"Εσύ μπορεί να γυρνάς και το άλλο σου μάγουλο στη ζωή που σε χαστουκιζει ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα βαρεθεί όμως μάντεψε... Δεν το βαριέται ποτέ...."

Ενιωσε κάτι κρύο πάνω στο πρόσωπό της και ξύπνησε αμέσως. Προσπάθησε να ανοίξει τα βλέφαρά της όμως δεν τα κατάφερε... Το πρήξιμο που προκλήθηκε γύρω από το μάτι της ήταν αρκετά μεγάλο, κοιτάζοντας θολά με το ένα μόνο της μάτι κατάφερε να δει τη φιγούρα της μικρής να την κοιτάζει θλιμμένα.

" μη σηκώνεσαι, είσαι αρκετά χάλια μίλησα με την griselda και μου είπε σήμερα να κάτσεις στο κρεβάτι" της είπε και τοποθέτησε ξανά την κρύα κομπρέσα επάνω στο μάτι της.

" πρέπει να φύγουμε από δω μέσα το συντομότερο δυνατόν, δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα αντέξω..." ψιθύρισε και έκλεισε και το άλλο της μάτι.

" το σπίτι είναι φρούριο χειρότερο και από την έπαυλη πώς θα μπορέσουμε να φύγουμε από δω?" την ρώτησε παραξενενη και η Catalina  άπλωσε το χέρι της πάνω στο δικό της.

" θα την βρω εγώ την άκρη, εσύ κοίτα να κρατάς χαμηλούς τόνους στη δουλειά σου και να μη σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο" της απάντησε και γύρισε όσο κι αν πονούσε το κορμί της από την άλλη πλευρά.

" Catalina ? Πρέπει να σου πω κάτι.." είπε σιγανά

" πες μου" απάντησε χωρίς να γυρίσει όμως την πλάτη της αν και μέσα της ήξερε ακριβώς τι ήθελε να της πει ...

" ξέρεις εγώ... Να... Χθες ο κύριος Ήρθε και με βρήκε..." ξεκίνησε να πει αλλά εκείνη τη σταμάτησε

" δεν χρειάζεται να μου πεις κάτι παραπάνω νομίζω χθες κατάλαβα αρκετά καλά τι έχει γίνει... Εξάλλου Αργά ή γρήγορα κάποια στιγμή θα μάθαινε για την κατάσταση που επικρατούσε στην έπαυλη... Μη στεναχωριέσαι όσο μπορώ και αναπνέω δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειραξει..." η μικρή στα λόγια της έβαλε τα κλάματα νιώθοντας τις τύψεις να τρώνε την ψυχή της... Δεν ήθελε κατά βάθος να του πει τίποτα από όσα είπε όμως ήξερε ότι αν δεν μιλούσε το ξύλο θα ήταν η επόμενη κίνησή του.

" πήγαινε στο δωμάτιό σου θέλω να μείνω λίγο μόνη μου..." πρόσταξε με ήπιο τόνο  και η μικρή σηκώθηκε από το κρεβάτι αφήνοντας της ένα φιλί στο μάγουλο.

" θα σου φέρω μετά φαγητό... Ξεκουράσου τώρα" έφυγε και έκλεισε την πόρτα πίσω της αφήνοντας μία γυναίκα να παλεύει με τα συντρίμμια της ζωής της. Αφήνοντας ένα χαμένο παιδί να ψάχνει μάταια το δρόμο για να γυρίσει έστω και λίγο πίσω το χρόνο αναζητώντας την αγάπη...

Τράβηξε επάνω της ακόμα πιο πολύ το σεντόνι κρύβοντας  τη γύμνια της. Δεν ντρεπόταν για τον εαυτό της, ντρεπόταν όμως για ολόκληρο το ανθρώπινο είδος.

Ακουσε βήματα ξανά έξω από την πόρτα της και όταν πλέον εκείνα σταμάτησαν σταμάτησε και η καρδιά της. Με το σκισμένο ύφασμα ακόμα στα χέρια της άκουσε την πόρτα να ανοίγει...

Δίχως να γυρίσει ένιωσε μία παρουσία πίσω της ενώ αμέσως μετά ένα απαλό χάδι κατέληξε στα μαλλιά της. Πόσα χρόνια έχει κάποιος να της χαϊδέψει τα μαλλιά...

