«Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται... ακόμα να το καταλάβεις;»

Με σιγανές κινήσεις ακούμπησε τα χέρια του κάτω και προσπάθησε να σηκωθεί. Ο λαιμός του στο σημείο που ο Νταμιεν εισχώρησε το υγρό πονούσε τρομερά άλλα ο Ίαν έβαλε όση δύναμη είχε και σήκωσε το κεφάλι. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν δυο πόδια που στέκονταν μπροστά του.

«Καλά ξυπνητούρια αδερφέ...» Η φωνή που άκουσε τον τρόμαξε. Ήταν μια φωνή που τα τελευταία χρόνια άκουγε καθημερινά. Μια φωνή που εμπιστευόταν με κλειστά τα μάτια. Πότε του δεν πίστεψε πως ο άνθρωπος που έβαζε μέσα στο σπίτι του θα τον πρόδιδε και το κυριότερο δεν μπορούσε να σκεφτεί ούτε τον λόγο. Η σκέψη πως η Εμιλυ ήταν μέσα σε όλα αυτά πέρασε και έφυγε.

«Δεν θα πεις κάτι;» Ρώτησε ο Μαξ και ο Ίαν γέλασε

«Να εύχεσαι να μην σταθώ πότε στα πόδια μου..» Είπε και ανακάθισε. Ήταν αδύνατο να σηκωθεί.

«Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!» Απάντησε ο Μαξ και ευθύς αμέσως του έδωσε μια δυνατή κλωτσιά στο στομάχι. Ο Ίαν διπλώθηκε.

«Ήρθε η ώρα να πληρώσεις. Να πληρώσεις που έβαλες μια γκόμενα πάνω από το αίμα σου Ίαν. Θα αναρωτιέσαι που κολλάω εγώ... Λοιπόν, είναι μεγάλη ιστορία. Δούλευα για τον Γουες αρκετό καιρό. Με έστειλε στο πλάι του Νταμιεν για να τον προσέχω. Νομίζω παίρνεις μια ιδέα σωστά;» ο Ίαν δεν απάντησε και ο Μαξ τον κλώτσησε ξανά «Σωστά ρε γαμημένε;» Είπε και μόλις τον είδε να φτύνει αίμα απομακρύνθηκε ικανοποιημένος.

«Πίστεψες πως θα έμενες ατιμώρητος; Θα σου λύσω όμως όλες τις απορίες επειδή είμαι καλός άνθρωπος. Εφοδίαζα συχνά την Ντενις με φαγητό και ρούχα. Έχει έναν μικρό γιο ξέρεις. Αποτέλεσμα της δουλειάς της. Όπως καταλαβαίνεις ήταν πουτάνα. Ο αδερφός σου όμως πάντα της είχε αδυναμία. Ακόμα κι αν το παιδί της δεν ήταν δικό του. Όταν με έστειλε στον Νταμιεν όλα τα είχαμε υπό έλεγχο. Ώσπου εσύ κι εκείνη η πόρνη που έχεις για γυναίκα να τα διαλύσετε όλα! Ο Γουες πότε δεν μου φέρθηκε σκάρτα. Μόλις έμαθα τον θάνατο του πρόσφερα μόνος μου τις υπηρεσίες μου στον Νταμιεν. Ο μόνος τρόπος να πλησιάσω ήταν η Εμιλυ... Τα υπόλοιπα τα ξέρεις»

Μιλούσε και το μίσος χυνόταν σαν χείμαρρος από τα χείλη του. Ξάφνου η πόρτα άνοιξε. Ο Νταμιεν μπήκε μέσα και ευχαριστημένος από το θέαμα πήγε στον Ίαν και γονάτισε μπροστά του.

«Βλέπω σου κράτησε καλή παρέα το φιλαράκι σου...» Σχολίασε και πιάνοντας τον Ίαν από το μαλλί σήκωσε το κεφάλι του.

«Αν δεν θέλεις να ανοίξεις τρεις τάφους , πες μου τους κωδικούς από όλες τις τραπεζικές μας θυρίδες...» Ο Ίαν δεν ήταν χαζός. Μια λέξη να έλεγε και ήξερε πως ο Νταμιεν θα σκότωνε χωρίς δισταγμό την Καταλίνα. Σιώπησε...

«Θέλεις να παίξουμε άγρια λοιπόν.. Να σε πληροφορήσω πως σκοπεύω να πάω μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Θα ζήσω μαζί της, για την προστασία της που την παράτησες φυσικά. Θα την καταστρέψω Ίαν...»

