"Από τα δικά μου χέρια!"

"Μην εμπιστεύεσαι μικρέ...." Ψέλλισε ο Ίαν με όση δύναμη είχε. Ο μικρός Λιαμ καθόταν ανέκφραστος στην καρέκλα απέναντι του. Ο Ντάμιεν πήγε στο κεντρικό γράφειο της αποθήκης και τον άφησε μόνο με τον Ίαν.

"Θα πεθάνεις..." απάντησε κυνικά. Ο Ίαν δεν κατάφερε να πει άλλη λέξη. "Θ πάρεις ότι σου αξίζει που σκοτωσες τη μάνα μου ..." Το άλλοτε αθώο του προσωπάκι ήταν βουτηγμένο στο μίσος. Στην απάθεια. Στο κενό.

Ο Ντάμιεν επέστρεψε και μπαίνοντας έκλεισε δυνατά την πόρτα.

"Φεύγουμε!" Είπε στον μικρό κι εκείνος σηκώθηκε από τη καρέκλα και έπιασε το χέρι του. "Πήγαινε στο αμάξι και έρχομαι..." συμπλήρωσε ο Ντάμιεν και ο μικρός υπάκουσε σαν σκυλάκι. Μόλις έμειναν μόνοι ο Ντάμιεν για πρώτη φορά μετά από μέρες  πήγε κοντά στον Ίαν. Έσκυψε μπροστά του και τον κοίταξε

"Ούτε θα σε αναγνωρίζουν με αυτή τη φάτσα...." Το σχόλιο του ήταν πικρόχολο. Ο Ίαν τον έφτυσε . Ο Ντάμιεν σκούπισε το πρόσωπο του και γέλασε

"Ποτέ δεν ήσουν άξιος για τίποτα...Ένα ρεμάλι και μισό..." μουρμουρησε ο Ίαν προκαλώντας τον θυμό του.

"Βουλωσε το !!!"

"Φοβάσαι να ακούσεις την αλήθεια; Πονάει να ξέρεις πως από τα τρία αδέρφια ήσουν ο ανίκανος;" Ο Ντάμιεν άρχισε να χάνει την ψυχραιμία του. Τον έπιασε και τον έσπρωξε με την καρέκλα. Μόλις η εκεινη έπεσε στο πλάι τον κλώτσησε δυνατά.

"Είχες τα πάντα!!! Τα πάντα  που να σε πάρει!!! Τα πέταξες όλα στα σκουπίδια για μια πουτανα!!!!!" Ούρλιαξε και τότε  ο Ίαν έβγαλε μια τρομακτική κραυγή. Ο Ντάμιεν γελάσε. Έσκυψε κοντά του και πλησίασε στο αυτί του.

"Θα την γάμησω και θα σκοτώσω τα μπασταρδα τα παιδιά σου !" Πριν απομακρυνθεί ο Ίαν έβαλε στην άκρη το πόνο. Έβαλε στην άκρη την αδυναμία και ορμηξε στο λαιμό του δαγκωνοντας τον δυνατά. Πιεσε ωσπου εκοψε ενα ολοκληρο κομμάτι. Ο Ντάμιεν κραυγασε και έπεσε προς τα πίσω. Έπιασε έντρομος τον λαιμό του και πριν μιλήσει ένιωσε την παραζάλη ...

Ο Ίαν έφτυσε το νεκρό πλέον δέρμα και γέλασε

"Μαζί μου θα σε πάρω καριολη..." μουρμουρησε και ο Ντάμιεν προσπάθησε να σηκωθεί. Η αιμορραγία δεν σταματούσε. Ο Ίαν βρήκε φλέβα...

Σύρθηκε μέχρι την πόρτα ώσπου έχασε την ισορροπία του και γονάτισε.

"Καταραμένε...." Ψέλλισε και αισθάνθηκε ένα σπρώξιμο. Κάποιος προσπαθούσε να μπει μέσα αλλά από την δύναμη και μόνο κατάλαβε πως ήταν ο μικρός.

Έγειρε στο πλάι αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να πέσει. Ο Μικρός Λιαμ τον είδε μέσα από τη χαραμάδα. Το χρώμα του είχε εξασθενήσει ενώ η πληγή τον σόκαρε. Έβαλε το μικρό του χεράκι στο στόμα και φοβισμένος γύρισε και άρχισε να τρέχει...

