Entry 06

My walk slowed down. Ang pang-hapong hangin ay malumanay at mabini. Ang nakatirik na araw sa langit ay matalas ang pagdapo sa aking balat. Kinailangan ko pang sumilong muli sa lilim ng isang puno malapit sa grandstand para lamang matanaw ng mabuti si Toby.

He's there again. Nasa pwesto pa rin siya kung saan naabutan ko siya kahapon. Katulad kahapon, nanatiling madilim at seryoso ang titig niya sa kawalan.

Hindi ko siya kilala. I only know his name and some background about him including that he's a loyal boyfriend to his girlfriend. Marketing student at varsity player ng aming school. Bukod doon ay wala na akong ibang alam pa tungkol sa kaniya. Hindi ko rin naman ginugusto na makilala siya.

Inilagay ko sa likod ng aking tainga ang takas na buhok bago ako mabagal na nagpatuloy sa oval. Hindi ko inaalis ang titig sa kaniya.

He's handsome, that's a given fact. But it's not like he's the only beautiful creature on earth. Maraming gwapo sa campus at sa buong Cavite. I am friends with one of the most handsome faces and popular hunks in this town, kaya hindi nakakawindang ang hitsura niya para sa'kin. I had my boyfriends who are prettier than him but there is something in him that shouts at me. Like deep down in him, there is a monster that wants me in his life.

My carnal insides, probably.

Sa huling apak ko kung nasaan siya ay tamad siyang nag-angat ng tingin sa akin. Again, I smiled sweetly at him.

"You're here again?" Bakas ang iritasyon sa kaniyang boses ngunit hindi ko na iyon binigyan pansin.

I want to know him. I want to know his past... gusto kong makasagap ng impormasyon tungkol sa kanila ni Mia. I know this might sounds disrespectful, but heck she's not breathing anymore. He should've moved on.

Hinawi ko ang aking buhok at tumabi sa kaniyang pagkakaupo. Muli ay umusog siya para mabigyan ng distansiya ang pagitan namin. Patago akong umirap.

"I'm bored. Two hours ang vacant ko. Tambayan ko rin ang oval kaya nandito ako. I didn't really expect that I'll see you here again." I lied.

Of course, oval is not my tambayan. Napakainit dito at madalas ay puno pa ng mga estudyante. I prefer library or Pub House kapag walang klase at doon ako nagsusulat at gumagawa ng ilang pending works ko. Pero dahil alam kong dito ko siya matatagpuan muli, bumalik ako dito.

Hindi niya ako inimik. Sinulyapan ko siya at tumaas ang kilay ko nang maabutan na mariin ang titig niya sa aking buhok. Inilagay ko ang aking palad sa tuktok ng aking ulo at nakapa roon ang paborito kong gold clip. Sabi kasi sa'kin ng mga kaklase ko bagay daw sa'kin ang ganitong ayos.

"Anong tinititigan mo sa ulo ko?" Tanong ko sa kaniya.

Bumagsak ang tingin niya sa akin. His almond shaped eyes shouts nothing but darkness, I can't read them.

"Wala." Kalmado ngunit bakas ang pagkakabagot sa tono.

Ngumisi ako at humilig sa likuran upang maisandal ang aking sarili. Inilipat ko ang tingin sa unahan at nakita ko ang marahang pagsayaw ng ilang puno salin sa hampas ng hangin. It's really hot and windy today.

"Lutang ka lang kaya nakatingin ka sa buhok ko?" I joked.

Tumawa pa ako dahil inisip kong nakakatawa iyon pero nagmukha lang akong siraulo dahil hindi naman siya tumawa. I cleared my throat and fixed myself. Muli ay binalingan ko siya.

Let's do it.

"Bakit ka lagi nandito? Tambayan mo rin 'to?" I started... slowly trying to get answers from his past.

Matalim ang tinging iginawad niya sa akin. "Why are you asking?"

"Masama ba? Pati ba 'yon hindi pwedeng itanong? Masyado kang pa-lowkey." I murmured the last sentence.

"What did you say?"

"Wala. Ang sabi ko, wala namang mawawala sa'yo kung sasagutin mo ang nagtatanong sa'yo." Hindi ko napigilan at nagtunog naiinis iyon.