" συγχώρεσε τον κορίτσι μου..." άκουσε τη φωνή της Grizeldas ... Αυτή η γριά γυναίκα ήταν τόσο περίεργη... Χθες με το ζόρι της μιλούσε και σήμερα στεκόταν από πάνω της ζητώντας της να συγχωρέσει το ασυγχώρητο...

Πέρασε τα δάχτυλά της πάνω από το μέτωπο της καταλήγοντας στη μεγάλη μαύρη μελανιά...

" δεν έμαθε να σέβεται... Δεν έμαθε να εκτιμάει... Σε άκουσα χθες ,ήξερα όμως ότι αν ανοίξω αυτή την πόρτα το  μόνο που θα προκαλούσα θα ήταν ο θάνατος... Μπορεί να μην είμαι μάνα τους αλλά αυτά τα τρία αγόρια τα μεγάλωσα μέσα στα χέρια μου... Ηξερα από την πρώτη στιγμή που πάτησες το πόδι σου εδώ μέσα ότι κάτι στο βλέμμα του δεν ήταν σωστό ποτέ όμως δεν περίμενα να φτάσει σε αυτό το σημείο. Αν το μάθαινε ο μεγάλος κύριος..." είπε και η Catalina  την διέκοψε απότομα

" σταμάτα να μιλάς! Σταμάτα να τους δικαιολογείς... Δεν με ενδιαφέρει κανένας παρά μόνο η μικρή. Αν έστω νοιάζεσαι για λίγο φρόντισε να είναι εκείνη καλά και άσε με εμένα..." ακούγοντας την η γριά μάζεψε το χέρι της και απομακρύνθηκε από εκείνη.

" ίσως τώρα δεν μπορείς να το καταλάβεις αλλά από τη στιγμή που μπήκες εδώ μέσα και εσύ και αυτό το αναθεματισμένο παιδί πολλά έχουν αλλάξει..." για ακόμα μία φορά όμως εκείνη τη διέκοψε

" πρόσεχε πως μιλάς για εκείνη..." είπε και γύρισε προσπαθώντας να σηκωθεί.

" άκουσέ με καλά, έχω μάθει να διαβάζω τους ανθρώπους... Πρόσεχε που δίνεις τη ζωή σου κόρη μου..." είπε μονάχα και έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Η Catalina όμως δεν επηρεάστηκε από τα λόγια της, τι  θα μπορούσε να ξέρει άραγε μία γριά γυναίκα για την ψυχοσύνθεση ενός μωρού παιδιού... Τι θα μπορούσε να ξέρει από τον τρόπο που καταρρακώνεται μία ψυχή όταν κάποιος την αντιμετωπίζει σαν εμπόρευμα...

Κατέβασε τα πόδια της από το κρεβάτι και κοιτάξει για λίγο έξω από το παράθυρο τον καταγάλανο ουρανό...

" θα τα καταφέρω, εγώ θα μας βγάλω από δω μέσα..." ψέλλισε και σαν το φοίνικα αφησε εκείνη τη μικρή φλόγα που έκαιγε μέσα της, να γίνει ολόκληρη φωτιά και να την κάψει... Με όπλο της την ελπίδα ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της και κρατώντας γερά στα χέρια της το σίδερο του κρεβατιού σηκώθηκε στα πόδια της.

Η Αυτογνωσία της ήταν τρομερή... Ηξερε πως ήταν αρκετά χάλια όμως δεν το έβαλε κάτω. Προχώρησε προς το παράθυρο και το άνοιξε αφήνοντας τον καθαρό αέρα να εισχωρήσει στο χώρο. Αφησε τα πνευμόνια της να γεμίσουν από οξυγόνο και κοίταξε τον μεγάλο πολύχρωμο κήπο που υπήρχε κάτω.

Τα πόδια της άρχισαν να τρέμουν, το κορμί της την πρόδωσε και αδυνατώντας να σταθεί για περισσότερη ώρα όρθια έκανε μεταβολή και ξάπλωσε ξανά στο κρεβάτι.

Δεν ήταν χαζή, γνώριζε πολύ καλά πως από τη στιγμή που εκείνος την βίασε μία φορά ξεκινούσε ένας φαύλος κύκλος χωρίς σταματημό.

Τύλιξε ξανά το σεντόνι πάνω της και προσπάθησε να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο κορμί της πριν εκείνος έρθει ξανά...

