"Η απόλυτη καταστροφή ενός άντρα είναι η αίσθηση πως όσα αγαπάει , τα χανει μέσα από τα χέρια του..."

Ο γυρισμός για το σπίτι ήταν τρομακτικός.Μέσα στο κεφάλι του, εικόνες με τα αγέννητα παιδιά του να παίζουν, να μεγαλώνουν,να δακρύζουν , να γελάνε, να υπάρχουν και αυτός να είναι απών από τη ζωή τους τον δυελυαν...

Άρχισε να χτυπάει τις γροθιές του μανιασμένα στο τιμόνι και στο πρώτο θόρυβο της κόρνας , εκανε  το αυτοκινητο στην ακρη και το σταματησε. Εγειρε προς τα πίσω και έκλεισε τα μάτια του ...

"Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό το πράγμα..." Είπε σιγάνα και τα καυτά του δάκρυα άρχισαν να πέφτουν δεξιά και αριστερά από τα μάτια του .

Έσφιξε τα χέρια. Έπιασε το τιμόνι και έβαλε μπρος...

"ΜΗΝ ΕΊΣΑΙ ΔΕΙΛΟΣ ΊΑΝ!!! ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟ ΚΟΥΡΆΓΙΟ ΝΑ ΦΎΓΕΙΣ!!!" άρχισε να ωρύεται και να χτυπιέται σαν το τρελό ώσπου δεν άντεξε άλλο. Έσκυψε το κεφάλι και το ακούμπησε μπροστά.

"Εσείς χωρίς εμένα θα παλεψετε...Εγώ όμως αν πάθετε κάτι θα πεθάνω..."ειπε και πατησε τέρμα τα γκάζια. Λίγα λεπτά αργότερα ήταν έξω από το σπίτι.

Δεν είχε ιδέα αν θα καταφέρει να πει το αντίο...Δεν φοβόταν το θάνατο που τον περίμενε, φοβόταν την απογοήτευση στο βλέμμα της όταν θα έβλεπε το γράμμα...Φοβόταν την αντίδραση της ...Φοβόταν για τη ζωή, τόσο της δικής της οσο και των παιδιών του ...

Ίαν POV

Μια ζυγαριά...μου ζητήθηκε να βάλω την γαμημένη την ζωή μου σε μια ζυγαριά με άλλα τρία βαρυδια από την άλλη πλευρά. Μόνο ένας χαζός θα πίστευε ότι μπορεί να βγει αλώβητος από ένα τέτοιο μακάβριο ζυγισμα. Δεν έμαθα να φοβάμαι στη ζωή μου αλλά τώρα...Τώρα τρέμω σαν το ψάρι, σπαρταραω γιατί η δική μου γυάλα έσπασε. Βλέπω πως το νερό λιγοστεύει. Κάποιος πρέπει να βγει για να μπορέσει να ζήσει η οικογένεια μου και αυτός ο κάποιος είμαι εγώ. Θα κανω το σάλτο που ζητήθηκε. Θα απαρνηθω όλα όσα έχτισα με κόπο και θα πηδήξω έξω από τη γυάλα... το περιβάλλον ξέρω πως δεν είναι κατάλληλο για να επιβιώσω αλλά θα ξέρω πως εκείνοι τουλάχιστον τα κατάφεραν. Θα ξέρω πως θα τους βλεπω πίσω από το σπασμένο γυαλί να αναπνέουν κάτω από το νερό που τους άφησα και θα είμαι ευτυχισμένος...

Το σπίτι μοιάζει με σκοινί. Με πνίγει και μόνο που το κοιτάζω. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να επιβιώσω. Δεν ξέρω τι θέλει αυτός ο γαμημένος που ονομάζεται αδερφός μου αλλά είμαι σίγουρος πως οδευω στο θάνατο.

Πώς διάολο θα την κοιτάξω στα μάτια ξέροντας πως την αφήνω; Ποιος θα μου εγγυηθεί πως θα είναι καλά; Κάτι βαθύ υπάρχει πίσω από όλο αυτό και θα το μάθω. Αν καταφέρω να μείνω ζωντανός, αν καταφέρω να βρω το τρόπο ανάθεμα σε όποιον σταθεί στο διάβα μου.