30 λεπτά αργότερα

Η μηχανή του αυτοκινήτου έσβησε. Η Εμιλυ βγήκε από μέσα και κουμπωσε το σιγαστηρα μόλις είδε πως το όχημα του Ντάμιεν ήταν ακόμα εκεί. Βγήκε και άνοιξε το πορτ-μπαγκάζ. Κοίταξε το πτώμα του Μαξ και αναστέναξε. Το έκλεισε και χωρίς να κρυφτεί περπάτησε στην είσοδο. Ήταν έτοιμη. Έτοιμη να αντικρίσει τον εχθρό κατάματα, να τον σκοτώσει και να πάρει εκδίκηση. Πότε δεν ήταν όμως έτοιμη για όσα είδε όταν μπήκε μέσα.

Το σκοτάδι που απλώνονταν και η σιωπή την τρόμαξαν. Με αργά βήματα κρατώντας σφιχτά στα χέρια το όπλο περπατούσε έτοιμη για παν ενδεχόμενο ώσπου έφτασε έξω από το δωμάτιο που τον είδε. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Μια λίμνη αίματος ήταν απλωμένη στην εξωτερική πλευρά και έντρομη έσπρωξε την πόρτα. Ένιωσε κάτι βαρύ από πίσω. Προσπάθησε να την ανοίξει σιγανά παρακαλώντας σιωπηλά το Θεό να μην βρίσκεται ο Ίαν από πίσω.

Έσπρωξε και κατάφερε να βάλει το κεφάλι της μέσα.

"Θεέ μου ...." Αποκρίθηκε όταν είδε τον πτώμα του Ντάμιεν και δίχως κανένα σεβασμό για το νεκρό, έβγαλε το κεφάλι της . Έβαλε τα χέρια της στην πόρτα και την ώθησε με όλη της τη δύναμη προς τα μέσα. Το σώμα του Ντάμιεν μετακινήθηκε.

"Ίαν;" Ψέλλισε και τρομαγμένη έτρεξε προς το μέρος του. Έπεσε κάτω και έπιασε το κεφάλι του .

"Ίαν;Ίαν μιλά μου !! Είμαι εδώ γαμωτο !!" Ο σφυγμός του ήταν αδύναμος. Άφησε απαλά το κεφάλι του κάτω και πήγε στον Ντάμιεν. Έψαξε τις τσέπες του αλλά δεν βρήκε κλειδί.

"Γαμωτο !!!" Φώναξε

"Στον ...Στο τοίχο..." Δάκρυα χαράς, δάκρυα προσμονής και αγάπης γέμισαν τα μάτια της όταν άκουσε την φωνή του.

Άρχισε να ψάχνει ώσπου τα άγγιξε. Τα πήρε και πήγε γρήγορα προς το μέρος του

"Ποτέ δεν θα χάσω την πίστη μου σε σένα..." της είπε κι εκείνη έβαλε τα κλάματα

"Ποτέ δεν θα σε απογοητεύσω, ούτε εσένα ούτε εκείνη... Κάποτε σε αγάπησα , κάποτε σε πόνεσα και ακόμα σε πονάω..." Πέταξε μακριά τις αλυσίδες και τον έπιασε. Τον βοήθησε με τα χίλια ζόρια να σηκωθεί.

"Δεν μπορώ να περπατήσω" είπε αδύναμα κι εκείνη πέρασε το χέρι του  γύρω της.

"Μπορείς!" Του απάντησε δυναμικά "Ένα βήμα τη φορά..." δέκα λεπτά τους πήρε για να βγούνε έξω και κάθε λεπτό έμοιαζε ευλογία στα μάτια της .

Τον έβαλε να κάτσει στην μπροστινή θέση και σου σιγά τοποθέτησε τα πόδια του μέσα

"Έχω....Έχω ένα πτώμα εκεί πίσω..." είπε χαμηλά και ο Ίαν αναστέναξε

"Λυπάμαι Εμ ....Λυπάμαι ειλικρινά κορίτσι μου..."

"Μην λυπάσαι. Ίσως δεν είναι γραφτό μου..." Του είπε και έκλεισε την πόρτα.

Πήγε στο πορτ μπαγκαζ και το άνοιξε. Έβγαλε όπως όπως το πτώμα του Μαξ και το έπιασε από τα πόδια. Άρχισε να το σέρνει ως την αποθήκη...

Ίαν POV

Την βλέπω, πονάει... Πονάει και ξέρω πως ακόμα και για τον δικό της πόνο ευθύνομαι εγώ και μόνο εγώ. Αυτή η γυναίκα πάντα είναι δίπλα μας. Πάντα ήταν δίπλα μου... Αισθάνεται διαλυμένη κι ας μην το δείχνει. Τον Μαξ τον αγάπησε...Είμαι σίγουρος πως το πλήγμα που δέχθηκε ήταν ανεπανόρθωτο. Αυτή η πουτανα η ζωή που κάνουμε πρέπει να τελειώσει...

