się znowu za pół roku, jak nie później.

W przeddzień jej powrotu do Seatlle znowu poszłyśmy na tą łąkę, daleko od miasta. Łąka była pełna chabrów, stokrotek, rumianków i oczywiście jej ulubionych jaskrów.

Elise postanowiła nazbierać kwiatów dla Logana, co wydało mi się dziwne, bo zawzyczaj to chłopak daje kwiaty dziewczynie, ale nie skomentowałam tego.

Bukiet składał się w siedemdziesięciu procentach z jaskrów, reszta to były chabry.

- Znowu wyjeżdżasz i znowu zobaczymy się za pół roku - jęknęłam.

Boże, ten miesiąc był cudowny.

- Przecież mamy swoje numery zapisane - powiedziała Elisem odrzucając swoje długie, złote włosy do tyłu.

Będę pisać i dzwonić do ciebie, obiecuję. I oczywiście, muszę zaprosić ciebie, Isaaca i Finneasa na mój ślub z Loganem.

Zrobiłam się na twarzy tak czerwona jak sukienka, którą Elise miała aktualnie na sobie, ale uśmiechnęłam się.

Ostatecznie Elise nie usłyszała o moim śnie, i nie musiała. Nie znam nikogo, kto wierzyłby w to, że sen coś oznacza.To zwykłe bzdury.

Rano ja i Isaac pożegnaliśmy ją na lotnisku w Los Angeles. Machała nam jeszcze z okna samolotu, oczy miała zaczerwienione od łez - zresztą, ja również. Żałowałam, że Elise nie mieszka gdzieś bliżej, wtedy widywałybyśmy się codziennie.

Łzom i uściskom nie było końca. Zobaczę ją znowu za pół roku.

Wtedy oczywiście się nie spodziewałam, że jakieś trzy czy cztery tygodnie potem Elise zadzwoni do mnie. I to w pilnej sprawie, naprawdę bardzo pilnej, bo ja i Isaac musieliśmy zainterweniować.

Mimo to, że miałyśmy troskliwych, kochajacych chłopaków, wydawałyśmy się podobne, to tak nie było.

Nie mogłyśmy się bardziej różnić.

Ona była wolna i szczęśliwa, a ja? Ja na samym początku miałam okropnego chłopaka, któremu usługiwałam, i który się nade mna znęcał, co doprowadziło mnie do samookaleczania się, aż w końcu do próby samobójczej, prawie udanej. Wylądowałam przez to na dwa tygodnie w szpitalu, a dopiero parę miesięcy po tych wydarzeniach znalazłam sobie chłopaka moich marzeń. Jakiś miesiąc potem, moja przyjaciółka prawie zginęła w wypadku samochodowym, a rok potem to samo przytrafiło się mnie. Teraz wszystko jest w porządku, mówię prawdę, bo Christophera ostatni raz widziałam trzy lata temu na ulicy. Nie wiem, co się z nim stało i nie obchodzi mnie to, bo był okropnym człowiekiem.

Elise znalazła sobie chłopaka trochę wcześniej niż ja i była z nim szczęśliwa. Nigdy nie doprowadziła się do tych samych problemów co ja i powinna się z tego cieszyć, bo to nie jest przyjemne, myśli samobójcze. 

Nie mówcie, że wiecie jak to jest, bo nic nie wiecie. Nie znacie mnie tak dobrze...Wierzcie mi.