Βάζω το κλειδί στη πόρτα και μπαίνω μέσα. Σε παρακαλώ θεέ μου...Ακόμα κι αν σε έχω βρίσει, ακόμα κι αν σε έχω αμφισβητήσει , αν υπάρχεις, αν με βλέπεις...Κάνε μου τη χάρη να κοιμάται. Κάνε μου τη χάρη και πρόσεχε τα μωρά μου ...

Αυτή η ησυχία που επικρατεί με εξουθενωνει. Και τι δεν θα έδινα για να γυρνούσα το χρόνο πίσω... Και τι δεν θα έδινα για μια ακόμα ευκαιρία να δω καθαρά. Ξέρω πως ο Ντάμιεν χρησιμοποιεί την Ντενις. Πότε δεν έβαζε δεύτερους στα σχέδια του. Θα τη σκοτώσει πριν το κάνει όμως ελπίζω να πάρω τις πληροφορίες που θέλω.

"Άργησες..." ακούω την φωνή της στα σκοτάδια και παγώνω. Τελικά, δεν ξηγιεσαι ωραία θεέ, δεν έχεις έλεος...Δεν συγχωρείς...

Το φως ανάβει και την βλέπω να με κοιτάζει περιμένοντας από εμένα μια απάντηση που δεν έχω. Αυτή η γυναίκα πάλεψε με το κακο και το φως της το νίκησε. Πάλεψε με εμένα και με κέρδισε... Τώρα την χάνω. Την χάνω και χάνομαι...

"Είσαι καλά; Ίαν; " Νιώθω το αίμα να χάνει ταχύτητα και ζαλίζομαι. Δεν έχω κάτι, ξέρω πως όλο αυτό βγαίνει πάνω στο κορμί μου από την εσωτερική ένταση. Πώς να της μιλήσω όμως; δεν μπορώ... Θα βάλω την ζωή τους σε κίνδυνο.

"ΙΑΝ ΜΊΛΗΣΕ ΜΟΥ ΑΡΧΊΖΩ ΚΑΙ ΤΡΟΜΆΖΩ!"

"Καλά είμαι μάτια μου ... κουρασμένος" βλέπω στα μάτια της μια λάμψη μόλις με ακούει...

Καταλινα POV 

Δεν ήπιε... Δεν είναι μεθυσμένος!!! Ευχαριστώ θεέ μου... Τον περιμένω από το απόγευμα να γυρίσει και ο φόβος να είναι πάλι κομμάτια ήταν μεγάλος ...

"Έλα, πάμε να ξαπλώσουμε " λέει και ...Και θα ορκιζόμουν πως τα μάτια του είναι υγρά.

"Αγάπη μου σίγουρα είσαι καλά;"

"Ναι. Πάμε;" προχώρησε μπροστά.. Κάτι τον απασχολεί αλλά δεν ξέρω τι. Φοβάμαι να του πω ότι έκανα εξετάσεις προχθές.  Δεν θέλω να του δώσω φρούδες ελπίδες. Τον ακολουθώ , κινείται περίεργα θα έλεγα μέσα στο σπίτι. Κάνει μερικές παύσεις και γυρίζει να δει αν τον ακολουθώ.

Φτάνουμε στην κρεβατοκάμαρα. Μπαίνει και γδύνεται αμέσως .

"Μπορούμε χωρίς να πούμε κάτι να ξαπλώσουμε αγκαλιά σε παρακαλώ;" λέει ξαφνικά και ξαπλωνει. Τι έχεις μάτια μου και δεν μου μιλάς; πες μου τι σε βασανίζει, πες το σε μένα  που έμαθα να αντέχω τον πονο. Είναι ειρωνικό. Όλη η χαρά που είχα πριν μετατράπηκε σε θλίψη μέσα σε μια στιγμή.

Γυρίζει στο πλάι. Βγάζω τη ρόμπα και ξαπλώνω δίπλα του.

"Εκεινο το βράδυ, το πρώτο βράδυ που μπήκα σε εκείνη την αποθήκη και σε άγγιξα ... που σου έκανα έρωτα θυμάσαι τι σου είπα;" λέει και με αγκαλιάζει.  Ακουμπάει το κεφάλι του κοντα στο στήθος και το χέρι του το αφήνει πάνω στη κοιλιά μου... Φέρεται περίεργα. Απροσδιόριστα...