I bit my lowerlip to restrain myself from being annoyed.

"People should stop asking me things."

I laughed. "You can't stop people asking things. Impatient ka sigurong tao 'no? How can you handle relationships if you're impatient?"

There.

I smiled at him but he remained stoic and kinda looking grudge. Really, what's his problem with me?

"You don't know me."

"Well, hindi nga kita kilala. Iyon ang dahilan kung bakit nagtatanong ang mga tao. They want to know you through your answers."

"Why are you even asking at the first place? You want to know me?" He probed.

Tinaasan ko siya ng kilay. "And so what if I want to know you?"

His piercing eyes are directed at me. Ilang segundo akong nakipagpaligsahan ng titigan sa kaniya para marinig ang kaniyang sagot ngunit hindi naman siya nagsalita. I saw how his jaw clenched and irritably looked away.

"Tinatanong lang naman kita kung bakit ka laging nandito. If you just don't answer questions with another question, eh?"

"I just like it here." Tamad niyang agap nang umamba sana akong iirap dahil sa iritasyon.

"You just like it here?" Maingat kong tanong. "There's no special reason why you want it here rather than the other places? Sa mga kiosk? Sa UMall o library? Sa court?"

Binalingan niya ako, ngayon ay nakakunot na ang noo. Ngumiti ako sa kaniya at tinago ang halatang kasibakan kong makasagap ng impormasyon.

"Why not here, though?"

"Madalas ako dito pero hindi naman kita nakikita-"

"This is your first time here, Clarisse. Lagi akong nandito at hindi kita nakikita."

May sumilay na nakakalokong ngisi sa aking labi.

"Oh? Hindi mo ako napapansin dito?" Makahulugan kong tanong.

"Don't get me wrong. I am not looking for you. Madalas ako dito kaya kilala ko kung sino rin ang madalas dito."

"Madalas ako dito sa oval. Hindi nga lang sa pwestong 'to. There!" I pointed the far Mahogany tree.

Sinundan niya ng tingin ang tinuturo ko. His eyes get chinky when the sun rays suddenly touched his.

"Bawal tumambay diyan."

Napasinghap ako sa sinabi niya.

"Uh... anong bawal? Pwede kayang tumambay diyan!"

"Try harder, Clarisse. I know you're just here because of me."

"Ang lakas mo naman. Anong akala mo hinahabol kita? Sino ka ba?"

He returned his gaze on me. May tumakas na isang ngisi sa labi niya pero agad iyong napawi. Nanatili namang madilim ang mga mata niya. Well, parang hindi na naman iyon magbabago. He's dark and looks... scary.

Dismayado siyang umiling. Iniisip niya bang hinahabol ko siya? Totoo nga iyon pero hindi ako papayag na isipin niyang gano'n nga.

"I'm not stalking you."

"I didn't say that."

"Pero gano'n ang ipinapahiwatig mo."

"How could you be so sure na iyon nga ang ibig kong sabihin?"

I rolled my eyes. I crossed my arms on my chest and didn't dare to look at him again.

"Bahala ka. Basta hindi kita hinahabol." I murmured but I know he can hear it.

Nabalot kaming dalawa sa katahimikan. Ang maikli kong buhok ay bahagyang nagulo dahil sa biglaang marahas na paghampas ng hangin. The sky suddenly became dark and the sun hides.

"Dito kami madalas tumambay noon ni Mia."

The thundered from a far roared. Mas rumahas ang paghampas ng hangin, mukhang uulan.

Binaling ko ang atensiyon sa aking katabi at naabutang nasa itaas ng langit ang kaniyang mga mata. Ginaya ko siya. The little rain drops poured. Hindi kami nahahagip dahil nasa silong kami.

"Looks like she can hear you. She's crying." I said, remembering those old stories.

They used to tell us that whenever it rains, the person in the sky is crying. But I don't believe in that anymore. What dead is dead. Their souls can't touch the land anymore, they are sleeping already. Kaya mahirap kapag namatayan ka. You can't think of easier way to move on. You'll just get used of them being gone but the pain is still there.

But worse is... when you're not doing anything to move on. Mahirap kapag inalay mo na lang ang buhay mo sa isang bagay na wala nang puwang sa mundong ginagalawan natin ngayon. More so to the person who's not alive anymore. We'll forever live in grief if we refuse to ourselves to continue living without them.