Εξαιτίας πληγωθηκαν και οι δυο ... Και θα συνεχίσουν αν δεν μπει ένα τέλος. Εξαιτίας της τα μωρά μου βρέθηκαν σε κίνδυνο...Τα μωρά μου...Πόσο περίεργο ακούγεται. Μόνο τον χτύπο από την καρδιά τους να ακούσω κι ας πεθάνω.

Παίρνει το μπετόνι με την βενζίνη. Γυρίζει και με κοιτάει. Αναγνωρίζω το βλέμμα της. Πενθεί...Όσο σκληραγωγημενη και να είναι πενθεί... Πότε δεν θα μάθω πως είναι να σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια τον άνθρωπο που αγαπάς. Όταν την γνώρισα ήταν ένα κορίτσι ανέμελο γεμάτο ζωή και τώρα βλέπω την ζωή της να καταστρέφεται...

Παίρνει τον αναπτήρα και τον πετάει..

[...]

Κανείς από τους δύο δεν είπε λέξη κατά την διαδρομή. Κάπου στα μισά ηχούσαν οι σειρήνες από τα πυροσβεστικά αλλά δεν πτοηθηκαν. Η Εμιλυ ήταν όντως συντετριμμένη. Όχι μόνο από το ότι σκότωσε τον Μαξ, πιο πολύ πονούσε όταν τα φώτα από τις λάμπες του δρόμου έπεφταν στο πρόσωπο του και φώτιζαν την απόλυτη κτηνωδία... Ο Ίαν ήταν παραμορφωμένος...

Φοβόταν πως αν τον δει η Καταλινα σε αυτή τη κατάσταση θα καταρρεύσει. Από την άλλη ηταν μια γυναίκα δυνατή. Μια γυναίκα που έζησε την φρίκη και την νίκησε. Μια γυναίκα αξία να σταθεί πλάι του και αξία να πεθάνεις για εκείνη. Αυτό είχε μάθει τη ζωή της η Εμιλυ . Για ανθρώπους σαν την Καταλινα δίνεις τη ζωή σου χωρίς δισταγμό, γιατί; Γιατί πολύ απλά θα έκανε κι εκείνη το ίδιο...

Πάρκαρε έξω από το σπίτι και έσβησε τη μηχανή. Ο Ίαν ανάσαινε βαριά στο διπλανό κάθισμα.

Έβγαλε το κινητό και έστειλε στην Καταλινα μήνυμα.  Έπρεπε να την προετοιμάσει. Έπρεπε να φανεί δυνατή ως ακόμα μια φορά...

"Ειμαι έξω από το σπίτι. Τον εχω μαζί μου Καταλινα...Είναι ζωντανός αλλά δεν είναι καλά σωματικά. Σε θέλω ψύχραιμη. Δυνατή για όσα θα δεις ... Αν είσαι ξύπνια και το διαβάζεις ανοιγοκλείσε το φως στο δωμάτιο σου..."

Η Εμιλυ έστειλε το μήνυμα και δευτερόλεπτα αργότερα είδε το φως να αναβοσβήνει. Αναστέναξε και έπιασε το χέρι του

"Είμαστε σπίτι Ίαν..." Είπε σιγανα και εκείνος γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της ...

"Ποτέ δεν θα ξεχάσω Εμ... Κρατάς στους ώμους σου τέσσερις ψυχές και θα σου είμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου ευγνώμων..." Η Εμιλυ έσβησε βουβά το δάκρυ της και βγήκε έξω.

Πριν καν φτάσει για να τον βγάλει έξω η εξώπορτα του σπιτιού άνοιξε. Η Καταλινα βγήκε έξω και παγωμένη στάθηκε στα σκαλιά

"Ποιος σου είπε εσένα να σηκωθείς γαμωτο;" φώναξε η Εμιλυ και πήγε κοντά της .

"Πώς να περιμένω ξέροντας πως είναι εδώ; Πώς τον βρήκες; Τι έγινε; Μίλα μου Εμιλυ!"

"Σςςςς ηρέμησε. Όλα θα τα μάθεις στην ώρα τους. Είναι ζωντανός και όλα θα πάνε καλά... Περίμενε εδώ σε ικετεύω και πάω να τον φέρω...Μην ξεχνάς...Θέλω ψυχραιμία "

Η Εμιλυ απομακρύνθηκε και τον βοήθησε να βγει έξω από το αυτοκίνητο. Μόλις πλησίασαν την Καταλινα εκείνη έβαλε τα χέρια στο στόμα. Κράτησε το ουρλιαχτό και το έπνιξε.

Η Εμιλυ την κοίταξε. Ο Ίαν με το ζόρι σήκωσε το κεφάλι..

"Ο μπαμπάς..." Αποκρίθηκε και εβηξε "Ο μπαμπάς ήρθε σπίτι...."

Σας φιλώ....