Ήταν η στιγμή που η αγάπη του μίλησε. Η στιγμή που ο Νταμιεν πάτησε την ευαίσθητη χορδή του... Ο Ίαν όρμηξε κατά πάνω του και τον χτύπησε στο πρόσωπο. Έβαλε όλη την δύναμη του στο χτύπημα ακόμα κι αν ήξερε πως δεν ήταν αρκετό. Ο Νταμιεν σκούπισε τα χείλη του και τον έσπρωξε. Απομακρύνθηκε και κοίταξε τον Μαξ.

«Πάω να τακτοποιήσω το μικρό. Έπειτα θα κάνω μια επίσκεψη στην αγαπημένη μου νύφη. Φρόντισε να του κρατήσεις καλή παρέα μέχρι να επιστρέψω...» Ο Μαξ γέλασε. Χτύπησε τις παλάμες του πονηρά και πήγε κοντά στον Ίαν. Το μόνο που άκουγε ο Νταμιεν καθώς έφευγε ήταν τα δυνατά χτυπήματα που άφηνε ο Μαξ στον αδερφό του.

Την ίδια ώρα στο νοσοκομείο

«Γιατρέ!» Φώναξε η νοσοκόμα διακόπτοντας τον

Η Εμιλυ μπήκε μπροστά της και έπιασε τον γιατρό από την στολή.

«Δεν πας πουθενά αν δεν μου πεις!!» Είπε επιθετικά

«Μήπως να καλέσω την ασφάλεια;» Ρώτησε η νοσοκόμα και ο γιατρός της έκανε αρνητικό νόημα με το χέρι του

Τράβηξε τα χέρια της Εμιλυ από πάνω του και την κοίταξε

«Αν και δεν είναι συμπεριφορά αυτή για νοσοκομείο...» Ξεκίνησε να λέει ώσπου την είδε να αγριεύει.

«Η Καταλίνα είναι καλά. Τα μωρά της όμως... είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Θα πρέπει να περάσουν 24 ώρες μέχρι να την σταθεροποιήσουμε. Είδα αρκετές ουλές στη μήτρα . Έχει κάνει χειρουργείο έτσι;» Η Εμιλυ σοκαρισμένη έκανε ένα βήμα πίσω «Πρέπει να ξέρω το ιστορικό της δεσποινίς!» Είπε ο γιατρός κι εκείνη τον κοίταξε δακρυσμένη

«Αυτή η γυναίκα γιατρέ...από 8 ετών πέρασε τις πύλες της κόλασης. Κατάφερε να βγει ζωντανή και πάλεψε σκληρά...» Η Εμιλυ πάτησε τα κλάματα και ο γιατρός κατάλαβε αμέσως πως κατά πάσα πιθανότητα είχε βιαστεί αρκετές φορές .

«Είναι δύσκολο άλλα φαίνεται πως ο οργανισμός της παλεύει. Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου ...» Είπε κι εκείνη χωρίς να περιμένει να ακούσει κάτι άλλο κάθισε σε μια από τις καρέκλες.

«ξέρεις ποιος είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος Εμ;»

«Δεν υπάρχει τίποτα που θα πρέπει να φοβάσαι Καταλίνα...»

«Φοβάμαι.. φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να κάνω πότε παιδιά. Δεν ξέρω τι βλέπετε όλοι σας σε αυτό το σώμα, σε αυτό το πρόσωπο άλλα για μένα πάντα θα είναι ένα απλό κουφάρι από κοκάλα. Έχω χάσει την πίστη μου . Έχω χάσει τον εαυτό μου. Εύχομαι να μην ζήσει πότε κανείς αυτά που έζησα... Πονάω Εμ.. Πονάω γιατί ξέρω πως όταν εκείνος θα αποφασίσει να μου δώσει ένα μωρό θα μου το πάρει. Θα με τιμωρήσει επειδή έχασα την πίστη μου... Πως όμως να πιστεύω όταν ... Όταν...Ούτε να το προφέρω πλέον μπορώ γαμώτο!!! ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΑΝ ΠΡΙΝ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΑΠΛΩΣΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥς ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΒΙΑΖΑΝ;»

«Σςςς ηρέμησε κοριτσάκι μου σε παρακαλώ. Όλα περάσαν... όλα τελείωσαν. Έχεις εμάς πλέον...»

Η Εμιλυ κοιτώντας το κενό και χαμένη στις αναμνήσεις άφηνε ένα ένα τα δάκρυα της να πέφτουν... Ξάφνου θυμήθηκε το σημείωμα, Το έβγαλε από την τσέπη της και το κοίταξε. Μέσα στην τρελά της , με γρήγορες κινήσεις άρχισε να ενώνει τα γράμματα ανά δέκα, διπλασίαζε και ένωνε τα κομμάτια ώσπου πλέον είχε μπροστά στα μάτια της έντρομη μια φράση...

«Δεν είχα επιλογή. Κινδυνεύει. Πρόσεχε την. Δεν ξέρω αν θα βγω ζωντανός. Νταμιεν» το γραμμα έπεσε από τα τρεμάμενα χέρια της...