"She doesn't cry."

His eyes smiled while saying those words. Hindi ko napigilan at napangiti rin ako.

Sometimes, I wonder how is it to feel in love? Minsan I feel cringe but whenever I see people having hearts in their eyes is something. Para bang tunay silang masaya.

"She's brave and strong. Hindi iyon umiiyak."

"Edi ikaw pala ang iyakin sa inyong dalawa?"

Kumunot ang noo niya sa tanong ko.

"Imposible kasing walang iyakin sa isang relasyon. Sinong manunuyo kung walang matampuhin?"

He smirked.

"Malambing siya. But I don't cry."

"Boys cry."

"Well, yes. Siya lang ang iniiyakan ko,"

Tumango ako. "Does it still hurt you kapag nandito ka? Syempre maaalala mo siya whenever you're here."

The rain suddenly stopped. Ang makulimlim na langit ay biglang sinikatan ng araw. The weather changes so fast.

"That's why I am here. I want to remember her."

"Kahit dalawang taon na?"

Hindi siya sumagot.

"Ano bang ikinamatay niya?"

Hindi pa rin siya sumagot.

I bit my lip and played with my fingers. Siguro ay ayaw niyang sabihin. I sighed heavily and looked at him. Tatayo na sana ako nang maabutan ko siyang nakapikit.

Naestatwa ako sa sariling inuupuan habang pinagmamasdan siya. His eyelashes are long, and his nose is pointed. His jaw is perfectly sculptured like his square-shaped face. His thick eyebrow is properly done like it is kept that way to be this perfect. His two inches long hair is almost touching his ear and eyes. He looks so manly at his age. Dark like he's now grown matured man sporting in his chosen field.

His eyes opened and found mine. Nag-iwas ako ng tingin dahil baka akalain niya pang tinititigan ko siya.

"Sana all nakakatulog ng nakaupo." Pagbibiro ko.

In my peripheral vision I saw him shifted on his seat. Muli kong ibinaling ang mga mata ko sa kaniya.

"I remembered that I saw you two in Korea. Naalala mo 'yon?" I enthusiastically asked him, assuming that he remembers it.

Nagkasalubong ang kaniyang mga kilay na para bang may pinipilit siyang alalahanin. Gusto kong umirap pero hindi ko ginawa. Obviously, he doesn't remember.

"Nevermind-"

"I remember that." Agap niya.

I shot my eyebrow and waits for him to continue.

"Mia called you that day." He added.

"Yeah. We're not close pero nakakatuwa siya at pinansin pa ako."

"She's really like that. She's friendly."

"Oh? Kahit ba sa mga lalaki?"

"Yes."

"Hindi ka nagseselos?"

"Why would I?"

I shrugged. "Baka lang naman."

"I don't get jealous. Mahal niya ako at sapat na iyong dahilan para hindi pagduduhan ang nararamdaman niya para sa'kin."

I nodded, nakikisabay na lang kahit hindi ko makuha ang gusto niyang iparating. I never fell in love, and I don't think I could at this age.

"Mahal na mahal mo siya 'no? You talk like she's still here."

"She's still here."

Bumagsak ang tingin ko sa kamay niyang tinuturo ang dibdib niya. Kung ibang tao ito o kung si Cohel ang kausap ko ngayon, panigurado at tinawanan ko na dahil sa ka-corny-han. But Toby right now is stern. Na sa ilalim ng madilim niyang ekspresyon, through his eyes you'll know that he's still in deep pain.

"In your heart?"

Tumango siya.

"But she's dead."

"Her body, yes. She's not physically here but I know she's still with me."

"That's scary."

"I rather live that way than to think that she's really gone."

Then there I knew it. Hindi pa talaga siya tuluyang nakakalimot at wala ata siyang balak na makalimot. I don't know how people like him could continue living in that way. It's not living, it's like you're just satisfying your expectation that you're here because someone wants you here. In my opinion, I'll never live that way. I'll live the way I want. I'll live for myself.

Tumayo ako at pinagpag ang pants ko. Tinanggal ko ang clip ko at pinusod ang buhok. Bumagsak ang tingin ko kay Toby na ngayon ang mga mata ay nasa kamay ko. I shot down my hands and found his eyes following it.

