"Ο χρόνος γυρίσει πίσω,αναβιωνω τι παρελθόν και καίγομαι στην φωτιά του. Ο βράχος έσπασε, το στήριγμα χάθηκε...Δεν έμεινε τίποτα πια ..."

Αισθάνομαι τις βελόνες που είναι περασμένες στις φλέβες μου. Νιώθω το μούδιασμα αλλά δεν θέλω να ξυπνήσω. Δεν θέλω να υπάρχω. Δεν θέλω να ζω... Μπορεί κάποιος να με θεωρεί εγωίστρια. Να με θεωρεί κακια   και ανάξια μάνα...Πώς όμως να αναπνέω ξέροντας πως ο άνθρωπος που πίστεψε σε μένα χάθηκε; Ειρωνικό; Ο Ίαν συνέχεια μου έλεγε πως τον άλλαξα επειδή πίστεψα σε αυτόν. Επειδή πίστεψα στα θαύματα... Κι όμως, να που τώρα βρίσκομαι στην άκρη του γκρεμού...Πίσω μου βλέπω 4 μικρά χεράκια, μπροστά βλέπω το θάνατο... Ποιος μπορεί να μου πει τι είναι λάθος και τι σωστό;

Σηκώνω το χέρι και αγγίζω τα σωληνακια. Πιάνω στα χέρια την ζωή τους και το ξέρω πολύ καλά...Πώς να φέρω στη ζωή δύο ψυχές όταν η δική μου έχει καταστραφεί; Πώς να μεγαλώσω μόνη σε έναν τέτοιο άθλιο κόσμο τα παιδιά μου ; Τρέμω στην ιδέα...

"Και τώρα μαλακισμενο θα σου μάθω να φέρεσαι...θα σε κάνω γυναικα "

Πότε δεν θα ξεχάσω τα λόγια του Στράους όταν αποφάσισε πως πλέον ήμουν αρκετά μεγάλη...Όταν αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να γίνω και να νιώσω σαν γυναίκα...Όταν αποφάσισε να μου κλέψει την αθωότητα και να βιάσει την ψυχή μου με τον πιο άσχημο τρόπο. Από εκείνη την ημέρα όλα άλλαξαν. Η Καταλινα Μίλερ πέθανε εν μια νυκτί.

Δεν θα κατονομάσω τον εαυτό μου σαν σκουπίδι ακόμα κι αν έγινα...Δεν θα κλάψω για εκείνα τα χρόνια γιατί αυτό δεν θα αλλάξει το παρελθόν...Πάλεψα, πάλεψα πολύ για να αποβαλλω από μέσα μου το δηλητήριο. Για να σκοτώσω το σαράκι που έφυγε την ψυχή μου αλλά τελικά...Τελικά Δεν μου άξιζε να ζήσω...

Τα μάτια του ...Αυτά τα γαμημένα του μάτια , ακόμα και μέσα στην βροχή εγδαραν ακόμα περισσότερο την καρδιά μου. Την γέμισαν πληγές, πληγές που αγάπησα... Ο Ίαν ήρθε και δεν έφυγε, ήρθε και έμεινε...
Μέχρι χθες...

Οι λέξεις από εκείνο το σημείωμα φέρνουν αναγούλα. Φέρνουν θλίψη και θάνατο...

Πώς μπόρεσε; Γιατί;

Σφίγγω τα σωληνακια ...Ίσως το ταξίδι μου να μην φτάσει ποτέ στον προορισμό αλλά τουλάχιστον μέσα από τη διαδρομή , για όσο αυτή κράτησε γνώρισα την αγάπη...

Συγνωμη αγγελούδια μου ...Αλλά η μαμα δεν αντέχει άλλο πόνο. Η μαμα...Η μαμά κουράστηκε να παλεύει. Ίσως βρεθούμε στην άλλη πλευρά. Ίσως εκεί μας δοθεί η ευκαιρία της ευτυχίας...

Κλαίει η ψυχή μου και τα δάκρυα της είναι στεγνά. Δεν θέλω να σας στερησω την ζωή. Δεν είμαι αξία να το κάνω αλλά δεν αντέχω... Ξέρω πως δεν θα καταφέρω να βγω από αυτό εδώ το μέρος μαζί με σας. Ξέρω πως το κορμί μου θα σας διώξει...

[...]

"ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ!!!"Ούρλιαξε η Εμιλυ που μόλις άνοιξε την πόρτα την είδε με τα σωληνακια στο χέρι. Έτρεξε κοντά της και έπιασε το χέρι της. Έσκυψε και την αγκαλιάσε

"Όχι κορίτσακι μου ...Όχι...Άφησε τα παιδιά σου να ζήσουν και ο Ίαν θα γυρίσει..." Η Καταλινα ξέσπασε σε λυγμούς και η Εμιλυ χαϊδεύοντας τα μαλλιά της προσπάθησε να την ηρεμήσει.

"Πονάω..."

"Υπομονή και ο πόνος θα περάσει...Μόλις μάθεις όσα έχω να σου πω θα δεις πως ο πόνος θα γίνει δύναμη και η δύναμη θα φέρει ζωή στα σπλάχνα σου ..."

Η Εμιλυ σκούπισε τα μάτια της και έβγαλε από την τσέπη της το σημείωμα...

"Πριν πεις κάτι κοίταξε το ..."

Η Καταλινα έβγαλε μια ανάσα βαθειά μέσα από το στήθος και δακρυσμένη το έπιασε και το ξετυλίξε...

