"Κι όμως...Η αληθινή φιλιά υπάρχει και είναι τρομακτική..."

30 λεπτά νωρίτερα

Έφτιαξε έναν καφέ και κάθισε στη κουζίνα. Ο Μαξ όταν εκείνη πήγε σπίτι ήταν ήδη στο μπάνιο. Δεν ήθελε να τον διακόψει. Έβαλε μερικά ρούχα σε μια τσάντα και τον περίμενε υπομονετικά στη κουζίνα. Θα έπαιζε με τα δικά της χαρτιά για να μην βάλει σε κίνδυνο τον Ίαν. Εκτός αυτού ήθελε να σιγουρευτεί πριν κάνει την επόμενη κίνηση της.

Είχαν περάσει 5 λεπτά όταν άκουσε το νερό να κλείνει. Για να πάει στην κρεβατοκάμαρα θα περνούσε από την μεγάλη σαλονοκουζινα. Αδιαμφισβήτητα θα ερχόταν αντιμέτωπη μαζί του.  Φόρεσε τον πιο φυσικό της εαυτό και μόλις ο Μαξ βγήκε από το μπάνιο του χαμογέλασε.

"Σε περίμενα νωρίτερα αλλά είδα πως άργησες και μπήκα για ένα μπάνιο μάτια μου... Πώς είναι Η Καταλινα ;"

"Σταθερή. Περασε Μεγάλο σοκ και τίποτα δεν είναι σίγουρο Μαξ... Τωρα θα παω παλι στο νοσοκομειο , ηρθα να πάρω λιγα ρούχα ...Έχω τρελαθεί! Πότε δεν πίστευα πως ο Ίαν θα κάνει κάτι τέτοιο..."

Ο Μαξ αναστέναξε και κάθισε στην καρέκλα δίπλα της .

"Ούτε εγώ το περίμενα ποτέ... Έβλεπα γαμωτο ! Έβλεπα πως τον περιτρυγυριζε εκείνη η γυναίκα αλλά δεν έδινα σημασία... Σίγουρα έφυγε μαζί της ..." Η Εμιλυ έπιασε φλέβα... Του είπε για το γράμμα αλλά ανέφερε πως απλά την εγκαταλείψε. Ο Μαξ άρχισε να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο απ την στιγμή που είχαν στα χέρια τον Ίαν χωρίς να το καταλαβαίνει.

"Είναι λυπηρό...Τι είχε δηλαδή να του προσφέρει εκείνη δεν καταλαβαίνω...Αν προλάβαινε η Καταλινα να του πει πως είναι έγκυος σίγουρα δεν θα την άφηνε..."

"Ίσως, και πάλι όμως το έκανε. Επέλεξε να φτιάξει μια άλλη οικογένεια Εμιλυ κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό..." Όσο και να ήθελε να βγάλει το όπλο της και να του τινάξει τα μυαλά στον αέρα σηκώθηκε και κάθισε στα πόδια του .

"Μου έλειψες...Αυτές τις μέρες σε έχω χάσει και τώρα με όλα αυτά ένας Θεός ξέρει πότε θα βρούμε χρόνο..."

"Θα βρούμε μωρό μου...Το βράδυ θα είμαι σπίτι. Μίλησα και με τον Ντάμιεν. Αποφάσισε να μείνει...Μέχρι να βρεθεί μια άκρη. Δεν έχει πρόσβαση στα οικονομικά της οικογένειας και δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα. Όταν του μίλησα είπε πως φοβόταν ότι ο Ίαν θα κάνει κάποια τρέλα. Πώς θα τραβήξει τα λεφτά για να τα φάει με την ερωμένη του... Όπως βλέπεις έχουμε πολλά να αντιμετωπίσουμε...Ξέρω πως η Καταλινα είναι  άσχημα αλλά ελπίζω να συνέλθει γρήγορα. Ίσως εκείνη ξέρει..."

"Αμφιβάλλω...Πότε δεν ανακετευτηκε με αυτά Μαξ . Ειλικρινά σου μιλάω αν τον βρω θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!!"

"Σςςς ηρέμησε. Κάνουμε κι εμείς τα πάντα για να τον εντοπίσουμε...Μπορεί να επέλεξε να φύγει, αλλά δεν έχει δικαίωμα να κάνει τρελές εις βάρος της οικογένειας του..."

"Εχεις δίκιο. Απλά ήταν τόσο ξαφνικό..."

"Εγώ του είχα πει αρκετές φορές να κάνει πέρα την Ντενις ..."

"Ντενις ;" τον ρώτησε περίεργα

"Εμ ,εκείνη την κοκκινομάλλα. Υποθέτω θα έφυγε μαζί της ..."

Η Εμιλυ αναστέναξε.

"Λοιπόν πάω στο νοσοκομείο. Εσύ τι θα κάνεις;"

"Θα πάω λίγο από το μπαρ και έπειτα θα έρθω σπίτι. Θα σε περιμένω το βράδυ.."

"Δεν ξέρω αν γυρίσω...Λέω να μείνω μαζί της σήμερα"

"Όπως θέλεις. Εγώ είμαι πτώμα και αύριο έχω δουλειές από το πρωί...Οπότε θα πέσω για ύπνο" Η Εμιλυ σηκώθηκε και τον φίλησε

"Θα πάω πρώτα από το σπίτι της να πάρω και τα δικά της ρούχα..."

"Την καημένη...Πάνε αγάπη μου "

Η Εμιλυ τον αποχαιρέτησε και βγήκε φουρτουνιασμενη από το σπίτι. Ήταν πλέον σίγουρη πως ήταν μπλεγμένος. Δεν έπρεπε να αφήσει τον θυμό της όμως να την καταβάλλει. Έπρεπε να δράσει προσεκτικά και να βρει τρόπο να τον ακολουθήσει.