"Tara." Yakag ko sa kaniya.

He stared at my hands that holding my gold clip. Kumunot ang noo ko at tinago na iyon sa aking bulsa. Nag-angat siya ng tingin sa akin. I smiled.

"Tara sa canteen, libre kita." Anyaya ko ulit.

If he'll continue staying here and remembering Mia, he can't move on. It's his choice to do it so but if no one could stop him, he might regret something in the end. Regretting that he should've moved on these days than spending so much time remembering what was... bringing back the days that can't take back but just through memories and words.

"You can go, I'll stay here." Aniya at nag-iwas ng tingin.

Huminga ako ng malalim. I stepped once para makapunta sa harapan niya. Nakakunot ang noo niya nang nagtaas ng tingin sa akin.

"Let's get rid of this oval, Toby."

Mas lalong kumunot ang noo niya sa sinabi ko.

"You go. I'll stay." Pagmamatigas niya.

"Ililibre na nga kita, ayaw mo pa? Pangarap kaya ng mga lalaki na yakagin ko sila tapos ikaw hi-hindi lang?"

"Hindi naman kita pangarap." He bluntly uttered back.

I was taken aback because of that. The guts he has!

I cleared my throat. Tumango ako at hilaw na tumawa.

"Then just come with me? I need a company."

"You get here alone, you can leave alone."

"Why so rude, Toby? You talk like there's nothing happened between us." I rolled my eyes and found, at the back of the grandstand, Zaijan's eyes.

He's with his engineering classmates. Wala si Carter.

Medyo malayo pa sila kung nasaan ako pero nakakasigurado akong natatanaw ako ng kaibigan ko. I tried to smirk and waved but he looked away. Ang suplado naman ni Zaijan ngayon!

"What?"

Naagaw ni Toby ang atensiyon ko nang magsalita siya. I almost forget what I said. Ano nga ba ulit ang sinabi ko?

His eyes turned menacing. Nothing new.

I tried to step back my one feet but I almost fell when I did that. Hinawakan ni Toby ang palapulsuhan ko para hindi ako tuluyang bumagsak. Mabilis akong umayos sa pagkakatayo at gumilid para hindi ko na magawa ulit iyon. I thought nasa baba na ako, nakalimutan kong nandito pa rin ako sa bleachers.

Binitawan niya ang aking palapulsuhan. Hindi nagbabago ang inis sa ekspresyon niya. Parang kanina lang natutuwa pa siya.

"You can go now." Pagtataboy niya sa akin.

"Ayaw mo talagang sumama?" Pilit ko isang beses pa bago ko isatinig ang tunay na dahilan kung bakit ako nandito ngayon.

Umiling siya nang hindi man lang ako tinitignan.

I thought about this the whole night. Hindi man lang ako nakatulog ng maayos dahil sa kakaisip sa sinabi ni Carter. I was about to change my mind about Toby wanting him as my fuck buddy, pero sa huli ay bumabalik pa rin ako sa kaisipan.

Fubu can make your stress life, stressless. If that is the advantage of having fubu, and Toby was my first, hindi na rin masama kung siya ang gawin kong fuck buddy. This can benefit him, too. Through this, there can be a chance that his attention with Mia drifted.

"I have an offer with you, Toby." I said like a real sales assistant.

Tumaas ang tingin niya sa akin, hinihintay ang aking idudugtong.

"I can be your fuck buddy." Diretso kong suhestiyon.

I didn't smirked or what just to make him realized that I am serious. Baka isipin niya ay nagbibiro ako.

"Alam mo ba ang sinasabi mo?!" Pasigaw niyang tanong, bakas na bakas ang galit sa tono at ekspresyon.

Bahagya akong nagulat sa pinakita niyang gulat at galit. Tumayo ako ng tuwid at hinawi ang aking buhok.

"Syempre alam ko! Ikaw nga nakauna sa akin."

"Ayoko."

"Paano ka makakaahon diyan sa ex mo kung hindi mo susubukan ang iba?!"

Nanlaki ang mga mata niya dahil sa sinabi ko. Natutop ko ang aking bibig dahil hindi ko naman intensiyong sabihin iyon, naiinis lang ako kay Toby dahil sa galit niya kaya biglaan kong naisatinig iyon.