"Φυσικά και θυμάμαι..."λέω και του χαϊδεύω τα μαλλιά...

"Πες το ...Θέλω να το ακούσω..."

"Δεν θα σε πονέσω.... Αυτά , ήταν το μοναδικά λόγια που μου είπες πριν μας βρει το ξημέρωμα..."

"Να το θυμάσαι αυτό μάτια μου...Μέχρι αυτή η ανάσα να σταματήσει να κάνει βόλτες στο κορμί μου στο ορκίζομαι πως θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην πονέσεις... "

"Ιαν με τρομάζεις " λέω και ανασηκωνομαι ... μιλάει τόσο περίεργα. Ο Ίαν που ξέρω είναι ευθύς. Είναι ντόμπρος.  Ξέρω πως μ' αγαπάει αλλά σπάνια εκφράζεται έτσι ...

"Σσςςς χάιδεψε μου τα μαλλιά.... Ηρεμώ " μου είπε και τύλιξε ακόμα πιο πολύ το χέρι γύρω μου . Χαμήλωσε λίγο ακόμα το κεφάλι και  το ακούμπησε ολόκληρο στη κοιλιά μου

Κάτι εχει συμβεί... Είμαι σίγουρη . Αύριο θα μάθω, σήμερα τον αφήνω να ηρεμήσει όπως μου ζήτησε... Ούτε πρόλαβα να του πω γαμωτο για τις εξετάσεις κι αν κρίνω από την αναπνοή του αποκοιμήθηκε...

5  ώρες αργότερα

Κοιμάται  ... Η Μικρή μου πριγκίπισσα αποκοιμήθηκε και εγώ ο μαλακας ετοιμάζομαι να φύγω. Από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου δεν υπάρχω...

Δεν ξέρω πως με πήρε ο ύπνος, το μόνο που θυμάμαι μόνο είναι ο χτύπος της καρδιάς της. Ήταν τόσο έντονος ακόμα κι αν ξαπλωνα στην κοιλιά της ... Αυτή η κοιλιά που σε λίγο θ φουσκώσει κι εγώ δεν θα είμαι εδώ για να τη δω, δεν θα είμαι εδώ για να την αγγίξω...

Έχω ήδη γράψει το σημείωμα αλλά τρέμω να το αφήσω στο μαξιλάρι... Πριν την γνωρίσω δεν ήξερα τι θα πει δάκρυ. Δεν ήξερα τι σημαίνει πόνος... Μέσα από τον δικό της μου έμαθε πως η ζωή δεν είναι ρόδινη... Μέ την αγάπη της μου έμαθε να σέβομαι και να εκτιμαω...Μου έμαθε και εμένα να αγαπάω...

Πλησιάζω και αφήνω ένα φιλί στην γυμνή της κοιλίτσα ...

"Να προσέχετε τη μαμά...Ο μπαμπάς θα κάνει τα πάντα για γυρίσει " ψιθυρίζω και συνθλιβω τον λυγμό πριν βγει ... Την σκεπαζω απαλά και πονάω. Πότε δεν φαντάστηκα πως θα την αποχωριστώ,πόσο μάλλον ξέροντας πως μέσα στα σπλάχνα της μεγαλώνουν τα μωρά μου ...

Αφήνω το καταραμένο σημείωμα στο μαξιλάρι και πηγαίνω προς τη πόρτα .

"Μέχρι την τελευταία μου ανάσα Καταλινα.... Μέχρι την τελευταία μου ανάσα θα σ'αγαπώ...Μην κλάψεις, μην χαθείς, γίνε βράχος μάτια μου. Γίνε λιοντάρι και προστάτεψε τα παιδιά μας. Θα κάνω τα πάντα να γυρίσω..." Δεν μπορώ... Νιώθω ήδη τα δάκρυα να πέφτουν...

Βγαίνω και κλείνω τη πόρτα πίσω μου .

"Και τώρα πουστη είμαστε εγώ και εσύ!" Σφίγγω  τις γροθιές μου φεύγω χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω....

Σας φιλώ...