Βγήκε και μπήκε στο αυτοκίνητο με μοναδικό προορισμό το νοσοκομείο. Δεν θα πήγαινε σπίτι της ούτε θα καθυστερούσε λεπτό παραπάνω...

Παρόν

Η Εμιλυ έφτασε έξω από την πόρτα και άκουσε ομιλία. Παραξενεμενη έπιασε αμέσως το χερούλι και την άνοιξε. Ο Ντάμιεν βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι της με την πλάτη γυρισμένη. Στον ήχο της πόρτας γύρισε τρομοκρατημένος

"Τι δουλεια έχεις εδώ;" Είπε εχθρικά η Εμιλυ και κοίταξε στα κλεφτά τα μηχανήματα. Όλα δούλευαν κανονικά. Πλησίασε και τον απομάκρυνε από δίπλα της. Η Καταλινα ακόμα κοιμόταν...

"Είσαι σοβαρή; Δεν μπορώ να επισκεφθώ την νύφη μου ; "

"Δεν είναι ώρα επισκεπτηριου. Πώς μπήκες μέσα;" Απάντησε και τσέκαρε τα σωληνακια στα χέρια της. Ανακουφισμένη που δεν πρόλαβε να της προκαλέσει κάποια ζημιά γύρισε προς το μέρος του .

"Αυτό είναι το θέμα; Η που μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι εχθρός; Είμαστε μαζί σε αυτό Εμιλυ. Ο Μαξ με πληροφόρησε για τα πάντα. Δέχθηκα ήδη να αναλάβω μέχρι να τον βρούμε η τουλάχιστον μέχρι να επικοινωνήσει μαζί μας. Ήρθα απλά να δω πως τα πάει...Κι αυτή και τα ανίψια μου ..."

Ο Ντάμιεν μόλις έκανε το πιο μεγάλο λάθος της ζωής του... Αναφέρθηκε στην εγκυμοσύνη της μιλώντας για ανίψια...Πράγμα που την τρόμαξε. Στον Μαξ είχε αναφέρει για εγκυμοσύνη. Δεν είπε ποτέ όμως πως περιμένει δίδυμα...Το παζλ άρχισε να δένει... Αναρωτήθηκε πόσο καιρό μπορεί να σχεδίαζαν να απομακρύνουν τον Ίαν...Πόσες πληροφορίες ήξεραν και προς στιγμήν αναστατωθηκε . Κι αν ο Ίαν δεν ζούσε; Σκέφτηκε αλλά έβγαλε από το μυαλό της αυτή τη θεωρία...

"Εχεις δίκιο. Απλά έχω γίνει παρανοϊκή με όσα συμβαίνουν... Πάμε έξω για να μην ξυπνήσει;"

"Βέβαια..." της είπε και βγήκε πρώτος.  Ο πιο μεγάλος της φόβος ήταν πως δεν είχε κανένα να αφήσει πλάι της έτσι ώστε να μπορέσει να κάνει την έρευνα της . Με τον Ντάμιεν τόσο κοντά ήξερε πως η Καταλινα βρισκόταν σε κίνδυνο...

"Λοιπόν; τι θα κάνεις Τώρα;" τον ρώτησε και ο Ντάμιεν ανασηκωσε τους ώμους.

"Σκέφτομαι να μείνω μαζί της. Θα χρειαστεί κάποιον στο σπίτι για να την προσέχει. Δεν μπορείς να βρίσκεσαι συνεχώς μαζί της Εμ ... Απ την άλλη κάπου πρέπει να μείνω όσο προσπαθώ να βγάλω μια άκρη"

"Δεν έχω θέμα να μείνω μαζί της ..."

"Είσαι σοβαρή; έχεις την ζωή σου . Επιμένω πως το καλύτερο είναι να τους προσέχω εγώ"

"Εντάξει. Ούτος ή άλλος θα μείνει μέσα μια εβδομάδα. Που ξες , ίσως βάλει μυαλό και επιστρέψει..."

"Ίσως..."σχόλιασε χαμηλόφωνα "Θα ήθελα να μείνω αλλά πρέπει να πάω από το κλαμπ. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αλλιώς θα έχουμε θέματα. Θα έρθω αύριο αν τα καταφέρω..."

"Πήγαινε κι εγώ σε διαβεβαιώ πως δεν θα φύγω στιγμή από το πλάι της!" Είπε με ελαφρώς πιο έντονο ύφος.

"Τα λέμε Εμ ..." απάντησε ο Ντάμιεν και έφυγε...

Η Εμιλυ μόλις τον είδε να μπαίνει στο ασανσέρ έτρεξε στο δωμάτιο της. Έλεγξε προσεκτικά τα πάντα και ήρεμη πλέον κάθισε στην καρέκλα  δίπλα της. Χάθηκε μέσα στις οθόνες...άπλωσε το χέρι της και δυνάμωσε λίγο παραπάνω την ένταση στην τέρμα αριστερά οθόνη...

Οι χτύποι από τις καρδιές των μωρών έφεραν δάκρυα. Έφεραν οργή. Έφεραν πείσμα και πυγμή.

"Σας υπόσχομαι να φέρω πίσω τον πατέρα σας ..." μουρμουρησε και έγειρε το κεφάλι της μπροστά. Το ακούμπησε δίπλα από την Καταλινα και εξαντλημένη  έκλεισε τα μάτια...

Σας φιλώ...