"No. I mean-"

"What do you mean?" Mariin niyang tanong.

I searched for words. Naramdaman ko ang panginginig ng aking daliri nang tumayo siya. He towered over me and I can't see anything but his body dahil sa laki niya. I saw how his eyes showed that he's offended of what I said.

"I'm sorry. I didn't mean that. What I am trying to say is maybe you can get over Mia. Maybe you'll forget her when you try other girls?"

"You mean you?" He smirked but there is no trace of playfulness on his tone.

Hindi ako nakaimik. He looks like an evil right now. Smirking with those long red horns above his head.

"What happened between us, it's nothing." He gave emphasis to the last words.

"I-I know right," I stuttered.

Tangina. Bakit ba ako natatakot sa nilalang na 'to?

"You enjoyed and so does I. And it will remain only that way."

"That's what I'm saying. We already fucked! Can't we both agree to be fuck buddies? No strings attached, purely sexual."

Umawang ang labi ni Toby. Ang hitsura niya ay mukhang hindi siya makapaniwala sa aking sinabi. Then his eyes turned slits, like daggers tearing me through his gaze. He smirked to mock me more.

"I know you're a flirt, but I didn't know that you're actually a slut. Go asked your boy friends to fuck you if you're horny. And don't you dare bring Mia's name on your dirty thoughts."

Tinalikuran niya ako at malalaking hakbang ang ginawa niya para tuluyang makalayo sa akin.

Umawang ang labi ko para sana tawagin siya pero itinikom ko silang muli. Padabog akong nag-martsa pababa at nagpasyang bumalik na sa klase.

Ang arte niya, akala mo naman siya lang ang malakas ang sex appeal sa campus na 'to. I can find someone else. Hindi naman siya kawalan.

Inirap ko ang nagbabadyang luha na hindi ko alam kung saan galing.

He thinks that I'm a slut? Just because there's something happened between us, he already thinks that I'm a slut? Hindi niya ba lam na siya ang nakauna sa'kin? Didn't he realized that I am virgin when we did it?

I don't fucking care of what others think about me. Then fucking think ill of me, I don't care. After all, he knows nothing. And I can't expect anyone to think that I am a saint and a mary. Everyone knows my reputation. A reputation I chose to show them. But I am more beyond that.

"Bahala siya sa buhay niya. Tingin niya ba kawalan siya? Edi mabaliw siya kakaisip sa Mia niya!" I hissed.

Sinipa ko ang batong nadaanan ko.

"Santiano!" Matinis na boses ang tumawag sa epelyido ko.

Nag-angat ako ng tingin at nakita ang isang maputing babae na may mahabang kulay itim na buhok. Namumula siya at bakas rin ang pamumula ng ilong niya na para bang kagagaling niya lang sa iyak. At hindi ako nagkakamali dahil nang tumigil siya sa harap ko ay namumula ang kaniyang mga mata.

Ngingiti na sana ako nang bigla niyang hinablot ang aking buhok. My eyes widened because of shock that I have to step back to get rid of her.

Tahimik at malinis ang buong oval, walang ibang estudyante dahil oras ng klase. Kaming dalawa lang ang nandito.

"What the hell?!" Sigaw ko sa kaniya at pilit na tinanggal ang kamay niya sa aking buhok.

Pinilipit niya ang kamay ko dahilan nang paimpit kong daing. Tangina, ang sakit!

"Your parents is a failure like you! Akala ko ba magaling sila?!" Nanggagalaiti niyang sigaw at bahagyang humikbi pa.

Kumunot ang noo ko dahil hindi ko siya maintindihan. Muli niyang hinigit ang aking buhok at hindi ko na magawang manlaban dahil pati ang kamay ko ay kaniyang hawak.

"Tangina mo!" Pinilit kong sipain siya pero lumalayo siya at nadadala rin ang buhok kong hawak niya.

"They lost the case! Your parents' integrity can be bought! Mga walang kwentang abogado! Walang puso!"

I was about to kick her when someone freed me from the girl's wrath. Hinigit ako ni Zaijan dahilan nang pagbagsak ko sa kaniyang dibdib.