{.........}

Σαν το διάολο πηγαινοερχόταν στο άδειο δωμάτιο... Κάτω πεταμένα υπήρχαν μπουκάλια από αλκοόλ , τα κλωτσούσε χωρίς να τον ενδιαφέρει και ανάβοντας ένα τσιγάρο ανοιξε τις μεγάλες μπαλκονόπορτες που οδηγούσαν στη βεράντα του σπιτιού...

" αφεντικό είσαι καλά?" τόλμησε να ρωτήσει ένας από τους φρουρούς που υπήρχαν στο κτίριο και ο Ίαν τον άγριοκοίταξε...

" δουλειά σου είναι να κρατάς αυτό το γαμημενο όπλο και να μην κάνεις πολλές ερωτήσεις αν θέλεις να κρατήσεις το κεφάλι σου στη θέση του" είπε κοφτά και ο φρουρός αλλάζοντας 1000 χρώματα επεστρέψε στην αρχική του θέση.

Ποιος θα τολμούσε άλλωστε να τα βάλει μαζί του ειδικά όταν ήξερε ότι ήταν πιωμένος...

Ο Ιαν αδυνατούσε να καταλάβει τι του συνέβαινε... Είχαν ήδη περάσει σχεδόν τρεις μέρες και το μυαλό του ήταν ακόμα κολλημένο σε εκείνη... Ενιωθε ηλίθιος που την έστειλε μακριά, θα μπορούσε τουλάχιστον να την κρατήσει εδώ και να την πάρει μαζί του όταν θα έφευγε για Ιταλία τώρα όμως ήταν ήδη αρκετά αργά... Στιγμές σαν κι αυτήν τα έβαζε με τον ίδιο του τον εαυτό που άφηνε μία γυναίκα να παίζει με το μυαλό του.

Τράβηξε Μία δυνατή τζούρα από το τσιγάρο του και αφήνοντάς τον καπνό να βγει αργά από μέσα του μπήκε ξανά προς το εσωτερικό του σπιτιού και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Ανοιξε τη βρύση ρίχνοντας αρκετό κρύο νερό επάνω στο πρόσωπό του για να συνέλθει .

Κοίταξε το ρολόι στο χέρι του και με βάση τη διαφορά ώρας ήξερε πως στο σπίτι ηταν τώρα μεσημέρι...

Πληκτρολόγησε το τηλέφωνο του σπιτιού και κάλεσε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δεν περίμενε πολύ ομως καθώς στον  δεύτερο  χτύπο η Grizelda το σήκωσε. 

" Οικία Prais  λέγεται παρακαλώ" ειπε δυνατά και καθαρά.

" εγώ είμαι..." εκείνη ακούγοντας τον ένιωσε την καρδιά της να πηγαίνει σαν τρελή μέσα στο στήθος της. Ο Wes εξάλλου την είχε προειδοποιήσει πως σε περίπτωση που ο Ίαν παρει τηλέφωνο στο σπίτι εκείνη επρεπε να του περάσει κατευθείαν τη γραμμή.

" γεια σου αγόρι μου" είπε προσπαθώντας να φανεί ήρεμη και χαλαρή μόνο που ξέχασε ότι ο Ίαν ήταν το πιο έξυπνο παιδί της οικογένειας.

" τι τρέχει?" ρώτησε αμέσως Και εκείνη μάσησε τα λόγια της.

"τιποτα παιδί μου απλά Χάρηκα που σε άκουσα" κατά βάθος ήθελε τόσο να του μιλήσει ήθελε τόσο απεγνωσμένα να του πει όλα όσα έγιναν εχθές. Από παιδιά ήταν πάντα ο πιο σωστός ασχέτως με την δουλειά που έκαναν και το να του λέει ψέματα αυτή τη στιγμή ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αντέξει.

"Grizelda λέγε τι έγινε!!" απαίτησε και πλέον ο τόνος της φωνής του άλλαξε εντελώς.

" τίποτα αγόρι μου αλήθεια σου λέω , όλα είναι καλά εδώ η μικρή προσαρμόστηκε το ίδιο και η Catalina .." ήξερε πάρα πολύ καλά πως αν εκείνος μάθαινε την αλήθεια θα ερχόταν σε άμεση αντιπαράθεση με τον Wes και αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να επιτρέψει.

" μάλιστα... Ο άλλος που είναι?" ρώτησε υπονοώντας τον αδερφό του

" στο γραφείο είναι αγόρι μου θέλεις να σου τον δώσω?" ρώτησε και προσευχήθηκε από μέσα της να της απαντήσει θετικά καθώς δεν άντεχε να του μιλάει άλλο γεμίζοντας τον με ψέματα.