«Μπάσταρδε!!!» Φώναξε και τότε το κινητό της άρχισε να χτυπάει. Το έβγαλε και το κοίταξε. Ήταν ο Μαξ. Μάζεψε το γραμμα και το έβαλε στην τσέπη της.

«Που διάολο είσαι;» Ρώτησε επιθετικά

«Είχα δουλείες με το κλαμπ τι έγινε;»

«Η ΚΑΤΑΛΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΑΜΩΤΟ! ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΙ ΕΛΑ ΕΔΩ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!!» ο Μαξ έκρυψε το γέλιο του

«Στείλε μου σε ποιο είσαι και σε λίγο θα είμαι εκεί»

Εκείνη το έκλεισε .

20 λεπτά αργότερα

ο Μαξ λαχανιασμένος έσπρωξε τις πόρτες και μπήκε μέσα. Μόλις τ είδε έτρεξε αμέσως κατά πάνω της και την αγκάλιασε.

«Τι έγινε μάτια μου; τι συνέβη;» Για κάποιο περίεργο λόγο το ένστικτο της άρχισε να αναλύει πως ο τόνος της φωνής του έμοιαζε περίεργος. Στα τόσα χρόνια ήταν φυσικός ενώ τώρα .. τώρα της έβγαζε ένα συναίσθημα απροσδιόριστο.

«Ο Ίαν...» Μουρμούρησε και εκείνος την απομάκρυνε και την κοίταξε

«Τι έπαθε;»

«Την εγκατέλειψε...» Είπε εκείνη και ο Μαξ σοκαρισμένος γούρλωσε τα μάτια

«Τι λες; Τρελάθηκες;» Την ρώτησε

«Άφησε και γραμμα Μαξ!!!» Μόλις το είπε θυμήθηκε πως πάνω του είχε σημειώσει το κρυφό μήνυμα και δαγκώθηκε. Είχαν αρκετούς κωδικούς μεταξύ τους άλλα αυτό με τα γράμματα ήταν πάντα κάτι αρκετά προσωπικό τους. Από παιδιά το χρησιμοποιούσαν και δεν το ήξερε κανείς. Αν ήθελε ο Ίαν θα άφηνε έναν κοινό κωδικό σκέφτηκε και έβαλε το μυαλό της σε σκοτεινές σκέψεις

«Που είναι;»

«Η Καταλίνα το έκανε χίλια κομμάτια...Με πήρε τηλέφωνο σε χάλια κατάσταση..»

«Θεέ μου! Είναι καλά; θα τα καταφέρει; Τα μ...» Ξάφνου θυμήθηκε πως στα μάτια της , υποτίθεται ότι δεν ξέρει πως η Καταλίνα είναι έγκυος.

«Τα ποια;» Ρώτησε εκείνη και σήκωσε το φρύδι

«Τα μέρη που θα μπορούσε να είναι λέω! Άφησε με να ολοκληρώσω γαμώτο μην με διακόπτεις! Προσπαθώ να βρω απαντήσεις εδώ!» Ξάφνου της γύρισε την πλάτη και άρχισε να κόβει βόλτες. Ήξερε ότι ήταν πανέξυπνη άλλα φυσικά θεωρούσε τον εαυτό του πιο έξυπνο...

«Η Καταλίνα είναι έγκυος Μαξ» Του είπε και σταμάτησε

«ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ;» είπε εμφανώς σοκαρισμένος...

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΕΣ!» διάβαζε τις κινήσεις του αργά και σταθερά , κάτι της προξενούσε φόβο. Φοβο για τον άνθρωπο που έχει δίπλα της. Ίσως όλα ήταν απλά μέσα στο κεφάλι της σκέφτηκε και αναστέναξε.

«Θα κάτσω δίπλα της. Πήγαινε σπίτι και στο μπαρ. Μέχρι να βρω μια λύση...»

«Πάω να βρω τον Νταμιεν. Πρέπει να τον ενημερώσω, είπε πως θα έφευγε αυτές τις μέρες. Με τον Ίαν απών δεν γίνεται να μείνουμε χωρίς κεφάλι» Τα λόγια του ήταν αρκετά. Η Εμιλυ τον πλησίασε και τον αγκάλιασε.

«Να πας αγάπη μου, κάποιος πρέπει να αναλάβει μέχρι να δούμε τι έχει συμβεί...» Είπε με φυσικό τρόπο και τον φίλησε.

Ο Μαξ την αποχαιρέτησε και έφυγε... Αυτό που δεν γνώριζε ο Μαξ ήταν πως μέσα στο κεφάλι της η τρελα, της είχε ήδη χτυπήσει την πόρτα..

Σας φιλω...