"Huwag kang makikisali-" Bago pa matapos nang babae ang sinasabi niya ay hinigit na ako ni Zaijan palayo roon.

Pinilit niya akong pinapasok sa loob ng kaniyang sasakyan kahit pa sinusubukan kong lingunin ang pinanggalingan.

"Reese, get in."

"Pero 'yong babae, Zaijan. She's acting like a psycho. I don't even know her."

Nag-angat ako ng tingin sa kaibigan. I saw his soft featured eyes directed at me. Umiling siya at hinaplos ang buhok kong nagulo dahil sa sabunot ng babae.

"Pumasok ka na."

"Eh 'yong babae nga-"

"Ano? Makikipag-away ka? Papatulan mo pa?" Galit niyang agap sa sinasabi ko.

Ngumuso ako. Umiling siyang muli at tinulak na ako papasok. I have no choice but to get in. Nakita ko ang mabilis niyang pagtakbo paikot at sumakay sa driver seat.

"Seatbelts on, Reese. Huwag kang tatalon, I am warning you."

"Baliw ka ba? Bakit ako tatalon?"

"You're impulsive, Reese. I know that you want to get even."

"Hindi ako pumapatol sa cat fights."

"Really, hindi?"

Inirapan ko ang kaibigan. They know me well. Hindi naman ako papatol kung hindi lang talaga sila sumusobra. If they crossed the lines while bitchin' me, then I'll do the same. Hindi pwedeng magmukha akong kawawa. The victory they're feeling is not right for me.

"That's Dawn."

Kumunot ang noo ko.

"Marketing student. She belongs to that three girl group something that is loud and bitch. You are not in their level, huwag mo ng papatulan, Reese."

"Sinabunutan ako, Zaijan! Hindi ko papatulan?"

"Kaya nga kita nilayo 'diba?"

"Eh kung hindi ka dumating? Baka sugat-sugat na ako pagkakita ninyo sa'kin!"

"That will not happen."

"Dahil nandiyan kayo ni Carter? I know that. Pero hindi ko naman kayo laging kasama."

"Still. Ayaw naming napapaaway ka."

Padabog kong sinandal ang ulo sa headrest at hindi na inimik si Zaijan. I saw him glancing at me but I continued pouting.

"Bakit ka ba niya sinugod?"

"Ewan ko do'n! And she's dragging my parents name. Sinong hindi magagalit?"

Tumigil kami sa tapat ng Infirmary. Kumunot ang noo ko pero nang matanto na may sugat ang braso ko ay sumunod na lang ako sa kaniya. Hindi na ako naka-attend ng huli kong klase dahil kinailangang gamutin ang sugat sa braso ko.

Hinatid ako ni Zaijan sa bahay at habang bumabyahe ay tumawag si Carter. Nag-aalala siya sa akin pero si Zaijan na lang ang hinayaan kong mag-kwento ng nangyari.

Umupo ako sa tabi ni Baste. Nasa kabisera si Daddy at nasa tabi niya si Mommy. Kumuha ako ng kanin pero natigil iyon nang hawakan ni Baste ang kamay ko.

"What happened to your arm, Ate?" Mariin niyang tanong, tila ba nang-i-interogate.

Hinampas ko ang kamay niya at nagpatuloy sa pagsandok.

"Ate-"

"Wala 'yan." Putol ko sa pangingialam ni Baste.

He 'tsked' kaya ngumisi ako. Nilagyan niya ako ng ulam kaya mas lalong lumapad ang ngisi ko. He really acts like older than me when I am bruised.

Nagsimula na akong kumain ngunit nang nag-angat ako ng tingin sa aking magulang ay naisip ko ang nangyari kanina. Naramdaman ni Mommy ang titig ko sa kaniya kaya naman pagkatapos niyang uminom ay tinuon niya ang atensiyon sa akin.

"What is it, Clarisse?"

My tongue touched my teeth, thinking if I'll say it. Ni hindi ko alam kung totoo ba iyon.

Nilingon rin ako ni Baste at hinintay ang pagsasalita ko.

"Someone come after my face. Nagagalit dahil daw hindi ninyo naipanalo ang kaso ng magulang niya. I don't know if that's true or nagde-deliryo lang siya."

"We know that case. It's the one I handled in Laguna." Si Daddy.