" πέρασε μου τη γραμμή" της είπε ψυχρά Και εκείνη ανακουφισμένη πάτησε το νούμερο 3 επάνω στο τηλέφωνο στέλνοντας το τηλεφώνημα στο γραφείο.

" βρε βρε βρε.... Κοίτα ποιος αποφάσισε να μας κάνει την τιμή!" είπε ο wes καθώς αναγνώρισε το νούμερο.

" κοίταξες το φορτίο που σου έστειλα?" ηταν το μόνο που τον ρώτησε

" όλα είναι μία χαρά τα έχω υπό έλεγχο.." κάτι όμως στον τρόπο που μιλούσε ο αδερφός του δεν  του άρεσε

" τα κορίτσια που σου έστειλα προσαρμόστηκαν?" ρώτησε ευθύς αμέσως ανεβάζοντας ένα κόμπο στο λαιμό του wes . Προσπαθώντας να φανεί όσο πιο πειστικός μπορούσε καθάρισε τον λαιμό του και απάντησε...

" η μικρή έχει ξετρελαθεί ενώ η μεγάλη που μου έστειλες την προσέχει συνεχώς και κοιτάει τη δουλειά της... Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος και από τις δύο σε κάθε τομέα..." σχολίασε με ένα ελαφρώς μειδίαμα στο τέλος.

" τι εννοείς?" ρώτησε εκνευρισμένος

" δεν υπονοώ τίποτα... Σου είπα είναι όλα μία χαρά, μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι άλλο?" ο ειρωνικός τόνος της φωνής του όμως δεν άρεσε καθόλου στον Ian

" την άλλη εβδομάδα φτάνει καινούργιο φορτίο και μετά φεύγω για Ιταλία..." απάντησε

" ωραία θα σε ενημερώσω αν χρειαστεί κάτι" είπε ο Wes πιστεύοντας οτι ξεγέλασε τον αδερφό του

" Α! Και που σαι... Αν μάθω ότι κάτι από όλα αυτά που μου λες δεν ισχύει... Φρόντισε να ανοίξεις μόνος σου το λάκκο" το τηλεφώνημα Σταμάτησε πριν προλάβει εκείνος να απαντήσει...

Νευριασμένος αρκετά κάνοντας μία απότομη κίνηση πέταξε κάτω στο πάτωμα όλα τα πράγματα που υπήρχαν πάνω στο γραφείο...

" γαμημενε μαλακά !!!" αναφώνησε δυνατά ... Ο Wes είχε κουραστεί τόσα χρόνια να είναι πάντα στη σκιά... Αγαπούσε τον αδερφό του όμως δεν άντεχε το γεγονός ότι Εκείνος ήταν υπεύθυνος για όλα... Οτι όλα περνούσαν από το δικό του χέρι...

Παλαιότερα δεν τον ενδιέφερε όμως τώρα η κατάσταση ειχε αλλάξει... Ξέροντας οτι η γυναίκα που ποθεί έχει μία έμμεση σχέση μαζί του τρελαινόταν...

Σηκώθηκε και περπάτησε προς τη μεγάλη κρυσταλιέρα που υπήρχε στο γραφείο . Ανοιξε τις γυάλινες πόρτες της και πήρε στα χέρια του ένα μπουκάλι ουίσκι... το άνοιξε και άρχισε να πίνει, ο βήχας και η κάψα που ένιωσε όμως τον έκαναν να το πετάξει  με δύναμη στο τοίχο κανωντας το θρύψαλα...

Στην αρχή ήθελε να την πλησιάσει με τον τρόπο του αλλά τώρα όλο αυτό που έγινε χθες άρχισε να του αρέσει... όλη αυτή η θλίψη στα μάτια της ..όλη αυτή η δύναμη που άσκησε πάνω της κάνοντας την να μοιάζει παιχνιδάκι στα χέρια του ... όλη εκείνη η αίσθηση όταν ήταν μέσα της ...

Δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο τον εαυτό του και αδιαφορώντας για την σωματική της κατάσταση βγήκε από το γραφείο με κατεύθυνση το δωμάτιο της ... ήθελε κι άλλο...Και το ήθελε τώρα...

Βαζωντας το πόδι του στο πρώτο σκαλί ένιωσε ένα δυνατό τράβηγμα στο χέρι...

"Μην τολμήσεις!!!" Η φωνή της δυνατή προκάλεσε την ταραχή του...

Σας φιλώ...