"Τι είναι αυτά;" Ρώτησε χωρίς να έχει ιδέα για τους κύκλους από το στυλό

"Αυτά χαρά μου,είναι η απόδειξη πως ο Ίαν έχει πρόβλημα...Πώς του έχουν στήσει παγίδα και πως το γράμμα είναι ψεύτικο...Μου άφησε κωδικό μήνυμα Καταλινα ..."

Η Καταλινα μόλις την άκουσε πάτησε τα κλάματα. Οι δυνατές της κραυγές τρόμαξαν τις νοσοκόμες και η Εμιλυ σηκώθηκε έντρομη από το κρεβάτι. Άρχισε να πατάει ανεξέλεγκτα το κουμπί που καλούσε το γιατρό και σε δύο λεπτά η πόρτα άνοιξε. 5 άνθρωποι εφοδιασμένοι με κάθε είδους μηχάνημα μπήκαν μέσα...

"ΠΕΡΑΣΤΕ ΈΞΩ ΓΡΉΓΟΡΑ!!!" Αποκρίθηκε ο Γιατρός. Η Εμιλυ έριξε μια ματιά στην Καταλινα η οποία χτυπιοταν στο κρεβάτι ουρλιάζοντας το όνομα του Ιαν ...

Μια ημέρα αργότερα...

"Μίλα ρε γαμημενε !!!" Είπε ο Μαξ και τον κλώτσησε στο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που είχε αλλάξει πλέον όψη. Ένα πρόσωπο διαλυμένο από τα πολλά χτυπήματα και τις γροθιές...Καθισμένος πλέον σε μια καρέκλα, με αλυσίδες γύρω του έμοιαζε με λιοντάρι...

Ο Ίαν άνοιξε απαλά τα χείλη του. Το αίμα βγήκε κατακόκκινο από μέσα αλλά αντί να δείξει κάποιο σημάδι αδυναμίας , γέλασε και σήκωσε το κεφάλι. Μπορεί τα μάτια του να ήταν κλειστά αλλά ήξερε πως ο Μαξ έβλεπε.

"Μόνο αυτό μπορείς;" Ψέλλισε αδύναμα και ο Μαξ έσφιξε τις γροθιές του ...

Την ίδια ώρα στο νοσοκομείο

"Πώς είναι;" Ρώτησε η Εμιλυ τον γιατρό

"Είμαστε τυχεροί...Δεν περίμενα ποτέ πως μετά από τέτοια κρίση τα έμβρυα θα επιβίωναν... Θα παραμείνει όμως μέσα για μια εβδομάδα...Θέλει ειδική μεταχείριση και τα φάρμακα που πρέπει να παίρνει έχουν αυστηρές ώρες"

"Καταλαβαίνω γιατρέ. Μπορώ να φύγω και να έρθω ξανά; Ξέρετε δεν έχει κανένα δικό της και θα ήθελα κάποιον να την προσέχει. Πρέπει να πάρω τα ρούχα μου και θα γυρίσω "

"Μην σε απασχολει αυτό. Το δωμάτιο της είναι ούτος ή άλλος στην κόκκινη γραμμή. Θα ελέγχεται συνεχώς... Εκτός αυτού την έχουμε σε καταστολή. Δεν θα ξυπνήσει για τις επόμενες ώρες..."

"Ευχαριστώ πολύ...Δεν θα αργήσω πάραυτα "

Η Εμιλυ έφυγε λυπημένη...Ο Μαξ δεν μπήκε καν στο κόπο να επικοινωνήσει μαζί της και δεν είχε ιδέα για τίποτα. Ο Ντάμιεν σίγουρα είχε σχέση με την εξαφάνιση του Ιαν αλλά η ίδια έπρεπε να δράσει αρκετά προσεκτικά. Δεν ήξερε τι θέλει ούτε τους λόγους αν και υποψιάζοταν το γιατί...

Από την άλλη ηταν άκρως μπερδεμένη με τον Μαξ. Δεν καταλάβαινε τον ρόλο του σε όλο αυτό... Όλα όμως θα τελείωναν ... το σχέδιο της θα έπαιρνε μορφή το ίδιο κι όλας βράδυ...

Δύο ώρες αργότερα

Ο ήλιος άρχισε να δύει... Άνοιξε τις πόρτες και πήγε προς το ασανσέρ. Ο Ίαν ήταν λιποθυμος και άχρηστος. Σκέφτηκε να περάσει στον επόμενο στόχο...Να του δώσει λίγο υλικό έτσι ώστε να μιλήσει. Ο Μαξ είχε ήδη φύγει για να συναντήσει την Εμιλυ. Δεν έπρεπε να υποψιαστεί τίποτα και από την μεριά του ο Μαξ έκανε κινήσεις  που θα οδηγούσαν στην καταστροφή. Με προτροπή του Ντάμιεν γύρισε σπίτι τους...

Ξέροντας πως το πεδίο είναι ελεύθερο πάτησε το κουμπί και ανέβηκε στον όροφο...

Κοιταξε στο γράφειο της υποδοχής και δεν είδε κανένα. Με γρήγορες κινήσεις μπήκε από την μέσα πλευρά και έγραψε το όνομα της.

"Μπινγκο!" Αποκρίθηκε και πήγε στο διάδρομο...

Έφτασε απ έξω και έπιασε το χερούλι...

"Ήρθε η ώρα σου Καταλινα ...." Μονολόγησε και άνοιξε την πόρτα...

Σας φιλώ...