Hindi ako umimik at hinintay ang idudugtong niya.

Kaya pala hinablot ng babaeng iyon ang buhok ko. But she's crazy. Bakit sa akin niya ibubuntong ang galit gayong hindi naman ako ang may kasalanan? Ako ba ang nagpatalo sa kaso ng magulang niya? Bobo.

"Schoolmate mo pala ang anak ni Mr. Amparo?"

Tumango nalang ako kahit hindi ko naman kilala ang babaeng iyon. Bumagsak ang tingin niya sa braso ko.

"That's also why you have bruises?"

Tumalim ang titig sa akin ni Baste.

"This is nothing. Malayo sa bituka."

My father's laugh roared around the dining area. Umiling naman si Mommy dahil sa pagkakatuwa ni Daddy sa akin.

"Manang mana ka talaga sa Mommy mo."

"Greg," tawag ni Mommy sa kaniyang asawa.

"You're like that during our college."

"Shut up."

Natawa na din tuloy ako dahil sa biglaang pagbibiro ni Daddy kay Mommy. Humupa ang asaran at ibinalik sa akin ni Daddy ang atensiyon. I'm drinking on my juice when he turned serious.

"Reese, we cannot always win."

"But, you are lawyers? You must win?" Hindi ko siguradong tanong habang umiinom.

"Reese, I accepted the case assuming that we'll win. But half way through it, there are circumstances that make it hard for me to possibly win it."

"And she told me that you guys are failure. I don't believe that."

My Dad gave out a hearty laugh.

"When you're a lawyer, people will always think that we must win. Lawyers don't get to pick the facts of the cases that walk through our door. I put a tremendous amount of time and effort into cases where I know that not guilty verdict is not going to happen. But we act to protect the rights of our clients."

I nodded. Well, public always mistaken the view of what it means for a lawyer to win. I don't understand it, too because I'm not a lawyer myself, but I do understand a bit of it. I guess.

"We failed in some ways, Clarisse. No one in this world can perfectly won everything. Besides, the judgement is not in our hands. We are far from perfect. We only defend but still we can't win if they decided to judge him guilty. We are only up for facts and rights of the clients."

"But you never lose a case. Ito ang una!"

"That's why we fail today. Because that only means that we are also suceptible to loss. Minsan din, nagkakamali kami ng pinaglalaban."

Sumimsim si Daddy sa kaniyang tubig. The dinner ended and I straightly walked towards my room after that.

They lost. They ain't perfect lawyers... and it's okay.

Bumaba ako sa sasakyan ni Baste. Naglalakad na ako palapit sa Pub House nang matanaw ko sa hindi kalayuang Marketing Department ang babae kahapon. Pinapanood niya ako gamit ang mga matang akala mo ay papatayin ako sa kaniyang tingin. Mariin din ang ipinukol kong tingin sa kaniya. I even thought na lalapit siya sa akin pero hindi naman siya umaalis sa pwesto.

Because I am busy glaring at the girl I didn't even noticed that there is someone walking acrossed me. The reason why I bumped to someone's broad chest.

Hinawakan ko ang aking noo at mabilis na lumayo sa lalaki.

"I'm sorry-"

Nabitin ang sasabihin ko sa ere nang makitang si Toby iyon. Blanko ang ekspresyon na nakatingin sa akin.

I gritted my teeth and decided to just ignore him. Nilagpasan ko siya at pumasok na sa loob ng Pub House.

Nagbago na ang isip ko. Ayoko na siyang maging fuck buddy. The way he insulted me yesterday is unaccapteble. How dare he call me slut just because I speak that way? Hindi rin dahil may nangyari sa'min, he'll think na pokpok na ako.

Siya nga lang ang lalaking sinabihan ko no'n. And I'll never do that again. I embarrassed.

Umupo ako sa tabi ni Pablo at binuksan ang cellphone ko na kanina pa tumutunog dahil sa ilang mensahe.

Felix:

I'm sure you'll like him. High school friend ko.

Ngumisi ako. Kahapon pa kasi sa'kin nirereto ni Felix ang kaibigan niya daw noong high school.

I lazily typed in my reply. Papayag na akong makipagkita. I'm bored. My last relationship was William. Gusto ko ng bago.